ลำดับตอนที่ #32
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : รักพี่แสนแน่นหนัก ทั้งยังภักดิ์เพียงนวลน้อง
่อปาหนันยื่น้อนให้เา
แล้ว็มออีฝ่ายอย่านใเมื่อนบนเียลับยมือออแล้ว็หันมามอเธออย่ารออย...
ะให้ปรนนิบัิป้อน้าวป้อนน้ำอีเหรอ?
ิ้วเ้มโ่ึ้น
ยามวามวาวๆมอเธออย่ารออย ทั้ยับุ้ยปาไปที่้าวสวยเป็นเิทว
“วานุโอภาสป้อน้าวุายทีนะะ
ันนึึ้นไ้ว่ามีานที่ทำ้าอยู่ ัน้อลับ่อน่ะ”
่อปาหนันบอเสียอ่อน วา้อนล
ใบหน้าไม่บึ้แ่็ไม่ยิ้ม
“ลับไปพัที่บ้านพัรูที่เสือบัิเยสะเาะลอนเ้าไปหาน่ะหรือ”
นบนเียมวิ้วทันที
ลืมเรื่อที่สวมบทสำออย รีบลาเียามเธออย่าร้อนใ
“่อปาหนัน
มันอันรายเมื่อืนเาไม่ทำร้ายเธอ็ไม่ไ้หมายวามว่าเาะไม่ย้อนลับมาทำร้ายเธออี”
“แล้วะให้ันทำอย่าไระ”
ย้ายไปอยู่บ้านันสิ ...
เาเือบโพล่ไปแบบนี้แล้ว ไอศูรย์ยั้ปาทัน แม้ใอยาะทำแบบนั้นริๆ
อุ้มผู้หิหัวื้อนนี้ใส่รถแล้วเอาไป่อนให้ห่าไลผู้น ห่าไลอันรายใใ
ไม่ให้แผ้วพาน เอาผ้าเ็หน้าห่อแล้ว่อนใ้หมอนไ้ยิ่ี
“็... ไม่พับ้านพัรู”
“ัน็ไม่ไ้บอว่าะนอนที่บ้านพัรูนี่ะ”
่อปาหนันบอ หิสาวถอนหายใแล้ว็อธิบายเสียเรียบ
“ันับพี่ศรี
ไปพัที่บ้านอรูให่มานพั่วราว่ะ ส่วนรูให่็มาพัที่บ้านพัรูแทน”
“อ้อ... แล้วไป” ไอศูรย์ถอนหายใอย่าโล่อ
เายืนเท้าเอวมอนรหน้าแล้ว็ยิ้ม พอเห็นเธอมอเาแล้วมวิ้ว นั่นแหละ
พ่อเลี้ยเสืออาวบ้านถึนึึ้นไ้
รีบยมือแะมับราโอยแล้ววนเไปหาโอภาสเบาๆ
“ไม่้อแล้ทำแล้ว่ะ
ันเป็นรู ย่อมูออว่าเ็นัเรียนนไหนป่วยริ นไหนป่วยารเมือ” ่อปาหนันบอเสียเรียบเรื่อย
*******
ไอศูรย์ถูุหมออัปเปหิออาโรพยาบาลหลัาที่ินอาหารเย็นเสร็
เา้อเินทาลับปาไม้เพราะว่ามีาน้อทำ
พรุ่นี้้าะลาุอปาไม้เา้ามเาไปาแล้ว่อยปล่อยล่อน้ำปิเพื่อไปแม่น้ำเ้าพระยา
เ้าพระนร
รถิ๊ปอไอศูรย์ับนำรถอโอภาสผ่านหน้าโรเรียน
เารู้แล้วว่า่อปาหนันพัที่บ้านอรูให่มานพ ายหนุ่มลารถพลาหันไปบอโอภาสให้รอสัรู่
่อนที่ร่าสูะ้าวเท้ายาวๆเินเ้าไป้านใน เพราะ่วนี้ฝนหนั
พื้นินึมีน้ำัอยู่เป็นแอ่ๆ
เ็น้อยหลายนมานั่รอัับปูัวเล็ที่ออมาเล่นน้ำฝนในแอ่
พอเยหน้าเห็นผู้ายัวสูให่็ใลัว รีบวิ่หนีลับบ้านัน้าละหวั่น เาเินลัทาเินเล็ๆ
อ้อมไป้านหลัโรเรียนระทั่เห็นหลัาบ้านอรูให่มานพ
วามมืเริ่มโรยัวรอบลุม
ลิ่นวันาารสุมไฟไล่ยุให้วัววายอาวบ้านรุ่นมาามสายลม
ไอศูรย์หยุเท้าอนเินมาถึใ้้นะบห่าาัวบ้านอรูให่มานพไม่มา
