คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : สุดห้ามใจ 3
“ว่าฝนะหยุอีนาน ุไหวไหมอราน์” ศัลย์เอ่ยถามเสียแหบพร่า ทั้ที่เาวระถามัวเอมาว่า ว่าทนไหวไหม
หาะ้อนอนอหล่อนอยู่แบบนี้ทั้ืน นว่าฝนะหยุ
“ไม่เป็นไร่ะ ันไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไรแล้วทำไมสั่นไม่หยุ ยัไม่หายหนาวหรือ”
“เปล่า่ะ ัน...” อราน์ไม่ล้าอบ
ว่าที่หล่อนยััวสั่นอยู่นั้นเพราะอะไร
บาสิ่บาอย่าที่ำลัันหน้าท้ออหล่อนอยู่
มันทำให้หล่อนื่นระหนใไปหมแล้ว
“อะไร” ายหนุ่มยับใบหน้าเ้ามาหา
ริมฝีปาหยัหนาแทบะิริมฝีปาอวบอิ่มอหล่อนอยู่รอมร่อ
อราน์ใเ้นแร ลมหายใอุ่นๆ
อศัลย์เป่ารพวแ้มนนลุู่ไปหม
อไม่ไ้ที่ะเยหน้าึ้นาอแ็แร่อเา แล้วระิบเบาๆ ้วยวามอาย
“ไอ้นั่นอุมัน...”
ศัลย์เบิาว้า้วยวามในิหน่อย
่อนะเปล่เสียหัวเราะเบาๆ ออมา
เมื่อเห็นนในอ้อมอุหน้าลบนแผออเาอีรั้
ราวับสาวน้อยไร้เียสาที่เพิ่พบับสิ่มหัศรรย์อผู้ายเป็นรั้แร
“ผมห้ามมันแล้ว แ่มันไม่ยอมฟัเลย
ุิว่าผมวรทำยัไับมันี”
“บ้า! ันะไปรู้ับุหรือะ”
หิสาวทำเสียหุหิ ทั้ที่อนนี้ำลัิถึรูปร่าหน้าาอ ‘ไอ้นั่น’ ที่หล่อนเยเห็นมาแล้วว่ามันร้ายาแ่ไหน
มันทำให้หล่อนแทบาใ
แม้อนนั้นหล่อนะเป็นฝ่ายวบุมมัน็าม ถึหล่อนะเมามายมามายแ่ไหน
แ่หล่อน็ำไ้ว่าืนนั้นหล่อนทำอะไรับเาไปบ้า และเา...ทำอะไรับหล่อนอย่าไร
“ที่ืนนั้นหนีไปนอนที่อื่น ็เพราะอย่านี้”
“ทะ...ทำไมหรือะ”
“ลัวห้ามใไม่ไ้นะสิ”
“อะ...อะไรนะะ” หิสาวเสียสั่น
หวาหวั่นับวามรู้สึอัวเอมาว่าเาเสียอี
“อราน์”
ศัลย์เรียหล่อนอีรั้้วยนัยน์าที่เปิเผยถึวาม้อารทั้หม
ทว่าวามมืสลัวที่มีเพียแสไฟาะเีย
ไม่อาทำให้หล่อนมอเห็นถึวามรู้สึนั้นอเาไ้ นอาภาษาาย
ึ่อนนี้มันพร้อมพรัที่ะบอับหล่อนอย่าเ็มที่
“ะ...”
หิสาวานรับเสียสั่น
ฝ่ามือเลื่อนึ้นไปเาะุมบนแผอล่ำสันที่เ็มไป้วยมัล้ามแน่นๆ
เพราะไม่รู้ะวาไว้ที่ไหนี หารู้ไม่ว่าทำแบบนั้น
มันยิ่ทำให้ร่าแ็แร่บึบึนยิ่ทรมานในารหัห้ามใมาึ้น
“ผมูบไ้ไหม”
อราน์าโทันที
่อนะสบาเา้วยวามหวาหวั่นอย่าบอไม่ถู เาอยาูบหล่อนอย่านั้นเหรอ
ทำไมันล่ะ ทำไมเาถึอยาทำอย่านั้น ในเมื่อเาไม่อบหล่อนไม่ใ่หรือ
เอ๊ะ! หรือว่าอบ
หิสาวแอบิเ้า้าัวเอในใ บารั้เาทำเหมือนว่ารำาหล่อนเสียมามาย
ร้อยำพูร้ายๆ ที่เาอบ่อว่าหล่อนให้โรธ หาแ่บารั้
เา็ลับทำในสิ่ที่รัน้ามนหล่อนสับสนไปหม โยเพาะเมื่อืนนี้
ที่เาหอบผ้าามหล่อนมาที่ห้ออุยายวแ แล้วหลัานั้น็...
