อาญารักซ่อนใจ

ลำดับตอนที่ #22 : บทที่ 5 สิทธิอันชอบธรรม (2)

เพราะเธอรู้ว่านั้นคือสิ่งที่ดีที่สุดที่เธอพอจะทำได้เพื่อครอบครัวนี้ เพราะเธอคือส่วนเกิน พวกเขาคือครอบครัว และครอบครัวไม่ว่าจะยังไงก็ตัดกันไม่ขาด แต่ส่วนเกินจะตัดเมื่อไรก็ตัดได้

ทั้งๆ ที่อยากลืมความอึดใจที่เกิดขึ้นจากความเงียบ อยากให้ความหวั่นใจที่เกิดขึ้นความเกรี้ยวกราดที่แผ่ออกมาจากร่างสูงหายไป แต่นอกจากจะทำไม่ได้ เรื่องในอดีตที่ผุดขึ้นกลับสร้างความเจ็บปวดให้อย่างแสนสาหัส ทุกความรู้สึกรุมเร้า ประดังประเดเข้ามาไม่ยั้ง ทรมานแทบขาดใจ

ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่เธอปล่อยให้ตัวเองอยู่ในภวังค์แห่งความรู้สึกที่ทำให้เจ็บปวด แต่อยู่ๆ ความรู้สึกพวกนั้นก็ถูกความรู้สึกหวากกลัวเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็ว

ที่เป็นอย่างนั้นเป็นเพราะรถที่แล่นมาด้วยความเร็วสูงอยู่แล้วถูกเพิ่มความเร็วขึ้นอีก ยิ่งตอนเข้าโค้งเขาก็ยิ่งเร่งเครื่อง แถมยังแซงรถคันนั้น ปาดคันนี้ อย่างไม่กลัวเกรงว่าจะชนเข้ากับรถคันใดคันหนึ่ง

อุรัสยาเกร็งไปทั้งร่าง หวาดกลัวแทบขาดใจ เธอไม่เข้าใจเลย ทั้งๆ ที่คิดว่าการอยู่เงียบๆ ทำตัวไร้ตัวตนอย่างที่เขาต้องการจะทำให้อารมณ์ร้อนแรงเหมือนไฟที่กำลังลุกโชนบางเบาลงได้บ้าง แต่กลับไม่เป็นอย่างที่เธอคิด ดูเหมือนอารมณ์เดือดอยู่แล้วยิ่งเดือดขึ้นอีก จนเจ้าของใบหน้าบึ้งตึงต้องระบายอารมณ์ด้วยการเหยียบคันเร่งพารถคันหรูทะยานไปข้างหน้า

“ขะ...ขับช้าๆ หน่อยได้ไหมคะ มันอันตรายนะคะ”  อุรัสยาร้องออกมา พอพูดจบ เธอถึงได้รู้ว่า ไม่ใช่คันเร่งของรถคันโปรด แต่เป็นความกลัวของเธอต่างหากที่เขาใช้เป็นสิ่งระบายอารมณ์ สายตาดุดันที่เขาใช้เหลือบมองมามันทำให้เธอรับรู้ได้และคำพูดที่เขาใช้ตอบกลับมาก็ยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าเธอคิดไม่ผิด

“กลัวงั้นเหรอ”

“คะ...ค่ะ พะ...พี่ช่วยขับช้าๆ นะ...หน่อยดะ...ได้ไหมคะ” ร่างของเธอเกร็งและสั่นไปหมด แม้แต่เสียงที่หลุดออกมาก็สั่นระริกจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง

“งั้นก็ดี กลัวซะ แล้วก็จำไว้ด้วย ถ้าไม่อยากเจอดีให้ทำตามที่ฉันสั่ง”

สิ้นคำพูดคันเร่งก็ถูกเหยียบจนมิดไมล์ รถที่วิ่งบนท้องถนนราวกับจะบินได้ทำให้ความกลัวที่มีอยู่แล้วเพิ่มพูนขึ้นอีก คริสเตียนพายานพาหนะที่ทั้งเร็วและแรงแซงปาดซ้ายปาดขวาด้วยความเร็วเกินกำหนดทางกฎหมาย อย่างไม่กลัวว่าจะโดนก่นด่า หรือถูกตำรวจจับ

