สะพานเมฆา

ส ะ พ า น เ ม ฆ า

ฝันก็เหมือนเมฆลอย เฝ้าแต่มอง ไม่มีทางไปถึงได้

คุณก็เหมือนฟ้าไกล แหงนมองเท่าไร ก็เอื้อมไม่ถึง

“ถ้าไม่เห็นแก่คนตาย ก็ขอให้เห็นแก่เงินทุนที่สถาบันเคยค้ำชูคุณมา สถาบันกวดวิชาวีเทค ต้องพึ่งพาคุณแล้วนะอาจารย์พรรษ”

“ผมจะช่วยอะไรได้บ้างครับ”

“ถ้าไม่รังเกียจ พรรษแต่งงานกับยัยหมูหวานทีนะ แล้วรับเอาสถาบันกวดวิชาไปเป็นธุระ อย่าให้แรงกายแรงใจที่นายธีมันลงไว้ต้องสูญเปล่า”

ร่างเล็กที่แอบฟังจากห้องใต้หลังคาแยกเขี้ยวขาว ย่านะย่า ขายเธอแถมโรงเรียนกวดวิชาเสียได้ แล้วทำไมต้องเริ่มประโยคด้วยคำว่า ‘ถ้าไม่รังเกียจ’ ด้วย

“คุณท่านไม่ต้องกังวลไปครับ ผมจะหาอาจารย์เก่งๆ มาเสริมและบริหารจัดการภายในให้ ส่วนเรื่องคุณหมูหวาน เธอยังเด็กมากครับ เอาเป็นว่า ผมจะช่วยดูแลจนกว่าเธอจะพร้อมบริหารโรงเรียนกวดวิชาเอง”

‘เชอะ! คำก็เด็กสองคำก็เด็ก ประเดี๋ยวแช่งให้มีเมียเด็กเสียเลยนี่ แก่กว่ากันแค่สิบห้าปี จะอะไรนักหนา’ 

‘เรนนี่รู้ไหม...

โลกเราไม่ได้ต้องการสำเนาของอัลเบิร์ตไอน์สไตน์สามล้านก็อปปี้

ไม่ได้ต้องการนักศึกษาแพทย์ปีละสองร้อยล้านคน

แต่โลกต้องการบุคคลที่มีความรู้หลากหลาย

ไม่ต้องฉลาดเหมือนกันก็ได้

ขอแค่เก่งในเรื่องที่ตัวเองถนัด และช่วยกันทำเพื่อสังคม’