DON'T TOUCH ME มือผม คุณห้ามจับ

ตอนที่ 57 : ตอนที่ 57

เห็นคิงมองมาที่ผิวกายชื้นน้ำเปลือยเปล่าท่อนบนของตัวเอง อินทัชก็รู้สึกไม่ปลอดภัยมากขึ้นกว่าเดิม เขาเหล่สายตามองไปทางด้านหลังเมื่อเห็นว่ามันเป็นเตียงหลังใหญ่ที่ตัวเองใช้นอนอยู่ทุกคืนก็เบี่ยงตัวเปลี่ยนทิศทางก่อนจะค่อย ๆ สาวเท้าถอยหลังห่างจากคิง

เขาจะไม่ยอมเป็นเหมือนในละครที่นางเอกถอยหลังจนไปหงานท้องลงบนเตียงให้เข้าทางพระเอกหรอกนะ!

“ออกไป ออกไปก่อน ให้ผมแต่งตัวก่อน” อินทัชพูดเชิงขอร้อง เขารู้ว่าถ้าเขาบอกให้คิงออกไปนอนข้างนอกในตอนนี้คนจะไม่ยอมทำตามแน่ แต่บอกให้ออกไปเพื่อให้เขาแต่งตัวก่อนก็เหมือนการบอกกลาย ๆ ว่าเขาแต่งตัวเสร็จแล้วค่อยเข้ามา

แน่นอนว่าเขาจะไม่ปล่อยให้เป็นอย่างนั้น เมื่อคิงหลงกลออกไปข้างนอกอย่างที่เขาบอก เขาจะจัดการล็อกประตูห้องไม่ให้คิงได้เข้ามาอีกเลย!

“หึ” มาร์คหัวเราะในลำคอครั้งหนึ่ง ดวงตาหรี่ลงอย่างรู้เท่าทัน เขาแกล้งก้าวเดินตามอินทัชไปเรื่อย ๆ จนเจ้าตัวหลังชิดติดกำแพง

“ถอย ถอยไป” ร้องสั่งเสียงสั่นไหวเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยกลอกไปมาอย่างใช้ความคิดพลางตำหนิตัวเองที่มัวแต่กลัวฉากล้มลงบนเตียงนอน แต่ลืมนึกถึงฉากหลังติดผนังกำแพงไปได้!

มาร์คเคลื่อนตัวเข้าใกล้คนที่อยู่ในชุดผ้าขนหนูพันท่อนล่างเพียงผืนเดียวจนแทบจะไม่มีช่องว่าง ยกแขนแกร่งทั้งสองข้างขึ้นเท้าที่ผนังกำแพง ทำให้อินทัชตกอยู่ในการกักขังของเขาไปโดยปริยาย

ร่างสูงแกร่งก้มมองคนที่ออกปากสั่งให้เขาถอยออกไป มองคนที่เบนหน้าหนีสายตาของเขา มองร่างกายขาว ๆ ที่ชื้นน้ำชวนให้ลูบไล้

อินทัชอยากจะมีเวทมนตร์เสกให้ตัวเองหายออกไปจากตรงหนี หรือไม่ก็ให้ตัวเองสามารถทะลุกำแพงหนีไปได้ หนีไปจากไออุ่นร้อน ๆ ที่แผ่มากระทบตัวเอง หนีไปจากคนร้ายกาจที่อยู่ในชุดที่ล่อแหลมไม่แพ้เขา

แต่สิ่งที่เขาคิดเขาไม่มีทางที่จะมีมันได้ เพราะฉะนั้นเขาจะต้องหาวิธีการใหม่ที่จะทำให้เขาหลุดพ้นออกไปจากตรงนี้ให้ได้ และสมองที่พร่าเบลอจากการโดนเล่นงานโดยคนที่ยืนเป็นกำแพงมนุษย์ใช้อ้อมแขนกักขังเขาอยู่นี้ เขาก็คิดได้เพียงแค่วิธีเดียว

วงหน้าที่เบนหลบเมื่อครู่เบือนกลับมาตรงดังเช่นปกติ ก่อนจะช้อนขึ้นพร้อมกับสายตาที่แฝงความอ้อนวอน ริมฝีปากคู่สวยขบเม้มกันแน่น ก่อนจะเผยออกแล้วเปล่งถ้อยคำอ้อนวอนออกมาอีกครั้ง

