ตอนที่ 49 : ฉันไม่รู้
“แล้วทีนี้จะอธิบายว่ายังไง ยังยืนยันอยู่อีกไหมว่าไอ้เด็กนั่นมีสายเลือดเดียวกันกับผม?”
ดวงตาแดงก่ำของเขาวาบวาวน่ากลัว
ใบหน้านวลส่ายไปมา...เธอไม่เชื่อ...ไม่เชื่อเด็ดขาด...ภีรภัทรจะไม่ใช่ลูกของคุณภูมิชาติได้ยังไงกัน ในเมื่อท่านเป็นคนดูแลภัทราที่ท้องแก่ใกล้คลอด และยังขอร้องให้เธอช่วยเป็นแม่ของภีรภัทรอีกทั้งยังเลี้ยงดูส่งเสียมาตลอดระยะเวลาห้าปีโดยไม่มีขาดตกบกพร่อง
“มันต้องมีอะไรผิดพลาด...ผิดพลาดสักอย่าง”
กลีบปากอิ่มพึมพำ ดวงตาวูบวับด้วยความสับสน
“ใช่...ผิดพลาด...ผิดที่ผมหลงเชื่อคุณ...เชื่อจนหมดใจ เชื่อว่าเด็กนั่นเป็นน้องชายของผมจริงๆ”
แววตาของเขาเจ็บปวดผิดหวัง นั่นเพราะเขารักภีรภัทรมากทีเดียว
“ผู้หญิงสวยอย่างคุณ มีวิธีมากมายให้ทำมาหากิน ทำไมถึงต้องทำอย่างนี้ด้วยล่ะบัวชมพู ทำไมต้องล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น คุณจะโกหกเรื่องอะไรก็ได้ แต่ทำไมต้องเป็นเรื่องนี้”
ก็เธอไม่รู้...ไม่เคยรู้เลย
“คุณฤทธิ์”
ดวงตาคู่สวยกะพริบถี่ยิบ เหมือนคนที่มีความผิดแล้วถูกจับได้
“ฉัน...”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น คำพูดของคุณมันฟังไม่ขึ้นหรอก มีหลักฐานให้เห็นชัดเจนขนาดนี้แล้ว ยังจะแถแก้ตัวว่าอะไรอีกล่ะ ฮึ!”
ดวงตาของเขาแดงก่ำผสมกับความโกรธเกรี้ยว
“ฉันไม่ได้แก้ตัว”
“แล้วจะอธิบายเรื่องนี้ว่ายังไง? คุณหลอกผม หลอกพ่อผม หลอกทุกคนในบ้านนี้ ทุกคนที่รักคุณและ รู้สึกดีๆ กับคุณ คุณกำลังเห็นพวกเราเป็นตัวตลก”
ร่างใหญ่สั่นเทิ้ม กล้ำกลืนความผิดหวังเสียใจลงไปอย่างยากลำบาก ไม่คิดมาก่อนว่าตัวเองจะมาเจอเรื่องบ้าบอคอแตก ที่บีบเค้นความรู้สึกถึงเพียงนี้
“ฉันไม่รู้...ไม่รู้จริงๆ นะคุณฤทธิ์ว่ามันเป็นแบบนี้ได้ยังไง?”
เขายิ้มเยาะคำพูดนั่น ส่ายหน้าไปมาอย่างผิดหวัง ที่จนถึงเวลานี้ เธอก็ยังแก้ตัวข้างๆ คูๆ อยู่อีก
“ที่ไม่รู้ว่าลูกใคร คงเพราะมั่วมาไม่เลือกสินะ ถึงจำไม่ได้”
ถามประชดประชัน แต่เป็นใจเขาเองที่เจ็บแปลบราวถูกบีบบี้ขยี้ขยำจากมือเล็กๆ ของผู้หญิงร่างบอบบางตรงหน้านี่
บัวชมพูหน้าชาราวกับว่าถูกตบ...ตบเธอด้วยคำพูดดูถูกของเขา
ภูวฤทธิ์หัวเราะในลำคอด้วยน้ำเสียงขมขื่น ผิดหวังอย่างรุนแรงที่สุด หัวใจมันเจ็บจนบอกไม่ถูก ความรู้สึกมันพังย่อยยับ
“ผมน่าจะเฉลียวใจให้มากกว่านี้...น่าที่จะฉลาดรอบคอบกว่านี้”
น่าจะรู้ว่าผู้หญิงสวยๆ ที่ยอมเป็นเมียของผู้ชายแก่คราวพ่อตั้งแต่ยังไม่บรรลุนิติภาวะไม่มีทางซื่อใสไร้เดียงสา...เขาเคยเชื่ออย่างนั้น แต่ก็ไม่คิดว่าเจ้าหล่อนจะรอบจัดเสียจนเขาไม่ทันเกม
“ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง พ่อของคุณให้ฉัน...”
เธอกำลังจะสารภาพ แต่กลับถูกตวาดกลับมาเสียก่อน
“ยังจะแก้ตัวอีกหรือ? พูดออกมาได้ยังไง? คุณไปนอนกับใคร ท้องกับใคร กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้องคุณจะไม่รู้เชียวหรือ?”
