BRO#Lies รุ่นพี่แกล้งรัก!

ตอนที่ 15 : Lies 12 ► ของเซลล์ [100 Per.]

Lies 12

"...?"

เอ๊ะใครนะ?

[โหลๆ ได้ยินไหมชมพู?] ปลายสายเห็นฉันเงียบไป ฉันสะดุ้งรีบตอบกลับ

"ค่ะๆ ได้ยินแล้ว รุ่นพี่โทรมาได้ยังไงคะ" ตั้งสติได้ฉันเลยถามกลับ

[ฉันจะโทรมาบอกว่าไม่ต้องห่วงน้ำเงินนะ ตอนนี้ฉันอยู่กับน้ำเงินที่บ้านของเธอหนะ เมื่อกี้น้ำเงินไม่ทันรับสายเธอ เพราะเผลอไปกดปิดเสียงเข้า ฉันเลยรีบโทรมาแทนกลัวเธอเป็นห่วง]

“ทำไมรุ่นพี่ถึงอยู่กับน้ำเงินได้ละคะ” 

[ก็น้ำเงินโทรมาบอกว่าติดต่อใครไม่ได้เลย ไม่มีคนรับสาย สงสัยทุกคนงานยุ่งหมด เขาเลยโทรหาคุณลุงของเขาแทน]

“น้องไปรบกวนรุ่นพี่เหรอคะ ต้องขอโทษด้วยค่ะ”

[เปล่าๆ ฉันอาสามาเอง น้ำเงินแค่โทรหาใครไม่ติด เลยโทรหาใครสักคน คนนั้นก็คือคนหล่อคนนี้ ไงล่ะหล่อแล้วยังใจดีอีก] เขาหัวเราะคิกๆ แต่ช่างเหอะพอได้ยินว่าน้ำเงินปลอดภัยดีจากตาลุงหลงตัวเองก็ตามเถอะ แต่ฉันรู้สึกโล่งใจมาก ที่อย่างน้อยตอนนี้น้ำเงินก็ไม่ได้อยู่ตามลำพัง

“น้ำเงินตกใจไหมคะ แล้วน้องดื้อกับรุ่นพี่หรือเปล่า”

[ไม่เลยน้ำเงินเก่งมาก จริงๆ น้ำเงินแค่โทรมาเล่าให้ฟังเฉยๆ แถมเขายังยืนยันด้วยซ้ำว่าสามารถอยู่คนเดียวได้ แต่ฉันเองแหละที่เสนอตัวมาหาน้ำเงินเอง เธอไปทำงานเถอะไม่ต้องห่วงทางนี้ แล้วก็กลับบ้านดีๆ นะ]

ประโยคจบท้ายของเขา ทำเอาฉันใจเต้นแรงอย่างผิดจังหวะ เผลอหลุดยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัวอีกแล้ว ไม่ทันที่ฉันจะพูดตอบกลับ พี่เรนนี่ก็ตะโกนถามเข้ามา คงเพราะเห็นว่าฉันเข้ามานานแล้ว เสียงของพี่เรนนี่คงรอดเข้าไปให้ปลายสายได้ยิน รุ่นพี่จึงไล่ให้ฉันไปทำงานและคงย้ำว่าไม่ต้องห่วงน้ำเงิน 

สถานการณ์วันนี้ทำให้ฉันรู้สึกซึ้งใจและเกรงใจอย่างบอกไม่ถูก รุ่นพี่ที่เป็นใครไม่รู้ ที่ฉันพยายามให้เขาออกห่างจากชีวิตฉันและน้อง กลับเป็นที่พึ่งในยามฉุกเฉินแบบนี้ได้ 

ฉันไม่ทันได้ขอบคุณเขาก่อน คงมัวแต่อึ้งนิดๆ กับสายปริศนาที่โทรเข้ามาช่วยแก้ปัญหาในยามแบบนี้ หรือเขาอาจจะเป็นคนดีคนหนึ่งนะ

เพราะเกิดเรื่องน้ำเงินขึ้น พี่เรนนี่สังเกตเห็นสีหน้ากังวลของฉัน เธอเลยอนุญาตให้กลับบ้านก่อนเวลาหนึ่งชั่วโมง ฉันเกรงใจเธอมาก แต่ก็เป็นห่วงน้องมากเช่นกัน