“พี่มาร์ค ถอย..” ยังไม่ทันจบประโยคดี เสียงหวานที่มาพร้อมกับถ้อยคำที่ทำให้ความอดทนของมาร์คหมดไปก็ถูกดูดกลืนหายไปพร้อมกับริมฝีปากสีคล้ำที่ทาบทับลงมาอย่างรวดเร็ว

“อื้อ ๆ” อินทัชเบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจ มือเรียวสวยของตัวเองกำเข้าหากันก่อนจะใช้มันทุบลงไปที่อกแกร่งของมาร์คเป็นการประท้วง แต่ร่างสูงนั้นก็ไม่ได้สะดุ้งสะเทือน ทั้งยังเพิ่มแรงบดขยี้ที่ริมฝีปากเพิ่มมากขึ้น จนอินทัชเผลอเปิดริมฝีปากเพื่อที่จะร้องประท้วง แต่นั่นเป็นการเปิดโอกาสให้ลิ้นร้อนแสนร้ายกาจของคิงได้ทำงาน

ลิ้นร้อน ๆ ถูกส่งเข้าไปพัวพันกับลิ้นที่พยายามจะถอยหนี กวาดต้อนไปทั่วโพรงปากหวาน ดูดซับความหวานมาทุกหยาดหยด เบียดกายร้อน ๆ ที่เกือบจะเปลือยเปล่าอันมีกางเกงขาสั้นตัวบางใส่อยู่เพียงตัวเดียวเข้าหาร่างกายสูงโปร่งที่สั่นสะท้านน้อย ๆ อยู่

มาร์คถอนมือที่ใช้เท้าผนังอยู่กลับมา ข้างหนึ่งให้โอบรอบเอวบาง อีกข้างใช้มันลูบไล้ไปตามลำตัวขาว ๆ ที่ทำให้เขาแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ตั้งแต่แรกเห็น ผิวเนื้อเนียนนุ่มที่เขาไม่อยากจะละสัมผัส ลูบไล้ไปทั่วทั้งแผ่นหลัง ริมฝีปากที่ทำงานอยู่ก็ผละออกมาเพื่อให้อีกคนได้เพิ่มอากาศหายใจก่อนที่จะทาบทับลงไปใหม่

อินทัชที่ตอนแรกขัดขืน เมื่อเจอสัมผัสที่เจนจัดเข้าไปเขาที่เกิดมาแทบจะไม่ได้สัมผัสเนื้อต้องตัวกับใครก็เผลอไผจนลืมต้านทาน จนเมื่อรับรู้ได้อย่างลาง ๆ ว่ามีมือมาเกาะเกี่ยวปมผ้าขนหนูที่ผูกไว้ยังเอวของเขา สติที่มีอยู่น้อยนิดก็สั่งการให้มือยกตะปบขัดขวางในทันที

“ อื้อ ยะ อย่า” อินทัชใช้มือข้างหนึ่งทุบไปที่อกแกร่งเพื่อให้ปล่อยให้ริมฝีปากตนเองอิสระ ก่อนจะร้องห้าม ดวงตาฉ่ำน้ำเปิดปรือมองอย่างของร้อง แต่นั่นไม่ได้ทำให้มาร์คอยากจะหยุดเลยสักนิด

ดวงตาคู่คมที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนาทอดมองคนที่ยืนสั่นสะท้านอยู่ภายในอ้อมแขนของเขา ราวกับว่าถ้าไม่มีแขนเขาพยุงเอาไว้เจ้าตัวคงจะทรุดลงไปที่พื้นแล้ว

มาร์คกดจูบลงที่ริมฝีปากสีสวยอีกครั้ง เพิ่มแรงบดเบียดร้อนแรงจนอินทัชแทบจะหายใจไม่ทัน ก่อนจะถอนริมฝีปากออกมา พูดเสียงแหบพร่าอย่างคนพยายามจะหักห้ามใจตัวเอง

“นายแต่งตัวเถอะ คืนนี้ฉันจะนอนข้างนอก”

พูดแล้วค่อย ๆ ถอยกายออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะตัดใจหันหลังเดินออกจากห้องเพื่อไปสงบสติอารมณ์อันพุ่งพล่านของตัวเอง

คล้อยหลังมาร์คออกไป อินทัชก็ทรุดกายนั่งลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง ยกมือขึ้นลูบริมฝีปากที่ถูกคนร้ายกาจฉกชิงบดเบียดจนเขาแทบจะขาดใจไปเมื่อครู่อย่างเผลอไผ สติยังคงกลับมาไม่ชัดเจน ใช้เวลาอยู่หลายนาทีกว่าจะตั้งตัวได้

ดวงตาคู่สวยมองไปยังประตูที่เป็นช่องทางพาคิงออกไปข้างนอกห้อง

หากเมื่อครู่นี้สติเขาไม่มีหลงเหลือยู่เลย….

