บัญชารักจอมเถื่อน

ลำดับตอนที่ #20 : บทที่ 5 (5)

ถ้าไม่ใช่เพราะชินกับเก็บกดความรู้สึกเอาไว้ ไม่แสดงมันออกมาเขาคงสบถออกมาแล้วตอนที่เห็นข้อมือบวมเป่งละแดงช้ำ 

ตอนที่อยู่ที่โต๊ะอาหารเขาคิดว่าอาการบาดเจ็บคงเป็นแค่การแสร้งทำเพื่อเรียกร้องความสนใจ อาจเป็นแผนของเธอกับน้า เพราะที่โต๊ะอาหารรัตน์วลีไม่ให้น้าของเธอดูมือที่บาดเจ็บ และกานต์สินีก็ไม่เซ้าซี้ที่จะแกะผ้าพันแผลมากอย่างที่ควรจะเป็น 

ทว่าพอได้พิสูจน์ด้วยตัวเองกลับกลายเป็นว่าเขาคิดผิด แถมยังลืมตัวทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ ทำในสิ่งที่ผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอไม่ควรได้รับ

ทั้งๆ ที่พยายามบอกให้ตัวเองชื่อว่าหญิงสาวมีส่วนรู้เห็นกับน้าของเธอ แต่บางอย่างที่ไม่ได้มาจากสมองกลับบอกว่าเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ 

แม่งเอ้ย!

ชายหนุ่มสบถในใจเมื่อสั่งตัวเองให้เชื่อในสิ่งที่อยากเชื่อไม่ได้ มือหนาถูกยกขึ้นเสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิด ก่อนจะใส่เกียร์แล้วออกรถ เพื่อใช้ความเร็วที่ชื่นชอบสลัดความงุ่นง่านออกจากหัว

นัยน์ตากลมโตทอดออกไปยังนอกหน้าต่างรถเพื่อเบี่ยงเบนความคิดและความรู้สึกของตัวเองออกจากความอึดอัดที่เกิดขึ้นจากความเงียบและความทรงจำที่น่าอับอาย แล้วทันทีที่ป้ายรถเมล์เข้ามาสู่สายตา เธอก็แทบพ่นลมหายใจออกมา เมื่อรับรู้ได้ว่าอีกไม่นานความรู้สึกหายใจไม่คล่องนี้จะจบลงเสียที

หญิงสาวเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดนิรภัยโดยไม่รอให้รถจอดสนิท ทว่าโรลส์รอยซ์สีน้ำเงินคันหรูกลับแล่นผ่านป้ายรถเมล์ที่เธอมองอยู่ไปโดยมีได้ชะลอความเร็วลงสักนิด

“เลยป้ายรถเมล์แล้วค่ะ”

“...”

“เลยป้ายรถเมล์แล้วนะคะ” เพราะคิดว่าเขาคงไม่ได้ยินเธอจึงพูดขึ้นอีกครั้ง ทว่า...

“แล้วไง”

คำตอบที่ได้รับก็ทำให้เธอรัตน์วลีเงียบไปอีกครั้ง เพราะคิดว่าเขาคงขับเลยมาแล้ว แล้วคงจอดให้เธอลงป้ายถัดไป แต่รถคันหรูที่เธอนั่งอยู่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะชะลอความเร็วลงเลยสักนิดตอนที่กำลังจะถึงป้ายรถเมล์อีกป้าย

“ป้ายรถเมล์” เสียงใสพูดขึ้น ใบหน้าหวานเหลียวมองป้ายรถเมล์ที่รถเพิ่งวิ่งผ่าน ก่อนจะหันไปมองใบหน้าคมคายของคนที่กำลังขับรถอยู่อย่างงงๆ

“รัดเข็มขัด” 

คำตอบที่ไม่รู้ว่าเป็นคำตอบหรือคำสั่งกันแน่ทำให้รัตน์วลีงุนงงขึ้นอีก ปกติตอนเรียนอยู่ หากว่าเธอมีเรียนตอนเช้า พร้อมกับเวลาที่เขาต้องออกไปทำงาน โรเจอร์จะให้เขาไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัยก่อนเสมอ แม้ว่าจะเป็นทางเดียวกัน แต่พอถึงป้ายรถเมล์ เขาจะบอกให้เธอลง หรือเรียกให้ถูกยิ่งกว่าคือไล่ให้ลงจากรถ 

แต่สิ่งที่เพิ่งออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูป ถ้าไม่ได้แปลความหมายผิดไป ถ้อยคำสั้นๆ ที่เรียกว่าประโยคไม่ได้นั่นมันหมายความว่าเขาจะไปส่งเธอ 

หรือว่าเธอฟังผิดไป?

แต่พอรถแล่นผ่านป้ายรถเมล์อีกป้าย สมมติฐานที่ผุดขึ้นมาในห้วงความคิดก็เป็นอันตกไป แทนที่ด้วยสมมติฐานใหม่ที่โผล่ขึ้นมา...

หรือว่าเป็นเพราะวันนี้เธออยากจะลงจากรถกันนะ เขาถึงไม่ยอมจอดให้เธอลง เป็นแบบนี้เสมอ หากเธอบอกว่านกเธอจะบอกว่าไม้ หากเขาบอกว่าไม้ สิ่งนั้นจะกลายเป็นนกทันทีสำหรับเธอ

หญิงสาวเหลือบมองชายหนุ่มข้างกายทางหางตา พยายามหาคำตอบจากสีหน้าของเขา แต่ใบหน้าหล่อเหลาที่ครึมไปด้วยต่อเคราสีเข้มนั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้อะไรมากขึ้นเลยสักนิด ใบหน้าของเขายังนิ่งสนิทอย่างเช่นปกติ นัยน์ตาสีเทาใต้คิ้วหนาเข้มที่เรียงเส้นเป็นระเบียบไร้ความรู้สึกนึกคิดใดๆ ถ้ามือหนาไม่ได้บังคับพวงมาลัยรถอยู่ละก็ เธอคงคิดว่ารูปหล่อปูนปั้นไร้จิตใจ มากกว่าเป็นคนที่มีชีวิต

“บอกให้รัดเข็มขัด”

แม้จะรู้สึกขัดใจกับเสียงราบเรียบไม่บ่งบอกความคิดหรือความรู้สึกใดๆ ที่ดังขึ้นอีกครั้ง ทว่ารัตน์วลีก็ควานมือไปคว้าเข็มขัดนิรภัยมารัด เพราะตอนนี้มันไม่มีประโยชน์แล้วที่จะบอกให้เขาจอดรถให้เธอลง เพราะคงไม่มีรถประจำทาง หรือแท็กซี่ที่ไหนขึ้นทางด่วนมาให้เธอโบกแน่ๆ และถึงเรียกแท็กซี่จากแอพพลิเคชัน การยืนตากแดดที่ร้อนแรงขึ้นทุกขณะรอแท็กซี่อยู่บนทางด่วนก่อนไปสัมภาษณ์งานก็เป็นอะไรที่ไม่น่าพิสมัยเอาเสียเลย   

______________________________

รัวๆ รอ อีบุ๊ก เนอะ