ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 05 | เงามืดที่เริ่มคืบคลาน Re
เช้าวันใหม่ที่แสนจะสดใส ซึ่งมันก็ผ่านมาสองวันแล้วหลังเหตุการณ์ปามีดใส่สแวปแซนส์ และอาการบาดเจ็บของเธอก็ดีขึ้น
ส่วนนอกซ์ได้กลับมาบ้านแล้วแต่พอรู้เรื่องราวทั้งหมดก็ยังบังคับให้เธออยู่บ้านสองพี่น้องโครงกระดูกต่อเพื่อความปลอดภัย
ประทานโทษนะ เธอไม่ได้กากซะหน่อย
นอกเหนือจากนั้นทั้งเธอและตัวนอกซ์ต่างสงสัยว่าฟริกส์เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จึงพยายามจับตามอง
และนิกซ์นั้นสามารถเริ่มไปโรงเรียนได้แล้ว แต่ว่าวันนี้เป็นวันหยุด แถมยังเป็นวันหยุดยาวด้วยเนื่องจากมีข่าวฆาตกรรมหลายศพแถวโรงเรียน ซึ่งทางโรงเรียนก็ทำการปิดชั่วคราวเพื่อความปลอดภัยของนักเรียนมนุษย์ ย้ำ นักเรียนมนุษย์ แต่พวกมอนสเตอร์คือผลพลอยได้
คงไม่มีใครเป็นห่วงพวกมอนสเตอร์หรอกจริงไหม?
แอสเรียลก็ไปเที่ยวกับครอบครัวพร้อมฟริกส์ที่ติดตามไปด้วย จริงๆพวกเขาก็ชวนเธอแต่เธอเลือกที่จะปฏิเสธไป
และในตอนนี้ นิกซ์ก็หยิบอุปกรณ์ที่เธอสั่งให้นอกซ์ออกไปซื้อมาเข้าครัวกับสแวปแซนส์และพาไพรัส แน่นอนว่ามีสายตาเป็นห่วงจากเหล่าพี่ๆที่นั่งหน้าทีวีส่งไปให้
"หวังว่าครัวจะไม่ระเบิดนะ" นอกซ์พึมพำออกมาเบาๆ แต่สุดท้ายสิ่งที่เขาคิดก็เป็นจริงเมื่อไม่กี่วิต่อมาก็มีเสียงดังตู้ม!จากห้องครัวพร้อมควันดำที่ลอยออกมา
เหล่าน้องๆทั้งสามถูกไล่ออกจากห้องครัวพร้อมพี่ๆที่เข้าไปทำอาหารแทน
"จะว่าไป เย็นนี้มีฝนดาวตกด้วย" นิกซ์ที่กลืนทาโก้คำโตเข้าปากพูดออกมา "ไปดูกันไหมล่ะ?"
"ว้าว น่าสนใจดีนี่"
"นั่นสินะ"
"มิวแฮ่ๆ ฝนดาวตกล่ะพาพี้!"
นิกซ์ที่เห็นว่าเสียงตอบรับที่ค่อนข้างเอนเอียงไปทางที่ดีก็ตกลงในใจเสร็จสรรพ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความชวนเทมมี่ ซึ่งเทมมี่ก็ส่งข้อความตอบตกลงว่าจะไปหลังอีกฝ่ายเลิกงานอย่างรวดเร็ว
ตกเย็นทุกคนก็เดินตามนิกซ์เข้าป่าไปยังจุดที่จะดูฝนดาวตก นิกซ์พาทุกคนลัดเลาะเข้าป่ากันอย่างชำนาญจนทำเอาแซนส์กับสแวปพาไพรัสสงสัยว่าเธอน่าจะเดินป่าบ่อย
จนสุดท้ายทั้งหมดก็ถึงที่หมายกันอย่างปลอดภัย สถานที่ที่นิกซ์นำพาทุกคนมานั้นคือริมหน้าผาที่มีต้นไม้ใหญ่เพียงต้นเดียว หรือก็คือที่ที่เดียวกันกับที่ที่เธอพาเทมมี่มา
"ฉันไม่เคยเห็นที่นี่เลยแหะ"
"ก็เพราะนายคือกระดูกขี้เกียจที่กินแล้วก็นอนไงแซนส์" พาไพรัสแซะพี่ชายของตัวเอง
นิกซ์กับนอกซ์นั่งพิงต้นไม้ใหญ่เตรียมรอดูฝนดาวตก ชายหนุ่มเหลือบมองเข้าไปในป่าที่มีเงาของบางสิ่งอยู่ในนั้น ทันทีที่เงานั่นรู้ว่ามีคนจ้องอยู่มันก็หายวับไปในทันที
"เมื่อกี้นี้เหมือนฉันเห็นอะไรในป่าเลย"
เพียงประโยคเดียวของนอกซ์ ก็เล่นทำเอาคนอื่นๆขนลุกกันอย่างพร้อมเพรียง
"พวก นายกำลังทำให้พวกเรากลัวนะ"
"ไม่เอาน่า ฉันไม่ได้หมายถึงผีสักหน่อย" นอกซ์หันไปมองสแวปพสไพรัส "อีกอย่างมอนสเตอร์ผีก็มีพวกนายจะกลัวกันทำไม?"
