คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทสอง-2
ผิาที่าาร์เอาไว้มา หยาหลี่เวียนมิไ้ไป้าืนที่ำหนัใ อีทั้รุ่เ้าวันถัมายัปราายึ้นภายในำหนัเหอิน หวั่นฝูหระพริบาหลายรั้เสมือนว่ามิเื่อถือสายาอน ามปริแล้วเาวรรีบไปปลอบประโลมเินเฟยหรือไม่็เหอุ้ยเฟย
ไห่มิไ้รายานเรื่อราวในวัหลัแ่เาหรืออย่าไร
อย่าไร็าม แม้นะผิาที่าิเอาไว้มา แ่เพื่อมิให้เาสัเเห็นถึวามผิปริ หวั่นฝูหรลี่ยิ้มหวานอ่อนน้อม่อนย่อัวลอย่าาม วันนี้หยาหลี่เวียนอยู่ในุอาภร์สีรามปัลายมัรเหินฟ้า ใบหน้าอเาประับ้วยรอยยิ้มบาเบาเหมือนทุรั้
“ถวายพระพรฝ่าบาทเพะ”
“ลุึ้นเถอะ”เาเอื้อมมือมาพยุนาึ้น ่อนประอหวั่นฝูหรเ้าไป้านในทำราวับนเอเป็นเ้าอำหนัเหอิน ว่าะทันั้ัวนา็อยู่บนโ๊ะอาหารที่เ็มไป้วยสำรับมื้อเ้าพร้อมับเาเสียแล้ว ลิ่นำยานภายในำหนัลอยออมาปะปนับลิ่นออาหาร
“อาหนิบอเิ้นว่าเมื่อืนเ้าเล่นหมาล้อมนึื่น่อนืน็ยัมิยอมหลับนอน”
“เพะ”น้ำเสียอนาสั่น วามหวาระแวมามาย่อัวึ้น แ่เทียบมิไ้เลยับวามประหลาใ
หลัหยาหลี่เวียนลายเป็นอ์รัทายาท เา็เป็นบุรุษหน้าายที่เห็นอิสรีเป็นเพียเรื่อมือในระานหมา รั้หนึ่ยัเยหัหน้านาเพื่อเอาใเหอเหลียี้ ถึแม้นว่าวันถัมาะลับมาเอาในาั่เิม็ามที ไม่ว่าอย่าไรเา็ไม่มีทาเป็นเ่นนี้
สามีอนาไม่เพียแ่เลวระยำ อีทั้ยับับสิ้นี !
“เ้าำลัิอะไรอยู่ั้นหรือ”เสียทุ้ม่ำเอ่ยถาม เรียวนิ้วสัมผัสลบน้าแ้มอนา “เิ้นอยารู้นัว่าเ้าิสิ่ใอยู่”
เสมือนว่าวามมั่นใสูเสียฟ้าอหวั่นฝูหรทลายล นาะพริบาอีหลายรั้ มิแน่ใว่าบุรุษทีู่แสนีราวเทพเียนเบื้อหน้าือวามริหรือวามฝันันแน่ หาเป็นไปไ้นาะยับัวออห่าาเา ทว่าหยาหลี่เวียนล้ายรู้ทันวามินา เรียวแนแร่ึโอบอรอบเอวบอบบาเอาไว้แน่น
“หม่อมันำลัิว่า ไนวันนี้ึมิเห็น้าว้มเม็บัวบนโ๊ะ”หวั่นฝูหรทำหน้าน พลาหัเหวามสนใออีฝ่ายอย่าแนบเนียน “่อมาึุิึ้นมาไ้ว่าหม่อมันพึ่ทานมันไปเมื่อไม่ี่วัน่อน”
