my handsome รักนี้จัดให้ยัยเฉิ่มเบ๊อะ

สวัสดีค่ะ ทุกๆคน เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เราแต่งนะค่ะ จะถามว่าเราคือใครใช่ไหมล่ะ เราชื่อปาล์มมี่นะ นามปากกาคือ plammimy ก็อย่างที่ว่า เราแต่งเป็นเรื่องแรกอาจจะ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่ก็จะพยายามพัฒนาต่อๆไปให้ดีขึ้นกว่า้เดิมนะค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะค่ะ สามารถติชมกันได้เลยนะค่า

My handsome รักนี้จัดให้ยัยเฉิ่มเบ๊อะ

แนะนำตัวละคร

บูมเมอแรง= นางเอกของเรื่องผู้ซึ่งบ้าการอ่านหนังสือมากของมาก และเป็นผู้ที่อ่อนไหวง่ายที่สุด 

ธีม=ชายหนุ่มลูกครึ่งอเมริกัน เป็นผู้ชื่นชอบการทำขนมมากและเป็นอนาคตหมออีกด้วย

บลูเบอรี่=เพื่อนสาวของบูมเมอแรง

พี่ซัน=พี่ชายของบลูเบอรี่และเป็นพี่รหัสของบูมเมอแรง

บทนำ

       เวลา7.30

      ณ คอนโดเวอร์พาร์ต

     โอ๊ย ตายแล้วสายมากฉันมัวทำอะไรอยู่เนี่ย วันนี้ดันซวยเปิดเทอมวันแรกด้วยเนี่ย ฉันจะบ้าตายเมื่อคืนฉันไม่น่าอ่านหนังสือทบทวนก่อนเปิดเทอมจนดึกเลย ถ้าจะตื่นสายขนาดนี้ สวัสดีค่ะ ไม่ต้องตกใจนะ ว่าฉันคือใคร ฉันชื่อ บูม ชื่อเต็มชื่อ บิ๊กบูม ชื่อเท่ห์ ใช่ไหมฮ่าๆ แต่ช่างเถอะมันไม่ได้สำคัญเท่ากับฉันมาโรงเรียนตอนเจ็ดโมงกว่าๆ หรอก ปกติฉันมาโรงเรียนตอน หกโมงน่ะ เจ็ดโมงคือสายสุดๆเลยล่ะ โอ๊ยยย แผนการอ่านหนังสือที่ห้องสมุดอันสุดที่รักของช้านนไปหมดแล้ว จะบ้าตาย ต้องรับแล้วไม่งั้นคนเยอะเสียงดัง มันน่ารำคาญ

ตึก ตึก

“คิกๆ บ้าน่า” เสียงผู้หญิงดังมาจากห้องเก็บของข้างๆห้องสมุด ทำให้ฉันต้องหยุดชะงัก จนต้องหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น

ตุ๊บ

“o-o” เจ้าของเสียงหันมามองฉันด้วยความตกตะลึง

“-_-’’ ฉัน

“…..” นายคนที่ยืนถอดเสื้ออยู่ข้างๆผู้หญิงคนนั้น

ตอนนี้ บรรยากาศเงียบมาก คงไม่เชื่อสิ่งที่ฉันเห็นแน่ๆ ใช่ ฉันเห็นผู้หญิงเจ้าของเสียงนั่น กำลังถอดเสื้อของนายคนนั้นที่ฉันมองไม่เห็นหน้าเขาเลย ไม่ต้องเดาหรอกว่าสองคนนั้นจะทำอะไรกัน ฉันจึงตัดสินใจ

“เอ่อ ขอโทษนะค่ะ” ฉันพูดตัด และ รีบวิ่งเข้าๆไปในห้องสมุดโดยเร็ว

“แฮ่กๆ” โอ๊ย อะไรกันเนี่ย มีแต่เรื่องซวยๆ ติดกัน แล้วอย่างนี้ฉันจะอยู่เป็นสุขม้ายย

“เฮ้ น้องบูม มาอ่านหนังสือหรอครับ” เสียงพี่ซัน พี่รหัสสุดหล่อของฉัน ทักทายอย่างที่เคยเป็น

