อาญารักซ่อนใจ

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 1 แค่ ‘เกือบ’ สมบูรณ์แบบ (7)

บทที่ 1 แค่ ‘เกือบ’ สมบูรณ์แบบ

พ่อกับแม่ของเธอเสียชีวิตตั้งแต่เธอยังเล็ก เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่เคยใช้ชีวิตสุขสบายไม่เคยขัดสนเงินทองตั้งแต่เกิด ต้องขาดพ่อไร้แม่ ไม่มีญาติพี่น้องที่พอจะพึ่งพาได้ แม้แต่เงินทองก็ไม่เหลือเพราะก่อนเสียชีวิตพ่อของเธอเอาทรัพย์สิน ทั้งบ้าน ทั้งรถไปจำนองเพื่อเอาเงินมาเปิดบริษัท แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่ท่านคาดหวัง ธุรกิจที่ท่านคิดว่าจะไปได้ดีกลับขาดทุนย่อยยับ

ท่านทำงานอย่างหนักเพื่อกอบกู้บริษัท มีแม่ของเธอค่อยช่วยทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ พวกท่านอดหลับอดนอน และก่อนที่ท่านจะกอบกู้บริษัทได้ พ่อและแม่ของเธอก็เสียชีวิตกันทั้งคู่ ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เป็นเพราะคืนนั้นพ่อของเธอทำงานหนักอดหลับอดนอนและท่านก็หลับในขณะที่ขับรถพาแม่ของเธอกลับจากบริษัทที่ท่านคาดหวังว่าจะมันจะทำเงินได้

การเสียคนที่รักพร้อมกันทั้งสองคนทำให้ชีวิตเธอซวนเซ เมฆหมอกแห่งความโศกเศร้าเข้ามาปกคลุมชีวิต ความเจ็บปวดจากการสูญเสียในคราวนั้นทำให้ชีวิตของเธอจมลงสู่ความสิ้นหวัง ไม่มีใครให้หันกลับไปมอง แม้แต่ญาติที่เคยไปมาหาสู่ก็ไม่มีใครที่พึ่งพิงได้ เมื่อไม่มีเงิน ทุกคนก็หลบลี้หนีหาย

ถ้าไม่ได้ ‘บรูโน่ เปรโดส’ รับเธอมาเลี้ยง เธอก็ไม่รู้ว่าชีวิตของตัวเองจะเป็นอย่างไร ถึงแม้ว่าท่านจะบอกว่าพ่อของเธอเป็นทั้งเพื่อนและผู้ที่มีพระคุณต่อท่าน แต่สิ่งที่ท่านให้เธอ มันก็มากเกินกว่าที่เธอสมควรจะได้รับ แล้วก็มากเกินว่าจะตอบแทนได้หมดในชีวิตนี้

ตั้งแต่วันที่เธอเจอกับบรูโน่ ไม่เคยเลยสักครั้งที่ท่านจะต้องการอะไรจากเธอ ท่านไม่เคยขออะไร และเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ท่านเอ่ยปากขอ เธอจึงไม่ได้ปฏิเสธ

“ลุงขออะไรสักอย่างได้ไหมเอื้อ” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเอ็นดีและหวังดีเอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวลพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่น

“ได้ค่ะคุณลุง” อุรัสยาคลี่ยิ้มตอบ ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างกระตือรือร้นที่จะได้ทำอะไรเพื่อตอบแทนบุญคุณท่วมหัวของท่านได้บ้าง

“หึๆ จะไม่ฟังก่อนเหรอว่าลุงจะขออะไร”

“ไม่ค่ะ คุณลุงขออะไรเอื้อให้ได้หมดทุกอย่าง”

“พูดแล้วนะ อย่าเปลี่ยนใจทีหลังล่ะ” นัยน์ตาคมปลาบแสดงถึงความเจนจัดจากประสบการณ์ชีวิตเต็มไปด้วยความเอ็นดู

“ไม่เปลี่ยนค่ะ แล้วคุณลุงจะให้เอื้อช่วยเรื่องอะไรคะ”

“ช่วยแต่งงานกับคริสเตียนที”

“แต่...”

“หือ ไหนว่าได้ทุกอย่างไง”

คำท้วง เป็นถ้อยคำที่ถูกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังก็ไม่เชิง ล้อเลียนก็ไม่เชิง

“เปล่านะคะ เอื้อแค่จะพูดว่าถึงเอื้อตอบตกลง พี่คริสเตียนก็ไม่มีทางตกลงหรอกค่ะ”

“ถ้าคริสเตียนตกลง หนูก็ไม่มีปัญหาใช่ไหม”

“ถ้าคุณลุงต้องการอย่างนั้นจริงๆ เอื้อก็ไม่มีปัญหาค่ะ”

เพราะคิดว่าถึงเธอตอบรับ คริสเตียนก็จะปฏิเสธการแต่งงานครั้งนี้อยู่ดี เธอจึงตอบรับสิ่งที่บรูโน่ขอ แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่เธอคิด ตอนแรกเธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่ปฏิเสธ แต่ตอนนี้เธอรู้แล้ว เขาแค่ไม่อยากเสียไร่ เสียโรงงานกาแฟให้กับกาฝากไร้ค่าอย่างเธอ แต่เขาไม่รู้จักเธอเลย เพราะถ้าเขารู้สักนิดว่าเธอไม่มีเคยหวัง ไม่เคยอยากได้ และไม่มีทางรับอะไรที่คพ่อของเขาจะให้เธออีก เขาคงปฏิเสธการแต่งงานครั้งนี้ไปแล้ว

และถึงตอนนี้ไม่ว่าเธออยากจะให้ในสิ่งที่เขาต้องการมากเท่าไร เธอก็ไม่สามารถทำได้เพราะเธอได้รับปากพ่อของเขาไปแล้ว...

“สัญญากับลุงอีกสักอย่างได้ไหมเอื้อ”

“อะไรคะ”

“หลังจากแต่งงานกันไปแล้ว ถ้าคริสเตียนสั่งให้ทำอะไร หนูต้องบอกพ่อก่อนที่จะตอบตกลง”

“ค่ะ” และคำตอบของเธอก็เรียกรอยยิ้มให้เผยขึ้นบนใบหน้าอ่อนกว่าวัยอีกครั้ง บรูโน่ยกมือขึ้นลูบผมเธออย่างอ่อนโยนก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องนอนของเธอ

ตอนนั้นถึงเธอจะตอบตกลง แต่เธอก็ที่ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าที่บรูโน่พูดหมายความว่ายังไง แต่ตอนนี้เธอรู้แล้ว...

เพราะรู้ล่วงหน้าอยู่แล้วสินะว่าคริสเตียนต้องบังคับให้เธอเซ็นใบหย่า ท่านถึงได้ขอให้เธอสัญญากับท่านอีกข้อหนึ่ง แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อ ‘ชีวิตคู่’ จะต้องมีความรักเป็นสิ่งค้ำจุ้นมันถึงจะดำเนินต่อไปได้ และ ‘ความรัก’ ก็เป็นสิ่งที่คนสองคนต้องร่วมกันสร้าง ในเมื่อความรักครั้งนี้มีเธอเป็นผู้สร้างและเขาเป็นผู้ทำลาย สุดท้ายแล้วทุกอย่างมันก็คงต้องจบอยู่ดี และก็คงไม่พ้นหัวใจของเธอเองที่จะแหลกละเอียดเป็นผุยผง

อีบุ๊กเรื่องนี้ มาประมาณกลางๆ เดือนนะคะ

รอตรวจคำผิดกับจัดอาร์ตจ้า