DON'T TOUCH ME มือผม คุณห้ามจับ

ตอนที่ 62 : ตอนที่ 62

“เฮ้ออออ” เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังขึ้นจากคนที่เพิ่งจะทั้งตัวลงบนที่นอนหลังนุ่ม เปลือกตาสีมุกปิดลงปกคลุมดวงตาคู่สวยอยู่ชั่วครู่หนึ่งก่อนจะเปิดขึ้นพร้อมกับที่อินทัชยกมือของตัวเองขึ้นมาดู

ประกายเพชรเม็ดงามสีน้ำเงินที่ส่องเข้าที่นัยน์ตาของเขา แหวนทองคำขาวประดับเพชรน้ำงามขนาดกำลังดีถูกสวมอย่างพอดิบพอดีที่นิ้วนางด้านขวาของอินทัช

พอดีอย่างกับถูกสร้างสรรค์ขึ้นมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ

“บังคับกันเก่งชะมัด” อินทัชพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ถึงการบังคับใส่แหวนเพชรเม็ดนี้จากมาดามนิลา เขาผู้ซึ่งปฏิเสธจนเสียงแหบเสียแห้งก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาใส่มันไปเพราะคำขาดที่ยื่นมา

‘จะใส่วงนี้ที่นิ้วนางข้างขวา หรือวงนี้ที่นิ้วนางข้างซ้าย’ หนึ่งแหวนเพชรเม็ดงามสีน้ำเงินนามบลูไดมอน อีกหนึ่งเพชรที่ขึ้นชื่อว่าหายาก เพชรสีชมพูมีเพชรสีขาวสามเหลี่ยมประดับสองข้างมองแล้วเหมือนปีกนางฟ้า

อินทัชไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการถึงราคาของมัน

เพราะคำขาดประโยคนั้นของมาดาม แหวนเพชรเม็ดงามบลูไดมอนจึงได้ถูกสวมอยู่บนนิ้วนางข้างขวาของเขา

“ถ้าทำหายขึ้นมา อึก ไม่อยากจะคิดต่อเลย” อินทัชกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อเผลอคิดไปว่าหากตัวเองทำแหวนเพชรที่สวมอยู่นี้หายไป

“หายก็เปลี่ยนวงใหม่” น้ำเสียงเรียบเรื่อยที่ดังขึ้นมาทำให้คนที่นอนอยู่กระเด้งตัวลุกขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

อินทัชหันไปมองคนที่เข้ามาโดยที่เขาไม่รู้ตัว แล้วยังพูดประโยคที่ชวนทอดถอนใจอย่างนั้นอีก

“พูดอะไรง่าย ๆ อย่างนั้นเล่า” อินทัชถลึงตาใส่คนที่พูดเหมือนว่าแหวนเพชรที่เขาสวมอยู่นี้มีราคาแค่หลักสิบหลักร้อย

อ่า อันที่จริงก็หลักสิบจริง ๆ นั่นแหละ ห้าสิบล้านน่ะ

“ไม่จำเป็นต้องทำให้เป็นเรื่องยาก” มาร์คพูดแล้วยกยิ้มที่มุมปากพร้อมกับเดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงอย่างถือวิสาสะ

อินทัชกลอกตาไปมา คร้านที่จะพูด ทั้งเรื่องแหวนเพชร ทั้งเรื่องที่เจ้าตัวถือวิสาสะนั่งลงบนเตียงที่เขาครอบครองอยู่นี้

“รู้หรือเปล่าว่าปกติแล้วมาดามไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปในห้องนั้น ฉันเองยังเคยเข้าไปไม่กี่ครั้ง” มาร์คเอนหลังพิงกับหัวเตียงแล้วพูดออกมา ดวงตาจ้องมองไปยังนิ้วนางข้างขวาที่สวมใส่แหวนเพชรเม็ดงามสีน้ำเงินอยู่

อินทัชมองตามสายตาของคิง ใช้นิ้วมืออีกข้างลูบไล้ไปมาบนตัวแหวน ก่อนจะให้คำตอบ

“พวกคุณไว้ใจผมมากเกินไป” น้ำเสียงแผ่วเบาถูกเปล่งออกมาจากลำคอ รอยยิ้มจาง ๆ ผุดขึ้นที่ริมฝีปาก

