คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ♣ Destiny ♣ Chapter 11
♣ Destiny ♣ Chapter 11
“...ต้องมารับแน่”
ชายหนุ่มดีดตัวลุกขึ้นจากพื้นเสื่อทาทามิที่เขาเผลอหลับไปด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
ใบหน้าของเขามีเหงื่อเต็มไปหมด
เสื้อของเขาชื้นเหงื่อจากฝันเดิมๆที่คอยหลอกหลอนเขามาหลายปี
แต่ที่ทำให้เขาร้อนใจก็คือในฝันครั้งนี้ไม่ใช่ท่านพ่อ ท่านแม่ หรือคิเคียว
แต่เป็น...
“ย่าชิมาดะ”
อินุยาฉะไม่รอช้า
เขาลุกขึ้นด้วยหัวใจที่เต้นรัวอย่างหวาดหวั่นขณะที่ก้าวเท้าตรงไปยังห้องครัว
ภายในห้องครัวที่มีแสงแดดยามเช้าฉายผ่านหน้าต่างเข้ามาบนโต๊ะอาหาร
กลิ่นหอมของปลาย่างและซุปมิโซะที่อบอวลไปทั่วทั้งห้อง ให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
ดวงตาของอินุยาฉะจับจ้องแผ่นหลังคุ้นตาของหญิงชราที่ยืนอยู่หลังครัว
ไม่รู้ว่าหัวใจของเขามันรู้สึกโล่งมากขนาดไหนที่ได้เห็นแผ่นหลังที่แสนอบอุ่นนั้นอีกครั้ง
มันก็แค่ความฝัน...สินะ
ถึงจะรู้สึกว่าไม่เหลือใคร...
แต่ตอนนี้เราก็ไม่ได้อยู่คนเดียว.....
“ผมขอโทษเรื่องเมื่อวานนะ”
เด็กหนุ่มเอ่ยแผ่วเบา ย่าชิมาดะสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนระบายยิ้มอ่อนโยน
เมื่อรู้ว่าเป็นเสียงของใคร หญิงชราหันหน้ามาทางคุณหนูของเธอ
รอยยิ้มอันแสนอ่อนโยนที่ช่วยปลอบประโลมจิตใจที่ไม่มั่นคงของเด็กหนุ่ม
“คุณหนูตื่นแล้วเหรอคะ มาค่ะ
นั่งที่โต๊ะเดี๋ยวดิฉันตักข้าวให้นะคะ” อินุยาฉะยิ้มตอบ
ก่อนนั่งลงที่โต๊ะอย่างว่าง่าย ย่าชิมาดะเดินออกจากครัวมาที่โต๊ะอาหาร
“ทานเยอะๆนะคะคุณหนู” ย่าชิมาดะเอ่ยบอกพร้อมยกอาหารมาให้เขาบนโต๊ะ อาหารที่พิถีพิถันและเต็มไปด้วยความอบอุ่น อย่างน้อยตอนนี้เราก็ไม่ได้อยู่คนเดียว....
ดวงตาสีอำพันจับจ้องอาหารเช้าตรงหน้า
ความอบอุ่นและใส่ใจที่สัมผัสได้ ทำให้น้ำใสรื้นขึ้นมาคลอที่ตาคู่นั้น
ก่อนเด็กหนุ่มจะระบายยิ้มออกมา
“ทานละนะครับ”
ชิมาดะมองดูอินุยาฉะที่กินอาหารที่ทำด้วยรอยยิ้ม
แล้วพลันนึกถึงเด็กสาวคนหนึ่งในความทรงจำ
ท่านอิซาโยยเจ้าคะ....ดิฉันอยากให้ท่านได้เห็นคุณหนูตอนนี้เหลือเกินเจ้าค่ะ...
