คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : 7 คนในความคิดถึง คนในหัวใจ 1/3
ฟาร์มการุณย์กาญจ์, ปัจจุบัน
คนหนึ่งไม่กล้าบอกความรู้สึกส่วนลึก ซ่อนไว้ไม่เผยให้ใครรู้ ส่วนอีกคนนั้นดูนิ่งจนไม่อาจคาดเดาได้ว่าคิดสิ่งใดอยู่ ว่ากันว่าผู้ชายด้วยกันดูกันออก แต่ในกรณีปราบศึก ภูตะวันขอยกมือแย้งโดยไม่คิดลังเล
ทายาทคนกลางแห่งฟาร์มสุกรการุณย์กาญจ์ทอดมองทิวต้นแก้วมังกรยาวสุดลูกหูลูกตาแม้จะเดินผ่านมาแล้วเกินครึ่งทาง ดีเหมือนกันที่ทะเลจันทร์ปลูกเป็นแนวยาวเพราะทำให้เขามีเวลาจับไต๋ปราบศึกได้นานขึ้น ภูตะวันไม่รีบเดิน คนซึ่งอายุมากกว่าก็เช่นกัน
“คุณปราบมีพี่น้องหรือเปล่าครับ”
“ไม่มีครับ” นักวิจัยหนุ่มตอบตามจริง พ่อแม่เขาตั้งใจมีลูกคนเดียวเพราะอยากทุ่มเวลาและความรักทั้งหมดให้อย่างเต็มที่ “ผมมีลูกพี่ลูกน้องหลายคน แต่เพราะช่วงเด็กๆ ย้ายที่อยู่ ย้ายที่เรียนบ่อยตามงานของพ่อกับแม่ เลยทำให้ไม่สนิทกันมากเท่าไร”
“เราต่างกันเยอะทีเดียว ผมมีพี่น้องสามคนอย่างที่คุณปราบรู้มาบ้างแล้ว และด้วยความที่เป็นผู้ชายคนเดียวในบรรดาสามคนพี่น้องนี่แหละครับ พ่อเลยปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กให้ปกป้องพี่แซนและไอ้ซี” ภูตะวันยิ้มไปถึงดวงตายามเอ่ยถึงพี่สาวและน้องสาวร่วมสายเลือด ชายหนุ่มยอมรับว่าตนไม่ใช่ผู้ชายสายหวาน ไม่อ่อนโยน แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่รักพี่รักน้อง ทุกคนมีวิธีการปกป้องคนในครอบครัวแตกต่างกันไป
...เช่นเดียวกัน ภูตะวันปกป้องทรายรุ้งและทะเลจันทร์ในแบบของเขา
“เมื่อก่อน ซีเคยเล่าให้ฟังว่ามีพี่ชาย”
“มันพูดถึงผมในแง่ดีหรือร้ายล่ะครับ”
“ซีไม่ได้มีพี่ชายที่ดีที่สุดในโลก แต่มีพี่ชายที่รักซีมากที่สุดในโลก” เขาจำได้ดี แววตาทะเลจันทร์ยามพูดถึงพี่ชายไม่ต่างอะไรกับแววตายามภูตะวันพูดถึงพี่สาวและน้องสาว
“มันบอกคุณปราบแบบนั้นหรือครับ”
“ครับ”
“ไอ้นี่หลงตัวเองชะมัด คิดไปได้ยังไงกันว่าผมรัก แค่ฟังคุณปราบเล่าผมยังขนลุก” ชายหนุ่มถึงขั้นลูบแขนตัวเอง ทว่าลึกๆ แล้วดีใจไม่น้อย “แต่ว่าก็ว่าเถอะครับ ผมก็ห่วงมันอยู่เหมือนกัน กับพี่แซนไม่น่าห่วงแล้วเพราะมีพี่ธรณ์มารับไม้ต่อ แต่สำหรับไอ้ซี ดูท่าจะยากครับ”
“อะไรยากครับ”
“ก็คนที่จะมารับไม้ต่อจากผมน่ะสิครับ ยาก !!”
“ทำไมคุณซันคิดแบบนั้น”
“ผมไม่เคยเห็นมันมองใครสักคนเดียว” พี่ชายแสนดีของทะเลจันทร์เว้นจังหวะครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยต่อ “ตอนมันเรียนมหา’ลัย คุณปราบเคยเห็นมันมองใครบ้างไหมครับ”
“ผมไม่เคยเห็นซีมองใคร”
“ครับ เราคิดเหมือนกัน”
“ความจริงแล้วไม่เหมือนเสียทีเดียว”
“ผมชักไม่เข้าใจ”
“เรื่องความรัก...สำหรับบางคนไม่ใช่เรื่องที่ต้องแสดงออก”
“แสดงออก ?” คิ้วหนาเริ่มขมวด น้ำเสียงพูดปนมากับเสียงหัวเราะขันตัวเองน้อยๆ แม้ไม่เข้าใจที่ปราบศึกเกริ่น แต่ภูตะวันพอจะเข้าใจบ้างแล้วว่าเหตุใดน้องสาวถึงผูกใจรักผู้ชายคนนี้มานานหลายปี ความคิดความอ่านของปราบศึกไม่เหมือนใคร แปลกแต่ไม่ประหลาด ทะเลจันทร์น่าจะเหมาะกับผู้ชายแบบนี้ กระนั้นก็ยังหาเหตุผลไม่ได้ว่ามีอะไรที่เหมาะสม
...หนุ่มนักเรียนนอกกับสาวเจ้าของฟาร์มหมู
...หนุ่มสุขุมกับสาวเซอร์
“ครับ บางคนไม่ชอบแสดงออก แต่เลือกมองอยู่ห่างๆ มากกว่า”
“ผมเคยได้ยินแค่ว่าคนเรามักอยากเก็บสิ่งที่ตัวเองรักไว้ใกล้ตัว” อย่างไร่แก้วมังกรนี่ก็เหมือนกัน ไอ้ซีคงถือคติที่ว่าหากไม่ได้อยู่ใกล้คนที่ตัวเองรัก มีผลไม้ที่คนซึ่งตัวเองรักไว้ดูต่างหน้าก็ยังดี
“ทุกอย่างมีช่วงเวลาของมัน และทุกคนมีเหตุผลในสิ่งที่เลือกทำ”
“หืม ?”
“บางครั้งคนเราต้องเลือกระหว่างความสุขของตัวเองกับความสุขของคนในครอบครัว แต่ผมเชื่อเสมอว่าเมื่อถึงเวลา โลกจะเหวี่ยงแม่เหล็กต่างขั้วให้กลับมาเจอกัน”
อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงบ้านตุ๊กตา หนุ่มภูธรอยากยืดระยะทางให้ยาวกว่านี้อีกสักหน่อยด้วยยังจับคำพูดปราบศึกได้ไม่เต็มที่มากนัก ทว่าประโยคต่อมาซึ่งออกจากปากคนที่ภูตะวันเต็มใจฝากทั้งตัวและหัวใจของน้องสาวไว้กลับทำให้ทุกสิ่งชัดเจนขึ้นในชั่วเวลาเพียงไม่กี่วินาที เมฆครึ้มที่บดบังบางอย่างอยู่นานจางหายไปโดยพลัน
“ไม่ติดต่อ ไม่ได้หมายความว่าไม่คิดถึง ไม่เคยพูด ไม่ได้หมายความว่าไม่รัก”
ความคิดเห็น