ผม(ฉัน)คือราชินีโลหิต

    ในคืนที่ดวงจันทร์เต็มดวง ท้องฟ้าที่ไร้เมฆ ทำให้แสงจันทร์สาดส่องได้ทั้งเมืองแสดงให้เห็นถึงความรุ่งเรืองของเมืองใหญ่ แม้จะมีแสงจันทร์สาดส่อง แต่ก็ยังคงมีความมืดอยู่ ความมืดของโลกใบนี้

♢นักเรียนหญิง เคียวกะ

"ยะ...อย่าเข้ามานะ!"

ชั้นตะโกนขึ้นหลังจากที่วิ่งหนีสัตว์ประหลาด ชั้นไม่รู้ว่ามันเป็นตัวอะไร มันเป็นหมาป่าที่วิ่งด้วยสองขา รูปร่างเหมือนมนุษย์ ซึ่งมันกำลังวิ่งตามชั้น

แต่ว่าไม่นานชั้นก็จนมุมเพราะทางข้างหน้ามันเป็นทางตัน

"เอาสิ ร้องอีกสิ ยังไงก็ไม่มีใครมาช่วยเธอได้หรอก ฮะๆๆ!!"

เป็นอย่างที่มันพูดจริงๆ ไม่รู้ว่าตั่งแต่เมื่อไหร่ที่ในบริเวณไม่มีใครอยู่เลย อย่างกับเป็นเมืองร้าง

มันยิ่งทำให้ชั้นกลัว ว่าชั้นจะเป็นยังไง รึว่าชั้นจะต้องตาย

"นี่แหละดี กลัวเข้าไป มันจะยิ่งทำให้รสชาติของเธออร่อยขึ้นไงละ ฮะๆๆ!!"

มันพุ่งมาทางชั้น พร้อมกับเหวี่ยงแขนที่มีกงเล็บขนาดใหญ่ มาทางชั้น

"ใครก็ได้ช่วยชั้นด้วย!!"

ชั้นร้องขอความช่วยเหลือ ด้วยความหวังอันริบหรี่

แล้วจู่ๆมันก็ไม่ขยับ เหมือนโดนอะไรตรึงไว้

ชั้นถึงกับทรุดลงไปนั่งดับพื้น มันเกิดอะไรขึ้นชั้นเองก็ไม่รู้

"อะไรกัน ทำไมข้าถึงขยับร่างกายไม่ได้!"

ดูเหมือนว่ามันก็ไม่รู้เหมือนกัน

และในตอนนั้นเองได้มีสิ่งหนึ่งที่ดึงความสนใจของพวกเรา

♢ราชินีโลหิต ชาร์ลอต

เพราะได้ยินเสียงร้องของมนุษย์ เราเลยมาที่นี่โดยไม่รีรออะไร

และเมื่อเรามาถึงสิ่งที่เราเห็นคือนักเรียนหญิงที่กำลังขะโดนมนุษย์หมาป่าเล่นงาน

เราเลยใช้พลังหยุดมนุษย์หมาป่าไว้ และเดินตรงไปทางนั้น

เพราะว่าเราใส่ส้นสูง ทำให้เวลาเดินจึงมีเสียงมากกว่าปกติ แถมตอนนี้พวกเราอยู่ในม่านพลังของใครสักคนทำให้ไม่มีการรบกวนจากภายนอก มันยิ่งทำให้เสียงเดินของเราเด่นชัดขึ้น

พวกเขาหันมาทางเรา แหมอย่าจ้องกันขนาดนั้นสิ เราก็เขินเป็นนะ ว่าไปนั่น

"เฮ้! เจ้าหมาเหม็นสาป เจ้ารู้ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่"

เฮ้ยเดี๋ยว รอก่อนมันยังไม่ใช่เวลาของเธอนะ

(หนวกหูน่า เจ้าบอกเองไม่ใช่รึว่ากลางคืนเป็นเวลาของข้านะ)

ก็ใช่อยู่หรอก แต่ว่าอย่าทำอะไรเธอคนนั้นนะ

(ก็ได้ ข้าจะไม่แตะต้องมนุษย์เพศหญิงคนนั้น)

ขอบคุณนะ (ไม่มีปัญหา)

"เรื่องของข้า เจ้าไม่เกี่ยวอะไรด้วย!!"

มนุษย์หมาป่าตะโกนกลับมา

"โห.. งั้นรึ ถ้าเป็นแบบนี้ก็หมดเวลาของเจ้าแล้ว"

ระยะของเราทั้งสองอยู่ห่างกันแค่เอื้อมมือ

"ไม่มีทาง ในวันที่ดวงจันทร์เต็มดวงแบบนี้ข้าไม่มีทางแพ้ใครหน้าไหนทั้งนั้น!!"

