คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ข้ามคืนครั้งที่ 16 : หลับตาใช้ใจเลือก [100%]
TEMPORARY BLISS : CHAPTER 16
้ามืนรั้ที่ 16 : หลับาใ้ใเลือ
#ฟิืนอานแบ
“านยอล”
“รู้ัเลยแบฮยอน”
“อ๊ะ !”
“ใรน่ะ ?”อินถามทันทีที่ไ้ยินผมเรียื่ออีฝ่ายออมา ทั้สอนมอหน้าผมราวับรอำอบเล่นเอาผมอึอัไปหม านยอลลมาารถเินมายืน้อนทับอยู่้านหลัวามือลบนบ่าอผมะที่มอหน้าอินไม่แพ้ัน
บรรยาาศมาุเพิ่มึ้นเป็นสิบเท่าเมื่อผม้อมายืนอยู่รลาระหว่าพวเาสอน
“เพื่อนเหรอแบฮยอน”
“เอ่อ...”
“ยินีที่ไ้รู้ันะ ผมานยอล เป็นเพื่อนอพ่อเา” ผมแอบโล่ใอนานยอลแนะนำัวเอแบบนั้น อินเลยราอ้อออมาพยัหน้ารับอย่าเ้าใ “แล้วนี่มีเรื่ออะไรันหรือเปล่า สถานาร์ูไม่ีเลยนะ”
“ไม่มีอะไรหรอรับ พวเราแ่...ุยัน”
“ุยเหรอ ?”
“รับ” ผมพยัหน้าเผลอเม้มปาแน่นอย่าประหม่า ร่าสูเลยเลิิ้วใส่นิหน่อยู็รู้ว่าเาไม่ไ้เื่อในสิ่ที่ผมพูเท่าไหร่นั “ะ...ุมาทำไม ผมบอไปแล้วไม่ใ่เหรอว่าวันนี้ผมน่ะ”
“ผมอยามารับุไปทาน้าวน่ะ”
“อะ...!”
“มันีว่าปล่อยุให้อยู่นเียว” านยอลว่าพลายิ้มให้ผม วาสีสวยสะท้อนภาพผมท่ามลาวามเอ็นูระนอ่อนโยนอเา เาับมือผมใ้ปลายนิ้วโป้ลูบเบาๆที่หลัมือ “ผมอโทษสำหรับเรื่อที่เิึ้น ะีใมาถ้าุให้อภัย”
“...ผม็บอไปแล้วว่าผมไม่ไ้ิมาอะไร”
“…”
“ผมอแุ่พูวามริับผม แ่นั้น็พอแล้ว” ผมหลุบา่ำมอมืออเราที่ประสานันแน่นโยที่ผมไม่ทันไ้ั้ัว ใบหน้าผมเห่อร้อนนิหน่อยอนเาเลี่ยแ้มผมอย่าเอาใ ผมไม่ไ้ผลัไสหลลืมไปั่วะนึว่ารนี้มีแ่เราสอน
ลืมไปเลยว่ายัมีอีสอนอยู่ับพวเรา
“ผมว่าใล้ันเินไปแล้วมั้”
หมับ !
“มัน่อน้าเินไปสำหรับารเป็นเพื่อนอพ่อแบฮยอนนะ”
“อิน...!” ร่าอผมถูระาให้ถอยห่าาานยอล มือหนาออินบีบแน่นเ้าที่้อมือผม แรึอเาทำให้มืออผมับานยอลหลุออาัน วาสีสวยแสวามไม่เื่อใระนไม่พอใออมาอย่าไม่ปิบั
ทว่าารระทำอเา็สร้าวามไม่อบใให้ใรอีนเหมือนัน
“เป็นเ็เป็นเล็ ับทสนทนาอนอื่นมันไร้มารยาทนะ”
“ผมแ่ปป้อแฟนผมานไม่น่าไว้ใ่าหา”
“แฟน ?” านยอลเลิิ้วเลื่อนสายามาสบับผม “เาเป็นแฟนุเหรอ ?”
“เอ่อ...”
