DON'T TOUCH ME มือผม คุณห้ามจับ

ตอนที่ 5 : ตอนที่ 5

ใบหน้าสวยได้รูปภายใต้หมวกนิรภัยใบโตเผยรอยยิ้มบางเบาที่มุมปากขณะจอดรถติดไปแดงมานานกว่าห้านาทีแล้ว แต่เขาก็ยังคงไม่มีความรู้สึกหงุดหงิดแต่อย่างใด นั่นเป็นเพราะเสียงเพลงที่ดังรอดออกมาจากรถยนต์สัญชาติญี่ปุ่นข้าง ๆ

เพลงใหม่ขอเขาที่เพิ่งปล่อยไปเมื่อคืนถูกเจ้าของรถเปิดวนซ้ำอีกรอบแล้ว นี่มันหมายความว่าคนฟังนั้นถูกใจมันมาก ๆ เลยใช่หรือเปล่า

คนฟังชอบ คนทำเพลงอย่างเขาก็ดีใจ

รอยยิ้มแตะแต้มใบหน้าของอินทัชจนกระทั่งไฟเขียวปรากฏเป็นสัญญาณให้รถเคลื่อนตัวได้  อินทัชขับเคลื่อนรถของตัวเองไปตามทางที่ตลอดระยะเวลาหลายเดือนมานี้เขาคุ้นเคยดี

ทางไปมหาวิทยาลัยที่เขาเรียนอยู่นั่นเอง

เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัย อินทัชก็ขับรถเข้าไปจอดในจุดที่เขาใช้จอดรถเป็นประจำ

มหาวิทยาลัยแห่งนี้นักศึกษาสามารถซื้อที่จอดรถประจำได้โดยเหมาจ่ายเป็นเทอม นั่นทำให้สะดวกมากและไม่ต้องมีปัญหาแย่งที่จอดรถกัน แต่สำหรับทำเลดี ๆ ที่จอดรถใกล้ ๆ ตึกเรียน ไม่ต้องเดินไกล ค่าที่จอดก็จะแพงกว่าตรงจุดอื่น

อินทัชเองก็เป็นหนึ่งคนที่ประมูลที่จอดตรงนั้นมาได้

ใช่ ต้องใช้คำว่าประมูล เขาใช้เงินกว่าครึ่งแสนในการจองที่จอดรถทำเลดีตลอดระยะเวลาหนึ่งปี

อินทัชเป็นอีกหนึ่งคนที่ใช้เงินเพื่อซื้อความสะดวกสบายของตัวเอง

เขาเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนนามสกุล เขาปกปิดตัวตนเดิมของตัวเอง แต่นั่นไม่ได้แปลว่าเขาต้องทำตัวแกล้งจนด้วย

เขายังไม่อยากสร้างความลำบากให้กับตัวเองขนาดนั้น แค่ข้อจำกัด คำสาปบ้า ๆ นั่นก็ทำให้เขาใช้ชีวิตลำบากมากพออยู่แล้ว อย่าให้เขาต้องแกล้งจนเพื่อสร้างความลำบากให้ตัวเองเพิ่มขึ้นเลย

อินทัชไม่กลัวโดนตรวจสอบที่มาของทรัพย์สิน ในเมื่อเขาได้มันมาอย่างสุจริต ตรวจสอบก็ตรวจสอบไป แต่อย่าละเมิดสิทธิของเขา เอาข้อมูลส่วนตัวของเขาไปเผยแพร่ก็แล้วกัน

อ้อ อีกอย่างคือเขาจ่ายค่าภาษีอย่างถูกต้องตามกฏหมายอยู่แล้วด้วย

คนไม่เปิดเผยเบื้องหลังของตัวเองวาดขาลงจากรถจักรยานยนต์คันโต ถอดหมวกกันน็อคออก ก่อนที่จะถอดถุงมือหนังราคาแพงตามออกมาแล้วจัดการเก็บไว้ใต้เบาะรถ

ดวงตาคู่สวยมองดูเวลาจากนาฬิกาที่ข้อมือ เมื่อพบว่ายังมีเวลามากพอให้เขาไปทานอาหารเช้าได้ อินทัชก็พาตัวเองเดินไปในทิศทางที่เขาไปนั่งทานอาหารเป็นประจำ

แต่เมื่อไปถึงจุดหมายที่ต้องการก็ต้องส่ายหน้าเมื่อพบว่าเหตุการณ์เดียวกับเมื่อวานเกิดขึ้นอีกแล้ว

