เราพบกันเมื่อครั้งใด

 แม้ว่าเมฆบนท้องฟ้าหม่นหมอง ปล่อยสายฝนลงมาไม่ขาดสายราวกับเศร้าโศกที่จะได้พบกับวันพรุ่งนี้

กลิ่นไอดินและเสียงดังของหยดน้ำฝนที่หล่นลงมากระทบกับสิ่งต่างๆ ราวกับปราถนาเหลือเกินให้พื้นดินมีดอกไม้ที่งดงามเกิดขึ้น

แต่มีแค่เธอที่นั่งหลบฝนอยู่ตรงชายคาเก่าๆ ในขณะที่ผมกางร่มสีดำ

ดวงตาสีฟ้าหม่นกลมกลืนไปกับท้องฟ้า ผมสั้นสีน้ำตาลอ่อน บรรยากาศอะไรไม่รู้ที่มันทำให้ผมก้าวขาเดินไปทางเธv

ย่ำเท้าไปตามพื้นชื้นแฉะ 

เสียงทุ้มของผมกล่าวทักเธอไปอย่างที่ไม่ได้คาดคิดเอง

"เราเคยเจอกันรึเปล่าครับ?"

คำถามแปลกๆนั่นได้คำตอบจากหญิงสาวเป็นรอยยิ้มกลับมาแทน

เป็นร้อยยิ้มที่เคยเห็นที่ไหนกันนะ

?

___________________________________

สวัสดีครับ ทางนี่ อีลลิยูครับ อยากจะลองแต่นิยายเกี่ยวกับปริศนาปมเปื่อยๆ แต่ก็ไม่เคยแต่ง อาจจะผิดพลาดเยอะมากเป็นการแต่งนิยายอะไรแบบนี้ครั้งแรกในชีวิตฝากตัวด้วย..นะครับ

_________________________________