"โฮ่ย! ดูนั่นสิ ฝนดาวตกล่ะ!"
เสียงของเทมมี่เรียกความสนใจจากทุกคนให้มองขึ้นไปบนท้องฟ้า สแวปแซนส์มองย่างตื่นเต้นดวงตาเป็นประกายแวววับ
นอกซ์นกมือขึ้นข้างหนึ่งลูบหัวน้องสาวและจัดท่าทางให้เธอนอนซบไหล่
"ฉันอยากใช้ชีวิตแบบนี้ไปตลอด" เธอเอ่ยขึ้นเสียงเบาเพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน "ใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดา"
"ฉันด้วย แต่มันคงจะเป็นไปได้ยาก"
เพราะต่อจากนี้ยังมีเรื่องวุ่นวายที่รอพวกเขาอยู่อีกมาก
หลังการสิ้นสุดการดูฝนดาวตก พวกแซนส์ก็ทำการกลับบ้านไปก่อนเพราะได้เวลานอนของน้องๆ ส่วนนิกซ์กับนอกซ์มีเรื่องจะคุยกันจึงขออยู่ต่อ
นิกซ์ยืดเส้นยืดสายเล็กน้อย "เรารู้ว่าแกอยู่ในนั้น ออกมาเถอะน่า"
ทันทีที่พูดจบ ก็มีเงาปริศนาค่อยๆก้าวเดินออกมาจากในป่า นิกซ์ลอบสำรวจอีกฝ่าย เธอคาดว่าเขาน่าจะเป็นผู้ชาย
บุคคลปริศนาสวมใส่ผ้าคลุมสีดำและหน้ากากปิดบังตัวตน
"ผมคือแอรอน จากเลเวล1"
"ข่าวฆาตกรรมนั่นคงไม่ใช่ฝีมือนายสินะ?"
แอรอนหัวเราะในลำคอ "คุณคิดว่ายังไงล่ะ?"
"ไม่รู้สิ พวกนายคงไม่ได้โง่พอจะเหลือหลักฐานหรอก" นิกซ์กอดอกจ้องมองแอรอนสายตาเรียบเฉย "เว้นแต่นายจงใจทำ"
"สมกับเป็นคุณจริงๆ ใช่ครับ นั่นไม่ใช่ฝีมือของผม"
"นายต้องการอะไร?" นอกซ์ถามเสียงเรียบ มือข้างหนึ่งหยิบมีดที่ซ่อนไว้
"สิ่งที่ผมต้องการน่ะ—"
"ก็คือชีวิตพวกคุณ!!!"
แอรอนพุ่งเข้าใส่ชายหญิงตรงหน้าทันทีที่พูดจบ เขาตวัดกริชอันแหลมคมใส่ทั้งสอง นิกซ์กับนอกซ์หลบได้ทัน
นิกซ์ตวัดขาเตะเข้าที่กลางลำตัว หยิบมีดพกที่ซ่อนไว้ในรองเท้าบูทฟันเข้าไปที่ต้นแขน แอรอนใช้เท้าข้างหนึ่งเตะตัวเธอกระเด็นไปหานอกซ์
พื้นจุดที่นิกซ์กับนอกซ์ยืนอยู่นั้นสั่นเล็กน้อย ทั้งสองกระโดดหลบไปคนละทางก่อนจะมีเถาวัลย์ขนาดใหญ่พุ่งออกมาจากพื้นดิน
ไอ้เวรนี่มันเป็นมอนสเตอร์!
นอกซ์พุ่งตัวใส่ชายหนุ่มก่อนจะซัดหมัดเข้าที่หน้ากากจนร้าวเล็กน้อย แอรอนถีบเข้าที่ท้องของนอกซ์
ทั้งสามกระโดดหลบเถาวัลย์และมีดกันไปคนละมุม นิกซ์หยิบปืนพกที่ซ่อนไว้ แอรอนพุ่งมาทางเธออีกครั้ง หญิงสาวทำท่าจะใช้พลังแต่ทว่า
หัวใจของแอรอนเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินก่อนที่ร่างของเขาจะลอยไปกระแทกกับต้นไม้
"ให้ตายสิ พวกเธอเนี่ยชอบหาเรื่องใส่ตัวจัง"
แซนส์พูดออกมาอย่างสบายไปโดยตาซ้ายของเขาเรืองแสง ข้างๆกันมีสแวปพาไพรัสที่ยืนสูบบุหรี่อยู่
"แซนส์? พาพี้?" นิกซ์มองพวกเขาอย่างสงสัย "แอบตามมางั้นเหรอ?"
โชคยังดีที่เธอยังไม่ใช้พลังนะเนี่ย ไม่งั้นมีหวังความแตก
"ก็เห็นว่ากลับมากันช้า พวกเราก็เลยมาตาม" สแวปพาไพรัสตอบกลับไป
แอรอนพยุงตัวขึ้นมา "อึก— พวกแกไม่เกี่ยว อย่าเข้ามายุ่ง!!!""