เาเห็นเธอแล้ว เาั้ใะมาลาเธอลับปาไม้
แ่พอมาเอภาพ่อปาหนันนั่ท่ามลาแสะเียสีส้มวับแวม
ลับทำให้ไอศูรย์ยืนมออยู่ที่เิมนอิ่มใแทน
ร่าสมส่วนอ่อปาหนันสวมเสื้ออบัวสีาว
และผ้าถุสีเ้มที่สาวๆาวบ้านแถบนี้อบนุ่ ผมยาวอเธอรวบเป็นมวย่ำๆ เปิลำอเล็บอบบา
แสาะเียน้ำมัน๊าที่ั้อยู่้าๆ
ทำให้วหน้าอหิสาวูอ่อนหวานละมุนละไม
เ้าหล่อนำลันั่พับเพียบหน้าระ้นาให่
ที่มีใบเยสีเียวเ้มวา้อนไว้เ็ม มือยับับใบอบิอย่าล่อแล่วและำนา
หม่อมราวศ์ไอศูรย์มอ่อปาหนันนั่พับุหลาบใบเยเพลิน เหมือนมีนเรียเธอาในบ้าน
หิสาวหันามเสียเรียแล้ววาอในมือล ลุเินเ้าไป้านใน
“ไม่ินริๆนะ อร่อยนะ โรยน้ำาลหน่อยอร่อยมา”
ศรีสมรถาม ในมือมีมะพร้าวะทิที่ผ่ารึ่
หล่อนโรยน้ำาลแลรลาแล้วใ้้อนัิน
“อิ่มอยู่เลย่ะ ้าวยัไม่เรียเม็เลย”
“แหม... ินน้อยไปนะ ผอมเินไม่สวยนะ”
่อปาหนันยิ้ม ไม่ไ้อบอะไร
เธอเินลับมารนอานบ้าน
เมื่อเย็นอนลับาโรพยาบาลเธอเินอ้อม้านหลัโรเรียนมาบ้านันา
เห็นอใบเยามเหลือเินเลยแวะเ็บมาเสียเยอะ ะทำะโ้ใบเยไว้ให้ลูๆอันาับแบ่ไปให้เ็นัเรียนิน
่อปาหนันเิมอยู่บ้าน็มัไม่อยู่เย ทำนมบ้าับ้าวบ้า
ให้แนแบ่ไปแเพื่อนบ้าน พอมาอยู่แม่สอ หัว่ำมาไม่มีโทรทัศน์ู
ไม่มีวิทยุเปิเพลฟั เธอเลย่าเวลา้วยารทำนมไม่็อิน
ผลือศรีสมรเหมือนะอวบท้วมว่าเิมเล็น้อย และลูๆอันาพอเห็นเธอ็ะีอีใ
“เอ๊ะ”
หิสาวร้อ
เมื่อ่อใบเยที่เพิ่พับเป็นุหลาบเสร็เมื่อะี้หายไป เธอเหลียวมอรอบัว
“อ้าว...
หายไปไหนล่ะ วาไว้รนี้นี่นา”
“มีอะไรหายเหรอ๊ะ” ันาถามื่อๆ
“เี๋ยวะเอาเทียนไปส่อหาใ้ถุนบ้านให้
บาทีมันอาะลอ่อระานลไป”
“่อใบเย่ะ พับวาไว้เมื่อี้ ไม่รู้หายไปไหน”
่อปาหนันอบแล้วยิ้ม “ไม่เป็นไร่ะ พับใหม่ไ้ ัใบเยมาเยอะแยะอยู่”
ันายิ้ม
นา่วย่อปาหนันั้นะทิเพื่อใส่หน้าะโ้อยู่รรัว
่อปาหนันหยิบใบเยมาทำ่อ ใยันึสสัยว่านเอเผลอเอา่อแรไปวาทิ้รไหนหรือเปล่านะ
โอภาสมอุายที่เินุ่มๆลับมาแล้ว็ประหลาใ
ไปเร็วมาเร็วนานี้เียว
เานึว่าุายะอาลัยอาวร์่อปาหนันอยู่อวามรัสาวเ้านานอีหน่อยเสียอี
ายหนุ่มรีบเอาบุหรี่ลออาปาแล้ว็ทิ้ลแอ่น้ำใล้เท้า มอมันับสนิทแล้วึเยหน้าูเ้านาย
“ลับเลย”
ไอศูรย์บอพลาเินไปเปิประูรถิ๊ปอัวเอ
“อ่า... รับ”
โอภาสรับำ เินเร็วๆไปรถอัวเอ
หา็เหลียวลับมาอีรอบ เม้นสายามอฝ่าวามมืไปที่รถอไอศูรย์
เอ๊ะ... ะี้เาเหมือนเห็นุายถืออะไรมา้วยนะเห็นแวบๆไม่ทันมอีๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น