เชื่อเถอะน้อง รักกับพี่ไม่มีขม

"เกิดอะไรขึ้น ทำไมเป็นแบบนี้" 

"พี่ปาย...ช่วยคะนิ้งด้วย คะนิ้งเจ็บ คะนิ้งจะไม่กลับไปหาเขาอีกแล้ว พี่ปายช่วยคะนิ้งด้วย ฮือๆ"

5 ปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยลืมเธอเลยแม้สักเสี้ยววินาที แม้ความเจ็บปวดในครั้งนั้นจะเลือนหายไปแล้วก็ตาม แต่ความรู้สึกบางๆ ทว่าเข้มข้นเหมือนสายเลือดหล่อเลี้ยงหัวใจกลับยังคงเดิมไม่มีเปลี่ยน

ใบหน้าฟกช้ำของวลัยรัมภา ทำเอาเขาต้องสบถในใจอย่างเดือดดาล โกรธแค้น ชิงชัง ไฟในดวงตาคมกล้าแทบจะปะทุออกมานอกเบ้า และแม้นวลัยรัมภาจะช้อนตาขึ้นมองเขาสักนิด เธอจะไม่มีวันได้เห็นเปลวไฟนั้นเด็ดขาด

รหัทกอดวลัยรัมภาด้วยความทะนุถนอมราวกับเธอคือไข่ในหิน มือของเขากำแน่น กรามของเขากัดขบกันดังกรอด มัน!  มันทำร้ายเธอ ทำร้ายดวงใจของเขา มันต้องตาย!!!

รหัท วิทยาเรืองรอง (ปาย)

เขาคือรุ่นพี่ที่รุ่นน้องทุกคนเกรงขาม เพราะความเงียบและบ้าบิ่น ตรงกันข้ามกับความหล่อเหลาลากไส้

จะเรียกว่าหัวโจกท์ก็คงไม่ผิด แต่เขาเรียนดี กีฬาเด่น เพอเฟ็คทุกอย่าง

ยกเว้นความรัก ที่ดูเหมือนจะชักช้าและเกร็งไปเสียทุกที

จนในที่สุด ปลาย่างคนสวยก็ถูกสุนัขคาบไปรับประทานเสียนี่

วลัยรัมภา โรจนะสกุล (คะนิ้ง)

เธอต้องเจ็บปวดเพราะถูกคนรักทำร้าย 

เมื่อพาตัวเองหนี ก็เพิ่งมาเจอกับรักที่แสนอบอุ่น

ซึ่งแท้จริงแล้ว ความรักของเขาเกิดขึ้นมานานเหลือเกิน

พอเจตน์ จุมพล (เจตน์)

เขาคือคนที่ฉกเธอไปได้ก่อน

แต่แท้จริงแล้ว เขาเพียงต้องการแย่งชิง

ไม่ใช่เพราะรัก