แค้น(แสน)รักมัฆวาน

นิยายโรเเมนติกดราม่าคอมมาดี้หื่นฮาที่ไม่มีสาระ หาความสมจริงใด ๆไม่ได้

ซึ่งใช้เวลาปั่นช่วงสถานการ์ความวุ่นวายหลุดมาอีกแล้ว 1 เรื่อง 5555+

***อัปเพราะอยากอัป ไม่ได้เปิดจองก็เลยอัปให้อ่านกันเล่น ๆ

และจะลงขายอีบุ๊คเร็ว ๆนี้ ***

ฝากติดตามอ่านและสนับสนุนผลงานเรื่องนี้ด้วยนะคะ เนื้อหาไม่มาก แต่อัดแน่นด้วยความน่ารักและฟินกระจาย (รึเปล่า ???) สไตล์ Pemii ค่าาา

***โปรยปราย***

โปรยปราย ภาคดราม่า (???)

"ถ้าอวบไม่ให้พี่เอา...เอ่อ...ให้พี่รัก พี่จะส่งคลิปนี้ไปให้พวกนั้นดู เลือกเอาว่าจะเป็นเมียพี่คนเดียวหรือมีสามีไม่ซ้ำหน้าทั้งในโลกของความจริงและทางไลน์!"

คำขู่ของผู้ชายหื่น ห่าม พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้นให้น้องสาว

ทำให้สาวอวบตัวเล็กไซส์มินิที่มีหัวใจรักบริสุทธิ์ ซึ่งถูกดึงเข้าสู่วังวนความแค้นอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่ด้วย หน้าซีดปากสั่นน้ำตาปริ่มไหล  

"ถ้าแก้มเลือกเป็นเมียพี่มัฆคนเดียว พี่มัฆจะแต่งงานกับแก้มไหมคะ"

"ไม่มีทาง!"

"งั้นเรียกเพื่อนพี่มาก็ได้ค่ะ เผื่อจะมีสักคนที่ลองแล้วติดใจอยากแต่งงานกับแก้ม"

"เฮ้ย! ทำไมพูดแบบนั้น ผู้ชายที่ไหนมันจะใจกว้างแต่งงานกับผู้หญิงที่ถูกลงแขกได้ล่ะอวบ ขี่ม้ายูนิคอร์นวิ่งเล่นในทุ่งลาเวนเดอร์เกินไปรึเปล่า"

"ก็ไม่รู้สิคะ ไหน  ๆ ก็จะถูกข่มขืนเสียตัวอยู่แล้ว ไม่ว่าจะโดนกี่คน เยื่อพรหมจรรย์ของแก้มก็ต้องฉีกขาดอยู่ดี สู้ดีเสี่ยงดวงเผื่อจะหาคนรับผิดชอบได้ดีกว่า แก้มว่าโดยพื้นฐานพี่มัฆก็ไม่ได้เลวโดยสันดาน ดังนั้นเพื่อนที่พี่มัฆเลือกคบก็น่าจะมีความดีหลงเหลืออยู่บ้างแม้จะปริมาณน้อยนิดก็ตาม"

"หลอกด่าพี่?"

"เปล่าค่ะ ตกลงพี่มัฆจะเป็นสามีแก้มคนเดียว หรือแชร์ตำแหน่งนี้ให้ว่าที่เพื่อนร่วมสถาบันคุกด้วยคะ เพราะถ้าแก้มรอดไปแก้มแจ้งตำรวจจับแน่ แก้มไม่แคร์เรื่องคลิปโป๊อะไรนั่นด้วย เพราะแก้มว่าแก้มก็หุ่นดีลีลาเด็ดไม่แพ้อาโออิหรืออะมามิ นางเอกหนังเอวีชื่อดังเหมือนกัน" 

จริงเหรอ?

