เกมรักอุบายลวง

“เลิกงอแงแล้วคุยกับผมดีๆ ได้หรือยังหืม...ลลิต” เขากระซิบถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพลางคลอเคลียริมฝีปากอยู่กับหน้าผากเกลี้ยงเกลาของเธออย่างไม่รู้เบื่อ

“ปล่อยค่ะ” เสียงกระซิบแผ่วของเขาปลุกสติที่เตลิดไปของเธอให้คืนกลับมา ร่างเพรียวจึงพยายามจะขืนตัวออกจากวงแขนกำยำที่โอบตระกองกอดตัวเธอไว้แนบกระชับแผ่นอกกว้างอย่างไม่ยอมคลายพันธนาการ

“ไม่ จนกว่าคุณจะรับปากว่าจะคุยกับผมดีๆ” เขาปฏิเสธพร้อมกับเพิ่มแรงโอบรัดร่างแน่งน้อยไว้แนบอก

“เอ๊ะ! อวดดี บ้าอำนาจมาจากไหน ถึงคุณจะเป็นว่าที่คู่หมั้น แต่เราก็ยังไม่ได้หมั้นกันสักหน่อย คุณไม่มีสิทธิ์จะมาแตะต้องฉันเหมือนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของตัวฉันแบบนี้หรอกนะ” เธอแย้งและพยายามจะดันตัวออกห่าง

“ถ้าอย่างนั้น...เราหมั้นเช้าแต่งเย็นเลยดีไหม ผมจะได้มีสิทธิ์แตะต้องคุณให้มากกว่านี้ไงล่ะ” เขากระเซ้าถามอย่างเอ็นดู

“บ้าละสิ เรื่องอะไรฉันจะแต่งงานกับคุณ อย่านึกว่าฉันตามเกมไม่ทันนะ คิดจะปิดปากฉันเรื่องที่คุณเป็นชู้กับคนรักเก่าใช่ไหมล่ะ หวังจะใช้ความสัมพันธ์กับฉันบังหน้าไม่ให้คนอื่นสงสัยละสิ” ความหวาดระแวงทำให้ความคิดของลัลน์ลลิตเตลิดไปกับอคติ

วศินถอนหายใจแรงพร้อมกับดันร่างบางออกห่างเพื่อมองเธอให้เต็มตา ดวงตาดุจ้องมองหญิงสาวคาดคั้นเอาคำตอบ เสียงของเขาขรึมขึ้นฉับพลัน “ไปกันใหญ่แล้ว...คุณคิดว่าผมเลวถึงขนาดนั้นเลยจริงๆ เหรอลลิต”

“แล้วคุณจะให้ฉันคิดยังไง แอบนัดคนรักเก่าลับหลังสามีของเขา นี่คงลางานมาเพื่อพลอดรักกับเขาใช่ไหมล่ะ ถ้าฉันไม่ได้ลืมของไว้ที่นี่และบังเอิญมาเห็นคุณกับเขาเข้า ป่านนี้คงกำลังระเริงชู้กันอยู่ในบ้านตัวเองก็ได้ ใครจะไปรู้” คนหึงจนหน้ามืดเริ่มมโนไปไกล อารมณ์หวามไหวที่เพิ่งมลายพลันเปลี่ยนเป็นอารมณ์เพชรหึงรุนแรงโดยไม่รู้ตัว