บัญชารักจอมเถื่อน

ลำดับตอนที่ #45 : บทที่ 10 (4)

พอเรียกความเข้มแข็งและเรี่ยวแรงตัวเองกลับมาได้ หญิงสาวก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าเปียกที่ตากตรงขอบอ่างอาบน้ำตั้งแต่เมื่อคืนมาสวม มันยังคงชื้นนิดๆ แต่นี่ก็เป็นทางเลือกเดียวที่เธอมี

พอสวมเสื้อผ้าเสร็จหญิงสาวก็เปิดประตูห้องน้ำ นัยน์ตากลมโตมองแค่ปลายเท้าของตัวเองขณะที่ก้าวเดินตรงไปที่ประตูห้อง

“เดี๋ยว” เสียงราบเรียบเกือบหยุดเธอไม่ได้ หากประโยคสั้นแสนสั้นที่เรียกว่าประโยคไม่ได้ด้วยซ้ำจะไม่ได้ดังขึ้นอีก“กระเป๋า”

รัตน์วลีสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงไร้ความรู้สึก หญิงสาวเดินตรงเข้าไปยื่นมือไปรับกระเป๋าจากมือแกร่ง ซึ่งเจ้าของมันกลับมาอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวเรียบร้อยแล้ว

ความร้อนจากฝ่ามือที่สัมผัสโดนทำให้เธอนิ่วหน้า พอคว้ากระเป๋ามาคล้องไหล่ เธอก็ยื่นมืออกไปแตะแขนเขาอย่างลืมตัว

“พี่ไม่สบายนี่คะ” ความร้อนจัดที่สัมผัสได้ทำให้เธอถามออกไป “ขับรถกลับไหวไหม”

ไม่น่าล่ะ ตอนที่เขากับเธอกำลังทำเรื่องนั้นกันเธอถึงได้รู้สึกว่าตัวเขาร้อนมาก แต่เพราะตอนนั้นเธอก็ร้อน แต่ร้อนเพราะคนละสาเหตุ เธอจึงไม่ได้เอะใจ

“...” แขนลำสันที่ถูกดึงออกไป ริมฝีปากที่ปิดแน่นไร้คำตอบ สายตาดุดันที่มองมาราวกับกำลังบอกว่า ‘อย่ายุ่ง’ ทำให้รัตน์วลีเม้มปากแน่น ร่างเล็กก้าวถอยห่างจากร่างสูงก่อนจะหมุนตัวเดินจากมาทันที

อยู่ให้ห่างจากเขา จำไว้รัตน์วลี เขาไม่เป็นอะไรหรอก เขาโตแล้ว ป่วยแค่นี้เขาดูแลตัวเองได้... 

หญิงสาวบอกตัวเองซ้ำๆ ขณะที่เดินออกมาจากลิฟต์ สมองของเธอสั่งอย่างนั้นก็จริง แต่ใจของเธอกลับกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก และร่างกายของเธอกลับเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์อย่างที่เธอเองก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ จนกระทั่ง...

“มีอะไรให้ช่วยไหมคะ”

เสียงหวานของประชาสัมพันธ์สาวดังขึ้นนั่นแหละเธอจึงรู้ตัว

เอริคพิงหัวกับพนักโซฟา คงเพราะเมื่อวานตากฝน และเผลอหลับไปทั้งๆ ที่หัวยังเปียกทำให้วันนี้เขาถูกไข้หวัดแล่นงาน ทว่าอาการปวดหัวตุบๆ กับร่างที่เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวไม่ได้ทำให้ให้เขากังวลเท่ากับความคิดที่สับสนปนเปอยู่ในหัว และความคิดนั้นก็ทำให้เขานั่งนิ่ง ไม่ได้ขยับตัวมานับชั่วโมงแล้ว ทว่า...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงประตูที่ดังขึ้นก็ทำให้เขาต้องดันตัวขึ้น แล้วก้าวเดินไปที่ประตู

“มีอะไร”

“เออ คุณผู้หญิง ให้ผมเอาของมาส่งครับ”

คำตอบของพนักงานหนุ่มทำให้เขาต้องหลุบตาลงมอง และพบว่าของที่ว่าคือ ถ้วยที่ใส่ข้าวต้มร้อนๆ ที่มีควันพวยพุ่ง ยาเม็ดสีขาวในแก้วเล็กๆ กับน้ำเปล่าอีกหนึ่งขวด “ส่งมา”

“อยากให้แม่บ้านมาทำความสะอาดไหมครับ”

“เดี๋ยวฉันเช็คเอ้าท์เลย ไม่อยู่ต่อ”

“อ้าว ก็คุณผู้หญิงบอกว่าคุณจะอยู่ต่ออีกวันหนึ่ง เธอจ่ายเงินล่วงหน้าไว้แล้วด้วยครับ”

“อืม” เขาส่งเสียงตอบรับในลำคอก่อนจะดันประตูให้ปิดลง เขาก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจไหมว่าคำตอบรับในลำคอของเขาหมายความว่าอะไร เพราะเขาเองก็ยังไม่รู้เลยว่าที่ตอบออกไปมันหมายความว่าอย่างไรกันแน่ 

‘หวง... เป็นห่วง... รู้สึกดีเมื่ออยู่ใกล้... ชอบที่ถูกดูแล... และอยากครอบครองเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว’

สิ่งที่ผุดขึ้นในใจ ชัดเจนอย่างที่เขาเองปฏิเสธไม่ได้ นัยน์ตากลมโตที่คลอด้วยหยาดน้ำใส คำถามบางคำถามที่ไร้คำตอบ ทำให้เขาคิดเข้าข้างตัวเองว่าความรู้สึกของรัตน์วลีที่มีต่อเขาคงเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางเดียวกัน

แต่เขาปล่อยให้ความรู้สึกนี้ดำเนินต่อไปจนลึกซึ้งกว่าที่เป็นอยู่ไม่ได้ เพราะมันคงกลายเป็นปัญหาใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขาอย่างแน่นอน ระหว่างเธอกับเขามันไม่มีทางเป็นไปได้ และการให้เธอถอยห่างออกไปตั้งแต่ตอนนี้คงทำให้เธอเจ็บปวดน้อยกว่า 

ถาดใส่ข้าวต้มร้อนๆ หอมฉุย ยาลดไข้ ขวดน้ำเปล่าถูกวางทิ้งไว้โต๊ะสีน้ำตาลแดง ก่อนที่ร่างสูงจะเดินตรงไปที่เตียง เขาทิ้งตัวลงนอนแล้วหลับตาลง 

แม้จะรู้สึกเดี๋ยวร้อนราวกับถูกไฟสุ่ม เดี๋ยวหนาวราวกับตกลงไปในธารน้ำแข็ง หัวก็ปวดตุบๆ จนแทบระเบิด และคอก็เริ่มแสบไปหมด แต่เขายังขับรถไหว และใช่! เขาตั้งใจจะละเลยของที่เธอให้คนเอามาให้เพื่อไม่ให้ความห่วงใยของเธอทำให้หัวใจของตัวเองถลำลึกกว่าที่เป็น... แต่เขากลับตัดใจออกจากห้องนี้ไม่ได้! 

________________________