อินทัชคิดแล้วก็รู้สึกตกใจ หากเขาไม่มีสติหลงเหลืออยู่ เขากับคิงคงจะไปจบลงที่เตียงนอนแล้วแน่แท้

ไม่ได้! ต่อไปนี้เขาต้องระวังตัวให้มากกว่าเดิม เขาจะไม่ให้คิงได้เขาง่าย ๆ ต้องไม่ใช่ตอนนี้

คิงต้องรู้ว่าเขาไม่ง่าย

อยากได้ต้องพยายามหน่อย!

“บ้าชิบ!” มาร์คที่เดินออกมาจากห้องด้วยอารมณ์ความปรารถนาที่ยังลุกโชน เปลวเพลิงแห่งอารมณ์ยังไม่มอดดับ ตัวตนแห่งความเป็นชายแสดงหลักฐานอย่างชัดเจนนั้นใช้มือหนายีผมตัวเองไปมา ปากสบถถ้อยคำไม่ขาด ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปจัดการกับตัวเอง

ร่างแกร่งที่อุณหภูมิร่างกายสูงสวนทางกับสายน้ำเย็น ๆ ที่ตกกระทบร่างกายตัวเองเร่งมือที่ใช้ทำธุระเมื่อรู้สึกว่าใกล้จะถึงจุดหมายปลายทางของตัวเองแล้ว คอแกร่งแหงนเงยขึ้นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน ริมฝีปากสีคล้ำส่งเสียงเรียกชื่อคนที่ทำให้เขาประสบกับเหตุการณ์อย่างนี้ไม่ขาด ดวงตาคู่คมปิดสนิท สมองนึกถึงแต่เหตุการณ์ในห้องนอนที่เพิ่งจะเกิดขึ้นได้ไม่นาน

“อึก อินทัช” สายน้ำที่พุ่งลงสู่พื้นกระเบื้องมาพร้อมกับเสียงแหบพร่าในลำคอครั้งสุดท้าย ก่อนที่คนเพิ่งจะจัดการตัวเองเสร็จจะลงมืออาบน้ำให้ตัวเองอีกรอบหนึ่ง

“ครืดดดด” เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้คนที่เพิ่งจะตั้งสติได้ไม่นานอย่างอินทัชสอดส่ายหาสายตามองยังที่มาของเสียงก่อนจะพบว่ามันวางอยู่บนเตียงของเขา ร่างสูงโปร่งค่อย ๆ พาตัวเองลุกขึ้นไปยังเตียงนอน ใช้มือเรียวสวยหยิบโทรศัพท์ที่เสียงแจ้งเตือนเรียกเข้ายังคงดังอยู่ขึ้นมาก่อนจะพบว่ามันไม่ใช่ของตัวเอง

เจตวิชน์

อินทัชมองชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ แววตาลังเลใจว่าควรจะทำอย่างไรกับมันดี นี่มันก็ดึกแล้ว หากคนไม่มีธุระสำคัญคงไม่โทรมา

แต่จะให้เขาเอาโทรศัพท์ไปให้คิง ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ก็ผุดเข้ามาในสมองเขาโดยอัตโนมัต

อินทัชกัดริมฝีปากเบา ๆ อย่างใช้ความคิด จนกระทั่งเห็นว่าสายตัดไปแล้วครั้งหนึ่งและทางต้นสายก็ยังคงโทรเข้ามาใหม่อีกครั้ง อินทัชจึงได้รวบรวมความกล้า รวบรวมสติเดินถือโทรศัพท์ออกจากห้องนอนเพื่อจะนำไปส่งมอบให้คิง

“อ้าว หายไปไหน” อินทัชที่เดินมาถึงห้องนั่งเล่นแล้วแต่ไม่เจอคนที่ควรจะนอนอยู่บนโซฟาในห้องนั้นก็ขมวดคิ้วถามกับตัวเองด้วยความสงสัย

