บัญชารักจอมเถื่อน

ลำดับตอนที่ #47 : บทที่ 11 (1)

         “ป้าเอียดกินแอปเปิ้ลไหมคะ เดี๋ยวรัตน์ปอกให้”

         “ไม่ต้องหรอกค่ะให้ตาพร้อมทำเถอะ คุณรัตน์นั่งเฉยๆ ดีกว่า” ละเอียดพูดขึ้นพลางขึงตาส่งสัญญานให้พร้อมพงศ์ที่นั่งเงียบๆ อยู่ตรงโซฟามาทำหน้าที่ที่รัตน์วลีกำลังทำอยู่

          “มาครับคุณรัตน์ผมทำเอง”

พร้อมพงศ์พูดขึ้น พลางลุกขึ้นเต็มความสูง ทว่าก่อนที่ชายสูงวัยจะก้าวเท้าตรงมาหารัตน์วลีก็พูดขึ้นเสียก่อน...

          “ลุงพร้อมนั่งเลยค่ะ ให้รัตน์ทำเถอะค่ะ มือที่เพิ่งเป็นอิสระจากเฝือกมันอยากจะทำงานจะแย่อยู่แล้ว รู้ไหมคะว่ามันอัดอั้นแค่ไหนกับการต้องใช้มือข้างเดียวทำทุกอย่าง ทั้งๆ ที่เคยใช้สองข้าง”

วันนี้ก็ครบสองอาทิตย์แล้วที่เธอใช้ชีวิตอย่างยุ่งยากด้วยมือเพียงข้างเดียว หลังจากตัดเฝือกออกเสร็จเธอจึงแวะมาเยี่ยมป้าละเอียด

          ก๊อก ก๊อก ก๊อก

          “นังทรายมันมาแล้วค่ะ” เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้ป้าละเอียดพูดขึ้น

รัตน์วลีคลี่ยิ้มให้กับคนเจ็บก่อนก้มหน้าปอกแอปเปิ้ลในมือต่อ เพราะวันนี้ลุงพร้อมพงศ์จะกลับไปเอาของที่บ้าน เธอที่มาเยี่ยมป้าละเอียดเลยตั้งใจจะติดรถกลับด้วย จึงได้ขลุกอยู่ที่ห้องพักแห่งนี้หลายชั่วโมงเพื่อรอให้ปาลิตานั่งแท็กซี่ฝ่าการจราจรที่แสนคับคั่งในเวลาเลิกงานมาอยู่เป็นเพื่อนป้าละเอียดก่อน

          “อ้าวคุณเอริคหรอกเหรอค่ะ ป้านึกว่านังทรายเสียอีก”

          เสียงของป้าละเอียดที่ดังขึ้นอีกครั้งทำให้ใจเธอเต้นระรัว ตั้งแต่วันนั้นนอกจากพูดคุยกันผ่านโทรศัพท์ครั้งหนึ่งเรื่องงานที่บริษัท เพื่อทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับน้า ซึ่งเป็นการรักษาโดยวิธีการของเธอที่ตั้งใจเอาไว้แต่แรก เธอก็ไม่ได้เจอกับเอริคอีกเลย

          ชายหนุ่มให้เธอไปทำงานในแผนก Architecture design ซึ่งมีหน้าที่ออกแบบอสังหาริมทรัพย์ทั้งภายในและภายนอก แทนที่จะทำหน้าที่ผู้ช่วยของเขาตามที่โรเจอร์แนะนำ ถึงแม้ว่าแกรนด์เอนเตอร์ไพรส์จะใช้บริษัทวิศวกรก่อสร้างจากภายนอก แต่เพื่อให้การออกแบบภายนอกตรงแนวคิดสำหรับโครงการ และเพื่อให้การออกแบบภายในตรงตามที่ลูกค้าต้องการ แกรนด์เอนเตอร์ไพรส์จึงมีทีมออกแบบเป็นของตัวเอง ซึ่งทางบริษัทจะมีบริการออกแบบภายในให้กับลูกค้าเก่าที่ซื้อคอนโดแล้วอยากปรับเปลี่ยนบรรยากาศห้องด้วยราคาที่ย่อมเยากว่าจ้างบริษัทออกแบบจากภายนอกด้วย

          เพราะทำงานอยู่คนละชั้นของตึกเธอจึงไม่เคยเห็นเขาในเวลาทำงาน และแม้ว่าเขาจะกลับไปนอนที่บ้านเธอ ใช่! เธอรู้ว่าเขากลับไปนอนที่บ้าน เธอไม่เคยหลับลงเลยถ้าหากว่ายังไม่ได้เห็นรถที่เขาเป็นคนขับกลับเข้าบ้าน แต่เพราะกว่าเขาจะกลับบ้านก็ดึกดื่น และเธอก็ไม่มีเหตุผลจำเป็นที่ต้องออกจากห้องในเวลานั้นเพื่อไปพบหน้าเขา เขากับเธอจึงไม่เคยเผชิญหน้ากันเลยสักครั้ง