“มะ ไม่ไ้่ะ เราไม่ไ้...อื้อ”
อราน์ส่เสียราเบาๆ
ในลำอ เมื่ออีฝ่ายเยาหล่อนึ้นมา แล้วประทับริมฝีปาลมา ่อนะบยี้เรียวปาหล่อน้วยอารม์ปรารถนาล้ำลึ
นบ้า! หล่อนยัไม่ทันไ้เอ่ยปาอนุาเลย
เา็รวบรัยัเยียูบให้หล่อนเอเสียแล้ว
ศัลย์ูับวามหวานาพวปาสีีอหล่อนอย่าหิวโหย
บเม้มเรียวปาแสนหวานที่เาเฝ้าปรารถนามาทั้วัน หลัาที่ไ้แ่เฝ้ามอมันในยามที่หล่อนเผลอและไม่รู้ัว
เาเป็นบ้าไปแล้ว
บ้าที่อยาูบและสัมผัสหล่อนทุารานิ้ว แ่ให้ายเถอะ
็หล่อนหอมหวานไปทั้เนื้อทั้ัวแบบนี้
แล้วไอ้บ้าอย่าเามันะทนไม่วยไ้อย่าไร และหาเาทำไ้แบบนั้นริๆ
เา็เป็นผู้ายที่าย้านไปแล้วแน่ๆ
“ุศัลย์” อราน์พึมพำ
เมื่ออีฝ่ายูบไล่ลมาที่ปลายาแล้วเลยไปยัออาวผ่อ บเม้มนเป็นรอยแๆ
ราวับะีราอ ว่าทุอย่าบนเรือนายนี้เป็นอเาแ่เพียผู้เียว
ฝ่ามือให่บีบเล้นปทุมถันู่าม้วยวามร้อนรุ่มในาย
ในะที่อี้าลูบไล้ไปทั่วเรือนายาวผ่ออย่าสำรว
ริมฝีปาหยัยับลมารอบรอออิ่มอย่าหิวโหย
่อนะไล้ปลายลิ้นหยอล้อับทับทิมสีหวานรั้แล้วรั้เล่า
โยมีเสียราระเส่าอหิสาวอยระุ้นอารม์ให้ื่นเพริมายิ่ึ้น
“อราน์...อืม” ายหนุ่มราแหบห้าว
เรือนายามทำให้เาหูอื้อาลายไปหม สิสัมปัะแระเินู่ไม่ลับ
่อให้ใรเอา้ามาุในอนนี้ ็ห้ามวาม้อารอศัลย์ที่มี่อหล่อนไม่ไ้
“ุศัลย์ ุศัลย์า” เสียหวานๆ
ที่ัเล็ลอออมาเป็นระยะ ทำให้ายหนุ่มยิ้มออมา้วยวามพึพอใ
เมื่อูออว่าหล่อนเอ็้อารเาไม่่าัน
บ้าริ! ทำไมหล่อนอบสัมผัสนี้เหลือเิน
ศัลย์ผละใบหน้าออาวามหวาน่ำเย้ายวน
่อนะเลื่อนัวึ้นไปมอบูบให้หล่อนอีรั้้วยวามหลใหลในวามหอมหวาน
ฝ่ามือบีบเล้นออวบทั้สอ้าอย่าเพลิเพลินในอารม์ เลื่อนฝ่ามือลไปถูไถับวามอ่อนนุ่มอหล่อนอีรั้
เพื่อเปิทาไป่อในสิ่ที่เา้อารมาที่สุในอนนี้
เา้อารหล่อน
้อารเิมเ็มวามปรารถนาที่มันำลัะทรมานเาให้ปวหนึบไปหม
โยเพาะึ่ลาลำัว ที่อนนี้แ็ืนและเร่เรียนร้อนระอุไปหมแล้ว
“อุ๊ย! ุศัลย์” อราน์สะุ้ เมื่อถูบุรุ้วยสัมผัสอันร้อนแร่อนะเผยอปาส่เสียรา้วยวามทรมาน
“อย่า่ะ” หิสาวบิส่ายไปมา
ปลายเล็บิลบนแผ่นหลัอเาเพื่อระบายวามเสียว่านทั้หมที่มี
หาแ่มัน็ไร้ประโยน์เหลือเิน
เพราะมันไม่อา่วยหล่อนให้พ้นวามทรมานาัหวะรัอศัลย์ไ้เลย
“ไ้โปร” ายหนุ่มระิบเสียหวาน
