บัญชารักจอมเถื่อน

ลำดับตอนที่ #54 : บทที่ 12 (1) E-book พร้อมโหลด

อีบุ๊กพร้อมให้โหลดแล้วนะคะ ฝากโหลดหน่อย...

คลิกที่ลิงค์ด้านล่างได้เลยจ้า

   ร่างอรชรในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กระโปรงลูกไม้สีเดียวกัน สวมทับด้วยสูทสีดำ ในมือมีแก้วเซรามิกสีขาวสาวเท้าบนคัทชูส้นสูงเข้าไปในห้องทำงานก่อนจะตรงไปที่โต๊ะทำงานไม้มะฮอกกานีตัวใหญ่ที่มีแล็บท็อปสีดำตั้งอยู่

ท่ามกลางความงุนงงสงสัยของหัวหน้าแผนก และเพื่อนร่วมงาน ตอนนี้เธอถูกย้ายจากพนักงานตำแหน่งเล็กๆ มาเป็นผู้ช่วยอีกคนของเจ้าของบริษัทแล้ว

ใช่! ทุกคนรู้ว่าเธอเป็นใคร คนภายนอกน้อยคนที่จะรู้ว่าเธอเกี่ยวข้องกับตระกูลแกรนด์ และแม้ว่าเธอจะไม่ได้ก้าวเข้ามาในบริษัทนี้ตั้งแต่โรเจอร์ส่งตำแหน่งประธานบริษัทต่อให้ลูกชาย ซึ่งนั่นก็เกือบสิบปีแล้ว แต่ก็ยังมีคนเก่าคนแก่บางคนจำเธอได้ และตัวตนของเธอก็ถูกแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วปากต่อปาก แต่ที่ทุกคนสงสัยคือประธานบริษัทกำลังเล่นอะไร แทนที่จะให้เธอทำงานเป็นผู้ช่วยตั้งแต่แรกก็ไม่ทำ หรือถ้าอยากให้เธอทำงานกับสายงานที่เรียนมา หรือได้เรียนรู้งานจากตำแหน่งเล็กๆ ก่อน เวลาเพียงไม่กี่วันมันก็น้อยเกินไป แต่ถึงใครจะสงสัย ทว่าคนที่เป็นต้นเหตุกลับไม่ยี่หระกับความคิดของใครทั้งสิ้น

“กาแฟได้แล้วค่ะ” รัตน์วลีพูดขึ้นหลังจากวางแก้วในมือลงตรงหน้าชายหนุ่มเจ้าของร่างแกร่งกำยำในสุดเสื้อเชิ้ตสีอ่อนกับกางเกงสแล็คสีน้ำเงินเข้ม สวมทับด้วยสูทสีเดียวกัน เพราะวันนี้มีประชุมกับบอร์ดบริหาร ชายหนุ่มจึงแต่งตัวเรียบร้อยผิดปกติ

          “ใส่น้ำตาลไหม” คนที่นั่งจดจ่ออยู่กับงานตั้งแต่เช้า โดยพักกินข้าวเที่ยงแค่สามสิบนาทีเงยหน้าขึ้นมามองแล้วถามขึ้น

          “พี่กินแต่กาแฟดำนี่คะ”

          “รู้ได้ยังไงว่าฉันกินแต่กาแฟดำ”

          “ก็เห็นกินแบบนี้มาเป็นสิบปี”

          “เมื่อสี่ปีก่อนฉันยังกินกาแฟใส่น้ำตาลอยู่เลย น้ำตาลบ้าอะไรไม่รู้เค็มเป็นบ้า”

          คำพูดล้อเล่นของคนหน้านิ่งที่ยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งทำให้เธอกระพริบตามองเขาอย่างประหลาดใจเพราะไม่คิดว่าหลังจากที่เขาทำเมินเฉยด้วยสองวันอยู่ๆ เขาจะมาพูดล้อเล่นด้วยแบบนี้

หลังจากคืนวาบหวามคืนนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอก็ดีขึ้นเรื่อยๆ  แต่อยู่ๆ เมื่อวานซืนเขาก็หายไปติดต่อไม่ได้มาสองวัน แล้วพอกลับมา เขาก็ยังทำตัวเมินเฉยใส่อีก วันนี้ทั้งวันเขาแทบไม่พูดกับเธอด้วยซ้ำ  พอเธอถามว่าโกรธอะไรเธอหรือเปล่า เขาก็ตอบว่าไม่ แล้วพอเธอพยายามหาเรื่องมาพูดกับเขา ถามคำเขาก็ตอบคำ สิ่งที่เขาทำมันทำให้เธอกลัว แต่อยู่ๆ เขาก็มาล้อเล่นด้วย มันทำให้เธอตั้งตัวไม่ติด

          “กระปุกน้ำตาลกับเกลือมันเหมือนกันมากเลยใช่ไหม”

คำพูดของเขาทำให้เธอต้องกลั้นยิ้มให้กับความทรงจำที่ผุดขึ้นมา และจากมุมปากที่กระตุกขึ้นนิดๆ ตามสไตล์คนยิ้มยากก็ทำให้เธอรู้ได้ว่าเขาเองก็กำลังคิดถึงเรื่องเดียวกันอยู่

          สี่ปีก่อน... หลังจากเถียงกันอย่างหนัก เรื่องที่เถียงก็ไม่พ้นเรื่องของกานต์สินีผู้เป็นน้าของเธอ เพราะเธอทนสายตาเหยียดหยามและถ้อยคำหยามเหยียดที่เขาใช้กระทบกระเทียบผู้เป็นน้าไม่ได้นั่นแหละ เธอถึงได้ต่อว่าเขาแรงๆ แล้วเธอก็ถูกกานต์สินีว่ากล่าวตักเตือน และลูกทำโทษด้วยการห้ามไปดูหนังกับเพื่อนช่วงสุดสัปดาห์ วันต่อมาพอเธอเข้าครัวไปเจอป้าละเอียดที่กำลังชงกาแฟให้เอริคอยู่เธอก็เลยอาสาช่วย แล้วก็ใส่เกลือลงไปในกาแฟของเขาเป็นสิบช้อนผลที่ได้คือกาแฟที่ถูกพ่นพรวดจนเลอะไปทั่วโต๊ะอาหาร แล้วเธอก็แก้ตัวว่านึกว่าเกลือที่ใส่ลงไปเป็นน้ำตาลทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าเขาดื่มแต่กาแฟดำเท่านั้น

          “ก็ฝามันสีเดียวกันนี่คะ”

          “แต่ที่บ้านใช้น้ำตาลทรายแดง”

          “รู้ด้วยเหรอคะ” รัตน์วลียิ้มร่าขณะตอบกลับไป “ตอนแรกว่าจะใส่น้ำตาลเหมือนกันค่ะ แต่ตอนนั้นมันโมโหมากก็เลยเป็นเกลือดีกว่า สะใจกว่า”

          “กะเอาให้ตายว่างั้น”

          “กินเกลือแค่นั้นไม่ตายหรอกค่ะ หลักฐานยังนั่งตัวเป็นๆ อยู่ตรงนี้อยู่เลยเนี่ย”

          “แต่ก็ทำให้ไม่กล้าให้ใครชงกาแฟให้เกือบอาทิตย์” เอริคว่าพลางยกแก้วกาแฟขึ้นสูดความหอมของเมล็ดกาแฟนำเข้า ก่อนจะชิมรสชาติ

          “จริงเหรอคะ” เสียงหวานกลั้วเสียงหัวเราะดังขึ้น

          “แบบนี้ต้องเอาคืน”

          “จะให้รัตน์กินกาแฟใส่เกลือเหรอคะ” สีหน้าจริงจังทำให้เธอรู้สึกหวั่นใจ

          “ไม่หรอก” เอริคว่าพลางลุกขึ้นเต็มความสูง สาวเท้าไปอ้อมโต๊ะทำงานตรงเข้าหาร่างเล็ก “การเอาคืนของฉันเร้าใจกว่านั้นเยอะ”

_______________________
ฝากอีบุ๊กด้วยนะคะ