“ทานเยอะๆนะคะคุณหนู”
หญิงชราเอ่ยพร้อมยกมือขึ้นซับน้ำใสที่หางตา
ดิฉันสัญญาว่าจะดูแลคุณหนูให้ดีที่สุดนะเจ้าคะ.....
...........
“เฮ้!
อินุยาฉะ นายเหม่ออะไรอยู่เนี่ย”มือของเพื่อนรักยกขึ้นโบกไปมาเบื้องหน้าของเด็กหนุ่ม
ทั้งคู่สวมชุดยูนิฟอร์มของนักเรียนม.ปลายสีดำ
“เปล่านี่”
อินุยาฉะตอบ พวกเขานั่งกันอยู่บริเวณใต้ต้นไม้ใหญ่หลังอาคารเรียน
เพื่อนนักเรียนมากมายเดินผ่านไปมาในสวนของโรงเรียนชวนให้นึกรำคาญไม่น้อย
“เหม่ออยู่ชัดๆ”อีกฝ่ายยืนยัน
พร้อมใช้นิ้วจิ้มดันที่หน้าผากอีกคน อินุยาฉะยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองเบาๆ
ก่อนทำหน้างอตอบ
“ฉันแค่นึกถึงเรื่องต่างๆ.....อยู่น่ะ”
“เรื่องอะไร?” มิโรคุถามสีหน้าจริงจัง พวกเขาเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่นานจนตอนนี้ม.ปลายปีสอง
พวกเขาก็ยังคงสนิทกัน
แต่ไม่ว่ากี่ครั้งอินุยาฉะก็ไม่เคยเล่าเรื่องของตัวเองให้เขาฟังสักเท่าไหร่
เขาไม่ค่อยชอบหรอก ที่เห็นหมอนี่เก็บเรื่องนั่นนี่มาคิดมาก
“ช่างมันเถอะ
มิโรคุ มีงานพิเศษแนะนำมั้ย?” และเป็นอีกครั้งที่อินุยาฉะเปลี่ยนเรื่อง มิโรคุจึงทำได้เพียงเก็บความสงสัยเอาไว้ และทำตัวปกติเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายไม่สบายใจ
เขาไม่อยากคาดคั้นให้อีกฝ่ายเล่า เพราะแค่เห็นอินุยาฉะทำสีหน้าเศร้า
เขาก็รู้สึกผิดขึ้นมาแล้ว
แต่แล้วเขาก็รู้สึกตัวเมื่อคิดถึงคำถามที่อีกฝ่ายถามขึ้นเมื่อครู่
“หะ?
เกิดอะไรขึ้น นายอยากทำงานพิเศษเหรอ?” มิโรคุร้องขึ้นอย่างประหลาดใจ
“เออ ทำไม ฉันจะทำไม่ได้หรือไง แปลกมาก?”
อินุยาฉะค้อนสายตาใส่ มิโรคุกระพริบตาปริบๆ
มันก็ไม่แปลกเท่าไหร่สำหรับวัยอย่างพวกเขา
แต่แบบเขาคิดภาพเพื่อนเขาทำงานพิเศษไม่ค่อยจะออกล่ะนะ เพราะหมอนี่ออกจะขี้รำคาญ
นอกจากเก่งเรื่องต่อสู้ อย่างอื่นเขาก็ไม่ค่อยจะเคยเห็นซะด้วยสิ
“โอ๋ๆ เปล่าครับเพื่อนนน ฉันแค่แปลกใจนิดหน่อย”
มิโรคุใช้มือบีบไหล่เพื่อนให้ใจเย็น แต่ก็เอาเถอะ
ถือซะว่าช่วยให้หมอนี่ได้ลองทำอะไรใหม่ๆด้วยล่ะมั้ง
“อืม ก็พอมีอยู่ ไว้เลิกเรียนพาไปแล้วกัน”
หวังแต่ว่าเจ้าเพื่อนตัวดีจะไม่ไปอัดใครเข้าล่ะนะ....