ไม่ได้ถาม แค่อุทานในใจ 

ก่อนจะตั้งสติเก๊กหน้าให้เหี้ยมเกรียมเข้าไว้ เลิกคิ้ว เหยียดปาก มองกราดถามเธอกลับ

"คิดว่าพี่กลัว"

"เปล่าค่ะ แค่บอกให้รู้ไว้"

"งั้นข่มขืนเสร็จแล้วฆ่าก็ได้"

"เอาที่สบายใจค่ะ แก้มแชร์ location ลงในเฟสบุ๊คแล้ว ถ้าแก้มหายไป เดี๋ยวตำรวจก็คงตามตัวฆาตกรเจอ"

"คิดว่าพี่โง่ปล่อยให้สาวถึงตัวได้เหรอ"

"ไม่ทราบค่ะ แต่เมื่อกี้แก้มเพิ่งกดอัดเสียงที่พี่มัฆขู่ส่งให้เพื่อนทางไลน์ไป"

"เฮ้ย!"

"ไลน์น้องสาวพี่"

"เพื่อนและพี่สะใภ้ของแก้มเหมือนกัน"

"เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ ยังไงยายมัทไม่มีทางแจ้งตำรวจจับพี่ชายแน่ ๆ"

"ก็ลองดูค่ะ แต่แก้มเชื่อว่ามัทต้องช่วยแก้มแน่ เพราะเเก้มเป็นเพื่อนรักและมัทเป็นคนดี ไม่มีทางเข้าข้างพี่เลว ๆแน่"

"พี่เธอก็เลว"

"ก็ใช่ไงคะ ยายมัทถึงจัดการลงทัณฑ์พี่ชัชจนคางเหลืองทุกวันแบบนั้น"

*********************

โปรยปราย ภาคหวานโรแมนติก

"เคยได้ยินแต่กระต่ายหมายจันทร์ เพิ่งเคยได้ยินกวินตราหมายจันทร์ก็วันนี้นี่ล่ะ มันเกี่ยวกันยังไงละฮึ!" เสียงห้าวทุ้มเอ่ยถามพลางเชยคางเล็กให้แหงนเงยขึ้นมาสบตา 

ดวงตากลมหวานเปล่งประกายแวววาวล้อแสงจันทร์นวลผ่องมองสบกับเขาอย่างออดอ้อนจนคนมองสบใจละลายอยากจะเปลี่ยนใจลากเธอเข้าห้องแล้วจูบมองไปทั้งเนื้อทั้งตัวเสียตอนนี้ 

"เกี่ยวสิคะ เพราะกวินตราตัวน้อย...เอ่อ...อวบอัดคนนี้ แม้จะไม่ใช่กระต่ายก็หมายหัวใจของพระจันทร์ที่ร้อนแรงไม่แพ้ดวงตะวัน ดวงนี้เหมือนกัน" เสียงหวานเอ่ยบอกพร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบไล้เเผ่วเบาตรงหน้าอกซ้าย ตำแหน่งเดียวกับหัวใจของพระจันทร์ที่เธอหมายปอง

"อื้อ..."  กัดปากหลับตาหลุดเสียงครางต่ำพร่าออกมาอย่างยากระงับ ก่อนจะลืมตาแล้วเอ่ยถามเธอกลับเสียงสั่น

"หัวใจ...ของพระจันทร์ดวงนี้มีค่าพอให้ครอบครองเหรอ" 

"มีสิคะ มีมากด้วย" ยืนยันเสียงพริ้วหวานแต่หนักแน่นไม่อ่อนไหว

"จะเอาไปเยียบย่ำ กระทืบซ้ำ หรือ รักษา" 

"เอามารักมาดูแลค่ะ เพราะหัวใจดวงนี้ไม่ได้ป่วย และไม่ได้ทำอะไรผิด"

"แต่มันเคยทำร้ายให้กวินตราเจ็บช้ำ" 

ไม่ใช่ทางร่างกายแต่เป็นทางจิตใจ ซึ่งเขาเพียรหาเรื่องมาทำให้เธอร้องไห้เสียน้ำตาอยู่บ่อยครั้งจนนับครั้งไม่ถ้วนก็ว่าได้

