ลำธารแสงจันทร์

บางคน อาจเรียกข้าว่าดวงจิต 

บางคนอาจเรียกข้าว่าวิญญาณ 

     เพราะข้าเพียงลืมตาตื่นขึ้นมาทำได้แค่รับรู้สรรพสิ่ง ข้าเห็นสิ่งต่างๆ เกิดและดับ ดวงวิญญาณจากสิ่งมีชีวิตจะวนเข้าสู่วัฏสงสาร หากแต่ข้าไม่สามารถล่วงเข้าเป็นส่วนหนึ่งในวัฏสงสารนั้น ข้าทำได้เพียงลอยล่องผ่านกาลเวลา เฝ้ามองยุคสมัยต่างๆที่เปลี่ยนไป 

     จนนานเท่าไหร่ข้าไม่อาจบอกได้ ข้าจึงสามารถสื่อสารกับยมทูตที่คอยมารับดวงวิญญาณได้ ข้าคิดว่าเราเป็นเพื่อนกัน ถึงแม้ว่าจะมีแต่ข้าที่คอยเกาะติดและชวนคุยอยู่ฝ่ายเดียวมาตลอดก็เถอะ  แถมยมทูตแต่ละมิติเวลายังไม่ค่อยไปมาหาสู่กันเท่าไหร่ ไม่เข้าใจจะตั้งใจทำงานขนาดนี้ไปทำไม เงินเดือนก็ไม่ได้ สวัสดิการก็ไม่มี ยมทูตในแต่ละยุคแต่ละสมัย แต่ละพื้นที่จะมีลักษณะแตกต่างกัน ตามความเชื่อ บางทีก็ใส่สูทผูกไทอย่างดี บางทีก็มีแค่เศษผ้าปิดตรงระหว่างขาไว้แค่นั้น แต่สิ่งที่ยมทูตทุกตนจะเหมือนกันคือ ทำหน้าเบื่อหน่ายยามเมื่อเห็นข้า ทำไมล่ะ ข้าแค่อยากตามไปสู่วัฏสงสาร และข้าไม่เคยละความพยายาม ในที่สุดข้าก็ได้รับสิทธิ์ใช้ร่างของสิ่งมีชีวิตที่เพิ่งตายต่อได้