คิงมาทานอาหารที่แคนทีนอีกแล้ว ติดใจร้านไหนในแคนทีนนี้กัน มีร้านไหนที่รสชาติล้ำเลิศกว่าเชฟที่มาจาภัตราคารระดับเจ็ดดาวอีกหรือไงกัน

อินทัชตั้งคำถามในใจด้วยความหงุดหงิด เขากวาดตามองไปรอบ ๆ เพื่อหาว่าจะมีโต๊ะไหนที่ให้เขาไปนั่งได้บ้าง ก่อนจะนิ่วหน้าเมื่อเห็นว่ามันมีว่างอยู่โต๊ะเดียว โต๊ะที่อยู่ข้างหน้าคิง

ถ้าเขาไปนั่ง เขาจะได้กินข้าวอย่างสงบสุขหรือเปล่า จะมีประโยคอันน่ารำคาญหูมาให้เขาได้ยินอีกไหม

จะเหลือเหรอ

อินทัชมีคำตอบให้กับคำถามของตัวเองในทันที ความจริงแค่เห็นหน้าเขา คนพวกนี้ก็พร้อมจะซุบซิบนินทาอยู่แล้ว

บางทีก็อยากจะถามว่าไม่เบื่อบ้างเหรอ เอาเวลาไปใส่ใจเรื่องอื่นบ้างนี้ไหม

อย่างเรื่องของตัวเองเป็นต้น

แต่ก็ได้แต่คิดในใจนั่นแหละ ตราบใดที่คนพวกนี้ยังทำเพียงแค่สร้างความรำคาญให้เขาทางหู ไม่ได้เข้ามาทำร้ายร่างกายหรือล้ำเส้นความอดทนมากนัก เขาก็ปล่อยผ่าน ไม่เปิดศึกได้

เอาเถอะ ไหน ๆ ก็ต้องรำคาญหูอยู่แล้ว จะรำคาญเพิ่มขึ้นอีกนิดเป็นไร นั่งมันที่นี่แหละ ขี้เกียจเดินไปฝั่งวีไอพี

คนที่ชอบความสะดวกสบายแบบที่ถ้าเลือกนั่งได้ก็จะไม่ยืน ถ้าเลือกขับรถขึ้นตึกไปถึงห้องเรียนได้ก็คงทำไปแล้วตัดสินใจเดินไปนั่งยังโต๊ะที่เหลือว่างอยู่ตัวเดียว ท่ามกลางสายตาที่มองมาและเสียงซุบซิบนินทาเรื่องที่เขากล้าเสนอหน้าเข้าไปใกล้คิงทั้ง ๆ ที่เขาอยู่ในฐานะกบฏ

อินทัชเข้าไปถึงโต๊ะตัวที่ว่างก็ไม่สนใจมองหน้าคิงและพรรคพวกอัศวินที่เงยหน้ามามองเขาพอดี จัดการวางหมดกันน็อคใบโตจองโต๊ะเอาไว้ก่อน

เขาไม่ได้กลัวหาย ในมหาวิทลัยที่เต็มไปด้วยลูกหลานผู้มีอันจะกิน เรื่องขโมยนั่นตัดไปได้เลย ห่วงเรื่องที่จะโดนเอาไปซ่อนหรือทำอย่างอื่นเพื่อกลั่นแกล้งกันจะดีกว่า และถ้ามันเกิดขึ้นจริง เขาจะเรียกค่าเสียหายให้จำทางกลับบ้านไม่ได้เลยคอยดู

เมื่อวางของเสร็จก็เดินไปยังทิศทางที่ตั้งของร้านอาหารประจำ คุณป้าเจ้าของร้านใจดี ที่มองเขาเป็นนักศึกษาคนหนึ่ง ไม่ใช่คนที่เป็นกบฏ เป็นศัตรูของคนทั้งมหาวิทยาลัย

“เหมือนเดิมใช่หรือเปล่าเจ้าอิน” ร้านอาหารตามสั่งที่สั่งได้ทุก ๆ สัญชาติ เจ้าของเป็นหญิงวัยกลางคนที่อินทัชมองดูแล้วเหมาะจะเป็นคุณผู้หญิงของบ้านไนสักบ้าน มากกว่าเจ้าของร้านอาหารนานาชาติในแคนทีนของมหาวิทยาลัยแห่งนี้

ทั้งรูปร่างหน้าตา ทั้งสง่าราศี นึกว่านางงามจักรวาล

“เหมือนเดิมครับ” คนที่มีเมนูอาหารประจำวันตอบกลับผู้เป็นเจ้าของร้านและควบตำแหน่งแม่ครัว(ในบางครั้ง)ด้วยรอยยิ้ม

