DON'T TOUCH ME มือผม คุณห้ามจับ

ตอนที่ 50 : บทนำ ภาคจบ

บนเตียงนอนหลังโตในห้องนอนกว้างมีร่างสูงโปร่งของผู้ชายคนหนึ่งนอนกลิ้งไปมา ใบหน้าหลากหลายอารมณ์สลับกันไปมา ทั้งตื่นเต้น สับสน มึนงง ไม่อยากจะเชื่อและ….เขินอาย

ภายในหัวสวย ๆ นั่นมีถ้อยคำหนึ่งประโยคดังก้องไปมาชวนให้คุร่นคิดจนนอนไม่หลับ

เพราะพี่คือคนที่จะแก้คำสาปให้นายยังไงล่ะ

เพราะพี่คือคนที่จะแก้คำสาปให้นายยังไงล่ะ

เพราะพี่คือคนที่จะแก้คำสาปให้นายยังไงล่ะ

เพียงแค่ประโยคเดียวทำนั้นที่ทำให้อินทัชนอนไม่หลับ จิตใจสับสนวุ่นวายและคิดอะไรไม่ออก และไม่รู้ว่าตัวเองควรจะต้องแสดงออกยังไงต่อไป

เพราะประโยคที่คิงพูดกับเขามานั้นมันไม่ต่างอะไรกับการสารภาพรักเลยสักนิด

อ่า ความจริงมันยิ่งกว่าการสารภาพรักปกติเสียอีก และเขาไม่อาจจะหลอกตัวเองว่าสิ่งที่คิงพูดมันออกมานั่นมันไม่จริง

มันเป็นเรื่องจริงที่พิสูจน์ได้โดยเงื่อนไขคำสาปของเขา

และมันถูกพิสูจน์แล้วว่าคิงรัก อ่า คิงรักเขาด้วยทั้งหมดของจิตวิญญาณและหัวใจ

คิดมาถึงตรงนี้อินทัชก็รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวขึ้นมา หัวใจที่ที่สับสนอยู่แล้วเต้นรัวแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

เขาไม่เคยกล้าหวังเลยว่าชีวิตนี้จะได้เจอคนที่รักเขาอย่างนั้น รักจนทำให้คำสาปที่เขาแบกรับมาตั้งแต่เกิดหายไป

ยิ่งไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าคนคนนั้นจะเป็นคิง

เป็นคนที่ชื่อมาร์ค เมธัส โอ คอนเนอร์

คนอย่างคิงมารักคนอย่างเขาได้ยังไงนะ

นั่นสิ!

คิงรักเขาที่ตรงไหน รักตั้งแต่เมื่อไหร่

อินทัชผุดตัวขึ้นนั่งหลังตรง สีหน้าแววตาเต็มไปด้วยคำถามที่เขาอยากจะได้คำตอบในตอนนี้

หากทว่าวิธีการเดียวที่เขาจะได้คำตอบที่ชัดเจนกระจ่างแจ้งที่สุดก็คือการถามจากเจ้าตัว

ถามจากคิง

“ไม่! ไม่ใช่ตอนนี้ ไม่ใช่ตอนนี้เด็ดขาด” อินทัชทิ้งตัวลงหงายท้องไปกับเตียงเหมือนเดิม ศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมนุ่มส่ายไปมาอย่าแรง ริมฝีปากสีสดพูดพึมพำกับตัวเองก่อนจะขบเม้มแน่น

อุตส่าห์ขอร้องอ้อนวอนให้คิงออกจากห้องนี้ไปได้ เขาจะไม่ยอมไปเผชิญหน้ากับคิงตอนนี้เด็ดขาด

คนที่ขอร้องอ้อนวอนคิงให้ปล่อยตัวเองให้ได้อยู่คนเดียว ให้ได้มีเวลาตั้งสติพูดกับตัวเองในใจอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่รู้ดีว่าผ่านพ้นคืนนี้ไป พรุ่งนี้เช้าเขาก็ต้องเผชิญหน้ากับคิงอยู่ดี