มันหลุดจากความควบคุมได้ แล้วเหวี่ยงแขนมาทางเราด้วยพลังทั้งหมดที่มันมี

แต่ว่า มันช้าเกินไปจึงถูกหมัดขวาของเราซัดไปที่กลางลำตัว

มนุษย์หมาป่าก็พลันหายไป เหลือไว้เพียงหมอกเลือดเท่านั้น

แล้วพวกมันก็มารวมกันเป็นก้อนกลมลอยอยู่ในอากาศแล้วก็ส่งให้มันไปไกลๆ

เมื่อไม่มีมนุษย์หมาป่าแล้วเราก็เดินไปหาเธอ

เราจำเธอได้ ดาวประจำโรงเรียน คุณเคียวกะ ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ได้ แต่เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลัง เพราะตอนนี้ พวกเราโดนล้อมสะแล้วสิ

"ริต้า"

"ค่ะ"

หลังจากที่โดนเรียก ข้างหลังของเราก็มีผู้หญิงใส่ชุดเมดโผล่ออกมา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่มีใครอยู่เลย

"ปกป้องมนุษย์คนนั่นสะ"

"รับทราบค่ะ"

(พวกเราก็ไปกันบ้างเถอะ)

เราออกมาตรงนั้น แล้วกระโดดขึ้นไปยืนบนเสาไฟ

พวกนั้นก็ขึ้นมาตาม มีประมาณ20 แต่ไม่ได้กลิ่นเลือดคงเป็นผู้พิทักษ์ของเขตแดนนี้นั่นละ

แต่ว่า คนที่สามารถทำได้ขนาดนี้เนี่ยคงมีพลังอยู่ในระดับที่สูงมาก

คงต้องระวังไว้หน่อยแล้ว แต่ก่อนอื่นต้องเจรจากัยสักหน่อยแล้ว

"เฮ้ คนที่สร้างเขดแดนนี้นะ ไม่ลองมานั่งจิบชาไปคุยกันไปหน่อยเหรอ"

""ผู้บุกลุกต้องกำจัด""

พวกมันพูดซะพร้อมกันเลยแฮะ

ช่วยไม่ได้ แต่ยังไงก็ขอโทษละกัน

"ช่วยไม่ได้ละนะ เอาละเข้ามาพร้อมกันเลย"

พร้อมกับที่เราพูด พวกมันก็พุ่งมาพร้อมกันจริงๆ

แต่แบบนี้ก็สะดวกสำรับเราละนะ

เล็บที่มือทั้งสองข้างยาวขึ้นประมาณ30เซนติเมตร

เมื่อพวกมันเข้ามาในระยะ ก็กลายเป็นชิ้นๆ แล้วตรงจุดที่พวกมันตายไม่สิพวกมันพัง ก็มีแผ่นกระดาษที่ถูกตัดทิ้งอยู่

เรากลับไปยังจุดเดิม ก็พบกับริต้าแล้วก็คุณเคียวกะที่ดูเหมือนจะหมดสติไปแล้ว

คงต้องพาเธอไปส่งให้ที่บ้านละนะ

เราอุ้มเธอขึ้นมาในท่าอุ้มเจ้าหญิง ที่ทำแบบนี้ก็เพราะว่ามันสดวกแค่นั้นอย่าคิดลึกละ

"ไปกันเถอะ"

"ค่ะ"

แล้วพวกเราก็ออกมาจากเขตแดน แล้วก็มุ่งหน้าไปยังบ้านของคุณเคียวกะ

♢นักล่า เซร่า

เมื่อชั้นกลับมาจากไปซื้อของ ก็พบกับความผิดปกติของเขตแดนที่อุส่าสร้างอย่างลำบาก

มันมีร่องรอยของผู้บุกลุก และการต่อสู้

เมื่อมุ่งไปยังจุดที่จับสัมผัสได้ ที่นั่นก็มีกองเลือด

และไม่ห่างจากตรงนั้นมากนัก ชั้นก็ได้พบกับเหล่าตุ๊กตาของชั้นที่เหลือแต่เศษกระดาษ

"อย่าให้รู้นะว่าใครทำ แม่จะเชือดไม่เลี้ยงเลยคอยดู"

♢ราชินีโลหิต ชาร์ลอต

เมื่อพวกเรามาถึงบ้านของคุณเคียวกะ เราก็ใช้พลังปรับเปลี่ยนความทรงจำของคนในบ้าน ว่าคุณเคียวกะ กลับบ้านมาก่อนแล้วก็ได้ขึ้นไปยังห้องนอนแล้ว

จากนั้นเราก็อุ้มคุณเคียวกะไปไว้ในห้องของเธอ

แล้วก็ออกมาจากบ้านของเธอ

"เอาละพวกเราก็กลับกันเถอะ"

"ค่ะ"

♢ราชินีโลหิต ชาร์ลอต

เมื่อพวกเรากลับมาถึงคฤหาสน์ เราก็กำลังนั่งจิบชาอยู่สวนดอกกุหลาบ

"ช่างเป็นวันเวลาที่สงบสุขเสียจริง"

เรามองไปยังดวงจันทร์ ใช่สินะเมื่อตอนนั้นตอนที่เราได้พบมันก็เป็นวันที่ดวงจันทร์เต็มดวงแบบนี้นี่นะ

(จริงด้วยสินะ มันเริ่มตั่งแต่ตอนนั้นเมื่อ10ปีก่อน)

===========

ช่างแม่มแต่งแค่นี้แหละขี้เกียจ

พูดเล่นน่าแต่งไปเลื่อยๆนั่นละ

คอมเมนท์เป็นกำลังใจให้หน่อยเน้อ

ตอนต่อไปน่าจะเป็นอาทิตหน้ามั่ง

อ่อลืมบอกคำที่อยู่ใน()เป็นของราชินีโลหิตตัวจริงเน้อ