"คงจะทำไม่ได้เพราะสองคนนี้คือเพื่อนของพวกเรา"
"งั้นก็ตายกันไปพร้อมกันนี่แหละ!"
"ไม่เอาน่าแอรอน ความสุภาพเมื่อกี้นี้หายไปไหนซะแล้วล่ะ?"
แอรอนจะหันไป แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว
"ลาก่อน" มุมปากกระตุกยิ้ม เธอเอ่ยออกมาเสียงเรียบนิ่ง
ปัง!
นิกซ์พ่นควันที่ลอยออกมาจากกระบอกปืนแล้วเก็บมันใส่ซองปืนไว้ที่เดิม นิกซ์มองแอรอนที่สลายเป็นผงไปอย่างเย็นชา
"มอนสเตอร์เหรอ?"
"เห็นอย่างนี้คิดว่าไงล่ะ" นอกซ์ใช้เท้าเขี่ยผ้าคลุมสีดำและหน้ากากออก ก่อนจะก้มตัวไปหยิบเข็มกลัดเงินรูปทรงเป็นมงกุฎที่อยู่ใต้ขี้เถ้า
เขาเก็บมันใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อของตัวเอง แล้วหันไปมองน้องสาวที่ยืนกุมท้องอยู่
"ไหวไหม?"
นิกซ์พยักหน้าให้ เธอเหลือบมองเลือดที่เริ่มซึมออกมา อาจจะเป็นเพราะแผลเก่าเธอฉีกและเธอคงจะโดนกริชของแอรอน
"อ่า— ฉันว่าฉันต้องไปทำแผล"
"งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ"
นอกซ์ย่อตัวเพื่อให้นิกซ์ขี่หลังก่อนจะเดินกลับบ้านกัน
ในสถานที่แห่งหนึ่ง ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางเมือง ลึกเข้าไปที่ชั้นใต้ดินสุดของคฤหาสน์มีห้องอยู่ห้องหนึ่งที่เต็มไปด้วยจอมอนิเตอร์
ที่กลางห้องชายหนุ่มร่างสูงนั่งอยู่บนเก้าอี้หรู ที่หัวอีกฝ่ายเป็นทีวีสีดำที่มีดวงตาสีแดงฉายอยู่
"ขออนุญาตครับ" ชายผู้มาใหม่สองคนคุกเข่าลง "ทางเราได้รับแจ้งมาว่าแอรอนจากเลเวล1ถูกกำจัดไปแล้วครับ"
ร่างสูงหันเก้าอี้ไปหาลูกน้อง "ฉันรู้แล้ว"
"นายท่านอยากให้ส่งคนไปกำจัดอีกไหมครับ?"
"ไม่ ไม่ต้องแล้ว"
"ทำไมล่ะครับ!? ถ้าเกิดว่าเราส่งคนจากเลเวล0เหมือนกันไปล่ะก็— พวกเราอาจกำจัดทั้งสองคนนั้นได้นะครับ!!!" หนึ่งในนั้นลุกขึ้นพรวดพราด
"อย่ามาเสียงดังใส่ฉัน"
ชายคนนั้นสั่นเกรงเล็กน้อย ก่อนที่เพื่อนข้างๆจะดึงให้เขาคุกเข่าลงเช่นเดิม
"ถึงจะส่งพวกเลเวล0ไป ยังไงก็ถูกสองคนนั้นจัดการได้อยู่ดี" กล่าวจบเขาก็หันไปมองจอมอนิเตอร์ทุกตัวที่ฉายภาพชายหญิงที่กำลังพูดคุยกับโครงกระดูกทั้งสองอยู่ "ขนาดแอรอนที่เก่งติดท็อปของเลเวล1ยังถูกจัดการไปได้ง่ายๆเลย"
"ทั้งๆที่มีความสามารถขนาดนั้นแท้ๆ"
"แต่ทำไมถึงทรยศองค์กรกัน"
ชายผู้มีหัวเป็นทีวีเงียบไป "เดิมทีสองคนนั้นก็เดาความคิดได้ยากอยู่แล้ว ไม่ต้องแปลกใจไปหรอก"
"นั่นสินะครับ"
"ช่างเรื่องนั้นเถอะ พวกนายไปได้แล้ว"
สิ้นเสียง ชายในผ้าคลุมทั้งสองก็รีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
ชายหัวทีวีจ้องมองหญิงสาวในจอมอนิเตอร์ ภาพจำในอดีตอีกฝ่ายเป็นเพียงเด็กสาวที่แสนจะเฉยชาและไร้อารมณ์ ดวงตาที่เคยไร้แววตานั้นเริ่มมีประกายแวววาวขึ้นมามาก
"เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ—"
"Ms. N"
Talk :
ระ หรือว่าเจ้าพวกนั้นจะเป็นพวกองค์กรชุดดำ! //โดนตบข้อหาผิดเรื่อง
องค์กรปริศนาที่มาเกี่ยวข้องกับปมของสองพี่น้อง— (สปอยล์ไปไหม? ไม่เนอะ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น