“พรุ่งนี้อยากจะไปมหาวิทยาลัยหรือเปล่า” มาร์คเปลี่ยนเรื่อง

“เฮ้อ ไปครับ อยากจะไปทำเรื่องย้ายคณะด้วย แต่นี่มันใกล้สอบกลางภาคแล้ว คงย้ายไม่ได้” อินทัชถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วยินยอมตอบคำถามของคิงพร้อมบอกความต้องการของตัวเอง

“ทำไมจะย้ายไม่ได้” แค่บอกมาว่าจะย้ายไปคณะไหนก็เท่านั้น

ประโยคหลังนั้นมาร์คไม่ได้พูดออกไป แต่อินทัชกลับรับรู้ได้

“ผมอยากย้ายไปดุริยางคศิลป์” อินทัชบอกชื่อคณะที่ตัวเองต้องการย้ายไปเรียน และเชื่อว่าไม่เกินวันสองวัน ชื่อของเขาจะต้องไปปรากฏอยู่ที่คณะใหม่เป็นแน่

“เอกการประพันธ์ดนตรี” มาร์คพูดชื่อสาขาที่อินทัชต้องการจะเรียนเป็นเชิงถาม และแน่นอนว่าได้รับการพยักหน้ามาแทนคำตอบรับจากอินทัชพร้อมกับคำขอบคุณล่วงหน้า

“อีกสามวันผมต้องไปงานเลี้ยงกับมาดาม” อินทัชเปลี่ยนไปพูดอีกเรื่องหนึ่งแทน

“งานน่าเบื่อ” มาร์คพูดด้วยสีหน้าที่มีความเบื่อหน่ายแสดงออกมาจริง ๆ

อินทัชมองสีหน้าของมาร์คแล้วก็คิดถึงสิ่งที่มาดามพูดกับเขา หน้ากาก หัวโขนที่ต้องหยิบยกมาใส่ยามไปพบกับคนในวงสังคมไฮโซ วงสังคมนักธุรกิจ เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่ามาร์คจะไปตีสีหน้ายิ้มแย้ม สวมหน้ากากพูดคุยกับคนอื่นได้ยังไง

แต่มาดามก็พูดอยู่ว่าเบื่อที่จะออกงานคนเดียวนี่นะ นั่นแปลว่าคิงและคุณคอนเนอร์คงไม่ได้ไปงานพวกนั้นสักเท่าไหร่

แล้วทำไมคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยอย่างเขาจะต้องไปด้วยกัน

อินทัชคิดแล้วถามกับตัวเองในใจ โดยเมินคำตอบที่ตัวเองรู้ดีอยู่แล้วไป

“แล้ว เอ่อ คิงคุยเรื่องงานกับแด๊ดเสร็จแล้วเหรอครับ” อินทัชเปลี่ยนเรื่องถามอีกครั้ง และเขาค่อนข้างจะอยากรู้ไม่น้อยเลยเหมือนกันว่าโอ คอนเนอร์มีมาตรการจะตอบโต้พวกที่มากระตุกหนวดราชสีห์อย่างไร

“ทำไมเรียกแด๊ด เรียกมัมได้ แต่ไม่ยอมเรียกชื่อฉัน” มาร์คไม่ตอบคำถามแต่กลับขมวดคิ้วนิด ๆ ถามเสียงเข้ม

อินทัชเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินคำถาม

“หืม ทำไมไม่เรียก” จ้องมองไปที่ดวงตาคู่สวย มองหาสิ่งที่อินทัชกำลังคิดหรือรู้สึกอยู่ และเขาเห็นแววตาสับสน ลังเลไม่แน่ใจในดวงตาคู่นั้น

“แด๊ดสั่งให้เรียก” อินทัชคลายริมฝีปากตัวเองแล้วตอบคำถาม ประสานดวงตาของตัวเองเข้ากับดวงตาคู่คมของมาร์ค