ปากก็ถาม เท้าก็ก้าวเดินหาเพราะโทรศัพท์ในมือนั้นส่งเสียงเรียกเข้ามาไม่ได้หยุดเลย ดูท่าแล้วคงจะเป็นเรื่องด่วนจริง ๆ และเขาเองก็ไม่กล้าหาญและไม่อยากจะเสียมารยาทรับแทน

ขาเรียวพาร่างสูงโปร่งของตัวเองเดินไปทางห้องน้ำเมื่อคิดว่าคิงอาจจะอยู่ที่นั่น ดวงตาก็เอาแต่ก้มมองโทรศัพท์ที่คราวนี้เปลี่ยนชื่อบนหน้าจอเป็นอัศวินอีกหนึ่งคน จนชนเข้ากับคนที่ตัวเองกำลังตามหาอยู่พอดี

“เฮ้ย!” อินทัชส่งเสียงร้องอุทาน แรงปะทะทำให้เขาเซถลาเกือบจะล้ม โชคดีที่มาร์คมือไวคว้ารวบเอวอินทัชเอาไว้ได้ทันทำให้เจ้าตัวไม่ต้องก้นกระแทกพื้น

“คิง! อัศวินของคิงโทรมาหลายสายแล้ว คงจะมีธุระด่วนแน่ ๆ” อินทัชไม่มีเวลาใส่ใจกับการที่ตัวเองตกอยู่ภายใต้อ้อมแขนและอ้อมอกเปลือยเปล่าที่ชื้นน้ำของคิง รีบบอกเรื่องที่ทำให้เขาตามหาคิงทันที

“ขอบคุณ นายเข้าไปนอนเถอะ” มาร์คที่ตอนแรกตั้งท่าจะแกล้งหยอกคนที่เดินมาชนเขา แต่พอได้ยินสิ่งที่อินทัชพูดเขาก็เปลี่ยนท่าทางเป็นจริงจัง คลายอ้อมแขนออกก่อนจะรับโทรศัพท์มาไว้ในมือแล้วบอกให้อินทัชเข้าไปพักผ่อน

“ครับ” อินทัชเองก็สังหรณ์ได้ว่าคงจะเป็นเรื่องที่สำคัญมากจริง ๆ และอาจจะสำคัญถึงชีวิตจึงได้ไม่ซักถามอะไรมาก ยอมหันหลังเดินกลับเข้าห้องนอนของตัวเองแต่โดยดี

มาร์คมองตามจนเมื่อแผ่นหลังโปร่งบางนั้นลับสายตาไปแล้วก็กดรับโทรศัพท์จากคนของตัวเองทันที

“มีอะไร” หรอกเสียงถามเสียงเข้ม ใช้คอหนีบโทรศัพท์เอาไว้ก่อนจะเดินไปคว้ากางเกงมาใส่อย่างลวก ๆ

“นายใหญ่โดนคนลอบยิงครับ” เพียงประโยคเดียวจากลูกน้องคนสนิท ดวงตาคู่คมก็วาวโรจน์เปล่งประกายอันตรายทันที

“อยู่ที่ไหน” มาร์คถามต่อ

“ตอนนี้อยู่ที่คฤหาสน์แล้วครับ หมอกำลังผ่าตัดเอากระสุนออกอยู่” เจตวิชน์รายงานสถานการณ์ในตอนนี้

“ฉันจะรีบไป” มาร์คพูดก่อนจะวางสาย ลงมือสวมเสื้ออย่างรวดเร็ว

“อินทัช!” มาร์คที่กำลังจะออกจากบ้านหยุดชะงักเท้าตัวเองเมื่อนึกถึงคนที่เขาเพิ่งบอกให้เข้าไปนอน

ตัดสินใจหมุนตัวเปลี่ยนทิศทางไปยังห้องนอนของเจ้าของบ้าน

เขาตัดสินใจจะพาอินทัชไปด้วย

แม้เขาจะยังไม่รู้ว่าคนที่ลงมือเล่นงานลอบกัดครั้งนี้เป็นใคร แต่ถึงขนาดฝ่าด่านการ์ดฝีมือดีนับสิบคนของคุณคอนเนอร์เข้าไปได้ เขาก็ไม่กล้าที่จะเสี่ยงให้อินทัชอยู่ห่างจากตัวเขา

