ความทรงจำสีจาง (mpreg)

นิ้วก้อยที่สองเราเกี่ยวกันในวันนั้น

คำสัญญาจากปากของคุณ

จำมันไม่ได้เลยหรอครับ

13/09/2X

"บี พี่รักเรานะครับ ถึงเราจะต้องห่างกันไกลเเค่ไหน หัวใจของพี่ก็จะมีเเค่นาย รอพี่นะ รอพี่นะครับ รอวันที่พี่เติบโตมากกว่านี้ วันที่พี่สามารถเลี้ยงเราได้ด้วยลำเเข้งของพี่ เราจะเป็นความทรงจำที่จะคอยหล่อเลี้ยงหัวใจของพี่ให้สู้ต่อ เอาใจช่วยพี่ด้วยนะ"

ข้อความสุดท้ายจากปากของเขา ไมล์ยื่นนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยบนมือเล็กของมือบี เป็นตัวยืนยันคำสัญญาของกันเเละกัน 

จนตอนนี้เวลามันผ่านมาเกือบจะห้าปีเเล้วนะครับ ทำไมบีถึงไม่เห็นถึงข่าวคราวของพี่บ้างเลย

23/11/2X

"น้องบี นี่คุณเมธีร์ ลูกชายของคุณหญิงท่าน เธอจะกลับมาบริหารงานต่อ ได้ข่าวว่าจบจากเมืองนอกเสียด้วย"พี่หญิงหัวหน้าเเผนกบุคคลเเนะนำผมให้รู้จักผู้ชายคนหนึ่งซึ่งผมคิดว่าผมรู้จักเขาดี

"พี่ไม..."

"ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณ..?"

"บีครับ เบฐณริน"

"เหมือนเมื่อครู่คุณจะเรียกชื่อเล่นผม ไม่ทราบว่าเราเคยรูจักกันมาก่อนหรือเปล่าครับ"

"เอ่อ..ไม่ครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ"

จำกันไม่ได้จริงๆหรอครับ พี่ไมล์