คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : บทที่ 4 เป็นได้แค่นางบำเรอ (2) E-book พร้อมให้โหลดแล้ว
“ถ้าอยากได้เงินมากนักก็เอาจากฉันก็ได้ รับเงินแล้วก็ไปจากบ้านนี้ซะ”
“ไม่ใช่นะคะ เอื้อไม่ได้ต้องการเงิน” เป็นอีกครั้งที่เธอพยายามบอกในสิ่งที่เธอคิดและครั้งนี้เธอก็พูดมันออกไปจนจบได้สำเร็จ แต่ไม่ว่าเธอจะพูดจบหรือไม่ ถ้าคนฟังไม่ได้ต้องการฟังผลลัพธ์มันก็ไม่แตกต่างกัน
“รับรองจำนวนที่ฉันจะให้เธอ จะทำให้เธออยู่แบบสุขสบายไปทั้งชีวิต โดยไม่ต้องทำอะไร หรือถ้ากลัวจะไม่มีที่อยู่ จะซื้อคอนโด หรือว่าบ้านสักหลังก็ได้ เลือกมาอยากอยู่ที่ไหน ประเทศอะไร ฉันจะให้คนจัดการให้”
“เอื้อขอโทษค่ะ”
“หยุดขอโทษสักทีได้ไหม ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ เธอจะขอโทษให้มันได้อะไรขึ้นมา”
“ปีหนึ่งนะคะ แล้วเอื้อจะหย่าให้พี่” อุรัสยากัดริมฝีปากแน่นก่อนจะเผยอปากขึ้นพูดในสิ่งที่พูดได้ออกมาอีกครั้ง
“ไม่”
คำว่า ‘ไม่’ ที่ออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและมั่นคง ทำให้หัวใจของอุรัสยาได้บีบรัดรุนแรง
“แค่ปีเดียวเอง เอื้อสัญญาพอครบกำหนดเวลาเอื้อจะหย่าให้พี่ทันที พี่จำได้ไหมคะว่าครั้งหนึ่งเอื้อเคยสัญญาว่าจะไปจากที่นี้ภายในหนึ่งเดือน แล้วเอื้อก็ทำได้จริงๆ ครั้งนี้เอื้อก็จะทำอย่างนั้น เอื้อจะไม่ผิดสัญญา ถ้าครบปีเอื้อจะหย่าให้พี่อย่างที่พี่ต้องการ” อุรัสยากลั้นหายใจแล้วพูดออกมาทีเดียวจนจบ
“พูดจบแล้วใช่ไหม”
“ค่ะ”
“งั้นก็ฟัง แค่วินาทีเดียวฉันก็ไม่อยากทนผูกมัดกับผู้หญิงอย่างเธอ”
“มันต้องใช้ความอดทนมากเลยเหรอคะ”
“ใช่”
“จริงสิเนอะ การอยู่กับคนที่เกลียดยังไงมันก็ต้องไม่มีความสุขอยู่แล้ว จะต้องใช้ความอดทนก็คงไม่แปลก” อุรัสยาพูดพลางหลุบตาลงซ่อนแววตาที่ไหววับไปด้วยหยาดน้ำเอาไว้ กล้ำกลืนมันลงไป ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับนัยน์ตาสีน้ำตาลอีกครั้งด้วยแววตาเด็ดเดี่ยว “แต่พี่ต้องทนค่ะ”
“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“ก็หมายความว่าถ้าไม่ครบหนึ่งปี เอื้อจะไม่เซ็นใบหย่าให้พี่เด็ดขาด”
“เธอกล้าลองดีกับฉันงั้นเหรอ จะท้าทายฉันใช่ไหม” คริสเตียนคำรามในลำคอ เสียงทุ้มต่ำกดลึกนั้นน่ากลัวกว่าเสียงตวาดหลายเท่านัก
