รัดเกล้า เงาปีศาจ - นิยาย รัดเกล้า เงาปีศาจ : Dek-D.com - Writer
×

    รัดเกล้า เงาปีศาจ

    ชีวิตของเด็กหญิงที่แม่หายตัวไปอย่างปริศนาตอนเธออายุ 4 ขวบ ซ้ำร้ายวันหนึ่งเธอก็ได้รู้ว่าตัวเองเป็นปอบ การตัดสินใจของเธอจึงเกิดขึ้น คือเลือกที่จะตาย หรืออยู่ที่จะใช้ชีวิตที่เหลืออย่างเป็นสุข...

    ผู้เข้าชมรวม

    177

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    11

    ผู้เข้าชมรวม


    177

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    2
    หมวด :  รักดราม่า
    จำนวนตอน :  4 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  27 มี.ค. 59 / 00:18 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    สวัสดีครับนักอ่านทุกคน
    ขอบคุณที่แวะเข้ามานะครับ อวยพรเลย "ขอให้มีความสุขมากๆ นะ (กับนิยายของผม)"
    และผมมีเรื่องจะบอก ถ้ายังไม่พร้อมอย่าพึ่งอ่านเลยนะ เพราะกลัวผิดหวัง
    เขียนบ้าง ไม่เขียนบ้าง
    แต่ถ้าคิดว่าอ่านฆ่าเวลาพอได้ครับ และด่าได้แต่อย่าแรงมาก :)
    ขอบคุณที่แวะเข้ามาจริงๆนะ

    บทนำ

             “ขอบคุณค่ะแม่” เด็กหญิงตัวน้อยๆ ในชุดนอนสีเหลืองลายดอกไม้ บอกกล่าวแม่ของเธอที่นั่งข้างกายด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มไร้เดียงสา หลังจากที่แม่ของเธอผูกสร้อยข้อมือที่ร้อยด้วยหินหลากสี เม็ดเล็ก ซึ่งสายสร้อยทำด้วยเชือกคล้ายกับเถาวัลย์เก่าๆ จากนั้นแม่ของเธอก็ก้มลงหอมหน้าผาก

         “ฝันดีนะ ดวงใจของแม่” ด้วยความมืดแพร่ไปทั่วบริเวณ ทำให้เด็กหญิงสนใจเพียงหินเม็ดสีฟ้าเปล่งประกายอ่อนสะท้อนแสงจันทร์ โดยไม่รู้เลยว่าผู้เป็นแม่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือราวกับเป็นคำสุดท้ายเพื่อกล่าวลา

                เธอยกข้อมือขึ้นมองดูหินเม็ดสีฟ้าเป็นครั้งสุดท้ายของค่ำคืน ก่อนที่จะหลับตาลง จากการสัมผัสอันอบอุ่นที่ลูบไปมาบริเวณผมของเธอ มันเป็นคืนที่พิเศษที่สุดคืนหนึ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของเธอ แต่เด็กสาวต้องอดใจรอให้ถึงวันรุ่งเพื่อจะหอมแก้มขอบคุณ เธอต้องการให้การขอบคุณเป็นเรื่องพิเศษเช่นกัน ซึ่งแท้จริงแล้วมันอาจช้าเกินไป

     

                ตึงๆๆ ตึงๆ

                “แม่ค่ะ! แม่!” เสียงฝีเท้ากระทบพื้นประสานเสียงเล็กแหลมของเด็กหญิงตัวน้อยพรางสะอื้นดังก้องบ้าน เธอเดินไป เดินมาด้วยท่าทีล้นลาน ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

                เธอตะโกนพรางกรีดร้องนับครั้งไม่ถ้วน พร้อมกับเดินไปหาทั่วทุกมุมบ้านหวังว่าจะพบแม่ของตน แต่แล้วด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการร้องไห้และเรี่ยวแรงที่หายสิ้น ทำให้เธอทรุดลงตรงทางเดิน แล้วก้มลงมองน้ำตาที่หยดลงบนฝ่ามือน้อยๆ จังหวะนั้นเองทำให้เหลือบไปเห็นสร้อยข้อมือที่แม่ให้ไว้ก่อนหายตัวไป ยังไม่ทันหายคิดถึงเธอก็เงยหน้าขึ้นมองประตูหน้าบ้านที่ดูเหมือนมีแขกมาเยือน

                เธอหยุดร้อง และกลั้นเสียงสะอื้น ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู ก้าวไม่ทันถึงหางตาเธอไปเห็นประตูห้องใต้ดินที่ปิดสนิท และเป็นห้องที่ยังไม่ได้เข้าไป
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น