บัญชารักจอมเถื่อน

ลำดับตอนที่ #25 : บทที่ 6 (5)

นานนับสิบนาที ซึ่งถือว่าเป็นเวลาที่นานมากทีเดียวสำหรับคนที่ไม่ชอบการรอคอยอย่างเขาแต่สิบนาทีนั้นเขากลับยืนอยู่ข้างโรลส์รอยซ์นิ่งๆ แทบไม่ได้ขยับตัว ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าหากเขาจะไม่รอก็ไม่มีใครทำอะไรได้ 

สุดท้ายแล้วการรอคอยของเขาก็จบลงเมื่อร่างบอบบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กระโปรงทรงสอบสีดำ เข้ามาในสายตา ทุกย่างก้าวที่เต็มไปด้วยความอ้อยอิ่ง เชื่องช้า และแววตาที่มองมาอย่างไม่เชื่อสายตาและผิดหวังก็ทำให้เขารู้ว่าเธอกำลังถ่วงเวลา และก็คงคิดว่าเขาคงไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว ซึ่งถ้าเป็นเวลาปกติมันก็คงเป็นอย่างนั้น หากเวลานี้มันไม่ใช่เวลาปกติ

และเหตุผลทั้งหมดทั้งมวลที่เขายังยืนอยู่ตรงนั้นก็เพราะว่าเขาอยากทำลายแผนการของเธอ แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด เธอไม่ได้เสแสร้งแกล้งเล่นละครอย่างที่เขาเข้าใจ ข้อมือเธอเจ็บจริงๆ และจากประสบการณ์การเจ็บตัวมานับครั้งไม่ถ้วน มันก็ทำให้เขารู้ว่านั่นไม่ใช่แค่ข้อมือเคล็ดที่วันสองวันจะหายเองได้

ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาขับรถพาเธอไปส่งโรงพยาบาลแทนที่จะทิ้งเธอลงที่ป้ายรถเมล์อย่างเช่นที่ผ่านมา เขาจะไม่ปฏิเสธหรอกว่าเป็นห่วงเธอ แต่ความเป็นห่วงก็เป็นแค่ความห่วงที่เกิดขึ้นเพราะความผูกพันเล็กๆ ที่เกิดจากการอยู่ร่วมกันมานาน เป็นห่วงแค่ในฐานะคนอยู่บ้านเดียวกันเท่านั้น เพราะถึงเขาจะเกลียดน้าของเธอ และพาลไม่ชอบหน้าเธอไปด้วย เขาก็ไม่ได้อยากให้เธอเจ็บตัว ไม่ได้อยากให้เธอพิการ เขาไม่ใช่คนเลวร้ายขนาดนั้น ซึ่งถ้าเป็นคนในบ้านไม่ว่าจะเป็นแม่ครัวอย่างป้าละเอียด คนสวนอย่างลุงพร้อม หรือหลานสาวแม่ครัวอย่างปาลิตา เขาก็คงทำอย่างที่ทำอยู่ไม่แตกต่างกัน

แต่ถ้าการรอเพียงสิบนาทีว่าเป็นสิ่งแปลกประหลาดแล้ว การที่เขายังจอดรถรอเธออยู่หน้าโรงพยาบาลคงเป็นสิ่งมหัศจรรย์เลยก็ว่าได้ ทว่านั่นก็เป็นเพียงเพราะเขาไม่อยากเป็นคนผิดคำพูด เขาบอกว่าเธอจะไปทันสัมภาษณ์งานก็คือต้องทัน เขาส่งเธอที่คอนโด จัดการหาเสื้อผ้า หาสถานที่อาบน้ำให้ และให้รถของคอนโดรอรับเธอไปส่ง ถือว่าเขาทำตามที่ลั่นวาจาไว้ได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว ตอนนี้เขาถึงได้กำลังอยู่ในโรลส์รอยซ์คันโปรดที่กำลังแล่นอยู่บนถนนและกำลังมุ่งหน้าไปยังสำนักงานงานใหญ่ของแกรนด์เอ็นเตอร์ไพรส์กรุ๊ปสาขาเอเชีย