“หนูเคยไปที่ไหนบ้างละค่ะ นี้ล่ะค่ะ บ้านหลังที่สองของหนู ว่าแต่พี่ซันก็มาห้องสมุดกับเขาด้วยหรอค่ะ ปกติเห็นแต่อยู่ในห้องสภานักเรียน” ฉันถามพี่ซันอย่างสงสัย พี่ซันเป็นพี่รหัสของฉัน และเป็นประธานสภานักเรียนด้วย พี่ซันทั้งหน้าตาดี เรียนเก่ง รวย เพอร์เฟคมาก ตอนที่คนอื่นรู้ว่าพี่ซันเป็นพี่รหัสฉัน ทุกคนก็เหมือนจะตะลึงแบบสุดขั่ว ปกติ ฉันเป็นคนไร้ตัวตนสุดๆเลยล่ะ ส่วนมาก จะมีดีแค่เรียนเก่ง แค่นั้นแหละ

“แหม แซวแรงจังเลยนะครับ พี่ก็มาหาเรานั้นแหละ พอดีปิดเทอมนี้พี่ไปเที่ยวที่ญี่ปุ่นมา เลยซื้อของมาฝากน่ะ อ๊ะ” ฉันมองสิ่งที่พี่ซันให้มา อย่างดีใจ “พี่เห็นน้องโพสในเฟสบุ๊คบ่อยๆน่ะครับ พี่ก็เลยหาซื้อมาให้น่ะ ชอบไหม” ฉันรับของจากพี่ซันพลางยิ้มแย้มไปด้วย

“อื้ม ชอบค่ะ ขอบคุณนะค่ะ พี่ซัน หนูไม่คิดว่าพี่ซันใจดีขนาดนี้ ขอบคุณนะค่ะ” ฉันยิ้มให้พี่ซัน

“ไม่เป็นไรหรอกเด็กน้อย ปีหน้าพี่ก็จะจบแล้วอยากดูแลน้องรหัสของพี่ให้มากที่สุดน่ะครับ” พี่ซันยิ้มพลางลูบหัวฉันเบาๆ ปกติพี่ซันก็ชอบลูบหัวฉันเหมือนสัตว์เลี้ยงประจำนั้นแหละ จนทำให้คนอื่นที่เห็นเกือบดักตบฉันก็มี “พี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกันใหม่ บ๊ายบาย^^”

“เฮ้อ” ฉันถอนหายใจพลางหยิบสมุดเล่มยักษ์ของญี่ปุ่นที่พี่ซันซื้อให้เก็บใส่กระเป๋า

แอ๊ด

“สวัสดีบูม คิดถึงจัง” ฉันหันไปหาเจ้าของเสียงใสๆ ที่โผเข้ามากอดฉัน

“อะไรของแกเนี่ยยัยบลู” ฉันดันยัยลูกกรอก(ยัยนี่ตัวเตี้ยกว่าฉัน2 เซน แต่ฉันสูง160 เกือบเตี้ยที่สุดแหนะดีนะที่ยัยบลูเตี้ยกว่าฉันจึงได้อยู่คนแรก)เบาๆ

“โอ๊ย ก็แกอ่า ไลน์ก็ไม่เล่น โทรศัพท์ก็ไม่มี เฟสบุ๊คก็ เดือนนึงออน ฉันติดต่อแกไม่ได้เลย คิดถึงจะแย่อยู่แล้วอ่า” ยัยบลูโผเข้ามากอดฉันอีก

“นี่ เบาๆหน่อยยัยลูกกรอก ก็มันไม่จำเป็นเลยไม่ใช้ไงล่ะ น่าๆฉันก็มาแล้วไง อีกอย่างได้ข่าวว่าเราก็ไปเที่ยวด้วยกันอยู่นะ เพ้อเจ้อจริงๆ” ฉันมองยัยลูกกรอกที่เบะปากใส่ฉัน ยัยบลูเพื่อนสนิทหนึ่งเดียวของฉันมาตั้งแต่สมัยอนุบาล หลายๆคนบอกว่าฉันเหมือนฝาแฝดกัน แต่คนละขั่ว เพราะฉันใส่แว่นเหมือนกันผมยาว เท่าๆกัน ส่วนสูงใกล้เคียงกัน แต่ยัยนี่น่ารักกว่าฉันหลายเท่า ไม่ว่าจะใส่แว่นจะถอดแว่น ก็น่ารัก ไม่เหมือนกับฉันใส่แว่นเหมือนกับป้าที่ไหนเลย TT

“ไปอ่านหนังสือกันเถอะ” ฉันพยักหน้าและเดินนำไปหยิบหนังสือมาอ่านจน เข้าแถว