วอนอให้หล่อนอนุาให้เารัหล่อนอย่าเ็มใ โยที่เาไม่้อบัับหรือวยโอาสล่อลว
“ให้ผม นะรับ...อ้อ๋า”
อราน์แทบละลาย
เป็นรั้แรที่เาเรียื่อเล่นอหล่อนไ้หวานับใแบบนี้
หิสาวเผยอปารับูบหวานๆ าเาอีรั้
ยัไม่ยอมเอ่ยปาอนุาให้เารัหล่อน่ายๆ
ไม่ไ้นะอราน์
ไม่อย่านั้นหล่อนะไปาศัลย์ไม่ไ้อีลอีวิ
หล่อนะ้อเป็นทาสปรารถนาอเา่อไปอีหลายๆ รั้
หาว่าหล่อนยับยั้และหยุวาม้อารอร่าายัวเอไม่ไ้
“เมีย๋า นี ผมไม่ไหวแล้ว อผมนะ นะรับ”
ายหนุ่มพร่ำวอนอ้าใบหูนุ่มๆ
อไม่ไ้ที่ะบเม้ม้วยวามพลุ่พล่านที่ปะทุึ้นเรื่อยๆ
“ไม่่ะ อย่า...” หิสาวส่ายหน้าไปมา
หาแ่สอแนยึ้นโอบรอบอเาไว้ เหมือน้อารไออุ่นาเา
“นะรับ เมีย๋า”
พร่ำำหวาน้วยสายาวิวอนเสร็ ศัลย์็้มลูบปาอิ่มอหล่อนอีรั้้วยวามทรมานและอัอั้น
ไม่ไหวแล้ว...
อราน์เบียร่าึ้นมาถูไถับเา้วยวามระสัน
ปลายลิ้นยับอบรับูบอเาอย่าหิวโหยไม่่าัน
เมื่อร่าายถูปลุปั่นให้ื่นเพรินไม่อายั้วามรู้สึภายในทีุ่่อนอยู่ไ้
“ทูนหัว ผมไม่ไหวแล้ว” ศัลย์ผละริมฝีปาออมาระิบเสียแหบพร่า
ในะที่นใ้ร่าหลับาพริ้ม ริมฝีปาบวมเ่อเพราะรสูบอันเรียร้ออเา
“ัน...็ไม่ไหวแล้ว่ะ” หล่อนอบออไป้วยน้ำเสียเบาหวิว
หัวสมอาวโพลนเพราะแรรัาอีฝ่ายที่ทวีวามรุนแรึ้น
นหล่อนลืมทุอย่าไปั่วราว
แม้แ่วามเหน็บหนาวาพิษไ้ที่ำลัเล่นานหล่อนอยู่
ศัลย์ยิ้มออมาอย่ายินี มอร่าที่บิส่ายไปมา้วยวามระสันอหล่อนอย่าพึพอใ
“ฮึ! ุศัลย์”
อราน์สะุ้โหย เมื่อถูรุราน้วยวามปรารถนาอันร้อนระอุ หิสาวผวาอร่าให่้วยวามเสียว่านปนใ
ปลายเล็บมถูิลบนแผ่นหลัอศัลย์โยอัโนมัิทันที
“นี ามผมนะ” ายหนุ่มระิบเสียแหบพร่า
ใละลาย ับำว่าเมีย๋า... โอ๊ยเฮียยยยย ะหวานไปหนายยย
**ใร้าบ้า 55555 มาส่เสียันหน่อยเร้วว ฝาโหว ฝาเมน์ แอแฟนเป้นำลัใให้เฮีย้วยน้าาา ุ๊บ
***แ้่าวนะะ อรุเบิรัวาายหน้าเวบไ์สำนัพิมพ์ ไล์ ออฟ เลิฟ หลัปีใหม่นะะ ฝาอุหนุนันสันละเล่มเป็นำลัใ้วยเน้อ
ใรที่สั่อับโอบ หนัสือมาหลัปีใหม่นะะ ัส่ไ้ประมาวันที่ 8- 9 นะะ อาะ่อนนั้น็ไ้ ้อรอลุ้นว่ามาถึโอบแล้วะิเสาร์อาทิย์หรือเปล่า แ่มาอนไหน ะรีบแพให้ไวทันที้า ใรสนใยัสั่ับโอบไ้นะะ สั่มาเผื่อนิหน่อย่ะ ิ่อโอบไ้ทาเพหรือเฟส่วนัวเลยนะะ รายละเอียามนี้เ้อ
ปล. ระเป๋าอแถมยัมีนะะ พร้อมแมา
ความคิดเห็น