ตอนที่ 41 : เหมือนใคร
“อื้ม...งั้นให้นายจ่อยหรือลุงเกษมไปส่งก็แล้วกัน”
บัวชมพูผงกหน้ารับ
“แล้วจะเอานายภีมไปด้วยหรือ?”
“คงต้องเอาไปด้วยค่ะ ไม่รู้จะฝากใครไว้ ยิ่งซนๆ อยู่ ขืนอยู่ที่บ้านต้นหอมกับหนุงหนิงคงไม่ได้ทำงาน ป้าแจ่มกับลุงเษมก็คงวิ่งตามแกไม่ทัน”
“เดี๋ยวผมดูแลให้เอง คุณจะได้ทำธุระได้สะดวกๆ ว่าไง ตกลงไหมนายภีม”
หันไปถามคนตัวเล็กที่อุ้มอยู่
“ครับ ไปกับพี่ฤทธิ์ดีกว่า”
ภีรภัทรรีบคว้าแขนหมับกอดคอพี่ชายแน่น ราวกับกลัวเขาจะเปลี่ยนใจ
“มาหอมที”
คำพูดของเขาทำให้เธอขนลุกซู่ มองลูกชายที่เอียงแก้มให้และชายหนุ่มกำลังบรรจงหอมน้องชายฟอดๆ เสียงดัง แก้มเธอก็ร้อนขึ้นมา จึงรีบเดินเลี่ยงลงไปข้างล่าง
แต่ภาพความใกล้ชิดสนิทสนมระหว่างพี่น้องก็ตามมากวนสมาธิเธออีก ไม่รู้วันนี้ภูวฤทธิ์เป็นอะไร ถึงได้พิศวาสลูกชายเธอนัก เดี๋ยวกอดเดี๋ยวหอมฟอด อยู่นั่น มันทำให้เธอนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืนไม่ได้
และเมื่อหันไปมองครั้งใด ก็ดูเหมือนว่าเขากำลังจับจ้องมองอยู่ไม่วางตา เธอรีบก้มหน้างุด ทานมื้อเช้าให้เสร็จไวๆ หัวใจพลิกคว่ำคะมำหงายทุกครั้งที่ได้เห็นสายตาแบบนั้นของชายหนุ่ม...สายตาที่เปลี่ยนไป...แต่ก็ทำให้เธอรู้สึกกลัวเสียยิ่งกว่าที่ผ่านมา
หลังทานอาหารเช้าเสร็จ เธอจูงลูกชายไปส่งขึ้นรถของภูวฤทธิ์
“อย่าซนนะลูก ห้ามกวนพี่ฤทธิ์ด้วย”
สั่งกำชับกำชากลัวนายตัวยุ่งจะไปป่วนพี่ชายจนไม่ได้ทำการทำงาน
ภีรภัทรจับมือพี่แน่นไม่ยอมปล่อย เหมือนกลัวจะถูกทิ้ง เรื่องเห่อนี่ไม่มีใครเกินหน้า
“มีอะไรให้โทรหาผมนะ”
สายตาเป็นห่วงเป็นใยสั่งกำชับ ถ้าไม่มีประชุมเช้านี้เขาคงจะเกงานไปกับเธอด้วย มันอดเป็นห่วง และอยากอยู่ข้างๆ เป็นกำลังใจ อยากมีส่วนร่วมไปกับทุกอย่างในชีวิตเธอ
“ค่ะ”
พยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะจูบแก้มลูกชาย ส่งให้ขึ้นรถไปกับภูวฤทธิ์ มองตามจนลับสายตา
ภีรภัทรเข้ากับพี่ชายได้ดี ภูวฤทธิ์เองก็ดูรักน้องชายมากๆ ทำให้เธอเบาใจที่จะปล่อยให้พวกเขาได้ดูแลกัน
แต่ก่อนที่บัวชมพูจะออกจากบ้าน ธันวาก็โทรศัพท์มาหาเธอราวกับรู้ว่ากำลังต้องการความช่วยเหลือ และพอได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด เขาก็ขันอาสาจะไปเป็นเพื่อนในทันที เธอรีบรับคำโดยไม่อิดออด เพราะต้องการใครสักคนที่เป็นที่ปรึกษาที่พึ่งพาและไว้วางใจได้
“อย่าวิ่งสินายภีม”
ภูวฤทธิ์ดุน้องชายที่วิ่งปรู๊ดทันทีที่เปิดประตูลงจากรถ หลังจากเพิ่งกลับจากพาไปทานมื้อเที่ยงข้างนอก
ไม่รู้ว่าธุระของบัวชมพูจะเรียบร้อยดีไหม แต่เธอก็ไม่ได้โทรศัพท์กลับมาหาเขา ช่วงเช้าเขามีประชุม จึงให้จ่อยเล่นเป็นเพื่อนภีรภัทร
เรื่องที่เขากระเตงน้องชายมาทำงานด้วย กลายเป็นวงซุบซิบนินทากันทั่วบริษัททีเดียว บ้างก็รู้แล้วว่าเขามีน้องชายต่างมารดา บ้างก็หาว่าเป็นลูกของเขาที่แอบซุกไว้สมัยอยู่เมืองนอก แต่ชายหนุ่มกลับปล่อยให้วงเม้าธ์มอยนินทากันไปสนุกปาก ไม่คิดแก้ต่างอะไร
“ที่ทำงานพี่ฤทธิ์กว้างจังเลย”
ใบหน้าเล็กแหงนดูตึกใหญ่โตที่วิ่งยังไงก็ไม่รอบ
ร่างสูงเดินตามน้องชายไป
“ไว้โตก่อนนะ นายได้มาทำงานที่นี่แน่ๆ”
ร่างเล็กหยุดวิ่งหมุนตัวกลับมาหา
“จริงเหรอครับ? ผมจะได้มาทำงานที่นี่กับพี่ฤทธิ์เหรอ”
“ก็เพราะว่ามันเป็นของเราน่ะสิ”
“ของเรา”
เจ้าตัวทวนคำ และเมื่อเขาผงกหน้ารับ ภีรภัทรก็ยิ้มแฉ่ง
“ดีๆ ผมจะได้มาทำงานกับพี่ฤทธิ์ทุกวัน”
ภูวฤทธิ์ยิ้มให้กับคำตอบแบบเด็กๆ ที่ยังไม่รู้ว่า ภาระหน้าที่รับผิดชอบหลังจากที่โตขึ้นเป็นผู้ใหญ่มันไม่ได้สนุกสนานอย่างที่เจ้าตัวเล็กคิดเอาไว้หรอก
“เอาล่ะ ทีนี้กลับขึ้นไปห้องทำงานพี่ฤทธิ์ได้หรือยัง?”