แรงสั่นสะเทือนตรงต้นขาทำให้คนที่กำลังบังคับรถให้แล่นไปข้างหน้าหลุดออกจากการพยายามหาเหตุผลให้ทุกการกระทำทั้งหมด

ชายหนุ่มหยิบบลูทูธขึ้นมาใส่ ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ที่ยังสั่นอย่างต่อเนื่องขึ้นมากดรับ

“ว่าไง” 

“เรียบร้อยแล้วครับคุณเอริค” หลังจากมอบหมายหน้าที่ให้กับพนักงานต้อนรับสาวกับคนขับรถของคอนโดเสร็จ เขาก็ขับรถออกมาจากคอนโดมิเนียม ซึ่งหนึ่งในคำสั่งเหล่านั้นก็คือหลังจากส่งรัตน์วลีถึงที่หมายแล้วให้โทรรายงานเขาทันที ซึ่งเขาออกจากแพนเฮาส์มาก่อนที่รัตน์วลีออกมาจากห้องไม่ถึงนาที ถ้าประมวลเวลาแล้วเธอไม่น่าถึงบริษัทที่จะสัมภาษณ์งานเร็วขนาดนี้

“รถไม่ติด?” ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าควรพอใจกับรายงานที่ได้รับผ่านทางโทรศัพท์เครื่องเล็ก ทว่าคำถามสั้นๆ ก็หลุดออกไปเมื่อมีบางอย่างผิดปกติ 

“ครับ” 

เขาไม่ใช่คนที่ชอบพูดอะไรมากความ ซึ่งถ้าไม่จำเป็นจริงๆ หรือมีสถานการณ์บังคับ เขาจะไม่พูดอะไรยาวๆ ให้เสียเวลา และมีไม่กี่คนหรอกที่จะเข้าใจความหมายของคำสั้นๆ ที่เขาต้องการจะสื่อ ดังนั้นการมีวิลเลียม ผู้ช่วยวัยหกสิบปีที่เคยเป็นผู้ช่วยของบิดามาก่อนและทำงานกับแกรนด์เอนเตอร์ไพรส์มายาวนานจึงเป็นอะไรที่ทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น ทว่าหากไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับงาน เขาก็ไม่เคยคิดจะให้ใช้งานคนวัยหกสิบปีที่มีครอบครัวและทำงานหนักมากอยู่แล้ว

“ทำไมถึงเร็ว” เอริคขยายความถ้อยคำสั้นๆ ของตัวเองด้วยถ้อยคำที่ยาวกว่าไม่มากนัก

“เธอให้ส่งที่สถานีรถไฟฟ้าครับ”

“ฉันสั่งให้ไปส่งที่ไหน”

 ‘แม่งเอ้ย!!!’ เอริคสบถในใจอย่างหงุดหงิด รถไฟฟ้าเป็นทางเลือกที่เร็วที่สุดในการเดินทางก็จริง แต่สภาพตัวเองเป็นแบบนั้นยังจะไปเบียดกับคนอื่นอีก

“เออ...เธอบอกให้ไปส่งที่นั่นครับ”

“ใครเป็นคนจ่ายเงินเดือนให้นาย”

ทั้งๆ ที่บอกว่าช่างแม่ง ไม่เห็นต้องสนใจ แต่ทันทีที่เห็นทางที่ใช้ยูเทิร์น มือหนาทั้งสองข้างก็หักพวงมาลัยอย่างไม่ฟังคำทัดทานของสมอง 

“ขอโทษครับ” เสียงปลายสายลอดผ่านเข้ามาอีกครั้งขณะที่เขากำลังขับรถกลับไปยังทิศทางที่เพิ่งขับผ่านมา

 “ให้คนมาขับรถฉันไปส่งที่โรยัล เฮาส์ ดีไซน์ด้วย” ออกคำสั่งเสร็จเขาก็กดวางสายทันที โดยไม่สนว่าคนฟังจะรู้ไหมว่าเขาจะจอดรถไว้ที่ไหน เพราะเขาคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ยากเกินไปที่จะคิดเองได้

**************

อ่านให้สนุกค่ะ