บัญชารักจอมเถื่อน

ลำดับตอนที่ #26 : บทที่ 6 (ุ6)

ทั้งๆ ที่ไม่ใช่ช่วงเวลาที่สถานีรถไฟฟ้าจะหนาแน่นไปด้วยผู้คน แต่วันนี้คนที่มาใช้บริการรถไฟฟ้าก็หนาแน่นกว่าปกติ ถึงแม้ว่าจะไม่ต้องรอต่อคิวขึ้นรถเที่ยวที่สอง หรือเที่ยวที่สามเหมือนช่วงเวลาเร่งด่วน แต่ก็คงต้องเบียดกันอยู่ในรถไฟฟ้าแน่นอน 

รัตน์วลียกนาฬิกาขึ้นมองอีกครั้ง ก่อนจะรีบสาวเท้าไปรอหน้าทางเข้าเมื่อรถไฟแล่นเข้ามาจอด ทันทีที่ประตูเลื่อนเปิดผู้คนที่อยู่ในรถก็ก้าวลงมา ขณะที่คนที่ยืนออรอรถอยู่ก็กรูกันเข้าไปในรถ

“อ๊ะ” แม้จะเดินอย่างระมัดระวังที่สุดแต่แรงกระแทกจากคนด้านหลังที่พยายามแซงคิวเข้าไปหาที่นั่งก็ทำให้เธอเซจนต้องหาหลักยึด มือที่ยื่นออกไปเกือบเท้าเสาได้แล้ว ซึ่งเธอรู้ว่ามันคงต้องมีเจ็บบ้างแม้ว่าจะเข้าเฝือกไว้แต่ก็ดีกว่าล้มลงไป เพราะนั่นจะหมายถึงทั้งอายทั้งเจ็บ แต่ร่างของเธอกลับถูกดึงไว้ก่อนที่มือข้างที่เจ็บจะกระแทกกับเสา 

“โง่” เสียงหงุดหงิดดังอยู่ข้างหู ก่อนที่ร่างหนาจะดันร่างของเธอจากทางด้านหลังจนชิดเสา แล้วเอื้อมมือข้างหนึ่งโอบรอบตัวเธอแล้วยึดเสาไว้ ส่วนอีกข้างก็คว้ากระเป๋าและแฟ้มของเธอไปถือ

ไม่ต้องหันกลับไปมองเธอก็รู้ว่าเจ้าของร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามที่เบียดอยู่ด้านหลังเป็นใคร และทั้งๆ ที่เขาเพิ่งด่าเธอว่าโง่ เธอกลับไม่ได้รู้สึกโกรธเลยสักนิด แถมยังไม่ได้รังเกียจร่างหนาที่เบียดชิดแม้แต่น้อย ความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นมามีเพียงความรูสึกที่อธิบายว่าคืออะไร และทั้งๆ ที่อธิบายไม่ได้หัวใจมันกลับเต้นแรง และก่อนที่เธอจะได้ไตร่ตรองจนรู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ เสียงเรียบที่ดังอยู่ข้างหูก็เรียกความสนใจของเธอไปเสียก่อน

“ใช้มือข้างที่ไม่เจ็บจับเสาไว้สิ”

ลมหายใจร้อนผ่าวหนักๆ ที่เป่าข้างหูทำให้ลำคอของเธอแห้งผากจนไม่สามารถตอบอะไรกลับไปได้ ได้แต่ทำตามที่เขาบอก ไออุ่นจากอกกว้างแผ่มาที่แผ่นหลังของเธอจนเธอรู้สึกร้อนไปทั้งร่าง หญิงสาวพยายามห้ามหัวใจตัวเองที่เต้นไม่เป็นจังหวะของตัวเอง แต่มันกลับยิ่งเต้นแรงขึ้นอีก

นี่หัวใจเธอมันเป็นบ้าอะไรของมันนะ!

คงเพราะเหตุผลหลายๆ ข้อทำให้เขาเชื่อว่ารัตน์วลีไม่ได้มีส่วนรู้เห็นกับน้าของเธอ ทั้งเรื่องที่เธอขัดขืนเขาทั้งๆ ที่ถ้าเธอยินยอมเรื่องเมื่อคืนก็คงเป็นไปตามแผนเลวๆ นั้นเรียบร้อยแล้ว ไหนจะเรื่องที่เธอยอมปีนระเบียงออกจากห้องของเขาทั้งๆ ที่กลัวความสูง และเรื่องการบาดเจ็บที่เจ็บจริงๆ ไม่ได้เล่นละคร ทำให้เขาอดสงสารเธอไม่ได้เขาถึงได้มาอยู่ตรงนี้...

กานต์สินีแย่งพ่อมาจากแม่ของเขา ทำให้ครอบครัวเขาแตกแยก ก็ว่าเธอชั่วร้ายแล้ว แต่เขาอยากรู้จริงๆ ว่าจิตใจกานต์สินีทำด้วยอะไรถึงทำกับหลานตัวเองได้ขนาดนี้ เธอไม่คิดบ้างเลยเหรอว่าชีวิตของรัตน์วลีจะเป็นอย่างไรหากต้องตกเป็นของเขาทั้งๆ ที่เขาไม่ได้มีความรู้สึกให้เธอเลยสักนิด ออกจะเกลียดเสียด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าความเกลียดนั้นจะใช่เขาเกลียดเธอ แต่เกลียดเธอที่เป็นหลานของกานต์สินี แต่เกลียดก็คือเกลียด

ทั้งๆ ที่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง แต่ร่างกายของเขากลับตอบสนองต่อแผ่นหลังบางที่แนบกับอกกว้าง และกลิ่นกายหอมกรุ่นที่โชยมาจากร่างที่เหมือนจะอยู่ในอ้อมแขนกลายๆ อย่างน่ากลัว

กลิ่นหอมจากครีมอาบน้ำและแชมพูของเขา พอโชยมาจากร่างเล็กกลับแตกต่างอย่างสิ้นเชิง มันทั้งหอมและชวนให้หลงใหล รถไฟโคลงเคลงทำให้ร่างกายของเขากับเธอเสียดสีกัน และยิ่งเมื่อมีคนเบียดขึ้นมาเมื่อรถไฟฟ้าจอดที่สถานีถัดมาร่างของเธอกับเขาก็ยิ่งเบียดกันมากขึ้น

ร่างกายของเขาเริ่มร้อนฉ่าขึ้นเรื่อยๆ จนเขาต้องกัดฟันไว้ แล้วพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ แต่ก่อนที่จะส่วนนั้นจะตื่นขึ้นจนปกปิดไม่ได้ รถไฟก็จอดในสถานีที่เขากับเธอต้องลง

______________________

คืนนี้เดี๋ยวเจอกันอีกทีค่ะ