About time [YoonKrys]

About time

บทนำ

โซล 10.00น. 2018

คริสตัลเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ดูจะอึมครึมมากเป็นพิเศษเหมือนกับใจของเธอในตอนนี้ที่กำลังหมองเศร้าไม่ต่างอะไรไปจากท้องฟ้านั้นเลย

หล่อนยืนนิ่งอยู่หน้ารั้วบ้านโบราณขนาดปานกลางหลังหนึ่งที่ห่างหายจากมันไปนาน ไม่มีโอกาสได้กลับมาดูแลปัดกวาดเช็ดถูมันเลยตั้งแต่ที่เจ้าของบ้านจากไปด้วยโรคประจำตัว

ทุกตารางเมตรของบ้านยังคงอบอวลไปด้วยความทรงจำในวัยเยาว์ที่ทั้งสุขและเศร้า ยังคงมีร่องรอยจางๆของความคิดถึงของหล่อนอยู่ทั่วทุกอณู

คริสตัลมองไปที่เฉลียงหน้าบ้านที่หล่อนชอบมานั่งเล่นนอนเล่นระหว่างรอพี่เขาปั่นต้นฉบับหรือไม่ก็นั่งจิบชากินลมชมวิวอยู่ตรงนั้นในช่วงที่งานของพี่เขาไม่เร่งรีบ มันจึงถูกบัญญัติไว้เป็นมุมโปรดของหล่อน

คริสตัลชอบมาขลุกอยู่ที่บ้านหลังนี้ทั้งวันจนมันกลายเป็นบ้างหลังที่สองไปแล้ว(หล่อนไม่นับโรงเรียนเป็นบ้านหลังที่สองหรอกนะเพราะไม่เคยมีความทรงจำดีๆเกี่ยวกับมันเลย)บางทีก็อยู่จนดึกดื่นค่ำมืดเลยมักถูกคุณพ่อดุบ่อยๆที่มารบกวนคนอื่นโดยไม่รู้จักเวลาล่ำเวลาแต่ก็จะมีเจ้าของบ้านใจดีมาขออนุญาตให้หล่อนบ่อยๆจนนานเข้าคุณพ่อกำทำได้แค่ถอนหายใจและไม่ห้ามปรามอะไรหล่อนอีกเลยนอกจากฝากฝังให้พี่เขาช่วยดูแลแทน

คริสตัลล้วงเอากุญแจที่ถูกเก็บซ่อนอยู่ในซอกกระเป๋าขึ้นมาก่อนจะไขมันเข้าไป อาจเป็นเพราะไม่มีคนอยู่มานานทำให้ประตูขึ้นสนิมเลยออกจะไขยากไปสักหน่อยแต่ก็ไม่เกินความสามารถของหล่อนไปได้

เสียงกริ๊กเบาๆดังขึ้นเมื่อหล่อนใช้ความพยายามในการไขอยู่นานและเมื่อสลักถูกเปิดออกหล่อนก็ค่อยๆผลักประตูรั้วที่เริ่มส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดแสดงความร้างมานานให้เปิดออกอย่างเชื่องช้า

คริสตัลสูดลมหายใจเข้าลึกเมื่อต้องกลับมาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่คิดถึงอีกครั้ง หล่อนยืนนิ่งมองประตูหน้าบ้านที่ถูกคล้องด้วยแม่กุญแจขนาดใหญ่อย่างหดหู่ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในบ้านด้วยความคิดถึง

แวบแรกที่ประตูเปิดออกหล่อนคิดว่ามันคงจะเต็มไปด้วยฝุ่นหนาจากไม่มีใครดูแลแต่แล้วก็ต้องเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจเมื่อมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด

ทุกอย่างภายในบ้านยังคงเหมือนเดิม...