“ครับ”
ใบหน้าเล็กผงกรับ จับมือเขาแน่นให้พี่ชายพาเดินกลับไปยังตัวตึกใหญ่โตของ PCA Packaging เมื่อเขาเดินผ่านบรรดาพนักงานสาวๆ เข้าไปยังห้องทำงานก็มีเสียงซุบซิบนินทาตามหลังมา
“น่ารักจังเลย ผู้ชายเลี้ยงลูก”
“ใครว่าลูก น้องชายคุณฤทธิ์ต่างหาก”
“ฉันไม่เชื่อ หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่เชื่อเด็ดขาด...ท่านประธานดูไม่ใช่คนอย่างนั้นเลย ฉันว่าเป็นลูกคุณฤทธิ์เองนั่นแหละ”
“โอ้ยๆ อย่าพูด ฟังแล้วฉันรู้สึกหัวใจสลายยังไงก็ไม่รู้”
ปิยะมาศเลขาของภูวฤทธิ์มองลอดแว่นด้วยสายตาดุเป็นการปราม
“ไม่มีการมีงานทำกันหรือไงจ๊ะ มัวแต่มาเม้าธ์เรื่องของเจ้านาย”
“ถามจริงๆ เถอะค่ะพี่มาศ นั่นลูกคุณฤทธิ์หรือว่าน้องชายกันแน่คะ ข่าวมาหลายกระแสเหลือเกิน”
“คุณฤทธิ์บอกฉันว่าเป็นน้อง...แต่ฉันก็ไม่คอนเฟิร์มหรอกน่ะจ๊ะ เอ้าๆ แยกย้ายกันไปทำงานได้หรือยัง?”
พวกสาวๆ ทำหน้ากระเง้ากระงอด ก่อนจะกลับไปนั่งโต๊ะทำงานของตัวเอง
ปิยะมาศส่ายหน้าอย่างระอาใจเมื่อเจ้านายหนุ่มได้ชื่อว่าเป็นขวัญใจของสาวๆ ทั้งบริษัท มันก็น่าอยู่หรอก ทั้งหล่อ รวย นิสัยดี และยังไม่มีแฟนเปิดเผยเป็นตัวเป็นตน เจ้าหล่อนหวังว่าภูวฤทธิ์คงไม่เบี่ยงเบนตามเทรนด์นิยมของหนุ่มๆ ทั้งหลายให้สาวๆ ต้องอกหักกันทั่วหน้าทั้งออฟฟิศ
เลขาสาวใหญ่หยิบแฟ้มที่เตรียมเอาไว้ เพื่อให้รักษาการประธานบริ
ษัทได้เซ็น
“คุณฤทธิ์ทำแม่พวกสาวๆ ข้างนอกแตกตื่นกันใหญ่”
ปิยะมาศยื่นแฟ้มให้เจ้านาย
“เรื่องอะไรหรือครับ?”
ใบหน้าคร้ามหล่อเหลาเงยขึ้นมาถามอย่างอารมณ์ดี
“ก็เรื่องคุณภีมนะสิคะ มีแต่คนสงสัย ว่าเป็นน้องชายจริง หรือว่าที่แท้เป็นลูกชายกันแน่”
สายตาคนถามเองก็อยากรู้ไม่แพ้สาวๆ ข้างนอกหรอก ภูวฤทธิ์อมยิ้ม หยิบแฟ้มมาเปิด
“แล้วคุณมาศคิดว่ายังไงล่ะครับ?”
ปิยะมาศพิศมองหน้าเด็กชาย
“หน้าตาก็คล้ายๆ กันอยู่นะคะ แต่ไม่ค่อยเหมือนท่านประธานเท่าไหร่”
เจ้าหล่อนออกความเห็น เขาจึงมองหน้าน้องชายที่กำลังประกอบเลโก้ขมักเขม้นบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของเขา
“หน้าตาคุณฤทธิ์จะออกเข้มๆ คมๆ”
“แต่หน้าตาคุณภีมจะดูหวานๆ”
“แม่ของแกสวยครับ”
ตอบพร้อมกับอมยิ้มเมื่อนึกถึงหน้าหวานๆ ของมารดาน้องชาย
ชอบก็อย่าลืมกดหัวใจด้านล่าง
และคอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะจ๊ะ
 |
|
กดติดตามผลงานของนักเขียนได้ที่เพจนี้นะจ๊ะ
จะได้ไม่พลาดการติดตามน๊า ^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
