MY ALPHA

<เพียว>

กริ๊ง..........................

     

     เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นในขณะที่ผมนั่งเหงาอยู่บนรถไฟเดินทางกลับจากค่ายวิชาการ ต้นไม้ในป่าที่ผมกำลังนั่งมองดูเชียวชะอุ่มผิดกับอากาศในช่วงนี้ทำให้ผมนึงถึงรอนกับเฮอร์ไมโอนี่เลย ผมนึกขึ้นได้และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเห็นชื่อขึ้นว่าปุณ

     "มีอะไรไอ้ปุณ"ผมรับโทรศัพท์

   "ผมหยิบสมุดพี่ติดมาอ่ะในกระเป๋าพี่มีสมุดผมบ้างป่ะ"มันตอบกลับมา นำเสียงโคตรกวนตีนทั้งที่คำที่ใชพูดไม่ได้กวนตีนได้สักนิด

    "เดี๋ยวกูดูให้แปบ"ผมตอบแล้วเปิดกระเป๋าหนังสือของผม มีแต่สมุดแบบเดียวกันเต็มกระเป๋า ผมหยิบทกเล่มออกมาแล้วดูชื่อบนหน้าปกโดยปกติผมจะเขียนชื่อผมบนหน้าปกของทุกเล่ม แต่ก็ไม่มีเล่มไหนที่เป็นชื่อไอ้ปุณนี่"ไม่มีหว่ะ มึงลืมไว้ในห้องนอนรึปล่าวอย่ามาโทษกู"

"ผมดูในห้องนอนดีแล้วนะ สงสัยจะติดไปกับคนอื่นแหละ"

"อืมมมม"

"ดีละที่ไม่ติดไปกับพี่อ่ะ ยิ่งขี้เสือกอยู่"มันพูดแลวขำ จากนั้นก็กดวางสายไปโดยที่ไม่บอกลาผมเลย ไอ้เด็กกวนตีนไม่มีมารยาท 

    ผมนั่งรถไฟยาวๆจนเมื่อยก้นไปหมดพลางคิดแต่เรื่องรถไฟไปฮอกวอตต์ นี่ผมอายุสิบหกแล้วจริงหรอเนี่ย ผมลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายมือดันไปโดนกระเป๋าผ้าที่ค่ายแจกหล่นลงมากับพื้น มันไม่ใช่ของผมนี่ เครื่องคิดเลขคนละรุ่นกับที่ผมใช้เลย ของใครว่ะเนี่ยผมเก็บของใส่ในกระเป๋าแล้วกลับมานั่งที่แล้วดูมันอีกครั้งสมุดแบบเดียวกับของผมอยู่ข้างในแต่คิดว่าไม่น่าจะใช่ของผม แต่ผมรุูว่ามันเป็นของใคร ผมหยิบโทรศัพท์ด้วยความที่ว่าไม่ชอบเก็บของของคนอื่นไว้ แต่มีสายเข้ามาเสียก่อน

     "ว่าไงมึง มีอะไรรึเปล่า"ผมทักทายตามประสาเพื่อน

     "ถึงไหนแล้ว"

     "ไม่รู้ว่ะมันมืดทั้งทางเลย ทำไมอ่ะ"

     "ไปกินข้าวกันมั้ย เดี่ยวกูไปรับ"

     "มึงจะมารับกูไงมึงขี่มอไซต์ไม่เป็นป่าวว่ะ"

     "เออนั่นดิ งั้นถ้ามึงถึงแล้วมาหากูบ้านนะกูมีของจะให้"ผมแอบน่าแดงกับตัวเอง ความ           จริงแล้วผมกับมันไม่ได้เป็นเพื่อนกันครับ เราคบกันมาได้เกือบสองปีแล้ว

     "อืมๆ"ผมตอบ"งั้นแค่นี้นะถึงบ้านแล้วจะโทรบอก"

     "ครับๆ"ภูมิกดวางสาย