กลับมาถึงบ้านตอนทุ่มกว่า บังเอิญเจอพี่รันหน้าซอยพอดี เขาแวะรับฉันเข้าบ้านมาด้วยกัน ระหว่างทางเขาเอ่ยขอโทษฉันด้วย สีหน้ารู้สึกผิดมาก

"พี่รันอย่าคิดมากเลยค่ะ ชมกับน้องรบกวนพี่มาตลอด พวกชมต่างหากที่ต้องขอบคุณพี่" ฉันพูดกับเขาตอนที่เรายืนอยู่หน้ารั้วบ้าน พี่รันขมวดคิ้วมองเข้าไปในบ้านก่อนหันมาจ้องหน้าฉัน รอยยิ้มอบอุ่นผุดขึ้นมุมปาก

"พี่บอกแล้วไงว่าไม่ต้องเกรงใจ ไม่ต้องขอบคุณอะไรทั้งนั้น" มือหนาวางลงบนผมฉัน "ว่าแต่น้ำเงินอยู่บ้านคนเดียวเหรอ"

"เอ่อ… เรื่องนั้น..." ฉันนิ่งคิด ไม่แน่ใจว่าน้ำเงินอยู่คนเดียวหรือเปล่า พี่โตอาจจะยังไม่กลับไปก็เป็นได้

"งั้นเข้าบ้านไหม พี่จะได้เข้าไปหาน้ำเงินด้วย"

"ไม่ได้ค่ะ!" ฉันเผลอปฏิเสธเสียงดัง อยากตบปากตัวเองจริงๆ พี่รันขมวดคิ้วมองฉัน "พอดีว่าบ้านรกมาก ชมไม่มีเวลาเก็บเลย แล้ววันนี้ชมก็เหนื่อยมากด้วย เลยว่าจะนอนเร็วน่ะ"

ทำไมฉันต้องหาข้อแก้ตัวขนาดนี้ด้วยนะ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังคบชู้ซ่อนกิ๊กงั้นแหละ

แต่ก็นะ… จะให้พี่รันเข้าบ้านไปเจอกับพี่โตตอนนี้ก็คงไม่ดี ฉันขี้เกียจอธิบาย ฉันเหนื่อย

"โอเค ถ้างั้นก็รีบเข้าบ้านเถอะ มีอะไรโทรหาหรือตะโกนเรียกพี่ได้ตลอดนะ" พี่รันเงียบไปครู่หนึ่งก่อนยิ้มใจดี

"ค่ะ ฝันดีนะคะ" ฉันลอบถอนหายใจแล้วโบกมือบายเขา สองเท้าหมุนตัวเดินเข้าบ้านทันที 

ฉันเข้ามาภายในบ้าน ได้ยินเสียงตะโกนคุยกันของคนสองคน เรื่องที่พวกเขาคุยกันก็คงไม่พ้นเกมส์ในมือถือ 

ฉันยืนมองพวกเขาอยู่สักพัก มองพวกเขาอย่างเหนื่อยใจ และไม่ชอบใจนักที่พวกเขาสองคนดูสนิทกันมากขนาดนี้ คนก็อุตส่าห์เป็นห่วง แต่ดูพวกเขาสิ กลับเล่นเกมส์กันจะทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละ

 [LOADING 50 %]

ฉันวางกระเป๋าลงบนพื้นอย่างจงใจให้เกิดเสียงดัง เป็นการบอกว่าฉันกลับมาแล้วนะ และนั่นมันสามารถทำให้สองคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองมาตามเสียงของกระเป๋า น้ำเงินออกอาการตกใจนิดๆ แต่เขาก็ก้มหน้าลงไปสนใจเกมส์ในมือตามเดิม

"เล่นเกมส์อีก…" ฉันกำลังอ้าปากตะโกนบ่นไปที่น้องชายตัวดี จริงๆ ก็บ่นผู้ใหญ่ด้วยนั่นแหละ น้ำเงินพูดแทรกขึ้นมาก่อน

