Sherlock x OC the series | Wait .

ตอนที่ 1 : I promise

1

I promise

Kaelyn

     ทุกอย่าง...ทุกอย่างมันดูวุ่นวายไปหมดจริงๆ

     "คุณจำผมไม่ได้เลยงั้นหรอ" ชายปริศนาถามฉันขึ้น

     เขาเป็นใครกัน ฉันเคยรู้จักเขาด้วยอย่างงั้นหรอ

     "งานเข้าแล้ว" ฉันหันหน้าไปหาเคย์ย่า ผู้เป็นต้นเสียง "เคย์ลีนนี่น้องจำเชอร์ล็อกไม่ได้เลยหรอ?"

          เชอร์ล็อก? เขาเป็นใครกัน?

     ฉันส่ายหน้า "เขาเป็นใครหรอพี่เคย์ย่า"

     เคย์ย่าทำสีหน้าแปลกใจ "ก็...ก็เขาเป็นสามีของน้องนี่แหล่ะ"

          สามี? นี่ฉันแต่งงานแล้วหรอเนี่ย?

     "แล้ว...ตอนนี้น้องใช้ชื่ออะไร" ฉันถามเคย์ย่า

     "เคย์ลีน กิลเบิร์ต-โฮล์มส์ พี่จำได้ว่าพี่ยังพาน้องกับเชอร์ล็อกไปจดทะเบียนสมรสได้อยู่เลย อีกอย่างพาไปเปลี่ยนบัตร--"

     "น้องขอดูบัตรประชาชนของน้องหน่อยค่ะพี่เคย์ย่า" ฉันบอกเคย์ย่า

     เคย์ย่าหยิบบัตรประชาชนของฉันออกมาจากกระเป๋าสตางค์ของเธอและยื่นมาให้กับฉัน "นี่ไง หลังจากที่น้อง

เปลี่ยนนามสกุลแล้ว พี่ก็พาน้องไปทำบัตรใหม่ น้องเปลี่ยนนามสกุลซะด้วยนะ" เธอยิ้มให้กับฉัน

     ฉันหันหน้าไปมองชายที่ชื่อเชอร์ล็อก เขาดูหงุดหงิดมากเลยทีเดียว เคย์ย่ามองหน้าฉันที่กำลังมองเชอร์ล็อก "คุณเป็นสามีของฉันจริงๆ หรอคะ" ฉันถามเชอร์ล็อก

     เชอร์ล็อกถอนหายใจ "ทะเบียนสมรสกำลังแขวนอยู่ที่บ้านของเราสองคนอยู่เลย หากไม่ใช่สามีจริงๆ ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วนะ"

     "นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเคย์ลีนเนี่ย" เสียงที่ฉันคุ้นเคยทำให้ฉันและเคย์ย่าหันหน้าไปมอง เขาคือโทมัสขโทมัส ทอมลินสัน คู่หมั้นของฉัน ทำไมฉันถึงจำได้แค่โทมัสนะ... "ว่าไงยอดนักสืบวิลเลี่ยม สก็อต เชอร์ล็อก...โฮล์มส์"

     เชอร์ล็อกเงยหน้าขึ้น "แก...ไอ่ตัวแสบ"

     สายตาที่โทมัสและเชอร์ล็อกส่งมาให้กันได้ความรู้สึกแบบศัตรูเอามากๆ เคย์ย่ากอดคอของฉัน "น้องจำโทมัสได้รึเปล่า" เธอกระซิบข้างหูถามฉัน

     ฉันพยักหน้า "น้องจำได้ค่ะ จำได้แม่นเลยล่ะ" ฉันตอบ

     โทมัสแสยะยิ้มกับคำตอบของฉันที่เพิ่งจะตอบเคย์ย่าไปให้กับเชอร์ล็อก "อุ๊ย...บ้าจริง เคย์ลีนจำแกไม่ได้แล้วล่ะว่ะ 

เชอร์ล็อก" เขาถอนหายใจ "แหม่...ฉันรู้สึกสงสารแกจริงๆ เลยนะเชอร์ล็อก ไม่น่าเลย...ไม่น่าเลยจริงๆ"

     เชอร์ล็อกมองโทมัสด้วยสายตาที่โมโห "หุบปากเน่าๆ ของแกไปก่อนที่ฉันจะอัดแกให้น่วมนะ โทมัส ทอมลินสัน" 

เขาขู่โทมัส

     โทมัสเบ้ปาก "ก็แล้วแต่แก" เขาหันหน้ามามองฉันจากนั้นก็ยิ้มอ่อนให้และเขาก็เดินออกไป

     เคย์ย่ามองเชอร์ล็อก "เชอร์ล็อก..."

     "เคย์ลีนจำผมไม่ได้เลยพี่เคย์ย่า" เชอร์ล็อกพูดเสียงสั่นๆ "ผมควรทำยังไงดี" เขาถามเคย์ย่า

     เคย์ย่าพยายามปลอบเขา "มันคงจะแก้ไม่ได้แล้วล่ะมั้ง" เธอตอบแบบตัดพ้อ

     ฉันพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่เคย์ย่าและเชอร์ล็อกสื่อสารต่อกันและกัน ฉันรู้สึกสับสนไปหมดแล้ว ฉันแต่งงานกับชายที่ชื่อเชอร์ล็อกตอนไหนกัน ทำไมฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย แล้วไหนจะเรื่องชื่อใหม่ของฉัน ทะเบียนสมรส ต่างๆ นานา ฉันเริ่มมึนแล้วจริงๆ

     

     "หากมัน...แก้ไขไม่ได้แล้วจริงๆ--" เชอร์ล็อกพูดขึ้น "บางทีผมควรที่จะ...รื้อความจำของเธอกลับคืนมา"

     

     เคย์ย่าทำสีหน้าสงสัยกับสิ่งที่เชอร์ล็อกตอบมา "รื้อความจำ? ยังไง?" เธอถามเชอร์ล็อก

     

     เชอร์ล็อกถอนหายใจและใช้สมองคิดในเวลาเดียวกัน "ขอหาวิธีก่อน" เขาตอบ "แต่ที่แน่ๆ ผมขอตัวเคย์ลีนอยู่กับผมและผมสัญญาว่าผมจะ...ทำให้เธอกลับมาจำผมให้ได้"

     

     ฉันเลิกคิ้ว เชอร์ล็อกหันหน้ามามองฉัน "เราคงต้องทำความรู้จักกันใหม่แล้วล่ะ เคย์ลีน กิลเบิร์ต"