มิโรคุส่ายหน้าในใจ
“ว่าแต่นายกับซังโกะไปถึงไหนกันล่ะ”อินุยาฉะถามขึ้นเมื่อเขาเห็นช่วงนี้เจ้าเพื่อนตัวดีชอบไปก่อกวนเพื่อนสาวคนสนิทสักพักใหญ่แล้ว
“ฉันกับซังโกะน่ะนะ?
หื้ม...นายสนใจด้วยเหรอ”มิโรคุหันมองเพื่อนก่อนยิ้มเจ้าเล่ห์
ร้อยวันพันปีไม่เคยสนใจเรื่องเขาสักหน่อยนี่
“ไม่อ่ะ
ถามไปงั้นแหละ” คำตอบยียวนของอินุยาฉะเรียกความหมั่นไส้จากเพื่อนรักได้อย่างดี
แต่ก่อนที่มิโรคุจะทันได้ตอบโต้อีกฝ่าย เขาก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้เสียก่อน
“อ่ะ!
พูดถึงฉันต้องไปห้องสมุดแล้วสิ!”มิโรคุเอ่ยอย่างนึกขึ้นได้
เมื่อเห็นหอนาฬิกาบอกเวลานัดของเขา เขาลุกขึ้นก่อนตัดสินใจเอ่ยลาเพื่อนและวิ่งจากไป
“งั้นฉันไปก่อนนะ
นายก็รีบพักให้เต็มที่ก่อนเรียนคาบบ่ายล่ะ”
อินุยาฉะส่ายหน้าไปมา
เมื่อมองตามหลังเพื่อนรักจนอีกฝ่ายที่วิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือชนเข้ากับต้นไม้ร้องเสียงโอ้ยซะดังลั่น
ก่อนหันมายิ้มแห้งๆอย่างเขินอายให้เขาแล้ววิ่งหายเข้าไปในอาคาร อย่างเจ้าเพื่อนคนนี้ของเขาไปห้องสมุด คงไม่ใช่ไปอ่านหนังสือ
แต่ไปเหล่สาวซะมากกว่าล่ะนะ
“เฮ้อ”อินุยาฉะถอนหายใจ
ทิ้งตัวลงนอนเหยียดบนพื้นหญ้า
มองดูแสงระยิบระยับของดวงอาทิตย์ที่ส่องผ่านกิ่งไม้ที่ตวัดขัดกันไปมาสะท้อนสีเขียวของใบไม้ดูสบายตา
แต่ในใจก็ยังคงคิดย้อนถึงสิ่งที่ฝันในตอนเช้าอยู่ดี
ไม่ได้ฝันแบบนั้นมาสักพักแล้วแท้ๆนะ.....
ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นเลย...
....
“นี่อินุยาฉะ ทำไมนายถึงอยากทำงานอ่ะ?
มีของที่อยากซื้องั้นเหรอ?” มิโรคุพูดขณะที่พวกเขาเดินออกจากโรงเรียนหลังจากแยกกับซังโกะและคาโงเมะที่มีกิจกรรมชมรม
ถึงจะบอกว่าไม่แปลกใจ แต่เขาก็ยังอยากรู้เหตุผลของเจ้าตัวอยู่ดีล่ะนะ
“เอาเป็นว่านายไม่ต้องรู้หรอก” อินุยาฉะบอกปัด
ทำเอาคุณเพื่อนถึงกับหรี่ตามองจับพิรุธอีกคน จะไม่ให้เขาอยากรู้ได้ยังไงก็ได้ยินว่าอีกไม่นานจะเกิดคาโงเมะจังแล้วนี่นา
เพื่อนเขานี่ยังจะมาปกปิดอะไรเขาอีกเนี่ย
“แหมมม... จ้าพ่อคุณณ อยากจะแหมให้ถึงดาวพลูโตไปเลย”
มิโรคุหัวเราะร่ากับความปากแข็งของเพื่อน ก่อนวาดแขนขึ้นคว้าคอเพื่อนมาใกล้ๆพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดี อยากจะหาเงินไปจีบสาวบอกกันดีๆก็ได้แท้ๆเลยน้า
“เลิกเล่นสักทีเหอะ แล้วงานอะไรที่นายจะพาฉันไป”
อินุยาฉะว่า ก่อนยกแขนของมิโรคุออก ก่อนจะหัวเราะร่าแล้วเดินนำเขาไป
“เดี๋ยวก็รู้เอง”
........