“เปล่าค่ะเอื้อไม่ได้อยากจะลองดี หรือท้าทายอะไรพี่ แต่ตอนนี้เอื้อยังให้สิ่งที่พี่ต้องการไม่ได้จริงๆ” อุรัสยาพยายามปั้นเสียงให้มั่นคงที่สุดตอนที่พูดออกไป
“ตกลงหนึ่งปีต่อจากนี้ ฉันต้องอยู่กับเธอในฐานะสามีภรรยา”
“ใช่ค่ะ แค่ปีเดียวต่อจากนี้” สำหรับเขาหนึ่งปีต่อจากนี้คงเป็นช่วงเวลาที่ยาวนาน แต่สำหรับเธอหนึ่งปีช่างเป็นเวลาที่แสนสั้นเหลือเกิน
“งั้นก็เริ่มตอนนี้เลยเป็นไง”
“เริ่มอะไรคะ” อุรัสยากระพริบตามองคนตรงหน้ายังไม่เข้าใจกับการเปลี่ยนเรื่องปุบปับจนเธอตามไม่ทัน
“ฮึ! ไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นไสซื่อหรอก อย่างเธอเรื่องแบบนี้ก็คงช่ำชองสิท่า”
ไม่ใช่เพราะคำพูดของเขาที่ทำให้หญิงสาวเข้าใจว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไร แต่เป็นการกระทำของเขาต่างหาก
อุรัสยาเบิกตาโพลงเมื่อเห็นชายหนุ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตยีนสีซีดออก ชายหนุ่มก้าวเข้าหาร่างบางช้าๆ ทว่าทุกก้าวของเขาเต็มไปด้วยการคุกคาม หญิงสาวถอยกรูดหนีร่างสูงที่สาวเท้าเข้าหา เธอสะดุ้งสุดตัวเมื่อถอยจนชนขอบเตียงก่อนจะล้มลงไปนั่งบนเตียง
“เข้าใจหาที่ล้มดีนะ”
“เอื้อไม่ได้...อ๊ะ!” อุรัสยารีบลุกขึ้นยืนก่อนจะพูดขึ้น แต่ร่างของเธอก็ถูกคนตัวสูงผลักให้ล้มลงไปบนเตียงอีกครั้ง
“หรือว่าที่ไม่ยอมหย่าเพราะอยากขึ้นเตียงกับฉัน”
อุรัสยาเงยหน้าขึ้นเพื่อประสานสายตากับนัยน์ตาสีน้ำตาลคมเข้มและทรงพลัง เสียงของเขาทำให้ลำคอเธอแห้งผาก ใจเต้นรัวด้วยความหวาดหวั่นที่เสียดแทรกเข้ามา หญิงสาวเผยอปากขึ้นตอบเขา...
“มะ...ไม่ใช่...นะคะ” อุรัสยาอดรู้สึกตกในกับเสียงของตัวเองที่มันทั้งแหบ ทั้งสั่นระริกจนน่าใจหายไม่ได้
“หึ”
เสียงหัวเราะที่ออกมาจากลำคอหนาเป็นเสียงหัวเราะที่เขาใช้เย้ยหยันคำพูดของเธอ ไม่ใช่เพราะมีเรื่องตลกที่ชวนให้ขำขัน
คริสเตียนสาวเท้าเข้ามาจนขาชิดกับเข่าของเธอที่นั่งอยู่ปลายเตียง เขาโน้มตัวลงมาใกล้ อุรัสยาดึงหมอนมาคั่นระหว่างเขากับเธอไว้ แต่อีกฝ่ายก็กระชากมันไปแล้วขว้างมันทิ้งอย่างไม่ใยดี
เธอรักเขาก็จริง อยากแต่งงานกับเขาก็ใช่ แต่เธอก็ไม่ได้ตั้งใจให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ แต่มาถึงตอนนี้เธอจะทำอะไรได้ นอกจากทำใจยอมรับสิ่งที่ต้องเกิดต่อจากนี้
ความคิดเห็น