อาญารักซ่อนใจ

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1 แค่ ‘เกือบ’ สมบูรณ์แบบ (4)

          เสียงซิปถูกรูดดังเข้ามาในโสตประสาท ก่อนที่ความรู้สึกโล่งและเย็นจะเข้ามาปะทะผิวกาย 

          “พะ...พี่คริสเตียน” อุรัสยาเบิกตากว้าง และร้องชื่อเขาออกมาอย่างตระหนก เพราะชุดเจ้าสาวที่ใส่อยู่มีซับในในตัว เธอจึงไม่ได้สวมบราเซีย ตอนนี้ร่างทั้งร่างจึงเหลือแค่กางเกงในลูกไม้สีชมพูหวาน

          หญิงสาวรีบยกมือขึ้นกอดอกของตัวเองไว้เพื่อปกปิดสัดส่วนอวบอิ่มที่เปิดเผยต่อสายตาของเขา แม้จะทำใจมาแล้วว่ายังไงเรื่องนี้มันก็ต้องเกิดขึ้น แต่มันก็อดอับอาย และหวาดหวั่นไม่ได้อยู่ดี

          “เอามือออก”

          ร่างหนาผละห่างออกไปเพื่อปลดสูทเสื้อเชิ้ตออก พร้อมกับเอ่ยสั่ง ความกรุ่นโกรธที่ก่อนหน้านี้ชัดเจนอยู่ในน้ำเสียงเบาบางลง ถูกแทนที่อารมณ์ร้อนแรงจนเสียงที่เอ่ยออกมาแม้จะห้วนแต่ก็แหบพร่าด้วย

          “สั่งไม่ได้ยินหรือไง บอกให้เอามือออก”

          “...” อุรัสยาเม้มริมฝีปากบวมช้ำจากการถูกบดขยี้ไว้จนเป็นเส้นตรง ไม่ได้ทำตามคำสั่งของคนตรงหน้า

          “ถ้าไม่อยากทำ ก็เซ็นใบหย่าซะ” พอหญิงสาวไม่ยอมเอามือออกตามคำสั่งคริสเตียนก็สั่งอีกครั้ง

          “...” อุรัสยาค่อยๆ เอามือออกจากทรวงอกอิ่ม หญิงสาวหลุบตาลงเพราะไม่สามารถสบประสานสายตากับดวงตาสีน้ำตาลของเขาได้อีกต่อไป

          แต่การทำอย่างนั้นก็ทำให้สายตาของเธอไปปะทะกับบางสิ่งบางอย่างเสียก่อน...

          รอยสีชมพูหวานที่ติดอยู่ตรงต้นคอ ไล่ลงไปตรงอกกว้าง จนถึงขอบกางเกงก็ทำให้เธอรู้สึกจุกและหน่วงไปทั้งร่าง อยากหลอกตัวเองเหลือเกินว่ารอยที่เห็นไม่ใช่อย่างที่เธอคิด แต่ยิ่งมองเธอก็ยิ่งปฏิเสธไม่ได้ว่ามันใช่ ยิ่งมองเธอก็ยิ่งจินตนาการถึงเรื่องที่เขาทำก่อนหน้าที่เขาจะเข้ามาในห้องนี้ เรื่องที่คนที่แต่งงานแล้วไม่สมควรจะทำ ยิ่งในคืนแต่งงานก็ยิ่งไม่ควร

          ร่างกายและหัวใจของเธอชาวาบจนไร้ความรู้สึก จนกระทั่งชายหนุ่มแนบกายลงมาชิดอีกครั้งนั่นแหละความเจ็บปวดจึงถาโถมเข้าสู่รุนแรง

          “ฮึก” อุรัสยาสะอื้นออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ 

          หลายปีที่ผ่านมา เธอคิดว่าตัวเองเจ็บมามากตอนที่ได้เห็นข่าวของเขากับผู้หญิงคนแล้วคนเล่า และคงไม่มีอะไรที่ทำให้หัวใจที่บอบช้ำจนน่าจะชินชาไปแล้วเจ็บได้มากกว่าที่เคยอีกแล้ว แต่พอมาตอนนี้หัวใจของเธอแทบแหลกสลาย เพียงเพราะคิดว่าในงานแต่งงานของเธอกับเขา เขายังยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น 