ยิ่งฟังคำประณามหยามเหยียดจากปากของเขา ก็ยิ่งปวดหัวใจ
เขาไม่มีทางเข้าใจหรอก ว่าเรื่องมันลึกลับซับซ้อนแค่ไหน...เธอโผล่หน้าไปตอนที่ภัทราท้องใหญ่ใกล้คลอด แถมยังสติเลอะเลือน ป้ำๆ เป๋อๆ มีคุณภูมิชาติคอยดูแล พาไปคลอดที่สถานีอนามัย และญาติผู้พี่ของเธอก็เสียชีวิตลงหลังจากให้กำเนิดภีรภัทร คุณภูมิชาติมาขอร้องให้เธอรับสมอ้างเป็นแม่เพื่อไม่ให้เด็กมีปมด้อย
“คุณเมามากแล้วคุณฤทธิ์ เราคุยกันอย่างนี้ไม่รู้เรื่องหรอก เอาไว้พรุ่งนี้ ตอนที่คุณมีสติกว่านี้ดีกว่า”
“มีสติงั้นหรือ? ผมไร้สติตั้งแต่ที่เชื่อหลักฐานทั้งหมดที่คุณหอบเอามาให้ดูนั่นแล้ว ทำไมกลัวความจริงหรือไง จะพรุ่งนี้ หรือคืนนี้ มันก็ชัดอยู่แล้วว่าคุณโกหก ปลิ้นปล้อน หลอกลวง”
“ฉันไม่ได้ทำอย่างนั้น?”
คนพูดน้ำตาจะหยด หัวใจสั่นไหวไปกับข้อกล่าวหาที่รุนแรง ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่ช็อกกับเรื่องที่รู้ เธอเองก็เช่นกัน
“แล้วนี่มันหมายความว่ายังไง?”
ฉันก็ไม่รู้...เธออยากตวาดสวนกลับไป เธอเข้าใจว่าเขากำลังเสียใจ ผิดหวัง และสับสน ส่วนเธอเองก็งงไปหมดแล้ว
ดวงตาที่มองกันและกันนิ่ง ดวงตาคู่หนึ่งมองมาอย่างจะค้นหาความจริง ในดวงตาอีกคู่ก็เต็มไปด้วยความเสียใจและยืนยันว่าเธอไม่รู้จริงๆ
ใครจะทนสายตาประณามหยามเหยียดกล่าวหาอย่างนี้ได้ แววตาของเขายามนี้บีบคั้นหัวใจของเธอเหลือเกิน
“คุณอยากจะเข้าใจว่ายังไงก็ตามใจเถอะค่ะ”
ป่วยการจะอธิบาย เมื่อเขาเมา และก็ปักใจเชื่อไปแบบนั้นเสียแล้ว
แต่สำหรับคนฟัง...นั่นคือคำสารภาพอย่างยอมจำนนเพราะจนมุมด้วยหลักฐานชัดเจน
บัวชมพูหลบเลี่ยงการเผชิญหน้าโดยเดินเร็วๆ ขึ้นไปข้างบน เพราะไม่อาจทนเห็นสายตาประณามและผิดหวังนั่นได้อีก ตัวเธอเองก็ยังสับสน ไม่รู้จะทำยังไง จนใจอธิบาย
แต่พอฝ่าเท้าแตะที่ชั้นสอง มือหนาก็ตามมากระชากตัวเธอเอาไว้
“จะหนีหน้าไปไหน ยังไงคุณก็หนีความจริงไม่พ้นหรอก”
ใบหน้างามหันขวับมาสู้สายตา
“ฉันไม่ได้หนี แต่นี่มันดึกมากแล้ว ฉันง่วงนอน คุณเองก็ควรจะไปพักผ่อนเหมือนกัน”
ยังมีหน้ามาเตือนเหมือนหวังดี นึกหรือว่าเขาจะเชื่อ..ไม่มีเสียล่ะ
“คุณยังมีหน้าหลับตาลงอีกหรือ? ถูกจับโกหกได้ไม่คิดจะสำนึกสักนิดเลยใช่ไหม?”
“แล้วคุณจะเอายังไง?”
“ยอมรับมาสิว่าคุณมั่วไม่เลือก ไปท้องกับผู้ชายอื่น แล้วมาโกหกหลอกลวงพ่อผม”
“อยากคิดอย่างนั้นก็ตามใจ”
ป่วยการที่เธอจะพูดจะอธิบาย เพราะนอกจากเขาจะไม่ฟังแล้ว เธอเองก็ไม่รู้ว่าเรื่องจริงมันเป็นมายังไงกันแน่
คำพูดนั้นราวกับเทน้ำมันราดรดลงบนกองไฟที่กำลังลุกโชน ดวงตาคมวาววับขึ้นมา มือที่กำข้อแขนเล็กบีบแน่นจนแทบจะแหลกคามือ
“โอ้ย! คุณฤทธิ์ฉันเจ็บนะ”
ชอบก็อย่าลืมกดหัวใจด้านล่าง
และคอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะจ๊ะ
 |
|
กดติดตามผลงานของนักเขียนได้ที่เพจนี้นะจ๊ะ
จะได้ไม่พลาดการติดตามน๊า ^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
