สัมผัสนี้คือการลงโทษ

 ตึก ตัก...ตึก ตัก...

 เสียงหัวใจของชายหนุ่มดังขึ้นจนเหมือนกับว่าหากมีคนอยู่ข้าง ๆ เขาคงจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงนั้น...

 ความกลัว? ความตื่นตระหนก? ความกังวล? ชายหนุ่มคร่ำครวญในใจอย่างเจ็บแค้น...พร้อมแอบมองลอดผ่านช่องระบายอากาศเล็ก ๆ ของห้องใต้ดินในอาคารร้าง...

 ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินเข้มกำลังแก้หมัดเชือกให้กับเด็กสาวผมสีเงินอย่างรีบร้อน...

 “เราจับได้เกือบทุกคนแล้ว เหลือแค่รองหัวหน้าและสมุนเพียงไม่กี่คนของขบวนการลักพาตัวครั้งนี้” เสียงทุ้มหนักของนายตำรวจผมสีแดงกำลังใช้วอส่งเสียงบอกทางทีม ES ให้จัดการพวกที่หลบซ่อนอยู่ที่นี้ให้หมด

 ไม่ได้...ต้องหนีไปจากที่นี้! ชายหนุ่มตั้งสติก่อนจะรีบคว้าเอามีดสั้นอันที่ตกอยู่ข้างตัวแล้วย่องออกไปทางห้องหนีไฟ

 ใบหน้าสีซีดเริ่มแดงละเลือด เสียงหอบหนักนั้นเหมือนกันล้นออกมาจากอกของชายหนุ่ม...

 หนีไปให้ได้! ต้องหนีไปให้ได้!

 ผมสีขาวชุ่มไปด้วยเหงื่อ เขารีบวิ่งออกทางเปลี่ยวไร้ผู้คน เป็นอาคารที่สร้างยังไม่เสร็จและดูเหมือนวันนี้คนงานจะพักกันเสียแล้ว

 เท้าอันเย็นเชียบแต่กลับชุ่มไปด้วยเหงื่อนั้นถูกหุ้มด้วยรองเท้าผ้าใบสีขาว และกำลังก้าวเดินไปอย่างรวดเร็ว

 เสียงไซเรนยังคงดังติดต่อกันเป็นระยะทำให้หัวใจของชายหนุ่มสั่นระรัวจนแทบจะทรุดฮวบลงบนพื้นทรายในเขตก่อสร้างนี้เสียแล้ว...

 รองเท้าผ้าใบสีขาวเปรอะเปื้อนคาบททรายสีอ่อนจนดูเหมือนเป็นรองเท้าที่ผ่านการใช้งานมานานนับหลายปี แต่ชายหนุ่มไม่สนใจพร้อมหายใจเข้าให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วออกแรงวิ่งอย่างสุดกำลัง...

นายไม่มีทางจับฉันได้

ไม่มีทาง

.

.

.

โจรผู้ชั่วร้าย

-

-

-