“แบฮยอน”
“ไม่้อไปาั้นเา ผมพูำไหน็ือำนั้น !” อินึ้นเสียใส่อีฝ่าย ลัษะไม่อยาให้ผมไปับานยอลมานเผยนิสัยที่ไม่่อยแสให้ใรเห็นออมา ประำอินไม่ใ่พวโรธ่ายหรอนะ ว่าันามรเาเป็นนใเย็นะยิ่ว่าน้ำแ็ะอี
แู่่ๆ็อึ้นนานี้ บีบ้อมือผมนมันะหัอยู่แล้ว
“และผมอห้ามไม่ให้แฟนผมไปไหนับุ”
“เ็หนุ่มสมัยนี้เลือร้อนีั”
“อ๊ะ !”
“แ่่อนทีุ่ะรั้ใรไว้ หันลับไปเลียร์น้าหลั่อนไหม เธอรอนแทบะลั่อยู่แล้ว”
ำพูอานยอลทำให้พวเราหันไปมออยอลึ่ยืนรออยู่ อนแรเธอ็ทำหน้าเหวอไม่ทันไ้ิว่าะถูลาเ้าไปเี่ยว้อแบบนี้ ทว่าเธอ็ลับมาึหน้าึาใหูุ้่นมัวเ่นเิม มอมาที่อินะออราวับไม่ยอมให้เารั้ผมไว้เหมือนัน
“นาย้ออยู่เลียร์ับันอิน !”
“เราไม่มีอะไร้อพูันแล้ว”
“ันไม่ยอมเสียนายให้มันแน่”
“…”
“มัน็แ่เพื่อน อย่าเอาเพื่อนัวเอสิอิน !” ่อน้าเป็นำพูที่รุนแรและหยาบายสำหรับใบหน้าสวยๆนั้น มันเหมือนับอยอลสิหลุถึไ้พูอะไรไม่ยั้ปา ่าราไปทั่วไม่ไว้ึ่ภาพพน์ที่เธอรัษามาเนิ่นนาน “นายบอเอว่าะไม่มีทารัเพื่อนัวเอ แ่นาย็ลืนน้ำลายัวเอ !”
“มันไม่เหมือนัน !”
“ไม่เหมือนยัไ แบฮยอน็เพื่อนเหมือนัน !”
“ไม่ แบฮยอนรััน”
“เารันายแ่นี้็้อหันไปอบรับวามรู้สึเลยเหรอ นี่นายมีใหรือแ่สสารมันันแน่ !”ไม่่าามีปัอ ผมเบิาว้าหัวใล้ายเ้น้าลเมื่อไ้ยินประโยนั้น ู่ๆผม็รู้สึโอนเอียิามอย่าที่เธอว่า ารที่อินลับมาในีวิผมะทันหันหลัาเลิับอยอลมันเร็วเินไป
เาอาะไม่ไ้รัผม็ไ้
เาอาะแ่...
“แบฮยอน”
ึ !
“อย่าไปฟัยัยนี้นะ ันไม่ไ้บับนายเพราะว่าสสาร” เหมือนอีฝ่ายะเห็นผมหลุบา่ำิมาเลยเินมาับมือผมรั้ให้เยหน้ามอเา “ันรันาย นั่นือเรื่อริ”
“อิน”
“อย่าหลอเาสิอิน นายไม่ไ้รัเาริหรอ”
“หุบปาอยอล !”
“ันไม่หุบ่ายๆแน่ !”เ้าัววาแล้วทั้สอ็ทะเลาะันอี วินาทีนั้นผมอยาออไปารนี้ ไม่อยาไ้ยิน ไม่อยาฟัอะไรทั้นั้น แวบนึผมไม่เ้าใว่าทำไมานยอลถึเอาแ่ยืนนิ่ๆ ไม่พูอะไร ทว่าพอหันไปเาลับระบายยิ้มบา
แววาสวยนั้นทอมอลมาอย่าเ้าใพลาระิบใส่
บอผมถึเป้หามายอเา
“ัสินใเอนะ”
“อะ...”