“แท่นแท๊นนน
ที่นี่ไง”มิโรคุตั้งท่าพายมือไปทางคอนวิเนี่ยนสตอร์ธีมฟ้าขาว ที่ตั้งอยู่ใต้ตึกอพาร์ทเมนท์หรูตรงหน้าพวกเขา
ป้ายร้านชื่อ คาเซะช็อป
อืมม.....ก็ดูท่าทางไม่เลว
“ฉันโทรมาบอกแล้ว....” มิโรคุเอ่ยเสียงร่าขณะเดินนำเขาเข้าไปในร้าน
“มากันแล้วเหรอ” ชายหนุ่ม มีดวงตาคมกริบและเรือนผมสีดำที่ถักไว้อย่างเรียบร้อยเอ่ยทักพวกเขา
อินุยาฉะหันมองร่างสูงในชุดยูนิฟอร์มและผ้ากันเปื้อนสีดำของร้าน หน้าตาคมเข้มที่คงทำให้หัวใจของลูกค้าคงละลายไปตามกันๆ
กลางหน้าผากของร่างสูงมีปานรูปดาวสี่แฉกขนาดใหญ่ ที่อกของอีกฝ่ายติดป้ายชื่อเอาไว้
‘บังคตซึ’ ‘ผู้จัดการร้าน’
ดูแล้วออกจะให้ความรู้สึกน่าหวั่นใจ เมื่อคิดว่าอีกฝ่ายก็ดูท่าทางแข็งแกร่ง
“ครับบังคตซึซัง นี่เพื่อนผม อินุยาฉะ”
เจ้าเพื่อนตัวดีเอ่ยแนะนำตัวเขาด้วยท่าทางดี๊ด๊า อืม สนิทกันสินะ ถ้ารู้จักคนแข็งแกร่งขนาดนี้
ก็คงไม่แปลกที่บางทีเจ้าเพื่อนของเขาจะถูกพวกคนแปลกๆอย่างยากูซ่าอะไรแบบนั้นตามรังควานละนะ
“สวัสดีครับ ผมอินุยาฉะ” เขาเอ่ยแนะนำตัวอย่างสุภาพ
“ฉันก็หลงนึกไปว่าสาวใหม่เจ้ามิโรคุซะอีก” บังคัตซึเอ่ยแซวขึ้น
เมื่อเห็นว่าท่าทางของอีกคนดูน่าแกล้งสุดๆ แม้ว่าเขาจะเผลอคิดแบบนั้นจริงๆก็เถอะ
หน้าสวยซะขนาดนั้นนี่นะ
“บังคตซึซัง!” มิโรคุร้องเสียงหลง ก่อนเหลือบตามองคุณเพื่อนที่ระบายยิ้มกว้าง
แต่หางคิ้วกระตุกตุบๆ เจ้าหมอนี่เกลียดการถูกทำว่าเป็นเด็กผู้หญิงสุดๆเลยล่ะ
“ฮ่าๆ ล้อเล่นน่า เพื่อนแกผมยาวสวยขนาดนี้
มองแวบแรกก็เข้าใจผิดกันได้ทั้งนั้นแหละน่า” บงคัตซึปรายตามองอินุยาฉะ
ก่อนเผยแววตาหยาดเหยิ้ม พร้อมวิ๊งตาให้ทีนึงอย่างน่าหมั่นไส้
ยังกับตัวเองผมไม่ยาวเลยนะเจ้าบ้านี่.... อินุยาฉะคิด
“พอเลยๆ
หยอกมันมากๆระวังเหอะโดนจับทุ่มเอวหักไม่รู้ด้วย”
มิโรคุเอ่ยปรามด้วยรอยยิ้ม
“งั้นเราเอาใบสมัครไปกรอกนะ
เสร็จแล้วเอามาให้พี่”บังคตซึหยิบใบสมัครออกมาก่อนยื่นให้เด็กหนุ่ม
อินุยาฉะรับไปพร้อมตอบ “ครับ” ด้วยรอยยิ้มฝืนให้สดใส แล้วเดินไปนั่งที่ที่นั่งติดกระจกหน้าต่างของร้านกับมิโรคุ
อย่าคิดว่าแก่กว่าแล้วฉันจะไม่กล้าตั๊นหน้านายนะ.....
