ขอคำปรึกษาครับ กับอาการแพ้ซิคแพคขึ้นรุนแรง!!

ควรใช้จิตวิญญาณในการอ่าน ทุกคนควรได้รับคำแนะนำ

ขอคำปรึกษาครับ กับอาการแพ้ซิคแพคขึ้นรุนแรง!!

บทนำแบบมินิของไอ้เบสต์

ไอ้หน่อมแน้มเป็นชื่อเรียกของเพื่อนในมหาลัยผมไปเสียแล้วทั้งที่พึ่งเข้าปี1มาได้ไม่กี่อาทิตย์เองนะ ไม่ใช่แค่คำเรียกเฉยๆนะครับแม้แต่ป้ายห้องคอที่ต้องแขวนไปไหนมาไหนยังเขียนด้วยตัวหนังสือเด่นหรา ‘N’หน่อมแน้ม’ เหตุผลมันก็มีหลายๆอย่างไม่ว่าจะเป็นหน้าผมที่ดูอ่อน แว่นตาอันโตและหนาเตอะจนหลายๆคนบอกว่าผมใส่มากันกระสุนหรือเปล่า ยังไม่นับรวมความคออ่อนของผมที่ไปกินเหล้ากับเพื่อนทีไรไม่เคยเกิน3แก้ว เรื่องหญิงยิ่งแล้วใหญ่ไม่ว่าจะไปสาระภาพรักอย่างไรโรแมนติกแค่ไหนสิ่งที่ได้กลับมาก็มีแค่เพียงคำว่า ‘ยี๋’ จนแทบจะปลงไปเสียแล้ว

แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่มีใครรู้เลยนอกจากเพื่อนสนิทของผมอย่างไอ้เจ็ทก็คือโรคประหลาดของผมนั่นเอง ประหลาดของใครหลายๆคนอาจจะต่างกันออกไปครับแต่เชื่อว่าไม่น่าจะมีใครมีอะไรที่แปลกเท่าผมหรอก ไม่ใช่ว่าผมมีนิ้วเท้า 11 นิ้ว หรือมี 2 หัวหรอกนะครับ

ถ้าผมบอกแล้วอย่าไปบอกใครนะครับ คือผม เป็นโรค แพ้ซิคแพคครับ!! เห้ย อย่าทำหน้างงแบบนั้น แล้วก็อย่าพึ่งบอกว่าไม่เชื่อด้วย ผมพูดจริงนะครับ อาการคราวๆน่ะหรอ ที่เป็นหนักๆเลยอะนะก็คือตัวร้อน จาม แล้วที่ตามมาคือเลือดกำเดาไหล หนักสุดก็เป็นลมล้มตึงไปเลย ก็นั่นแหละครับทำให้ผมไม่สามารถจะเห็นซิคแพคได้พอเห็นปุ๊บอาการมาปั๊บ แต่ก็ใช่ว่าผมจะอยากเห็นเสียหน่อยผมยังอยากเห็นเอวขอดๆ หน้าอกอึ๋มๆอยู่

ชื่อผมมี แต่น้อยคนนักที่จะเรียก ผมชื่อเบสต์ครับ บอกเอาไว้ก่อนเผื่อวันหนึ่งจะมีคนเปลี่ยนใจมาเรียกแบบนี้บ้าง ก็แหม แม่อุส่าตั้งให้ไม่มีใครเรียกเลยตั้งแต่ม.1 เพราะเหตุผลข้างบนนั่นแหละครับ ตัวผมเล็กกระจิดริดกล้ามเนื้อก็ไม่ได้มีเยอะอย่างใครเขาอยากจะเล่นซิคแพคให้ได้อย่างคนอื่นก็กลัวจะเห็นของตัวเองจนเลือดหมดตัวไปเสียบางครั้งก็อิจฉาใครหลายๆคนที่เค้าหุ่นดีแต่ไอ้ครั้นหันมามองอาการของตัวเองก็อ่อนใจเลยต้องล้มเลิกไปเสีย

สิ่งที่เป็นอุปสรรคของการใช้ชีวิตเลยนั่นก็คือ ผมไม่สามารถไปเล่นกีฬากับเพื่อนผู้ชายได้เลยแม้แต่น้อย ผมลองมาหมดแล้วไม่ว่าจะเตะบอลก็แม่ถอดเสื้อแบ่งทีมกัน เล่นบาสพอเหงื่อออกก็พากันถอดเสื้อห้องเปลี่ยนเสื้อก็เป็นห้องรวม ไม่ต้องพูดถึงว่ายน้ำนะครับอันนั้นยิ่งไม่ได้ไปกันใหญ่เลย!

ผมเลยกลายเป็นไอ้ขี้ก้างแบบนี้ไงล่ะเพื่อนผู้ชายก็ไม่เยอะอย่างคนอื่นที่จะรู้จักก็จะมีแค่ไอ้เจ็ทที่อะไรไม่รู้ดลใจให้แม่งมาสนิทกับผมอาจจะเพราะเราได้อยู่ห้องเดียวกันมาประมาณ 6 ปีตั้งแต่ผมย้ายมาเรียนโรงเรียนตอนม.1จนตอนนี้เข้ามหาลัยแล้วก็ยังคบค้าสมาคมกันอยู่เลยถึงแม้จะอยู่คนละคณะก็ตาม ที่เหลือก็จะเป็นเพื่อนไอ้เจ็ทมันอะครับที่ผมจะรู้จักแต่ก็ไม่ได้สนิทอะไรมากมาย

ตอนนี้ผมย้ายออกมาจากบ้านเพื่อมาอยู่หอใกล้ๆมหาลัยรูมเมทก็ไม่ใช่ใครอื่นเลยไอ้เจ็ทนั่นเองดีกรีเดือนวิศวะตามที่มันต้องการจะเป็น สูง ขายาว หน้าคม หุ่นดี ผิวสีแทน เป็นที่หมายปองของสาวๆ อ้อไม่ต้องเป็นห่วงไปนะครับเพราะเวลามันอยู่หอกับผมน่ะมันเซฟตัวเองจะตายไม่มีหลุดรอดให้ผมต้องเห็นซิคแพคที่สาวๆอยากเห็นให้ผมได้มองเลยแม้แต่น้อย

นี่ก็เป็นประวัติของผมคร่าวๆนะครับ แล้วผมขอคำปรึกษาได้ไหมครับ กับไอ้อาการแพ้ซิคแพคขั้นรุนแรงนี้ ผมจะทำอย่างไรกับมันดีล่ะครับ!!

SimpleZ