“เ่นนั้นหรอหรือ”หยาหลี่เวียนล่าว แล้วเอื้อมมือไปหยิบะเียบให้นา ใบหน้ามายยัระ่าใส แสว่าเมื่อืนเามิไ้โหมานหนันไม่ไ้หลับนอน “หาเ้าอยาทานอเพียบอโรรัวหลว พวเาะรีบัารมันทันที”
หวั่นฝูหรพยัหน้า แม้นวามมั่นใะยัมิลับมาทว่านา็พอะั้สิแล้วปรับัวึ้นมาไ้บ้า ้วยานะอนาะอย่าไร็ไม่มีทาถูทอทิ้ ่อให้ไม่เป็นที่โปรปรานอโอรสสวรร์็าม หานี่็ออะเินหน้าเินาไปเสียหน่อย เาำลัิะทำอะไรัน
“ไนเ้าทำสีหน้าเ่นนั้นเล่า”
“หม่อมันำลัาบึ้ในวามห่วใยอฝ่าบาทเพะ”นาอบ ่อย ๆแหนหน้าสบมอวาู่มอเา เพื่อมอหาบาสิ่บาอย่า ทว่า็มิพบอะไรนอเสียาวามอบอุ่นที่เืออยู่ภายในนั้น
“เิ้นเยบอว่ามันเป็นเพียฝันร้ายหนึ่ื่น ยามเมื่อเ้าลืมาื่นึ้นมา เ้าะเห็นเิ้นยืนอยู่้าายเ้า”
ล่าวันว่าารมอบุรุษมิแ่าามารยาร้อยเล่มเวียนออิสรี หวั่นฝูหรยับยิ้มว้าึ้นอีหน่อย ทาบฝ่ามือลบนแ้มอเา นัยน์าเรียวยาวเป็นประายแพรวพราว ารเอาัวรอในำหนับูรพา ท่ามลานาสนมและารลั่นแล้อหยาหลี่เวียนสอนอะไรนาหลายอย่า
หาเา้อารบทละรลวโล นา็ะให้เา
“้าายอหม่อมันหรือเพะ”
หยาหลี่เวียนูบลบนหน้าผาอนารั้หนึ่ ่อนราอบเสียอ่อนโยน “ใ่ ้าายอฝูหร”
และในืนนั้นเอ หยาหลี่เวียน็พลิป้ายำหนัร่วนอี้อเินเฟย มือาวเนียนที่ำลัยึ้นวาัวหมาลบนระานั้าลาอาาศ หลัาไ้ยินำรายานออาหนิ หวั่นฝูหร้มหน้าลอย่ารุ่นิ เรียวิ้วมวเ้าหาันเป็นปม ูท่าหยาหลี่เวียนในร่าอโอรสสวรร์ะับ้อนและยุ่ยาว่าเ่าพอวร
ถึอย่านั้นแล้ว….
สามีอนา็ยัรัษาวามเลวระยำและบับไ้มิเสื่อมล้าย
“หม่อมันละนับถือท่านริ ๆ”นาล่าวเสียแผ่วเบา ่อนวาัวหมาสีำลบนระาน แล้วหยิบัวหมาสีาววาามลไป เรียวาทั้สอเหยียยาวออไป้วยวามเียร้าน
ในที่สุนา็้นพบพันาารอหยาหลี่เวียน นอเสียาเลวระยำแล้ว ใบหน้าอเา็เหมือนะหนาึ้นอี้วย เมื่อเ้าปาบอว่าอยู่้าายนา ทว่าึัวลับไปโลแล่นอยู่บนเียับเินื่อเหนีย
“อาหนิ เ้า้อำเอาไว้ให้ี อันหนัหน้าอบุรุษหนาเสียยิ่ว่าอิสรี”
[1] หนึ่ั่วยามเท่าับสอั่วโม
สวัสี่ะ ไม่เอันนานเลยนะะ ิถึนัอ่านนะะ อบุสำหรับาริามและำลัใเสมอมานะะ ิถึนัอ่านมาริ ๆ และอบุมา ๆ เลยนะะ
Ebook
ความคิดเห็น