รอยยิ้มที่ไม่ค่อยได้เปิดเผยให้ใครได้เห็นมากนัก

“เมื่อวานหายไปไหนมา ไม่เห็นมาซื้อร้านป้าเลย หรือว่านอกใจกันแล้ว” คำถามอารมณ์ดีที่ถูกส่งออกมาทำให้คนที่ถูกกล่าวหาว่านอกใจหัวเราะร่วน

“ใครจะกล้านอกใจรสมือระดับภัตราคารของคุณป้ากันครับ แค่เมื่อวานไม่มีที่นั่งให้ผมได้นั่งเลย ก็เลยต้องงดมื้อเช้าไป”

“อ้อ เพราะคิงสินะ”

อินทัชเลิกคิ้วเมื่อเห็นคุณป้าเจ้าของร้านกล้าพูดว่าเป็นเพราะใครที่ทำให้เขาไม่ได้กินข้าวเช้าเมื่อวาน คนที่นี่แม้แต่อาจารย์ระดับสูง ๆ ยังไม่กล้าจะพูด แต่คุณป้าที่เป็นเจ้าของร้านอาหารในแคนทีนธรรมดากลับกล้า

เห็นทีว่าจะไม่ธรรมดาอย่างที่เขาเคยคิดไว้จริง ๆ

แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องไปหาคำตอบ

รู้เท่าที่เจ้าตัวอยากให้รู้นั่นคือเรื่องที่ดีที่สุด

“ไปนั่งโต๊ะเถอะ เดี๋ยวป้าให้เด็กไปเสิร์ฟให้” พูดบอกกับลูกค้าประจำ เมื่อคนบอกตกลงก็พาตัวเองเดินเข้าครัวไปจัดการทำอาหาร

อินทัชที่เดินกลับมาถึงโต๊ะก็เป็นอันต้องขมวดคิ้วสงสัยเมื่อเห็นคนนั่งคุกเข่าอยู่ข้างโต๊ะของคิงด้วยสีหน้าหวาดกลัว

คิงกำลังแสดงอำนาจอะไรอยู่กัน แล้วคนคนนี้ไปทำอะไรให้คิงพิโรธกันแน่

อินทัชอดไม่ได้ที่จะสงสัยจนเผลอมองอยู่นาน จนกระทั่งดวงตาคู่คมสีดำสนิทที่มีคนบอกว่าเมื่อไหร่ที่เจ้าตัวโกรธจนถึงขีดสุดมันจะเปลี่ยนเป็นสีทองเหมือนกับดวงตาของเจ้าตระกูลมองมา

เขาสบตากลับไปอย่างไม่หลีกเลี่ยง และก็เพียงแวบเดียวที่คิงหันกลับไปมองคนที่นั่งคุกเข่าอยู่แทบเท้า ก่อนที่น้ำเสียงเยียบเย็นทรงอำนาจจะเปล่งออกมา

“ฉันไม่อยากเห็นหน้านายในมหาวิทยาลัยนี้อีก”

สิ้นคำพูดของคิง เสียงสูดลมหายใจก็ดังขึ้นทันที

นี่มันคือคำสั่งให้ลาออกจากมหาวิทยาลัยที่ทุกคนใฝ่ฝันจะได้เข้าเรียนใช่หรือเปล่า

หมดสิ้นกันแล้วอนาคตของคนคนนี้ หมดสิ้นที่จะได้ข้องเกี่ยวกับตระกูลโอ คอนเนอร์อย่างแน่แท้แล้ว

และหลังจากนี้ อนาคตในแวดวงสังคมของหมอนี่คงจะริบหรี่เต็มที

“คะ คิง คิง ผมขอโทษ ผะ ผม ผม อย่าไล่ผมออกเลยนะครับ” น้ำเสียงร้อนรนอ้อนวอนคนที่ออกปากดับอนาคตของเขา

มันไม่ควรจะเป็นอย่างนี้สิ สิ่งที่เขาทำจะต้องเป็นการทำให้คิงพอใจสิ แล้วทำไมคิงถึงได้ลงโทษเขาได้

คนออกปากดับอนาคตคนอื่นไม่มองคนที่กอดขาอ้อนวอนอยู่แทบเท้าตัวเอง หันมองไปทางเพื่อนทั้งสี่นิ่ง และสมกับเป็นทั้งเพื่อนสนิทเป็นทั้งอัศวิน เพียงแค่คิงมองมาก็รู้ว่าตัวเองจะต้องทำอะไรต่อ