"เต็มใจให้ทำ ย่อมไม่ผิด" ใบหน้าอวบอิ่มเปล่งปลั่งนวลลออยิ่งกว่าแสงจันทร์ยิ้มบอก มัฆวานถึงกับน้ำตาซึม เจ็บหนึบในหัวใจราวกับถูกค้อนปอนด์กระหน่ำทุบใส่ แต่กระนั้นก็ยังไม่ทิ้งลายผุ้ชายปากห่ามใจหื่นด้วยการย้อนเธอด้วยถ้อยคำน่าตบ

"ออ...คนหลงผัวโงหัวไม่ขึ้น ผิดแค่ไหนก็ยังบอกไม่ผิด"

"ค่ะ ทั้งรักทั้งหลง ผิดกว่านี้ก็ให้อภัย" กวินตรายิ้มหวานไม่ตลกและไม่ขำกับมุกมั่นหน้าน่าตบของเขา เพราะเธอเป็นแบบนั้นจริง ๆ

"แล้วถ้าผิดเรื่องเผลอตัวเผลอใจให้สาวนั่งดริ้งก์ล่ะ" คนเขินจนตัวร้อนใจร้อนต้องหาอะไรมาพูดให้แก้เขินเลิกคิ้วถามตาเป็นประกาย

"แก้มไม่ใช่คนโลภ ได้กอดแค่ตัวกับหัวใจก็พอแล้ว ส่วนไอ้นี่...ตัดแบ่งไปให้สาวคนอื่นได้ใช้ ได้กอดบ้างก็ได้ แก้มเต็มใจ เดี๋ยวจะตัดให้ยกพวงเลยค่ะ" ไม่พูดเปล่า มือเล็กยังเลื่อนลงไปลูบเบา ๆ จนเจ้าของพวง...สะดุ้งโหยง ตัวสั่นปากสั่นหลุดเสียงครางต่ำพร่าราวกับสัตว์บาดเจ็บออกมา

"แต่พี่ว่าอวบโลภบ้างก็ได้นะ ของแบบนี้มันควรแบ่งใครที่ไหนกัน เก็บไว้ใช้คนเดียวดีที่สุด"

"ถ้าพี่มัฆว่าดีแก้มก็ว่าดีค่ะ"

"จ้ะ ดีอยู่แล้ว พี่ยกให้อวบใช้คนเดียวทั้งพวงเลยจ้ะ รับรองไม่ต้องลำบากตัดแบ่งให้ใคร"

"ขอบคุณค่ะ"

"งั้นตอนนี้เราเข้าไปให้อวบใช้ดีกว่าไหมจ๊ะ ก่อนที่พี่จะถอดให้ชัก เอ้ย! ให้ใช้ตรงนี้"

"ถ้าพี่มัฆไม่อาย แก้มว่ามันก็ไม่เสียหลายนะคะ หากเราจะจัด...ตรงนี้"

"เฮ้ย! เอาจริงดิ"

*** นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น เนื้อหา ตัวละคร และสถานที่ไม่มีอยู่จริง เรื่องราวคำเรียกขาน ลักษณะอาชีพการทำงาน ไม่อิงหลักความเป็นจริง รวมทั้งชื่อ-สกุลของตัวละคร หากบังเอิญไปตรงกับท่านใด ก็กราบขออภัย มา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ 

*** ไม่อนุญาตให้ลอก แคป  ก็อป ตัดแปลง พล็อต เนื้อหา หรือส่วนใดส่วนหนึ่งของนิยาย ไม่ว่าจะเพื่อการใดก็ตาม***

*** หากอ่านแล้วชอบ กดแอด Fav. เป็นแฟนคลับ โหวต คอมเม้นท์หรือเขียนคำวิจารณ์ ไรท์เตอร์จะได้มีกำลังแรงใจอัพ และนำคำติไปปรับปรุง 

*** ขอความกรุณา โปรดใช้ภาษาที่ธรรมดา ไม่หยาบคายในการคอมเม้นท์ วิจารณ์ หรือท้วง ทวงให้ไรท์อัพนิยายนะคะ

อัปลงเว็บ 8 มีนาคม  2018