“งั้นฉันสั่งให้เรียกบ้าง เรียกสิ เรียกพี่มาร์ค” พูดพร้อม ๆ กับใบหน้าที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้าหาอีกคน ดวงตาคู่คมจ้องมองคนที่ตัวเองต้องการให้เรียกเขาว่าพี่มาร์ค มองด้วยแววตาที่เปิดเปลือยความรู้สึกจนทำให้อินทัชที่เผลอสบตาเข้ารู้สึกสมองว่างเปล่า ทุกอย่างดูพร่าเบลอเกินกว่าที่จะคิดได้ว่าตัวเองควรจะต้องหลบ ก่อนที่ถ้อยคำสองคำสุดท้ายจะดึงสติที่มีเหลืออยู่น้อยนิดให้กลับมา

“ผะ ผม ผมปวดฉี่! ไปเข้าห้องน้ำก่อน”

อินทัชพูดดังเสียงสองมองผลักคนตัวโตกว่าให้ถอยห่างแล้วกระโจนตัวลงจากเตียง วิ่งหนีเข้าห้องน้ำ ปิดประตูเสียงดังลั่น

“เฮ้อออ บ้าชะมัด” คนวิ่งหลบเข้ามาที่ห้องน้ำพิงแผ่นหลังตัวเองเข้ากับประตู มือสองข้างทาบทับอยู่บนหน้าอกที่ข้างในมีก้อนเนื้อเต้นรัวเร็วรุนแรง

คำว่าพี่มาร์คที่อีกฝ่ายให้เขาเรียกทำให้เขานึกย้อนไปถึงครั้งสุดท้ายที่เขาเรียกเจ้าตัว

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้

มือที่กุมหน้าอกอยู่ถูกเลื่อนมาสัมผัสลูบไล้ริมฝีปากอิ่มอย่างเผลอไผล

อันตราย

สรรพนามนั้นอันตราย ก่อนหน้านั้นเขาเคยคิดว่ามันเป็นประโยชน์ยามที่จะใช้มันเพื่อวอนขออะไรบางอย่างจากคิง แต่เจ้าตัวนั่นทำให้เขารู้ว่าหากไม่จำเป็น เขาไม่ควรเรียกคิงด้วยสรรพนามแบบนั้น

โดยเฉพาะหากอยู่ด้วยกันสองต่อสองในที่ที่อันตรายแบบนี้!

อันตรายต่อตัวและหัวใจของเขาเอง

“คิง กลับไปนอนห้องตัวเองสิ” อินทัชที่หนีไปตั้งสติในห้องน้ำ กลับออกมาเจอคนนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงของตัวเองก็ออกปากไล่ให้คิงกลับห้องของตัวเองไป เขาจะได้อาบน้ำนอนสักที

ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะนอนหลับหรือเปล่า

“คิง” ส่งเสียงเรียกอีกครั้งเมื่อไม่ได้รับการตอบรับจากอีกฝ่าย เปลือกตายังคงปกคลุมดวงตาคู่คมแสนร้ายกาจนั่นไว้มิด อินทัชมองอย่างหวาดระแวง ขยับตัวเข้าไปใกล้และส่งเสียงเรียกอีกครั้งหนึ่ง

“คิง หลับจริง ๆ เหรอ” ถามด้วยความไม่แน่ใจ เห็นลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ หน้าอกพองยุบเป็นจังหวะสม่ำเสมออินทัชก็ลังเลว่าคิงอาจจะหลับจริง ๆ แต่ความร้ายกาจที่เขาเคยเจอก็ไม่อาจทำให้เชื่อได้อย่างสนิทใจ

กลัวว่าคนจะมีลูกไม้อะไรมาทำให้หัวใจเขาจะวายอีก

ดวงตาคู่สวยมองอย่างระมัดระวังขณะที่เดินเข้าไปใกล้เรื่อย ๆ หางตาเหลือบมองหาทางหนีทีไล่ให้ตัวเองหากโดนเล่นลูกไม้เข้าใส่จริง ๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก เมื่อตัวเองเข้ามาใกล้คิงในระยะเอื้อมมือถึงแล้วอีกฝ่ายก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะลืมตาตื่นขึ้นมาทำอะไร

“คงจะเพลียจริง ๆ ยังไงก็ไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืนนี่เนอะ” อินทัชพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ด้วยกลัวว่าเสียงของตัวเองจะไปปลุกมาร์คให้ตื่นขึ้นมา