“อย่าทำให้คิงรู้สึกไม่อยากเห็นนายอยู่บนโลกนี้เลย” น้ำเสียงข่มขู่ชัดเจนพร้อมรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมทำให้คนถูกข่มขู่ขนลุกซู่ เนื้อตัวสั่นเทา น้ำตาไหลเป็นสาย ปล่อยแขนตัวเองออกจากขาแกร่งของคิงแล้วพาตัวเองวิ่งหกล้มคุกคลานหนีไปอย่างรวดเร็ว

คนอื่น ๆ ที่ลอบมองฉากเมื่อครู่นี้อยู่กลืนน้ำลายลงคออย่างขวัญผวา ไม่เข้าใจว่าอะไรที่ทำให้คิงโกรธคนคนนั้น ทั้ง ๆ ที่ควรจะชอบใจมากกว่า

สงสัยแต่ไม่มีใครหาญกล้าถาม

ยังรักตัวกลัวตาย ไม่กล้าสงสัยกับการกระทำของคิง

อินทัชถอนสายตากลับมาจากเหตุการณ์ตรงหน้า ยักไหล่นิดหน่อยก่อนจะหันกลับไปยังโต๊ะที่ตัวเองจองเอาไว้ ก่อนจะต้องแปลกใจเมื่อรู้สึกว่าโต๊ะของตัวเองมีอะไรแปลกประหลาดไป

จำได้ว่าหมวกกันน็อคของเขาไม่ได้วางอยู่ในตำแหน่งนั้น จำได้ว่าเก้าอี้สองตัวทางด้านนั้นเขาไม่ได้แตะต้อง

แล้วทำไมมันถึงได้อยู่ผิดที่ผิดทางแบบนั้น

ความสงสัยยังไม่ทันได้หาคำตอบ พนักงานเสิร์ฟก็นำอาหารมาส่งเสียก่อน นั่นทำให้อินทัชต้องปล่อยความสงสัยนั้นไป แล้วให้ความสนใจกับอาหารกลิ่นหอมที่ยั่วให้นำเข้าปากอยู่

คนสนใจอาหารมากกว่าความสงสัยในใจของตัวเองทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้แล้วจัดการกับอาหารตรงหน้า สีหน้าพึงพอใจปรากฏเมื่อรสชาติของอาหารยังเป็นที่ถูกปากเขาเช่นเคย และเมื่อสายตาบังเอิญเหลือบไปเห็นเวลาที่ปรากฏอยู่บนนาฬิกาข้อมือเรือนหรูก็ยิ่งต้องเร่งมือตักอาหารเข้าปากให้เร็วกว่าเดิม

ใกล้ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว และเขายังต้องไปเปลี่ยนชุดสำหรับคลาสเรียนกีฬานี้อีก

มีทั้งคลาสเรียนกีฬา แล้วยังต้องอยู่ชมรมกีฬาอย่างว่ายน้ำอีก

อินทัชล่ะเหนื่อยใจ

วิชาพละที่เทอมนี้อินทัชเลือกที่จะลงเรียนเป็นกีฬาที่เขาคิดแล้วว่าเหมาะสมกับเขา วิ่ง

วิ่งนี่แหละ ไม่ต้องไปจับมือกับใคร อย่างมากก็เสี่ยงตอนวิ่งผลัด แต่ถ้าเขาระวังดี ๆ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ช่วงลงแข่งอันเป็นบททดสอบตัดเกรดก็ไม่ต้องแสดงมารยาทนักกีฬาที่ดี แปะมือกับคู่แข่งน่ะตัดทิ้งไปได้เลย

ยอมเป็นคนไม่มีมารยาทนักกีฬาดีกว่าอายุสั้นลงไปอีกหลายปี ทุกวันนี้อายุเขาเหลือถึงหกสิบปีหรือเปล่ายังไม่รู้เลย

คนมีข้อจำกัดของตัวเองก็คิดไปเรื่อย ลืมข้อสงสัยก่อนหน้าไปหมด สนใจแค่เรื่องของตัวเองและอาหารที่กำลังส่งเข้าปากเข้าท้อง

ไม่ได้สนใจสายตาที่เหลือบมองมาเป็นระยะ ๆ ของคนอื่นเลยสักนิด

ไม่ได้รู้เลยว่าถ้าหากไม่ใช่เพราะคิงยังอยู่ ตัวเองคงหมดโอกาสที่จะได้นั่งกินอาหารอย่างสงบสุข