Coffee Time เพลงอุ่นกรุ่นกาแฟ #เฌอสิค

ร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่ "มะปราง" เป็นเจ้าของ

มีลูกค้าขาประจำเป็นเด็กมัธยมไร้รอยยิ้ม

"เพลงวา"

เด็กสาวในชุดนักเรียนโอเวอร์ไซส์กับเอสเพรสโซ่ช็อต

ดูไม่เข้ากัน...

มะปรางคิดแบบนั้นทุกครั้งที่ยกแก้วกาแฟเดินไปเสิร์ฟ

แต่ความขัดแย้งนั้นก็ทำให้เธอสนใจคอยมอง...

แอบมองโต๊ะมุมริมหน้าต่างเป็นประจำ

รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นเฝ้ารอที่จะได้คุยกับเด็กสาว

"เอสเพรสโซ่ช็อตค่ะ"

มันไม่เรียกว่าบทสนทนาได้ด้วยซ้ำ

ทว่าเสียงแหบนุ่มขึ้นจมูกที่พูดกับมะปรางไม่กี่คำ

ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอไปแล้ว

มะปรางรู้สึกตื่นเต้นตอนที่ริมฝีปากได้รูปแตะขอบแก้วเซรามิก

เธอคิดว่าขี้แมลงวันเม็ดเล็กเหนือริมฝีปากของเด็กสาวมีเสน่ห์

ดวงตาคู่นั้นเวลาที่ได้มองก็ช่างสดใส

...มะปรางเฝ้ารอว่าสักวันจะได้เห็นรอยยิ้มของเด็กสาว...

[มะปราง]

[เพลงวา]

"Coffee Time ยินดีต้อนรับค่ะ"

น้ำเสียงสดใสไม่แพ้รอยยิ้มมีเสน่ห์ของคนตรงหน้าทำให้เพลงวานิ่งไปชั่วครู่

สวย...

เพลงวาคิดในใจ

หางตาเรียวเฉียงขึ้นดูยูนีคอย่างไม่ต้องพยายาม

ฟันเรียงตัวสวยขนาดเท่ากัน

มุมปากเวลายิ้มยกเชิดขึ้นหน่อยหนึ่ง

"รับอะไรดีคะ?"

"เอสเพรสโซ่ช็อตค่ะ"

วาจาเปล่งออกไปแบบนั้น แต่เพลงวาไม่ได้ชอบเอสเพรสโซ่

ไม่เลยสักนิด...

เพลงวาไม่เคยดื่มกาแฟ

เธอแค่สั่งสิ่งที่อยู่แรกสุดของเมนู

เพลงวาเป็นคนขี้อายและไม่รู้วิธีเข้าหาพี่สาวที่แอบปลื้ม

หลังเลิกเรียนก็จะมุ่งหน้ามาที่นี่

Coffee Time

สั่งเอสเพรสโซ่ช็อตอย่างเช่นทุกครั้ง

.

.

เด็กสาวรู้แล้วว่ากาแฟช่างขมหนืดคอ

แต่ก็ยังยอมนอนตาค้างทั้งคืน

...เพียงเพื่อจะได้แอบลอบส่งยิ้มตอนที่พี่สาวชงกาแฟให้เธออย่างตั้งใจ...

......................

character

น้องเพลงวา & พี่มะปราง

......................

เพื่อนที่มหาวิทยาลัยของมะปราง

[จอมทัพ]

......................

พนักงานร้านกาแฟ

[ชานม]

......................

แก๊งเพื่อนของเพลงวา

[เป๊ปเปอร์]

[มูมู่]

......................

ท่านประธาน (นักเรียน) กับคู่ปรับ

[คนโปรด]

[จินนี่]

......................

แก๊งรุ่นพี่คนดังประจำโรงเรียน

[เจ้าอิน]

[ต้องตา]

[นิน]

[น้ำหนาว]

......................

เรื่องราวซึน ๆ มึน ๆ ของคนแอบรัก

เปิดเรื่องไว้ก่อน

ไรท์จะเขียนไปเรื่อย ๆ นะคะ

แต่ละตอนไม่ยาวมาก

และไม่มีสาระใด

หวีดล้วน ๆ อวยเน้น ๆ

ออกตัวก่อนเลยว่าไรท์ไม่ได้มีความรู้ถ่องแท้ในคำว่าโอตะ หรือ โออิชิตัน ใด ๆ

ไรท์แค่ชอบเจ้าหมูนุ่ม

แอบเป็นแฟนคลับอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ

ส่วนตัวชอบเขียนและอยากส่งต่อรอยยิ้มของเจ้าหมูนุ่มผ่านตัวอักษรอยู่แล้ว

จึงเขียนเรื่องนี้ทั้งที่ยังแต่งอีกเรื่องค้างอยู่ 5555555

ก็คุณแพรวาน่ารักเกินไป เอ็นดูน้อนนนน

ช่วงนี้เห็นแล้วใจพรี่ไม่ไหวเลย

ต้องเขียน ๆ ๆ ๆ

ปล. เนื้อหาในเรื่องไม่มีเจตนาทำให้ศิลปินเสียหาย

ใด ๆ ล้วน...มโน

=.,=

- ตังเมเป็นขนมหวาน -