บางครั้งนี่อาจจะเป็นกับดักล่อให้เขาออกห่างจากอินทัชในคืนนี้แล้วฉวยโอกาสลงมือก็ได้

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” อินทัชถามเมื่อเห็นคิงเปิดประตูเข้าห้องมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขาลืมที่จะสงสัยไปเลยว่าเขาล็อกห้องแล้วแต่ทำไมคิงยังคงเปิดเข้ามาได้

“ไปกับฉัน” ไม่เพียงแค่พูดเปล่าแต่ยังเดินเข้าประชิดตัวแล้วดึงข้อมือของอินทัชให้ลุกขึ้นมา

“เดี๋ยว ไปไหนครับ” อินทัชถามอย่างสงสัย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ขัดขืนมากนักเพราะสีหน้าที่เคร่งเครียดและแววตาที่อันตรายของคิง

ดูท่าเรื่องที่คนทางนั้นโทรติดต่อคิงมาจะต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมากแน่ ๆ

“ไปบ้านฉัน คุณคอนเนอร์โดนลอบยิง” มาร์คให้เหตุผลที่เขาต้องพาเจ้าตัวไปที่บ้านของเขาอีกครั้งทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะได้กลับมาบ้านของอินทัชในวันนี้

ได้ยินคำตอบจากปากคิง ดวงตาของอินทัชก็เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ เท้าก้าวเดินตามการชักนำของคิงไปโดยอัตโนมัติ

“ปลอดภัยใช่ไหมครับ”

“กำลังผ่าตัดอยู่” มาร์คตอบแค่นั้นก่อนที่ระหว่างเขาสองคนจะตกอยู่ในความเงียบ จนกระทั่งทั้งสองอยู่บนรถที่คนของคิงส่งมารอรับอยู่สักระยะแล้ว ก่อนที่ขบวนรถสี่คันจะขับตามกันไปด้วยความรวดเร็ว

“คิดว่าที่ลงมือในครั้งนี้เป็นคนที่เกี่ยวข้องกับผมเหรอครับ” อินทัชเปิดปากถามหลังจากนั่งเงียบมานาน

มาร์คหันหน้ามองคนถามอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตอบ

“ยังไม่รู้ แต่ไม่ว่าจะเกี่ยวกับนายหรือไม่เกี่ยว ฉันก็จะไม่ยอมให้นายห่างสายตา ใคร ๆ ก็รู้แล้วว่านายคือจุดอ่อนของฉัน ชีวิตนายกำลังตกอยู่ในอันตรายมากขึ้นกว่าเดิม” มาร์คไม่ปิดบังเพื่อจะให้อินทัชได้รู้สึกสบายใจสักนิด เขาต้องพูด พูดเพื่อให้เจ้าตัวได้รู้ว่าตอนนี้ชีวิตของตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตรายขนาดไหน รู้เพื่อที่จะได้ระวังตัว

“ฉันบอกเพื่อที่นายจะได้ระวังตัวมากว่าเดิม แต่อย่ากลัวมากนัก เพราะฉันจะไม่ยอมให้ใครได้ทำอะไรนาย”

พี่จะปกป้องนายเอง

อินทัชกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามคนที่คว้ามือของเขาไว้แล้วก้าวเดินอย่าวรวดเร็วเข้าบ้าน

“มาดาม” มาร์คที่เข้ามาถึงตัวบ้านแล้วเจอมาดามนิลาก้าวเท้าลงจากบันไดบ้านมาพอดีก็ส่งเสียงเรียกเบา ๆ

อินทัชมองมาดามนิลา ระหว่างทางเขาเป็นห่วงความรู้สึกของผู้หญิงคนนี้ไม่น้อย สามีโดนลอบยิงจนได้รับบาดเจ็บต้องโทรตามหมอกลางดึก จะเป็นห่วง จะกังวล จะตกใจขนาดไหน แต่เมื่อเห็นแล้วเขาก็รู้เลยว่าผู้หญิงคนนี้เหมาะสมแล้วที่จะเป็นมาดามของโอ คอนเนอร์

แววตาของมาดามนิลามีความเป็นห่วง แต่ไม่มีความอ่อนแอแสดงออกมาให้เห็นเลย สีหน้าท่าทางมีแต่ความเข้มแข็ง

เข้มแข็งแบบที่เขาเองถ้าต้องอยู่ในสถานการณ์เดียวกันก็ไม่รู้ว่าจะเข้มแข็งแบบนี้ได้หรือเปล่า