แต่ให้มันเป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้เถอะ เอาแค่ว่าคืนนี้เขาจะข่มตานอนหลับได้ยังไงก่อนดีกว่า

เช้าวันนี้ควรเป็นเช้าที่สดใสที่สุดในชีวิตของอินทัช เพราะเขาตื่นขึ้นมาในวันใหม่โดยไม่มีคำสาปที่สืบทอดมาติดตัว มันควรจะเป็นเช้าที่เขาสบายใจที่สุด ที่จะสามารถใช้ชีวิตได้อิสระอย่างไร้ความกังวลใจ

แต่มันไม่ได้เป็นเช่นนั้น อินทัชที่ตายังไม่หายบวมช้ำจากการร้องไห้ มาตอนนี้ยังเพิ่มรอยคล้ำที่ใต้ตามาอีกอย่างหนึ่ง

เขาไม่ได้นอนทั้งคืน ไม่สิ ได้นอน แต่นอนไม่หลับ เขานอนไม่หลับทั้งคืน ในหัวมีแต่ประโยคคำพูดของคิงลอยซ้ำไปซ้ำมา

“เฮ้ออออ ไม่ลงไปได้ไหมนะ” พูดถามกับตัวเองไปอย่างนั้นทั้ง ๆ ที่รู้ดีว่าคำตอบเดียวที่เขาจะได้รับก็คือ

ไม่ได้!

มาอาศัยอยู่บ้านคนอื่นจะตื่นสาย ไม่ลงไปพบหน้าเจ้าของบ้านไม่ได้

แต่เขายังไม่อยากจะเผชิญหน้ากับลูกเจ้าของบ้านนี่!

คนที่ไม่ได้นอนทั้งคืนเริ่มที่จะทะเลาะกับตัวเองอีกครั้ง และก่อนที่จะตบตีกับตัวเองไปมากกว่านี้เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นจากหน้าห้องของเขาในขณะนี้ก็ทำเอาอินทัชสะดุ้งสุดตัว

คะ คงไม่ใช่คิงหรอกใช่ไหม

ถามทั้งภาวนากับตัวเอง อย่างน้อยหากยื้อเวลาไปอีกสักครึ่งชั่วโมงได้ก็ยังคงดีกับใจเขามากกว่านี้

“คะ ใครครับ” อินทัชตะโกนถามเสียงไม่มั่นคง ขยับขาหย่อนลงกับพื้นแล้วลุกขึ้นยืน ก้าวเดินไปที่ประตูด้วยความหวาดกลัว

กลัวตัวเองจะทำหน้าไม่ถูกหากคนที่มาเคาะประตูคือคนที่เขายังไม่พร้อมจะเจอหน้า

“คนที่แก้ไขคำสาปให้นายยังไงล่ะ” น้ำเสียงของคนหน้าประตูไม่ได้ดังเลย แต่คนด้านในห้องกลับได้ยินมันดังก้องไปทั้งใจ

และเขารู้สึกว่าอากาศในห้องนี้เหมือนจะไม่พอให้เขาหายใจแล้ว นี่มันทำร้ายใจกันเกินไป

คำพูดแรกที่มีให้กันในวันนี้มันทำให้หัวใจของเขารับภาระหนักเกินไป

ช่วยเห็นใจกันหน่อยได้ไหมเล่า!

คนที่ไม่อาจหลอกตัวเองได้ว่าสิ่งที่คิงบอกกันมามันเป็นเรื่องโกหก เป็นเรื่องที่คิงหลอกเขาเล่นเท่านั้น ได้แต่พูดบ่นในใจแต่ปางแก้มซับสีเลือดจาง ๆ และรู้สึกร้อนผ่าวแบบที่เครื่องปรับอากาศในห้องก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้

“คนที่สามารถแก้คำสาปให้น้องได้มาเคาะประตูห้องแล้ว คนที่รักพี่ก็เปิดประตูห้องให้พี่หน่อยครับ”

โอเค เขาตาย