เพียงหยาดฝนโปรยปราย

     ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นตามเวลาปกติ... 

     ภาพแรกที่เห็นหลังจากลืมตาคือแผ่นไม้กระดานเก่าๆที่ใช้รองเตียงชั้นที่ 2

     ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียง... ห้องสีขาวขนาดเล็กนี้ช่างดูเหน็บหนาวเสียเหลือเกิน...

     เพื่อนสาวที่หอบข้าวของตามกันมาจากโรงเรียนมัธยมนอนหลับอยู่บนเตียงข้างๆ...

     ฉันค่อยๆก้าวออกไปที่ระเบียง... วิวทิวทัศน์ของเมืองหลวงช่างดูแปลกตายิ่งนัก

     แม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาเช้าตรู่ แต่รถที่วิ่งบนสะพานแขวนก็มากเสียจนทำให้การจราจรติดขัด

     ตึกสูงที่ตั้งเรียงรายนั้น สื่อถึงความปราดเปรียวในการใช้ชีวิตของคนเมืองได้เป็นอย่างดี

     ในทางกลับกัน กลับดูเปลี่ยวเหงา

     เหมือนกับคนมากมายที่ย้ายถิ่นฐานเข้ามาใช้ชีวิตที่นี่

     ฉันเองก็เช่นกัน...

     และไม่ว่าช่วงเวลาสี่ปีหลังจากนี้ ฉันจะต้องพบเจอกับอะไรบ้าง...

     สิ่งที่แน่ใจได้ก็คือ ฉันจะไม่ยอมแพ้

     และไปถึงจุดหมายนั้น... โดยไม่ลืมจุดยืนของตัวเองแน่นอน...

????? ? ??? ??? ?