“กระสุนเข้าที่ไหล่” มาดามนิลาพูดบอกโดยที่คนเป็นลูกชายไม่ต้องถาม ก่อนจะเดินนำไปยังห้องรับแขก

มิคาเอล โอ คอนเนอร์ถูกลอบยิงจากทางด้านหลัง เป้าหมายคือศีรษะแต่โชคดีที่เขาไหวตัวทันและเบี่ยวตัวหลบได้ก่อน กระสุนจึงพลาดเป้าไปโดนที่ไหล่และฝังเนื้อแทน

มาร์คที่จับมือของอินทัชเอาไว้ไม่ปล่อยก็เดินตามไปนั่นทำให้อินทัชต้องเดินตามไปด้วย

ดูเหมือนจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อย แต่ละคนดูไม่ร้อนรนไม่กระวนกระวายกันเลย

อินทัชมองแล้วคิดในใจ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงความเป็นห่วงที่สองแม่ลูกคู่นี้มีให้แก่ผู้เป็นสามีและบิดา

“มาดามไปพักผ่อนก่อนดีไหม” มาร์คบอกกับผู้เป็นมารดา แม้มาดามนิลาจะไม่แสดงอาการออกมาแต่เขาก็มองออกว่าแม่ของเขานั้นเหนื่อยล้าขนาดไหน

สามี คนที่รักโดนลอบยิงจะมีใครไม่กังวล จะมีใครไม่เจ็บปวด แม้แต่มาดามนิลาที่เผชิญหน้ากับเหตุการณ์อย่างนี้มาแล้วหลายครั้งก็ยังไม่เว้นวาย

“รอหมอออกมาก่อน เจ้าอินเถอะ ขึ้นไปพักผ่อนก่อนดีไหม ห้องของเรามัมยังเก็บเอาไว้ให้อยู่นะ” ตอบลูกชายเสร็จก็หันมาพูดกับอินทัชที่พยายามดึงมือออกมาจากการเกาะกุมของมาร์ค แต่ไม่สำเร็จ

“ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณป้า เอ่อ เพื่อนมัมดีกว่าครับ” อินทัชตอบ เขาเดาว่าอีกเดี๋ยวคิงจะต้องไปจัดการเรื่องที่นายใหญ่ของโอ คอนเนอร์โดนลอบยิงแน่ ๆ ฉะนั้นเขานั่งอยู่เป็นเพื่อนมาดามนิลาดีกว่า แม้จะช่วยอะไรมากไม่ได้ แต่ก็อาจจะดีกว่าปล่อยให้เธอนั่งอยู่เพียงลำพัง

และอินทัชก็เดาถูกเพราะเมื่ออัศวินคู่ใจทั้งสี่คนของคิงเดินเข้ามา คนที่ไม่ยอมปล่อยมือเขาในทีแรกก็ยินยอมที่จะละมือออกจากมือของเขาแล้วพากันเดินหายออกจากห้องไป

“เจ้าอินจะทานอะไรไหม เดี๋ยวมัมให้แม่ครัวทำให้” มาดามนิลาหันมาถามคนที่ลูกชายของเธอพามา

“ไม่เป็นไรครับ มัมทานน้ำขิงร้อน ๆ ไหม เดี๋ยวผมไปชงให้” อินทัชตอบปฏิเสธก่อนที่จะเป็นฝ่ายถามบ้าง

“ก็ดีเหมือนกัน” พยักหน้าตอบรับอินทัชก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะนำอีกฝ่ายไปยังห้องครัว

อินทัชกำลังจะอ้าปากพูดยั้งให้มาดามนิลานั่งรออยู่ที่นี่ แต่คิดอีกทีการที่ให้เธอได้ทำอะไรบ้างในตอนนี้อาจจะลดความกังวลของเธอออกไปได้บ้าง

หรือถ้าลดไม่ได้ ให้ลืมมันไปชั่วขณะก็ยังดี

“ครั้งนี้เป็นครั้งที่สิบพอดีตั้งแต่ที่มัมแต่งงานกับเขามา” อินทัชชะงักมือที่กำลังถือช้อนชงน้ำขิงอยู่ เขาเงยหน้าสบตากับคนที่อยู่ ๆ ก็พูดประโยคนี้ขึ้นมา