วันนี้หลังจากที่มาร์คกลับเข้ามาบ้านมาแล้วมาทำท่าจะหลับอยู่ที่ห้องของอินทัช แต่เพราะการพูดคุยกันไปเรื่อยเปลื่อยจนทำให้ถึงเวลาอาหารกลางวัน และหลังจากมื้อกลางวันมาร์คก็ไปคุยเรื่องงานกับผู้เป็นพ่อจนทำให้ยังไม่ได้นอนพักผ่อนจริง ๆ สักที

อินทัชกวาดตามองคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงของเขา ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนผ้าห่มผืนนุ่มสีขาวสะอาดตาขึ้นคลุมห่มให้ และหันไปปรับลดอุณหภูมิของแอร์ให้อยู่ในระดับที่พอดี

ร่างสูงโปร่งถอยห่างออกมาเมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว แล้วพาตัวเองไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อผ้าที่จะใส่นอนในคืนนี้พร้อมกับผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองอีกรอบก่อนที่จะเข้านอน

ทันทีที่แผ่นหลังบางหายลับเข้าห้องน้ำไป คนที่นอนเปลือกตาปิดสนิทอยู่เมื่อครู่ก็ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก ดวงตาคู่คมทอประกายอบอุ่นอ่อนโยน รักใคร่แบบที่หากไม่ใช่เพราะอินทัช มันก็จะไม่มีทางปรากฏขึ้นมาให้เห็นได้

“คิงไม่ได้นอนมาตั้งแต่เมื่อวาน น่าจะหลับยาวถึงเช้า คงไม่ตื่นกลางดึกหรอกมั้ง” อินทัชพึมพำกับตัวเองอย่างไมค่อยจะแน่ใจนัก ก่อนจะค่อย ๆ พาตัวเองไปนอนอยู่บนเตียงข้าง ๆ คิงโดยที่ไม่ลืมเอาหมอนข้างมาวางกั้นระหว่างเขากับคนตัวโตกว่าไว้

ร่างสูงโปร่งทิ้งตัวนอนลงอย่างแผ่วเบา ระมัดระวังไม่ให้ไปถูกกระทบจนคนที่นอนหลับอยู่ตื่นขึ้นมา โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่ประสาทสัมผัสไว แค่มีใครเข้ามาใกล้ในระยะห้าร้อยเมตรเขาตื่นแล้วนั้นยังไม่ได้หลับไปอย่างที่อินทัชเข้าใจ

“ฝันดีนะคิง ไม่สิ ฝันดีนะครับพี่มาร์ค” อินทัชนอนมองใบหน้าคมที่อยู่ไม่ห่างจากเขาเท่าไหร่นักอยู่ชั่วขณะหนึ่งก่อนจะพูดเสียงแผ่วเบาในลำคอแล้วค่อย ๆ ผล็อยหลับไปเพราะความง่วงงุน

หลับไปโดยที่ไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าทันทีที่สิ้นเสียงคำพูดบอกฝันดีของเขา ริมฝีปากที่ไม่ค่อยปรากฏรอยยิ้มให้คนอื่นได้เห็นเท่าไหร่นักก็มีรอยยิ้มจาง ๆ เกิดขึ้นมา

ดวงตาคู่คมเปิดขึ้นอีกครั้ง แขนแกร่งถูกตั้งฉากขึ้น ฝ่ามือรองรับศีรษะให้มาร์คได้ทอดตามองดูคนรักอย่างง่าย ๆ นิ้วมือเรียวสวยถูกส่งไปเกลี่ยเส้นผมที่ร่วงลงมาละเปลือกตาสีมุก ก่อนจะไล้ลงมาที่หางคิ้ว แก้มเนียน เรื่อยลงมาจนหยุดที่ริมฝีปากนุ่มแสนหวานที่เขาได้ลิ้มลองรสจนติดใจไปแล้ว

โดยไม่ยั้งคิด ไม่ยั้งอารมณ์ตัวเอง มาร์คเคลื่อนใบหน้าลงจนใกล้กับคนที่นอนหลับตาพริ้ม แตะริมฝีปากร้อน ๆ ของตัวเองลงที่ริมฝีปากสีสดอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวมันช้ำ อยู่อย่างนั้นนานหลายลมหายใจก่อนจะค่อย ๆ ถอนริมฝีปากกลับมา