“อย่าไปใส่ใจบังคตซึซังเลย
พี่เขาก็แบบนี้แหละ”มิโรคุเอ่ยขำๆ
เมื่อเห็นเจ้าเพื่อนตัวดีเขียนใบสมัครไปขมวดคิ้วเป็นปมไป รู้แหละว่าไม่ชอบ
ถ้าไม่ใช่เพราะลูกค้าในร้านอีกฝ่ายคงทุ่มรุ่นพี่ออกหน้าต่างไปแล้ว
“ช่างเถอะ”อินุยาฉะตอบปัดเหมือนไม่ใส่ใจ
“งั้นก็ดีแล้ว.....” มิโรคุยกมือข้างขวาขึ้นค้ำคางแล้วมองดูเพื่อนตัวดีของเขาอย่างพิจารณา
ใบหน้าขาวเนียนราวกับผู้หญิง ดวงตาสีอำพันสวยกับจมูกสูงที่คมชัด
เรือนผมสีดำยาวที่เจ้าตัวบอกว่าไม่รู้ทำไมตัดไปกี่ครั้งๆมันก็ยาวเร็วเสียจนน่าโมโห
ถึงจะรำคาญ แต่ก็เหนื่อยที่จะตัดแล้วเลยปล่อยๆไป
อาจารย์เองก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วยล่ะนะ
“นายเลิกจ้องฉันสักที”
อินุยาฉะเอ่ยเสียงเข้มเมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาเจ้าเพื่อนตัวดีที่มองเขาแปลกๆ
“อ่าๆ” มิโรคุเอ่ยพร้อมยิ้มทะเล้นใส่เพื่อน
“งั้นฉันไปเดินดูอะไรกินดีกว่า เขียนเสร็จแล้วนายก็เอาให้บังคตซึซังล่ะกันนะ”
มิโรคุว่าพลางลูบท้องตัวเองให้เพื่อนรู้ ก่อนลุกเดินไปสำรวจของกินในร้าน
อินุยาฉะส่ายหัวเบาๆ
เขาอยากจะตบหัวเจ้าเพื่อนตัวดีตอนมองเขาแปลกๆจริงๆให้ตายเถอะ
อินุยาฉะหันไปมองที่เคาร์เตอร์แคชเชียร์ที่บังคตซึกำลังคิดเงินให้กับลูกค้าคนหนึ่งอยู่
เมื่อเห็นว่าเสร็จแล้วเขาจึงลุกเดินเข้าไปแล้วยื่นใบสมัครของตัวเองให้อีกฝ่าย
“เสร็จแล้วเหรอ”บังคตซึรับไปก่อนยิ้มร่า
“งั้นพรุ่งนี้มาทำงานได้เลยนะ”
อินุยาฉะแทบไม่เชื่อหูตัวเอง “รับผมเข้าทำงานแล้ว?”