"แปปนะฮะพี่ชม ป้อมใกล้แตกแล้ว" ฉันได้แต่อ้าปากเหวอกับคำพูดแทรกของน้องชาย เดี๋ยวนี้ขยันต่อรองกับฉันสะเหลือเกิน นอกจากอึ้งฉันทำได้แค่เอามือท้าวสะเอวมองเจ้าน้องชายตัวดี และรุ่นพี่ตัวร้าย จนเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งนาที ทั้งคู่ต่างเฮลั่น และพากันตีมือกับความชัยชนะของพวกเขาเอง

"คนอุตส่าห์เป็นห่วง แต่พากันเล่นเกมส์ ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเนี้ยนะ ดีจริงๆ" ฉันบ่นด้วยความประชดประชัน

"อ้าว...เธอจะเป็นห่วงทำไม ก็ฉันโทรไปบอกเธอแล้วนิ ว่าน้องอยู่กับฉัน" รุ่นพี่แย้ง

ก็เพราะอยู่กับรุ่นพี่ไง ฉันถึงต้องห่วง! 

ฉันสวนกลับทันทีหลังจากจบประโยคของเขา ...แต่พูดได้ในใจนะ ใครจะไปกล้าพูดต่อหน้าละ!

"พี่ชมฮะ ผมหิวแล้ว" น้ำเงินพูดแทรกขึ้นมา พร้อมหันไปทางรุ่นพี่เล็กน้อย แล้วพูดเสริมว่า "ลุงโตก็หิวเหมือนกันฮะ" 

เป็นห่วงเป็นใยกันเหลือเกินน้องชายฉัน ฉันได้แต่มองสองคนด้วยสายตาเนือยๆ ก่อนจะถอนหายใจเดินเข้าครัวไป เมื่อเปิดดูวัตถุดิบในตู้เย็น ก็พบกับความว่างเปล่า แต่ยังดีที่วันนี้ยังพอมีมาม่าเหลือพอเสิร์ฟให้กับแขกพิเศษของน้องชาย

ในขณะที่ฉันกำลังต้มน้ำร้อนและเตรียมถ้วยชามสำหรับสามคน รุ่นพี่พลูโตเดินเข้ามาในครัว

สายตาเขาเพ่งมองที่ซองมาม่าที่วางอยู่ตรงหน้าฉันด้วยความสงสัย

"บ้านเธอไม่มีของสดไว้ทำอาหารเลยเหรอ หรือปกติพากันกินแต่ไอ้เส้นนี่"

"ก็ไม่ถึงขนาดว่าต้องปกติหรอกค่ะ เพียงแต่ไม่ค่อยมีเวลาไปซื้อมาตุนไว้ ช่วงเวลาที่ซุปเปอร์ฯ มันเซลล์ลดราคา พวกเราก็ไปไม่ทันสักที ก็พึ่งมีวันนี้ละมั้งที่…" อยู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ ว่าจริงๆ วันนี้ฉันกลับถึงบ้านมาเร็วนี่นา "น้ำเงิน… ไปซื้อของลดราคากันไหม วันนี้เราต้องทันแน่นอน" 

แววตาเปร่งประกายระยับระยับโดยที่ไม่ต้องมีคนบอก แค่นึกถึงของเซลล์ขึ้นมาทีไร หัวใจมันพองโตทุกที 

"อะไรคือไปทัน แล้วไปที่ไหน?" ตาลุงนี่ยังคำถามเยอะไม่เปลี่ยน

"ซุปเปอร์ใกล้ๆ นี่ละค่ะ เดี๋ยวเดินไปขึ้นรถเมล์ไปไม่กี่ป้าย แปปเดียวก็ถึง"

"ใกล้ๆ เหรอ งั้นฉันขับรถไปได้นะ" เขาอาสาอีกแล้ว

"รุ่นพี่จะไปส่งเหรอคะ แต่..." ฉันครุ่นคิดเล็กน้อยด้วยความเกรงใจ สายตาจ้องนาฬิกาบนพนังคำนวนเวลา ช่วงนี้จะได้เวลาเซลล์แล้วด้วย ถ้าไปช้ากว่านี้อาจไม่ทัน