“ฝันดีอินทัช” ริมฝีปากร้ายกาจที่เพิ่งฉกฉวยโอกาสไปเมื่อครู่ขยับบอกฝันดีคนที่หลับไหลไปจริง ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นจากที่นอน

เขาก็อยากจะนอนกอดอินทัช อยากจะตื่นเช้ามาเจออินทัชนอนอยู่บนเตียงข้าง ๆ กัน อยากจะจูบต้อนรับยามเช้า แต่เพราะสิ่งที่เขาแบกรับ สิ่งที่เขาต้องจัดการ ไม่อาจทำให้เขาทำอย่างนั้นได้ในตอนนี้

ร่างสูงแกร่งพาตัวเองเดินออกจากห้องมาโดยที่เจ้าของห้องไม่รู้ตัว

“รถเตรียมพร้อมแล้ว” เจตวิชน์บอกผู้เป็นทั้งเพื่อนทั้งนาย เขายืนรออยู่ที่หน้าห้องนานแล้ว คิดว่าหากภายในอีกสิบนาทีนี้คิงยังไม่ออกมา เขาคงจะต้องเข้าไปตาม แต่โชคดีที่เขายังไม่ต้องทำเรื่องเสี่ยงตายถึงขนาดนั้น

“อืม” มาร์คเพียงแค่ตอบรับในลำคอเท่านั้นแล้วเดินนำหน้าไปยังรถที่จะพาเขาไปทำเรื่องสำคัญ

“พรุ่งนี้จัดการเรื่องย้ายคณะให้อินทัชด้วย” เมื่อเขาไปนั่งในรถ มาร์คก็พูดกับคนที่นั่งรออยู่ในรถแล้วทันที

“จะย้ายคณะ ช่วงนี่เนี่ยนะ อ่อ โอเค ย้ายช่วงนี้แหละ ไม่มีปัญหาอะไรเลย ย้ายง่าย ย้ายสบาย” ครูซถามเสียงหลง แต่เมื่อเห็นสายตาเย็นเยียบที่ตวัดมองมาก็รีบเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว

“จริง ๆ ปีหนึ่งก็ย้ายคณะได้ง่ายอยู่แล้ว เพราะส่วนมากก็เรียนแต่วิชารวมกับวิชาเลือก วิชาของคณะ ของสาขายังไม่ค่อยได้เรียนเท่าไหร่” ลอยซ์พูดขึ้นมาบ้าง คนที่เหลือก็พยักหน้ารับก่อนที่ทั้งรถจะอยู่ในความเงียบสงบอีกครั้ง

มาร์คยกมือขึ้นกอดอก เอนแผ่นหลังลงกับเบาะรถปิดเปลือกตาลง

“เออ ใช่ หมอนั่นน่ะ ฉันส่งคนไปจับตามองแล้วนะ” โฬมที่มักจะรับผิดชอบเรื่องที่ต้องตามสืบหรือสะกดรอยตามรายงานผลในเรื่องที่ได้รับมอบหมาย

“ที่จริงไม่เห็นจำเป็นต้องทำให้ยุ่งยากเลย ก็แค่นักร้องคนเดียว กำจัดทิ้งก็สิ้นเรื่อง” ครูซพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับว่าการฆ่าคนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ที่จริงสำหรับคนที่ได้ฉายาว่านักฆ่าหน้ายิ้มก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ตราบใดที่คนที่เป็นเป้าหมายนั้นไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์

“อินทัชอยากจะจัดการเอง” แม้ว่าเขาจะยังไม่เคยได้พูดเรื่องนี้กับอินทัช แต่มาร์คมั่นใจมากว่าอินทัชต้องอยากที่จัดการล้างแค้นคนทรยศด้วยตัวเองแน่ ๆ

และการได้แก้แค้นคืนด้วยตัวเองมันจะต้องสะใจมากกว่าเป็นไหน ๆ

ให้อินทัชได้ลงมือ และเขาคอยช่วยอยู่ข้างหลังก็พอ