คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 4 วิธีปิดปากคนขี้โวยวาย 2/3
หมูขี้เกียจ หมูตะกละ เลี้ยงเสียขนมจริงๆ !
“เข้าบ้านเถอะ พี่จะกลับแล้ว”
“อืม” หญิงสาวพยักหน้าช้าๆ ก่อนโบกมือให้ “ฝันดีนะพี่ปราบ”
“ฝันดีเจ้าซี”
สาวเซอร์มองส่งคนที่ได้ใจเธอไปแล้วทั้งดวงเดินลัดไร่แก้วมังกรไปยังบ้านพักรับรอง ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ ทะเลจันทร์ยกสองมือขึ้นแนบแก้ม อุณหภูมิอุ่นๆ ถ่ายทอดไปมาระหว่างฝ่ามือกับใบหน้าไร้เครื่องประทิน หญิงสาวหลับตาลงเพื่อทบทวนเรื่องราวทั้งหมดในวันนี้ตั้งแต่ไปรับนักวิจัยหนุ่มหน้าเทศบาล ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนถึงตอนนี้
ทะเลจันทร์ลืมตาขึ้น เบื้องหน้าคือไร่แก้วมังกรที่เธอบุกเบิกมาเองกับมือ ตั้งแต่ระดมคนงานช่วยกันถากหญ้าถางพงปรับปรุงพื้นที่ตรงนี้ให้เหมาะแก่การปลูกพืช เธอคัดเลือกพันธุ์แก้วมังกรจากท่อนพันธุ์หลายแหล่ง จนได้ท่อนพันธุ์เหมาะสมที่จะปลูกภายในฟาร์มหมูการุณย์กาญจ์ เหนื่อยบ้าง ท้อบ้าง แต่ไม่เคยคิดทิ้งขว้างความตั้งใจเดิม
หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้เห็นแก้วมังกรดอกแรกบาน เธอมีต้นทุนที่ดีเพราะเพื่อนรักของพ่อทำธุรกิจส่งออกสินค้าด้านการเกษตร จึงไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีตลาดรองรับ ความตั้งใจของเธอยังผลให้ได้ผลผลิตที่งดงามชนิดที่ผลิตไม่เพียงพอต่อความต้องการ
ใครจะคิดว่าคนที่ไม่ชอบกินแก้วมังกรจะมีไร่ผลไม้ชนิดนี้เป็นของตัวเอง...
นอกจากครอบครัวที่คอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง เธอคงต้องขอบคุณอีกคนที่เป็นแรงบันดาลใจสำคัญ ปราบศึกไม่ชอบกินผลไม้ แต่มีแก้วมังกรเพียงอย่างเดียวที่เขากินได้แบบไม่มีเบื่อ ความชอบของเขาคือแรงขับเคลื่อนความฝันของเธอ
“ขอบคุณนะพี่ปราบ”
เสียงหวานลอยละล่องในสายลม ไม่กล้าขอบคุณเจ้าตัวตรงๆ พอๆ กับที่ไม่กล้าบอกว่าแอบรักมาเนิ่นนาน
เครื่องมือสื่อสารในกระเป๋ากางเกงสั่นครืดๆ ดึงสติที่หลุดลอยไปยังบ้านพักนักวิจัยให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว ทะเลจันทร์ล้วงออกมา หน้าจอปรากฏภาพภูตะวันมีหนูเปรี้ยวหวานขี่คออยู่
“ว่า” หญิงสาวกรอกเสียงยามรับสาย
“คำทักทายไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ ไอ้ซี”
“ว่า...ไง”
“เออดี เพิ่มให้ตั้งพยางค์หนึ่ง” ปลายสายบ่นไม่จริงจังนัก “พ่อโทรมาบอกฉันว่าคุณปราบเขาเป็นรุ่นพี่ชมรมแก”
“โลกกลมใช่ไหมล่ะ”
“สมัยเรียนมีคนคบด้วยหรือ นึกว่าซุ่มซ่ามก่อเรื่องเสียจนคนอื่นเขาหนีหมด เมื่อกี้แม่บ่นว่าตอนเช้าแกทำกระถางต้นแววมยุราพ่อแตก บ่นเหมือนไม่ชินกับธรรมชาติของแก เบื่อจะฟังว่ะ”