...เหมือนสมัยที่เจ้าของบ้านยังคงอยู่

ของทุกชิ้น หนังสือทุกเล่มหรือแม้แต่เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างยังคงครบถ้วนสมบูรณ์ราวกับบ้านหลังนี้มีคนอยู่

คริสตัลลากปลายนิ้วไปตามโต๊ะและเครื่องเรือนทุกอย่างด้วยความฉงนเมื่อทุกอย่างปราศจากฝุ่นผิดกับด้านนอกลิบลับ

คริสตัลเดินไล่ไปตามห้องต่างๆอย่างสำรวจด้วยใจระทึกแอบหวังว่าคนที่หล่อนคิดถึงจะยังคงอยู่ จนมาหยุดอยู่หน้าห้องหนังสือที่หล่อนมักจะพุ่งมาเป็นที่แรกเสมอเพราะรู้ว่าอย่างไรพี่เขาจะต้องอยู่ที่นี่เป็นแน่

คริสตัลมองไปรอบๆห้องอย่างแสนคิดถึง

ไม่มีหนังสือเล่มไหนในห้องนี้ที่หล่อนยังไม่เคยอ่าน

คริสตัลจดจำมันได้เกือบทุกเล่มเพราะหล่อนมักจะเป็นคนเก็บมันเข้าชั้นเสมอหลังจากที่พี่เขาชอบหยิบมันออกมาอ้างอิงในการเขียนนิยายและหลังจากนั้นมันก็จะถูกกองเอาไว้ที่พื้นจนแทบจะไม่มีทางเดินจนหล่อนต้องคอยบ่นบ่อยๆและพี่เขาก็มักจะหัวเราะกลบเกลื่อนความผิดนั้นทุกครั้ง

คริสตัลนั่งลงบนโซฟาบุนวมที่อยู่กลางห้อง หล่อนมักจะนั่งมองพี่เขาที่ขะมักเขม้นอยู่กับโลกจินตนาการของตัวเองและมักจะพึมพำเป็นตัวละครนั้นๆเสมอจนบางทีหล่อนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะยามที่เขาบีบเสียงเป็นนางเอกหรือทำเสียงเข้มแบบพระเอกขี้เก๊กอะไรทำนองนั้นและถูกพี่เขาส่งค้อนมาให้บ่อยโทษทีที่บังอาจล้อเลียนแต่หล่อนก็ไม่ได้สะทกสะท้านหรอกนะเพราะพี่เขานะไม่กล้าทำให้หล่อนเจ็บแม้แต่ปลายก้อยหรอกและเป็นพี่เขาอีกนั่นแหละที่ทำให้หล่อนรักการอ่านขึ้นมาติดหมัดจนกลายเป็นแรงบันดาลใจให้หล่อนหลงรักในตัวหนังสือ(หรือหลงรักคนเขียนหนังสือก็ไม่รู้)จนอยากจะสานฝันแทนเขาที่ไม่อาจทำมันได้อีกต่อไปแล้ว

คริสตัลยิ้มเมื่อนึกถึงวันวานที่หล่อนได้เคยทำร่วมกับเขา

เกือบจะแปดปีแล้วที่คริสตัลไม่ได้มาเยือนบ้านหลังนี้และครั้งสุดท้ายที่มาก็เป็นวันที่หล่อนถูกพบหมดสติอยู่ในห้องนี้ก่อนที่พ่อของหล่อนจะตัดสินใจย้ายถิ่นฐานไปตั้งรกรากอยู่ที่เมืองนอกและไม่ยอมกลับมาที่เกาหลีอีกเลยเพื่อให้หล่อนเลิกจมอยู่กับความเศร้า

คริสตัลรู้ว่าท่านหวังดีแต่ความหวังดีนั้นกลับฆ่าหล่อนทั้งเป็นด้วยความคิดถึงหล่อนจึงหนีมาที่นี่

คริสตัลหยิบกรอบรูปที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดู มันเป็นรูปที่หล่อนถ่ายให้เขาในวันเกิดและจู่ๆน้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหลก็ร่วงเผาะลงมากระทบรูปถ่ายที่ยิ้มร่าเริงของพี่เขา

จากหนึ่งหยดแปรเปลี่ยนเป็นสองหยดจนไม่อาจอดกลั้นมันได้อีกต่อไป

คริสตัลกอดรูปถ่ายขึ้นแนบอกแล้วร้องไห้ปานจะขาดใจ

ไม่มีอีกแล้ว...ไม่มีรอยยิ้มที่คนในรูปส่งมาให้อีกแล้ว...ไม่มีคนที่คอยสร้างรอยยิ้มให้อีกต่อไปแล้ว.....

“พี่คะ...ฉันกลับมาแล้วนะ...”

.

.

.