แน่ล่ะ! ตระกูลเปรโดสไม่เคยถูกจับ แม้ว่าพวกเขาจะทำผิดกฎหมายก็ตาม

อุรัสยาจิกเล็บลงบนเบาะนั่ง เธออยากจะหลับตาลงแทบขาดใจ ดวงตาเบิกกว้างทว่ากลับมองไม่เห็นอะไรสักอย่าง ร่างกายของเธอเกร็งแข็งราวกับว่ามันกลายเป็นก้อนหิน หัวใจก็เหมือนจะหยุดเต้น

การเดินทางระยะไกลใช้เวลาน้อยกว่าที่ควรเป็นมากเพราะอัตราเร็วของรถที่วิ่งท้านรก แต่สำหรับอุรัสยามันยาวนาน และราวกับมันจะไม่มีวันจบลง

“ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”

“...” จนกระทั่งเสียงห้วนดังขึ้นนั่นแหละ อุรัสยาถึงได้รู้ว่ารถที่วิ่งเร็วจนแทบเหาะได้หยุดลงแล้ว แม้เขาจะถามเธอแบบนั้นแต่อีกฝ่ายก็ถามคำถามที่อยากจะถามออกมาโดยไม่ได้รอคำตอบจากเธอ

“ต้องไร้ยางอายขนาดไหน ถึงได้กล้ายั่วน้องของผัวตัวเอง”

“พะ...พี่กำลังเข้าใจผิด อะ...เอื้อไม่ได้ยั่วพี่คาร์ลนะคะ” ความหวาดกลัวที่ยังตกค้างทำให้เสียงของเธอสั่นเทา

“ที่พูดว่ารักพ่อฉัน ท่านมีพระคุณกับเธอ เธอต้องตอบแทนบุญคุณท่าน หวังว่าที่เคยพูดมานั่นจะไม่ใช่การเสแสร้งเล่นละครหรอกนะ”

“...”

“ถามไม่ได้ยินหรือไง”

“เอื้อพูดจริงๆ ค่ะ ไม่ได้เสแสร้ง หรือเล่นละครอะไร”

“งั้นก็อย่าทำให้ชื่อเสียงตระกูลเปรโดสมัวหมองด้วยเรื่องคาวๆ พูดแบบนี้เข้าใจใช่ไหม หรือต้องให้พูดตรงๆ”

“ค่ะเอื้อเข้าใจ เอื้อจะไม่เข้าใกล้พี่คาร์ลอีก ถ้าพี่ต้องการแบบนั้น”

“ก็ดี แล้วก็ทำให้ได้อย่างที่พูดละกัน ไม่ใช่ดีแต่รับปากส่งๆ”

ความเงียบเข้ามาครอบคลุมแบบเฉียบพลันเมื่อไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก แต่สุดท้ายอุรัสยาก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบลง

“พี่พูดจบแล้วใช่ไหมคะ ถ้าพูดจบแล้วเอื้อขอตัว” พูดจบอุรัสยาก็เอื้อมือไปปลดล็อคประตูรถ แล้วผลักประตูให้เปิดออก แต่ก่อนที่จะก้าวลงจากรถ มือหนาก็เอื้อมมาคว้าข้อมือของเธอไว้เสียก่อน

“เธอยังไปไม่ได้ ฉันยังมีเรื่องต้องพูดกับเธออีกเรื่อง”

พูดจบร่างสูงที่เอี้ยวตัวไปด้านหลัง ใช้มือข้างที่ไม่ได้ยึดข้อมือของเธอไว้คว้าซองเอกสารสีน้ำตาลที่วางอยู่ตรงเบาะหลัง แล้วยื่นมันมาตรงหน้าของเธอ 

ตอนนั้นอาจเป็นเพราะความหวาดหวั่น และทุกอย่างก็เกิดขึ้นเร็วมาก เธอเลยไม่ได้สังเกตว่าสิ่งที่ถูกคริสเตียนโยนไปไว้ข้างหลังตอนที่เขาขึ้นมาประจำตำแหน่งคนขับมันคืออะไร แต่ตอนนี้ แค่เห็นมัน โดยที่เขาไม่ต้องอธิบาย และไม่ต้องเปิดออกดู เธอก็รู้ว่าในซองนั้นมีอะไรอยู่

                                            อีบุ๊กมาแล้ว มาพร้อมกับโปรฯ สุดคุ้ม 

                                                         ฝากโหลดด้วยจ้า