เพิ่งรู้ตอนนี้นี่เองว่าคิดถึงเขาเพียงใด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่กล้ามองหน้าเขา เพราะกลัวว่าจะทนไม่ได้ เธอตั้งใจให้ระยะห่างมันทำให้ความรู้สึกที่มีให้เขามันเจือจางลง แต่มันช่างน่าแปลก ทั้งๆ ที่พยายามหักห้าม พยายามถอยออกห่าง แต่กลับยิ่งรู้สึกมากขึ้น รู้สึกมากจนอัดแน่นเหมือนภูเขาไฟที่ใกล้จะระเบิด

          “กินข้าวหรือยังครับ”

          “เรียบร้อยแล้วค่ะ แล้วนี่คุณเอริคเพิ่งเลิกงานเหรอคะ”

เพราะมัวแต่จดจ่ออยู่กับเสียงทุ้มที่ตอบโต้กับป้าละเอียด มีดที่กำลังปอกแอปเปิลจึงปาดเข้าที่ปลายนิ้วชี้ตัวเอง

“คุณรัตน์เลือดออกครับ” พร้อมพงศ์ที่กลับไปนั่งเงียบๆ พูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงตกอกตกใจ

พอถูกทัก และเห็นเลือดสีแดงสดที่หยดออกจากปลายนิ้ว ความปวดก็แผ่ซ่านไปทั่วนิ้วทันที

          “ทำไมไม่ระวัง” เสียงดุที่เต็มไปด้วยความห่วงใย ร่างสูงที่พุ่งเข้ามาปะชิด และมือหนาที่จับนิ้วของเธอไว้กดห้ามเลือด ทำให้หัวใจเธอเต้นแรง แต่มันก็กลับมาเต้นในจังหวะเอื่อยเฉื่อยอย่างรวดเร็วเมื่อตระหนักได้ว่าเธอคิดไปเอง เหมือนที่คิดเข้าข้างตัวเองมาหลายต่อหลายครั้ง

นัยน์ตากลมโตร้อนผ่าวจับจ้องมือหนาที่จับมือของตนไว้ น้ำตาของเธอคลอรอบกรอบตา แต่เชื่อไหม เหตุผลไม่ใช่เพราะความเจ็บที่ปลายนิ้ว หรือเลือดที่หยดออกจากปลายนิ้ว ตรงนั้นมันเจ็บไม่ไม่ถึงเสี้ยวของความเจ็บตรงอกด้านซ้ายด้วยซ้ำ

          ‘หยุดใช้เสียงแบบนี้ เลิกพูดเหมือนห่วงใยสักทีได้ไหม’ เสียงนั้นเป็นเพียงเสียงที่ร่ำร้องอยู่ในใจ แต่สิ่งที่เธอพูดออกไปกลับเป็น... “ปล่อยค่ะ”

          “ไปล้างแผลก่อน” เอริคว่าพลางดึงร่างเล็กให้ก้าวไปยังห้องน้ำ

          “รัตน์บอกให้ปล่อย อย่ามายุ่ง” เสียงจริงจังของเธอทำให้ร่างสูงหยุดชะงัก แล้วเธอก็ใช้วินาทีนั้น บิดข้อมือออกจากการเกาะกุมของเขา

          ความอึมครึมลอยอวลอยู่รอบห้อง เมื่อความเงียบกริบเข้าปกคลุม เธอกับเขาจ้องตากันนิ่ง ในขณะที่พร้อมพงศ์กับละเอียดต่างมองมาที่ชายหนุ่มหญิงสาวอย่างงุนงง

          “ป้าจ๋า ลุงจ๋า ทรายสุดสวยมาแล้วจ้า”

          เสียงของปาลิตาที่เปิดประตูเข้ามาโดยไม่เคาะช่วยทำลายความอึดอัดที่เกิดขึ้นจางลง ทว่าก็เป็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

          “ทรายมาแล้ว งั้นรัตน์กลับเลยนะคะ” รัตน์วลีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่พยายามอย่างที่สุดที่จะให้มันราบเรียบ

          “คุณรัตน์เลือดออกใหญ่เลย ให้หมอดูก่อนไหมคะ” ละเอียดพูดขึ้นอย่างห่วงใย

          “ไม่เป็นไรค่ะ แผลนิดเดียวเอง เดี๋ยวห้ามเลือดก็หายแล้วค่ะ” รัตน์วลีว่าก่อนจะล้วงมือเข้าไปหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าสะพายมาห้ามเลือด ก่อนจะคว้ากระเป๋าขึ้นคล้องบ่า แล้วเดินผ่านร่างสูงโดยทำเหมือนกับว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้น

เธอกำลังพยายามอยู่ พยายามกลับมามองว่าเขาเป็นผู้ชายนิสัยแย่เหมือนเมื่อก่อน กลับมาไม่ชอบหน้าเขา กลับมาโต้เถียงเขาได้เหมือนทีผ่านมา แต่เพราะตอนนี้ยังทำไม่ได้ เธอจึงขอเลี่ยงที่จะไม่พบกับเขาตรงๆ อีกสักระยะหนึ่ง

          “ลุงขอเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะครับคุณรัตน์”

          “รัตน์ไปรอข้างล่างนะคะ จะไปขอพลาสเตอร์จากพยาบาลด้วย” พูดจบหญิงสาวก็เดินออกจากห้องไปทันที

_________________________

อีกสักตอนเนอะ