(Fiction)Harry potter {Call my name}

เธอมันก็แค่มักเกิ้ลธรรมดา แค่มีเวทมนตร์ ไม่ต่างจากพวกเลือดสีโคลนโสโครก

Draco Malfoy

เธอไม่ควรเข้าใกล้พอตเตอร์ ไม่ควรเข้าใกล้ทุกๆคนนอกจากฉัน

คุณจะด่าฉันกี่ครั้งหรือหยาบคายยังไงก็ได้ แต่จำไว้...ทุกคำที่คุณด่ามันก็แค่คำพูด

Mary

 ฉันจำเป็นต้องปกป้องทุกคน ทุกคนที่ไม่ใช่นาย 

Be with someone who knows exactly what they have when they are with you. Not someone who realizes it after they’ve lost you.

แมรี่ เป็นเพื่อนของแฮร์รี่ พอตเตอร์ เธอเป็นผู้ใช้เวทมนตร์ที่เก่งและฉลาดพอๆกับหน้าตาของเธอ น่าเสียดายที่เธอไม่ได้เรียนคาถาเวทมนตร์ที่โรงเรียนฮอกวอตส์ แต่สำหรับแฮร์รี่ ที่ฮอกวอตส์เป็นสถานที่ที่เหมาะกับแมรี่ที่สุดแล้ว(ที่เขาจะนึกออก)

“ฉันอยากแนะนำเธอให้รอนกับเฮอร์ไมโอนี่รู้จักจังเลย”แฮร์รี่ยิ้ม

“ฉันเองก็เหมือนกัน”

แมรี่เดินนำแฮร์รี่ไปสองสามก้าวก่อนจะหยุดเดินพลางหันตัวมามองแฮรี่ เธอยิ้มและหัวเราะเบาๆบ่งบอกอารมณืว่ากำลังมีความสุข แฮร์รี่เองก็เช่นกัน

ตลอดเวลาในช่วงปิดเทอมแฮร์รี่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองยอร์กเหมือนคนปกติทั่วไป และไร้ซึ่งเสียงรบกวนอันน่ารำคาญของครอบครัวเดอร์สลีย์ แน่นอนว่าไม่มีอะไรทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่บ้านได้จริงๆอีกแล้วนอกจากฮอกวอตส์และเมืองยอร์ก ตอนที่แมรี่ขอให้แฮร์รี่ย้ายมาอยู่ที่เมืองยอร์ก แฮร์รี่แทบจะกระโดดเต้นและลงไปนอนชักกับพื้น เมื่อได้รู้ว่าตัวเองจะหลุดพ้นจากครอบครัวเดอร์สลีย์แล้ว โชคดีที่แมรี่และเขาได้รับการช่วยเหลือหาที่พักจากครอบครัวอุปถัมภ์ที่แมรี่ช่วยไว้  ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงได้เดินหาที่พักหรือไม่ก็คงได้นอนกันในโรงแรมเน่าๆกับหนูอีกสิบตัวมาคอยอยู่เป็นเพื่อน

“นายกลับฮอกวอตส์เมื่อไหร่?”

แฮร์รี่นิ่งไปสักพักกับคำถามของแมรี่ แค่เดือนนี้เดือนเดียวที่เขาต้องอยู่กับแมรี่ก่อนจะกลับไปที่โรงเรียนฮอกวอตส์ ใช่...เขาอยากให้แมรี่ไปด้วย อยู่ที่บ้านกริฟฟินดอร์ด้วยกัน เดินด้วยกัน ทานอาหารพร้อมกัน ดื่มน้ำชากับแฮกริด คุยกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่แล้วหัวเราะด้วยกัน ทำให้มัลฟอยหน้าแตกหรืออิจฉาจนควันออกหู ทุกคนชื่นชมแมรี่—แมรี่ยิ้มหวานและหัวเราะอย่างมีความสุข

“เดือนหน้า...”

“อีกแค่สองอาทิตย์เอง”

“ใช่ เสียดายที่เธอไม่ได้อยู่ที่ฮอกวอตส์”

เขาอยากกลับไปที่ฮอกวอตส์และขอให้ดัมเบิลดอร์เขียนชื่อเธอลงในรายชื่อนักเรียนฮอกวอตส์ แม้ว่าแมรี่เองก็มีเวทมนตร์เป็นของตัวเองแล้วก็ตาม แต่เขาก็ยังอยากให้แมรี่อยู่ที่ฮอกวอตส์อยู่ดี ต่อให้แมรี่จะถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ

“แฮร์รี่...”

“มีอะไรเหรอ”

“นายคิดว่าฉันเป็นมักเกิ้ลหรือเปล่า?”

“...ไม่! ฉัน...”

เฮ็ดวิกนกฮูกของแฮร์รี่กระพือปีกบินเข้ามาหาเขาอย่างรีบร้อนก่อนจะที่มันชนเข้าเสาไฟฟ้าจนมันตกลงมานอนกับพื้น

“เฮ็ดวิก!”

ทั้งสองรีบวิ่งเข้าไปดูอาการของมัน ภาวนาขอให้ไม่เป็นอะไรหรือไม่ก็แค่มีแผลถลอก อย่าเป็นอะไรมากว่าที่คิดเลย เฮ็ดวิกกระโดดลุกขึ้นยืนก่อนจะกระพือปีกบินกลับไป ทิ้งจดหมายสีขาวไว้ที่พื้น แฮร์รี่หยิบจดหมายขึ้นมาก่อนจะเปิดซองแล้วดึงกระดาษที่มีขอความออกมาอ่าน

“จดหมายนั่น...”

“แมรี่...”แฮร์รี่เรียกเธอเบาๆ

“เกิดอะไรขึ้นกับ—“

แฮร์รี่ทิ้งจดหมายในมือตัวเองก่อนจะหันไปหาคนข้างๆ พร้อมกับยกอุ้มร่างบางแล้วหมุนตัวเบาๆพลางหัวเราะไปด้วย

“แฮร์รี่! เกิดอะไรขึ้น?”

เขาวางร่างตรงหน้าลง ใบหน้าของแฮร์รี่เต็มไปด้วยรอยยิ้มหวานจนเกือบฉีกถึงใบหู

“เธอได้เข้าโรงเรียนฮอกวอตส์!”

“อะไรนะ?”แมรี่ถามพลางเลิกคิ้ว

“แมรี่ เธอมีชื่ออยู่ในโรงเรียนฮอกวอตส์ เดือนหน้าเธอจะไปกับฉันที่ฮอกวอตส์ มาเร็ว! พวกเราจะไปซื้อของกัน”สิ้นคำ แฮร์รี่รีบจูงมือแมรี่แล้วพาไปที่ลอนดอนทันที

ขอบคุณมากดัมเบิ้ลดอร์ ขอบคุณที่ทำให้แมรี่มาอยู่ฮอกวอตส์ ผมอยากจูบคุณสักพันครั้งจังเลย(ล้อเล่น :P)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

นี่เป็นนิยายเรื่องแรกของไรท์ ผิดพลาดประการใดต้องอภัยด้วย ฝากติดตามและคอมเม้นต์บอกได้นะ

Ps.นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาไม่ได้เกิดขึ้นจริง

ขอบคุณภาพจาก google