“ผมเารพารัสินใ” ผมมวิ้วนิหน่อย่อนะระ่าั เาอยาให้ผมัสินใว่าะอยู่เป็นบ้าไปับสอนนี้หรือว่าะัสินใึ้นรถไปับเา ในอนนั้นผมรู้ว่าถ้าไปับเา ทุอย่าอเรา็ะเหมือนเิม เราอามีอะไรันแล้วเา็หายไปไหนอนเ้า
ทั้ๆที่รู้แบบนั้น แ่ใผมลับเลือที่ะยอมรับ
“ผมะไปับุ”
“แบฮยอน”
“เี๋ยวนี้” านยอลยยิ้มมุมปาเารับระเป๋าเป้ผมไปถือไว้ะเินไปเปิประูให้ ผมเลยรีบสาวเท้าเรียมะึ้นรถเพื่อหนีพวเาสอน ึ่อนนี้็ยัไม่เลิถเถียัน ทว่าอิน็ันหันมาเห็นพอีเลยามมาับแนผมไว้
ทำเหมือนะระาให้ผมออไป ทว่าผม็ืนัวไม่ให้เาไ้ทำ
“นายะไปไหนแบฮยอน”
ึ !
“ันไม่ให้นายไปับมันนะ”
“ปล่อยันไปเถอะอิน ันไม่อยาทนฟันายับอยอลทะเลาะัน”
“…”
“ถ้าเิว่าันทำให้นายมีปัหามา ็ไม่้อมายุ่ับัน”
“แบ...”
“ไว้ัารปัหาไ้แล้ว่อยมาุยันนะ” ผมึมือเาออไม่สนใแววาล้ายเ็บปวอเา ถึอย่านั้นอิน็ยัรั้ผมไว้ ระาอย่าแรนผมแทบล้มว่ำไปับพื้น ีที่เารับไว้ไ้ทันผมเลยยัปลอภัยอยู่ “อิน...!”
“นาย้ออยู่ับัน !”
“ไม่...!”
“ันไม่ให้นายไปับมัน ุอาอะไรัน นี่มันู้รัมาว่า !”
“อิน !” ผมเรียื่อเาเบิาว้า้วยวามใไม่ิว่าเาะพูาแบบนี้ใส่ผม และไม่ิว่าเาะมอเราสอนออ่ายนานั้น วินาทีนั้นผม็พยายามผลัันเาออไปไม่ให้มาแะัวผม “ปล่อยัน !”
“็บอไม่ไ !”
“นีุ่”
“อะไร...!”
ผัวะ !
“รี๊ !” อยอลถึับรีร้อออมาเมื่อู่ๆานยอล็ระาอินไป่อย เล่นเอาอีฝ่ายถึับล้มลไปนอนุมปาับพื้น มีเลือไหลึมนเปื้อนมือทีุ่มอยู่ เล่นเอาผมถึับื่นระหนมอหน้าานยอลที่ึผมมาอยู่้าหลั
าที่เยมีรอยยิ้มมอบให้เป็นประำอนนี้ลับนิ่ันนน่าลัว
“แ่นีุ้็ปล่อยนอผมไ้แล้ว”
“แ...!”
“อัวนะ” านยอลับื้อๆะันผมึ้นรถ อนแรผม็ืนัวนิหน่อย ทว่าพอเห็นสายาออินที่ายแววแ้นเือออมา แถมยัทำท่าเหมือนะระโนใส่านยอลอี ผมเลยัสินใ้าวึ้นไปนั่บนรถอานยอลไม่หันไปมออิน โฟัสที่ทา้าหน้าประหนึ่ว่าัวเอเป็นนับ
ผมไม่อยามอหน้าเา รู้เลยว่า้อทำให้ผมรู้สึผิที่ทิ้เาแ่ไหน
แ่อนนี้ผมไม่อยาสนใอะไร
ผมแ่ปล่อยให้านยอลับมือผมไว้นถึอนโ
วามอ้าว้าปลุมไปทั่วร่าาย รู้สึอุหภูมิในร่าเย็นัเมื่อลับมาในห้อนอนที่ผมับานยอลร่วมรัันไม่รู้ี่รั้่อี่รั้ ร่าสูปิประูลปล่อยผมให้เินเ้ามาสำรวในห้อราวับว่าเพิ่มาเป็นรั้แร
ทั้ๆที่วามริมันไม่ไ้เป็นแบบนั้น
“ุอยาอาบน้ำ่อนไหม”
“อะ...”