“อืม รับแล้ว ใบสมัครก็ส่งแล้วนี่”
บังคตซึพูดด้วยรอยยิ้มระรื่น อินุยาฉะมองดูอีกฝ่ายด้วยความประหลาดใจ
นี่ปกติเขารับคนเข้าทำงานกันง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ
หรือเป็นเพราะอีกฝ่ายเป็นคนแบบไม่ชอบเรื่องยุ่งยาก หรือคิดอะไรง่ายๆ กันแน่
“พี่เขารับแล้วก็ขอบคุณสิ
นายนี่น้า”มิโรคุที่หอบของกินเดินมาถึงก็เอ่ยแซวเพื่อนทันที
“แล้วส่วนยูนิฟอร์มไว้พรุ่งนี้พี่เอาให้อีกทีนะ อิ-นุ-ยา-ฉะ-คุง”รอยยิ้มระรื่นของบังคตซึทำเอาอินุยาฉะทำตัวไม่ถูก
ก็ดีใจอยู่หรอกที่ได้งาน แต่ท่าทีของอีกฝ่ายต่อเขานี่มันก็ออกจะน่าขนลุกไปหน่อยนะ
“งั้นขอบคุณ...ครับ”อินุยาฉะเอ่ยขอบคุณ
ก่อนจะเดินตรงออกจากร้าน
“หมอนั่นน่ารักดีนะ” บังคตซึมองตามหลังอินุยาฉะที่ฝึดฝัดออกไป
ก่อนเอ่ยขึ้น
“อย่าไปพูดให้เจ้าตัวได้ยินเชียว
เตือนแล้วไม่ฟังนะบังคตซึซังเนี่ย” มิโรคุเอ่ยเตือนอีกครั้ง ขณะที่อีกฝ่ายกำลังคิดเงินแล้วหยิบขนมปังแกงกะหรี่สองชิ้นใส่ถุงให้เขา
“ก็ดูน่าแกล้งดีนี่ หรือจะบอกว่านายไม่ชอบแกล้งเพื่อน”
“ชอบอยู่แล้วสิ ฮ่าๆ” มิโรคุตอบแบบไม่ต้องคิด
ก่อนทั้งคู่จะหัวเราะร่าออกมา
อินุยาฉะที่ยืนรอมิโรคุอยู่หน้าร้านมองดูเพื่อนที่หัวเราะดีใจในร้านก็อดหมั่นไส้ไม่ได้
เจ้าเพื่อนเขาคนนี้นี่คบแต่คนโรคจิตๆเหมือนตัวเองสินะ
ไม่นานเจ้าเพื่อนตัวดีก็เดินออกมาพร้อมหยิบขนมปังแกงกะหรี่ที่ซื้อเมื่อครู่ให้เขา
“เอ้า นายก็คงหิวล่ะ กินสักหน่อยเหอะ”
“ขอบใจ”อินุยาฉะรับไป ก่อนฉีกกินทันที
“นี่ก็เย็นมากล่ะ เดี๋ยวแยกกันตรงนี้แล้วกัน” มิโรคุเอ่ยขึ้น พวกเขาทั้งคู่เดินมาจนถึงหัวมุมถนนที่ไม่ไกลจากอพาร์ทเมนท์เมื่อครู่นัก ถ้าสังเกตดีๆ ที่นี่ไม่ไกลจากบ้านของอินุยาฉะสักเท่าไหร่
“โอเค วันนี้ยังไงก็ขอบใจนะ” อินุยาฉะเอ่ยตอบ
“อืม กลับบ้านดีๆล่ะ”มิโรคุเอ่ย
ก่อนพวกเขาจะแยกกันตรงนั้น
ทำอะไรใหม่ๆ บ้าง ก็อาจจะดีก็ได้ล่ะนะ.....
........
TBC.
…………………………………………………………………………………………………………………
ยังไงก็ขอบคุณติดตามกัน และขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้นะจ๊าาา //โค้งงามๆ
เจอกันตอนหน้าจ้าาา
ความคิดเห็น