          หากไม่คาดหวังก็คงไม่ผิดหวัง และเพราะเธอคาดหวังว่าเขาจะหยุดเธอถึงได้ผิดหวังอย่างรุนแรงจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวแบบนี้

          “ร้องทำไม ได้สิ่งที่ต้องการแล้วไม่ใช่หรือไง”

          “ปล่อยเอื้อ” อุรัสยาดิ้นออกจากการเกาะกุมของเขาอย่างรุนแรง 

          “เมื่อกี้ยังยอมอยู่ดีๆ นี่ทำไมตอนนี้มาทำเป็นเล่นตัว” 

          น้ำเสียงของคริสเตียนเต็มไปด้วยความเยาะหยัน น้ำตาที่ไหลออกมาไม่ได้ทำให้เขาสงสารเธอได้เลยแม้แต่นิดเดียว

          “เอื้อบอกว่าให้ปล่อยไง” ความเจ็บในใจทำให้อุรัสยาเผลอขึ้นเสียงใส่เขาอย่างลืมตัว

          “ถ้าอยากให้ปล่อยก็เซ็นใบหย่าให้ฉันสิ”

          “พรุ่งนี้เอื้อจะไปคุยกับคุณลุงเรื่องหย่า ถ้าคุณลุงอนุญาต เอื้อจะเซ็น...อื้อออ”

          ปลายประโยคถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ เมื่อริมฝีปากได้รูปบดเบียดลงมาอีกครั้ง อุรัสยาใช้มือดันร่างหนาออกห่างแล้วเบี่ยงหน้าหนี และเธอก็ทำสำเร็จ แต่เพียงเสี้ยววินาทีมือหนาก็เคลื่อนมาช้อนท้ายทอยของเธอไว้ บังคับให้เธอหันกลับไปเผชิญหน้า

          “เอื้อก็บอกแล้วไงว่าพรุ่ง...อื้อออ”

          อุรัสยาพยายามพูดต่อประโยคที่ขาดหายไปอีกครั้ง แต่ก็เป็นอีกครั้งเช่นกันที่ปลายประโยคของเธอหายไปเมื่อริมฝีปากสีแดงเรื่อธรรมชาติเคลื่อนลงมาประกบ คริสเตียนกดริมฝีปากลงมาขบเม้มกลีบปากล่างของเธออย่างรุนแรง และครั้งนี้ไม่ว่าเธอจะผลักร่างหนาเท่าไรเขาก็ไม่ถอยห่างออกไป

          เธอไม่เคยต่อต้านเขา และไม่เคยทำร้ายร่างกายเขาเลยสักครั้ง อันที่จริงตลอดหลายปีที่เธอเข้ามาอยู่ในตระกูลเปรโดสน้อยครั้งที่เธอกับเขาจะได้พบหน้ากัน เขาเกลียดจนไม่อยากมองหน้าเธอ ส่วนเธอก็เลือกที่จะหลบหน้าเขาเพราะไม่อยากเจ็บปวดกับความเกลียดชังที่เขามีต่อตัวเอง แต่เพราะร่องรอยที่บ่งบอกว่าก่อนหน้าที่เขาจะเข้ามาในห้องนี้ เขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น และทำเรื่องที่คนที่แต่งงานแล้วไม่ควรทำ มันทำให้เธอผลักเขาออกห่างจากร่างของตัวเองสุดชีวิต ทว่าแรงของเขากลับมีมากกว่า เขายึดร่างเธอไว้จนเธอขยับตัวแทบไม่ได้ แต่เธอก็ต่อต้านเขาด้วยการเม้มริมฝีปากแน่นไม่ยอมให้ปลายลิ้นชื้นบุกล้ำเข้ามาในโพรงปาก

          นัยน์ตาสีน้ำตาลฉายแววหงุดหงิดอยู่วูบหนึ่ง ก่อนที่มือหนาจะเคลื่อนมาบีบปลายคางเล็กเอาไว้ บังคับริมฝีปากของเธอเผยอออก แล้วก็สอดลิ้นร้อนชื้นเข้ามา