“เหนื่อยมาทั้วัน เี๋ยวผมทำอะไรให้ิน” ำพูอเาทำให้ผมหันไปมอหน้า รอยยิ้มแสนหวานลับมาอีรั้ไม่่าาน้ำหวานล่อม เล่นเอาผมถึับหลุบา่ำเหลือบเห็นว่าหลัมืออเามีรอยแ้ำนิหน่อย สสัยะใส่แรับหมัเมื่อี้หนัเอาเรื่อ
ไม่รู้อะไรที่ทำให้ผมเินไปหาเา ับมือ้านั้นึ้นมาู
“ุวรหายาทานะ”
“ทาให้ผมไ้ไหม”
“…”
“ผมไม่่อยถนัน่ะ”ผมรู้ว่านั่น็แ่ับั ถึอย่านั้น็ยัพยัหน้าลออ านยอลเินไปหยิบยาทามาให้ผม านั้น็เ้าไปล้ามือในห้อน้ำ ส่วนผม็มานั่รอเาบนเีย รอนเาเ็มือเสร็แล้วมาทิ้ัวลนั่รหน้า ่อนะยื่นมือมาให้ผมทายาให้
ผมไม่ไ้พูอะไร แ่แะเนื้อรีมลบนรอย้ำ ฝนมันนลายเป็นวว้าเบาๆ วาสีสวยับ้อมาที่ารระทำอผม พลันผม็้อะัเมื่อริมฝีปาร้อนัประทับลบนหน้าผาสร้าวามื่นระหนให้หัวใผมเ้นผิัหวะ
ผมเยหน้าึ้นาารโฟัสมาสบาับเา
นั่นทำให้เาทาบริมฝีปาลมาบนเรียวปาอผม
“อื้อ…”ผมราในลำอนิหน่อยเมื่อเามอบรสสัมผัสแสนโหยหามาให้ ทั้รุเร่าเอาแ่ใ หาแ่็ูื่มไม่อาปิเสธไ้ านยอลใ้มืออี้าับหน้าผมไว้ สอลิ้นเ้ามาเ็บเี่ยววามหวานภายในหยอเย้าเรียวลิ้นผมอย่าที่อบทำ
ผมหลับาลน้อมรับสัมผัสนั้น เสียริมฝีปาที่เลื่อนเ้าันัอย่าหยาบโลนท่ามลาวามเียบันอห้อนอนว้า ร่าสูวา้อนเอาน้ำหวานในปาอผมไปเือบหม ามูับทุอย่าหยไม่่าาสัว์ร้ายหิวระหาย ไม่นานนัหยอยา็หล่นลไป
เ่นเียวับร่าายผมที่ราบลบนเีย
“านยอล...” ผมเรียื่ออีฝ่ายเสียแผ่วอนที่เาูบบนออาว ใ้มูไล้ไปมาสูหายใเ้าล้ายเอาลิ่นายผมเ้าปอ ใบหน้าผมึ้นสีแเล็น้อยหาแ่วามเินอายลับลบไปทั่วทุอูผิว ผมยุ้มเรือนผมสีเ้มไว้ในมือะให้เาสัมผัสไปทั่วร่าอย่าไม่นึรัเีย
แวบนึผมิว่าัวเอมันใ่ายที่ยอมปล่อยร่าายให้ใร่าเยิม ทว่าพอิีๆ...
มีแ่านยอลเท่านั้นที่สัมผัสผม้วยวามพอใ อินยัไม่เยและผม็รู้สึว่ามันะไม่มีทาเิึ้นไ้่ายๆ ในใลึๆมันำลัประท้วว่าผมะไม่มีวันให้อินไ้ทำอะไรับผม
ผมยัอยาให้เราสอนเป็นเพื่อนันอยู่
ไม่อยาให้วามรู้สึมันเปลี่ยนแปลไป
“แบฮยอน ุำลัิถึใร”
“อะ...!”
“มอแ่ผมไ้ไหม”
“านยอล”
“มอมาที่ผมนเียว”
LOADING 100 PER
เิมรอหลับาใ้ใเลือ านนี้ใะลวหรือใะร !
รอเยอะอัพไวนาา ใรอยาอ่านรีบเิมไวๆ ไม่นานเินรอ !
ฝาิาม้วยน้า อย่าลืมเม้นน้า
1 เม้น 1 ำลัใให้ำลัใแบฮยอน
เมื่อพูถึ่ำืนอพวเา อย่าลืมิแท็ในทวิ !
#ฟิืนอานแบ
ความคิดเห็น