“ยังไม่รวมตอนที่ยังไม่ได้แต่งงานกันอีกนะ”

“มัมเข้มแข็งมากครับ” อินทัชพูดก่อนจะเลื่อนแก้วน้ำขิงส่งไปให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะเบาๆ

“อย่างนั้นเหรอ มัมดูเหมือนคนที่ชินกับเรื่องแบบนี้ใช่ไหม ก็อาจจะใช่ แต่รู้ไหม การเจอเรื่องแบบนี้หลายครั้งไม่ได้ทำให้มัมรู้สึกเป็นห่วงเสียใจ หรือรู้สึกกลัวน้อยลงเลยนะ แค่รู้จักรับมือกับมันมากกว่า รับมือกับอารมณ์มากมายของตัวเองและจัดการเรื่องที่คนเป็นภรรยาแบบเราจะทำได้”

ตอนที่รู้ว่าสามีถูกลอบยิง เธอจัดการเตรียมห้องสำหรับการรักษา โทรตามแพทย์ประจำตระกูล เพราะว่าไม่สามารถไว้วางใจที่จะไปโรงพยาบาลได้ และจัดการสั่งปิดข่าวไม่ให้รั่วไหลออกไปส่วนที่เหลือก็รอลูกชายคนเดียวของเธอมาจัดการ

อินทัชฟังแล้วรู้สึกชื่นชมในความเข้มแข็งของมาดามมากยิ่งขึ้น ก่อนที่จะมาสะดุดหูนิดหน่อยที่คำว่าคนเป็นภรรยาแบบเรา

ทำไมฟังแล้วรู้สึกถูกเหมารวมไปด้วย

“ท่านจะต้องปลอดภัยครับ” อินทัชพูด เขาเองยังไม่เคยเจอนายใหญ่ของโอ คอนเนอร์เลยสักครั้ง มาอยู่ที่บ้านนี้เป็นสัปดาห์ก็ยังไม่มีโอกาสได้เจอ แต่มาคราวนี้อาจจะมีโอกาสได้เจอ แต่การเจอกันครั้งแรกก็เป็นตอนที่ท่านกำลังได้รับบาดเจ็บเสียอย่างนั้น

“ช่วงนี้เราคงต้องอยู่ที่บ้านหลังนี้ไปก่อน แล้วมหาวิทยาลัยถ้ามาร์คไม่ได้ไปด้วย เราคงต้องหยุดตามไปด้วย” มาดามนิลาพูดในสิ่งที่เธอมั่นใจว่าจะต้องเกิดขึ้นแน่นอน ตราบใดที่ยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนร้ายและยังไม่สามารถจัดการได้ มาร์คจะไม่มีทางยอมให้เด็กคนนี้อยู่ห่างจากตัวเองเป็นแน่

“คงไม่ขนาดนั้นมั้งครับ ปกติคิงก็ให้คนตามผมอยู่แล้ว” อินทัชย่นคิ้วขณะพูด

“ขนาดนั้นแหละ อย่าดูหมิ่นความเป็นห่วงของเขาเชียว” มาดามนิลาพูดด้วยรอยยิ้มที่แตะแต้มริมฝีปากเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่อินทัชมาถึงที่นี่

“คิงบอกว่าผมเป็นจุดอ่อน” อินทัชพูดเสียงเบา เขามั่นใจว่ามาดามนิลานั้นเอ็นดูเขาอยู่ไม่น้อย แต่หากเขากลายเป็นจุดอ่อนของลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ ความเอ็นดูที่มีให้จะลดน้อยลงหรือไม่

“เพราะเขาเป็นมนุษย์คนหนึ่งเขาถึงได้มีจุดอ่อน และที่จริงแล้ว เราไม่ใช่แค่เพียงจุดอ่อน แต่เรายังเป็นหัวใจของเขาด้วย เข้าใจความสำคัญของหัวใจใช่ไหม เพราะมีหัวใจจึงยังมีชีวิตอยู่” น้ำเสียงอ่อนโยนของมาดามนิลาทำให้อินทัชรู้สึกเหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่ลำคอ และในอกของเขาเหมือนมันเต็มตื้นด้วยความรู้สึกหลาย ๆ อย่างที่ยากจะแยกแยะมันอย่างชัดเจน

หัวใจ จุดอ่อน เพราะมีหัวใจจึงยังมีชีวิตอยู่

แล้วหัวใจของเขาเล่า