ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    บัญชารักจอมเถื่อน

    ลำดับตอนที่ #32 : บทที่ 8 (2)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 8.81K
      32
      14 ส.ค. 64

    คงเป็นเพราะคำพูดผู้เป็นน้าเป็นแน่ที่ทำให้เธอเอาแต่คิดถึงแต่เรื่องของเขาแบบนี้...

    “แล้ววันนี้ล่ะ ที่รัตน์กลับมาพร้อมเอริค ไม่ใช่เพราะอยู่ด้วยกันหรอกเหรอ มันแปลกออกจริงไหม”

    คนที่แทบไม่คุยกันเลยมาสิบกว่าปี คุยกันทุกครั้งก็มีแต่ทะเลาะ เห็นหน้ากันไม่ถึงสิบวินาทีก็เถียงกัน แม้ไม่เคยทำร้ายร่างกายแต่ก็ไม่เคยใส่ใจใยดี หกชั่วโมงที่อยู่ด้วยกันในวันนั้นมันอาจดูแปลกๆ แต่ยังไงเขาก็ไม่ได้ชอบเธอแน่ๆ ก็อย่างที่เขาพูดนั่นแหละ ถ้าเป็นลุงพร้อม ป้าละเอียด หรือทราย เขาก็จะทำเหมือนที่เขาทำให้เธอ 

    ทั้งๆ ที่คิดถึงเรื่องนี้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งคำตอบก็ยังเหมือนเดิม เธอก็ยังหยุดคิดถึงเขาไม่ได้เสียที มันผุดขึ้นทุกครั้งที่เธอลืมตัว และทุกครั้งที่มันผุดขึ้นมา เรื่องที่ผู้เป็นน้าขอร้องให้เธอทำก่อนที่จะเดินทางไปเที่ยวก็ผุดตามมาด้วย เหมือนนับหนึ่ง ก็ต้องนับสองต่อไม่มีผิด 

    หญิงสาวซับหน้าให้แห้ง ทาครีมบำรุง แล้วเดินออกจากห้องตรงไปยังห้องครัว โดยที่ความทรงจำอันน่าปวดหัวยังคงหลั่งไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่อง 

    “โอ้ย บ้าๆๆๆ หยุดคิดซะที” รัตน์วลีร้องออกมา มือข้างซ้ายถูกยกขึ้นขยำผมตัวเองอย่างหงุดหงิด อยากจะหยุดคิดทุกอย่าง ทุกเรื่องแทบขาดใจ แต่ก็หยุดความคิดตัวเองไม่ได้ ทว่า...

    ตึง! 

    โอ๊ย!!!

    ความคิดทุกอย่างกลับสะดุดกึก และหายวับไปอย่างง่ายดาย เมื่อเสียงของบางอย่างกระแทกพื้นเสียงดังสนั่น ตามด้วยเสียงร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดดังเข้ามาในโสตประสาท รัตน์วลีรีบสาวเท้าตรงไปยังที่มาของเสียง

    “ป้าเอียด” ก่อนจะร้องร้องเรียกชื่อคนที่นอนอยู่ข้างเก้าอี้ที่ล้มหงายอยู่กับพื้น หญิงสาวพุ่งตัวไปยังร่างท้วมของหญิงสูงวัยทันทีที่ตั้งสติได้ “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ เจ็บตรงไหนไหม”

    “สะโพกป้า”

    “ลุกไหวไหมคะ”

    “นั่งน่าจะพอไหวค่ะ แต่เดินคงไม่ได้”

    พอได้คำตอบรัตน์วลีก็ช่วยพยุงร่างท่วมให้ลุกขึ้นนั่ง ระหว่างที่ช่วยก็อดบ่นไปด้วยไม่ได้ “แล้วปีนขึ้นไปบนเก้าอี้ทำไมคะเนี่ย” 

    “พอดีน้ำตาลมันหมดน่ะคะ ปกติจะใช้นังทรายปีนขึ้นไปหยิบให้ แต่นังทรายมันไม่อยู่เลยต้องปีนขึ้นไปเอาเอง แล้วพอได้ยินเสียงคุณรัตน์ป้าก็ตกใจจนเก้าอี้ล้ม”

    “รัตน์ขอโทษนะคะ รัตน์ไม่ได้ตั้งใจ” รัตน์วลีขอโทษหญิงสูงวัยอย่างรู้สึกผิด คงเป็นเพราะคำสบถของเธอตอนที่เดินจะถึงห้องครัวแน่ๆ ที่ทำให้อีกฝ่ายตกใจ “แต่ยังไงป้าเอียดก็ไม่ควรปีนเก้าอี้นะคะ ป้าอายุเยอะแล้วนะ ถ้าล้มขึ้นมามันไม่เหมือนเด็กๆ ล้มรู้ไหม แล้วพอจะลุกไหวไหมคะเนี่ย”

    เหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มใบหน้า สีหน้าที่แสดงอาการเจ็บปวดออกมาอย่างชัดเจนยามส่ายไปมาแทนคำตอบ ทำให้เธอใจเสียยิ่งกว่าเก่า 

    “แล้วลุงพร้อมอยู่ไหนคะ”

    “ไปซื้อของค่ะ”

    รัตน์วลีค้นหาเบอร์แล้วโทรออกทันทีอย่างร้อนรน สัญญาณถูกตัดไปสองครั้งแต่กลับไม่มีคนรับสาย “ลุงพร้อมไม่รับ เดี๋ยวรัตน์โทรหาโรงพยาบาลให้เขาส่งรถมาเลยดีกว่า ป้าเอียดทนหน่อยนะคะ”

    “เกิดอะไรขึ้น” เสียงทุ้มราบเรียบที่ดังขึ้นเบื้องหลังก่อนที่เธอจะค้นหาเบอร์โรงพยาบาลเจอ ทำให้ความกระวนกระวายที่สุ่มอยู่ในอกหายวับไปแทบจะทันที

    “ป้าเอียดตกเก้าอี้ค่ะ”

    พอได้คำตอบจากเธอร่างสูงก็สาวเท้ามาคุกเข่าข้างร่างท้วมของป้าละเอียด แต่เป็นอีกฝั่งที่ร่างเล็กของรัตน์วลีนั่งอยู่ 

    “อายุป้าเยอะแล้วนะครับ ไม่ควรปีนขึ้นสูงๆ มันอันตรายนะครับ กระดูกเวลาหักมันจะหายช้าด้วย” เอริคดุคนสูงวัยกว่า 

    “อย่าดุป้าเลยค่ะ คุณรัตน์เพิ่งดุป้าไปเมื่อกี้นี่เอง”

    คำพูดของป้าละเอียดทำให้เอริคกับรัตน์วลีเงยขึ้นสบตากัน แต่การประสานสายตาก็ถูกตัดไปอย่างรวดเร็วด้วยชายหนุ่มที่ควบคุมตัวเองได้ดีกว่า

    “เจ็บมากไหมครับ” เอริคถามขึ้นหลังจากละสายตาตากนัยน์ตาคู่สวย               

    “เจ็บค่ะ แต่พอทนได้”

    “ไปเปิดรถ” พอได้คำตอบเอริคก็ล้วงกุญแจรถในกระเป๋ากางเกงส่งให้กับหญิงสาวเจ้าของสีหน้าแตกตื่นที่มองมาที่ตนเองตาแป๋ว ออกคำสั่งสั้นๆ ก่อนจะช้อนร่างท้วมของป้าละเอียดขึ้นไว้ในอ้อมแขนทันที

    ________________

    ต่อกันเลยจ้า

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×