"เอาน่า.. คิดซะว่ามีผู้ชายหน้าตาดีๆ คนหนึ่ง ไปคอยเข็นรถให้ เธอจะได้ไม่พลาดไงล่ะ อีกอย่างนะพวกเธอไม่ต้องแบกของขึ้นรถเมล์กลับด้วยไง"  

จริงของเขา ข้อเสนอดีๆ แบบนี้ฉันไม่เกรงใจละนะ

"ก็ได้ค่ะ งั้นเรารีบไปกันดีกว่า เพราะใกล้เวลาที่ทางห้างจะลงของเซลล์"

พวกเราทั้งสามคนมาถึงก่อนเวลาที่พนักงานจะติดป้ายราคาใหม่ เมื่อเราเดินมายังจุดให้บริการรถเข็น พี่พลูโตอาสาเข็นรถให้ตามที่บอกไว้ ส่วนน้ำเงินดูสนุกสนานกว่าปกติ พวกเขาสองคนเข้ากันได้ดีราวกับพี่น้องคลานตามกันมา น้ำเงินจูงมือพี่โตไปดูมุมของเล่นตรงโซนต้องห้าม ซึ่งมันเป็นที่ที่ฉันแทบไม่พาน้องเดินผ่านเลย เขาใจดีกับน้ำเงินมาก เห็นว่าน้องอยากได้ก็หยิบจับใส่ในรถเข็นชิ้นแล้วชิ้นเล่า ใบหน้ายิ้มแย้มทั้งคู่ สนุกกันเกินไปแล้ว! เห็นแบบนี้ฉันคงปล่อยให้เขาตามใจไม่ไหวจริงๆ

“รุ่นพี่!! จะใส่เข้ามาทำไมคะมีแต่ของไม่จำเป็นทั้งนั้นเลย” ฉันเผลอดุเขาหลังจากที่น้ำเงินเดินไปอีกทาง

“ไม่เห็นเป็นไรเลย ของพวกนี้น้องอยากได้ แล้วราคาก็ไม่แพงด้วยนะ ดูดิๆ” เขาจับเจ้ากล่องกันดั้มแบบประกอบเองที่น้ำเงินเคยอยากได้ขึ้นมาโชว์ แถมยังเบี่ยงป้ายราคาให้ดูด้วย ฉันถึงกับตาโตเมื่อเห็นราคาของมัน

หะ ห้าร้อยกว่าบาท!! นั่นเรียกว่าไม่แพงของรุ่นพี่เหรอคะ?!

“ไม่ได้ค่ะรุ่นพี่ มันไม่ได้จำเป็นขนาดนั้น รุ่นพี่จะตามใจน้ำเงินแบบนี้ไม่ได้” ฉันคว้าของสิ่งนั้นมาจากมือหนาของเขา และจับมันยัดเข้าที่เดิม

แต่เหมือนใช้ไม่ได้ผลกับคนมึนๆ อย่างเขาสักนิด พอฉันวางมันบนชั้นสินค้าปุ๊บ เขาก็หยิบมาใส่รถเข็นตามเดิมปั๊บ เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนเขาไม่ได้ฟังที่ฉันพูดด้วยซ้ำ แล้วยังมาทำหน้ามึนไม่รู้ไม่ชี้ด้วยนะ พอฉันจะหยิบคืนอีกเขาก็รีบเข็นรถไปตามน้ำเงินไปอีกทาง

ตาลุงนี่นะ!

ฉันเดินตามหลังเขามาทันเห็นมือหนาหยิบของใส่รถเข็นพอดี คราวนี้ฉันไม่เกรงใจแล้ว

“นี่แน่ะ… ซนจังเลยนะคะ หยิบของใส่เข้ามาอย่างกับเด็กน้อยไปได้” ฉันตีมือเขาเบาๆ แต่ลืมไปว่าฉันมันมือหนัก ฟังจากเสียงตีนั้นน่าจะแสบๆ คันๆ อยู่บ้าง สม!!