“พี่ซันก็เลยโทรมาบ่นซีอีกคนว่างั้น”
“เปล่า คิดถึงซีน้องรัก เลยโทรมา”
“อี๊ ขนลุก” หญิงสาวลูบแขนป้อยๆ “พรุ่งนี้กลับบ้านหรือเปล่า นัดใครไว้ก็กลับมาจัดการด้วย”
“ฉันแค่ประสานงานโว้ย ส่วนคนที่ต้องอำนวยความสะดวกให้คุณปราบคือแก พ่อยกฟาร์มหมูให้แกแล้ว”
“ได้ยังไงล่ะพี่ซัน ไม่เอาหรอก ซีไม่ว่าง งานเยอะ” ถ้าเป็นไปได้เธออยากสลับความรับผิดชอบกับพี่ชายเสียด้วยซ้ำ ให้ภูตะวันกลับมาอยู่ฟาร์ม ส่วนเธอก็เปลี่ยนบรรยากาศไปดูแลไร่ข้าวโพด
“ใครเขาให้แกทำหน้าที่ทุกอย่างเองล่ะ ตัวเหม็นขี้หมูแบบนี้ผู้ชายที่ไหนเขาชอบ ชาตินี้แกจะมีผัวหรือเปล่าฮึไอ้ซี”
“ไม่เห็นต้องมี ผู้หญิงเขาโสดกันให้รึ่ม” เธอจะหาสามีจากไหนได้เล่า คนที่อยากให้เป็นก็ดูท่าจะยาก
“ชอบใครก็รีบๆ บอกเขาไป ก่อนคานจะถามหา”
“ซีไม่ได้ชอบใคร”
“ฉันรู้จักแกมาทั้งชีวิต อย่าคิดว่าฉันไม่รู้”
ทะเลจันทร์อ้าปากค้าง เดาทางไม่ถูกด้วยซ้ำว่าพี่ชายรู้จริงหรือพูดดัก หญิงสาวคิดสะระตะว่าเผลอทำอะไรให้ภูตะวันจับสังเกตได้ว่ามีคนที่แอบรัก หากแต่ไม่ทันได้โต้ตอบใดๆ คนเปิดประเด็นก็ชิงวางสายไปก่อนอย่างหน้าตาเฉย
พี่ซัน ! กลับมาบ้านเมื่อไรละน่าดู...
นอกจากสมัยเรียนที่อ่านหนังสือสอบหามรุ่งหามค่ำจนขอบตาดำคล้ำเป็นหมีแพนด้าแล้วนั้น ก็ไม่เคยมีครั้งไหนอีกเลยที่ทะเลจันทร์ตาค้างนอนไม่ลับยันสว่างอย่างเมื่อคืน หลังจากที่ปราบศึกกลับไปหญิงสาวก็อาบน้ำอาบท่าทาแป้งเด็กจนหน้าขาวนวลตัวหอมฟุ้ง ความคิดถึงอดีตเก่าก่อนสั่งให้รื้อของในกล่องพลาสติกที่ถูกปิดตายมานานออกมาดู
ทุกครั้งที่ออกค่ายของชมรม สมาชิกทุกคนจะมีสมุดคนละเล่มที่เย็บเองกับมือ ความเนี้ยบและความสวยงามขึ้นกับจินตนาการ ความประณีต ประดิดประดอย และหัวทางด้านศิลปะ ซึ่งสมุดของทะเลจันทร์มักเป็นอันดับต้นๆ ของความเยินโดยที่เจ้าตัวไม่ยอมรับแถมยังให้กำลังใจตัวเองว่ามันคือความอินดี้
หากมองในมุมเศรษฐศาสตร์ สมุดเล่มเท่าฝ่ามือที่หน้าปกวาดรูปง่ายๆ เอาไว้อาจเป็นได้แค่เศษกระดาษ ไม่มีราคาค่างวดใดๆ ทว่าเมื่อมองในมุมคุณค่าทางจิตใจ มันกลับมีคุณค่ามหาศาล ทุกข้อความบนแผ่นกระดาษล้วนเป็นลายมือสมาชิกค่ายที่ระบายความในใจต่อเจ้าของสมุด เขียนอะไรก็ได้ที่อยากเขียน หรือวาดรูปอะไรก็ได้ที่อยากวาด ไม่มีกฎเกณฑ์ตายตัวในจำนวนครั้งที่เขียนหรือปริมาณมากน้อยของน้ำหมึกปากกา
‘สวัสดีน้องใหม่’
‘ว่าไงหัวโจก’
‘เตาอั้งโล่ในโรงครัวตกแตก ฝีมือเราใช่ไหม’
‘ขอบคุณที่มาค่ายด้วยกัน’
เมื่อคืนทะเลจันทร์อ่านลายมือปราบศึกในสมุดวนไปวนมาอยู่หลายรอบ อ่านจนท่องจำได้ขึ้นใจ หากสมัยเรียนจำบทเรียนได้แม่นยำเช่นนี้ไม่วายได้เกียรตินิยม
ความคิดเห็น