“ซี๊ดดด ตีฉันทำไมเนี้ย ตัวเล็กแค่นี้แต่มือหนักเป็นบ้า!” เขาชักมือขึ้นลูบปอยๆ เพราะพี่โตเป็นคนผิวขาวมาก แถมผิวยังดูบอบบางแบบหนุ่มเจ้าสำอางค์ ทำให้ผิวตรงหลังมือเขาขึ้นรอยแดงน้อยๆ

ให้ตายเหอะ ตาลุงนี่บอบบางเกินไปแล้ว!

“กะ ก็รุ่นพี่ตามใจน้ำเงินเกินไปแล้วนี่คะ หยิบของใส่มาทำไมเยอะแยะ ไม่หยุดเลย” ฉันกรอกตาหนี รู้สึกผิดเล็กน้อย เมื่อกี้มันหมั่นเขี้ยวนี่นา

“ก็น้องอยากได้นี่ ฉันทนเห็นแววตาปิ๊งๆ ของน้องไม่ได้หรอกนะ ดูสิว่าน้องมีความสุขแค่ไหน” เขาเรียกน้ำเงินว่าน้องตลอด น้ำเสียงเอ็นดูอย่างมาก เขามองน้องที่กำลังดูของเล่นในมือตัวเองอยู่ ฉันเลยมองตาม

“เฮ้อ จะยังไงก็เถอะค่ะ นี่มันสิ้นเปลืองเกินไป จะทำให้น้องเคยตัว” ฉันถอนหายใจพลางหยิบของในรถเข็นขึ้นมาอุ้มแล้วเดินไปคืนที่เดิม ทันเห็นใบหน้าหล่อสลดลงคล้ายเด็กโดนแม่ยึดของเล่น

บ้าเอ๊ย… ทำไมฉันต้องรู้สึกผิดด้วยล่ะ อย่ามาทำตัวน่าสงสารใส่ฉันนะตาลุงนี่! 

TO BE CONTINUED 

TALK::

อัพเพิ่มละค่า ขอกำลังใจหน่อย 

----------------

v

v

รายละเอียดการพรีด้านล่างเน้อ 

ถ้ารักกันแล้วอย่าลืมพร้อมเปย์ด้วยน้าา เอาไปนอนกอดนะจ๊ะ

เปิดโอน #BRO #Lies #รุ่นพี่แกล้งรัก #พี่พลูโต

#ราคา
#เดี่ยว 420 บาท
-พรีเมี่ยมเดี่ยว 100 เล่มแรก [Jecket+โพรารอยด์]
#ฟอร์มสั่งซื้อ >> https://joo.gl/pUOgt5

::ขั้นตอนการสั่งซื้อนิยาย::
#ธนาคารกสิกรไทย 
เลขที่บัญชี :: 030-3-35530-8
ชื่อบัญชี :: มณีนุช ปุ่นประโคน
สาขา :: พันธุ์ทิพย์ งามวงศ์วาน (ออมทรัพย์)
#พร้อมเพย์ 0970084427

#ตรวจสอบชื่อเดี่ยว >> https://joo.gl/H0VV
#ตรวจสอบชื่อจับคู่ >> https://joo.gl/ABkS
-----------
#นับยอดตามเวลาโอนนะคะ #โอนแล้วกรอกฟอร์มด้วยค่ะ #อัพเดตรายชื่อผู้สั่งซื้อผ่านลิ้งค์นะคะ #รอแจ้งลิงค์อีกทีจ้า

ปล.1 ในส่วนของ #จับคู่ พี่โต+พี่ฌอน สามารถสั่งซื้อได้ที่เพจ พันเก้าเท่านั้นนะคะ วอแหวนไม่ได้รับยอดนะ เพื่อสะดวกต่อการนับออเดอร์จ้า

ปล.2 ปกจริงยังไม่เสร็จนะคะ ขอใช้ปกแจ็คเก็ตเปิดพรีไปก่อนแล้วกันเน้อ ถ้าปกจริงมาแล้วจะโพสใหม่อีกครั้งค่ะ

ถ้าชอบพี่โตและนุ้งชม รีดที่รักโปรดกดติดตามเลยฮับ

v

ADD FAVORITE

LIKE PAGE "วอแหวน"

[ติดตามนิยาย+เข้ากลุ่มลับ]