Apocalypse Online เกมโกงวันโลกาวินาศ

ลำดับตอนที่ #253 : Extra Log 249: อมฤต

Extra Log 249: อมฤต

            พวกเขาถูกย้ายออกมาข้างนอกร้านกาแฟ

            สถานที่คือบนถนนหน้าร้านนั่นเอง

            …แต่ว่าสภาพของอาคารไปจนถึงสิ่งแวดล้อมรอบตัวไม่ได้เป็นปกติเลยซักนิดเดียว

            ท้องฟ้ามืดสนิท อาคารบ้านเรือนมีสภาพรกร้าง ดูเก่ากว่าเคยเห็นก่อนหน้านี้

            อย่างกับว่าที่นี่คือ…

            “รากของอาคาชิกเรคคอร์ดงั้นเรอะ”

            อิงศรสรุปตามที่เห็น เขาค่อนข้างมั่นใจว่าที่นี่คือมิติที่ ‘รูนรูม’ ซึ่งซีลอร์ดใช้เป็นที่นัดพบและติดต่อกับเขาในความฝัน

            รากของอาคาชิกเรคคอร์ด ก็คือโลกที่โดนความว่างเปล่ากลืนกินมายังอีกฟาก

            ประเทศนี้กับประเทศจีนเป็นปาราการด่านสุดท้ายของการกลืนกินโลกจากความว่างเปล่า ในช่วงที่พวกเขาขึ้นไปเผชิญหน้ากับแอดมินิสเทรเตอร์ ช่วงเวลานั้นเมืองคงจะถูกกลืนหายไปแล้ว

            แล้วการที่พวกเขามาอยู่ที่นี่ได้ในทันทีนั้น…

            อิงศรคาดเดาคำตอบเอาเอง

            “นี่พวกเราใช้ชีวิตปลอมๆ อยู่ในเมืองร้างตั้งแต่ที่ย้อนกลับมาเลยสินะ”

            “ถูกต้อง”

            เจ้าสิ่งมีชีวิตสีดำขนาดมหึมาพูดตอบ

            สิ่งมีชีวิตประหลาดรูปร่างประหลาดมีทั้งปีกที่ยุ่งเหยิงหลายปีกด้วยกัน และหางยาวมีปลายเป็นลูกศร ศีรษะคล้ายมนุษย์ไม่มีเส้นผมโผล่ออกมาจากปากขนาดใหญ่ที่มีเขี้ยวคมกริบเรียงตัวกันอย่างเป็นระเบียบ

            เป็นสัตว์ประหลาดราวกับฝันร้ายที่หลุดออกมามีตัวตน แต่แท้จริงกลับเป็นแอดมินิสเทรเตอร์ เป็นตัวตนที่เรียกว่าพระเจ้า มันเรียกตัวเองว่ามหาเทพราหู ราหูลาริส

            “พวกเจ้าอยู่ในภาพลวงตา ไม่สิโลกทั้งหมดก็เป็นแค่ภาพลวงตา ความจริงในเรื่องโกหก เรื่องโกหกกลายเป็นจริง ก็เหมือนดั่งหมอกพวกนี้ ไม่มีอะไรที่เป็นความจริงเลยซักอย่างเดียว”

            มันพูดพร้อมกับโบกมือ กวนหมอกที่ล่องลอยอยู่รอบๆ เหมือนกับเล่นเอาสนุก

            แต่อิงศรสนใจประโยคที่มันพูดมากกว่า ที่บอกว่าไม่มีอะไรที่เป็นความจริงเลยแม้แต่อย่างเดียว นั่นหมายถึงโลกมายาที่หลอกพวกเขาหรือเปล่า?

            หรือเพียงแค่พูดลอยๆ

            หรือว่าแอบแฝงความหมายเอาไว้ ก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ว่าประโยคนั่นก็กระตุ้นเร้าต่อมความสงสัยขึ้นมา

            อิงศรรู้สึกว้าวุ่นกับความคิดของตัวเอง เขามีสมมติฐานที่เชื่อได้ยากอยู่เรื่องหนึ่งคอยรังควานใจตั้งแต่ย้อนกลับมา ไม่สิมันเริ่มคลางแคลงใจขึ้นมาตั้งแต่ตอนที่รับรู้เรื่องของโลกคู่ขนานกับความฝันเมื่อครั้งที่ได้เมอร์คาบาห์มาครอบครอง

            เขาได้สัมผัสกับระบบการล้างสมองของมิติหรืออะไรก็ตามที่บงการความฝันซึ่งเป็นดั่งโลกคู่ขนานนั่นมาแล้ว ซึ่งมันคล้ายกับวิธีการที่ราหูใช้

            คอยป้อนความทรงจำที่ไม่มีอยู่จริง โน้นน้าวความรู้สึกให้รู้สึกกลมกลืนเหมือนกับอาศัยอยู่ที่นั่น วิธีการมันเหมือนกันจนเกินไป แล้วสมมติฐานที่น่าเคลือบแคลงก็แล่นขึ้นมา

            บางทีตอนนี้ตนเองก็กำลังติดอยู่ในความฝันแบบเดียวกันหรือเปล่า

            ไม่รู้เลยจริงๆ ไม่รู้อะไรเลย ความจริงในเรื่องโกหก เรื่องโกหกกลายเป็นความจริง คำพูดของราหูมันคืออะไรกันแน่

            แต่ในตอนนั้นเอง ราหูก็พูดขึ้นว่า

            “แล้วก็มาถึงวันนี้จนได้นะอิงศร เจ้าทำลายโซลาริสกับลูนาริl นำพามนุษยชาติก้าวไปข้างหน้าแต่การจะมาถึงตรงนี้ได้มันก็ไม่ง่ายเลยเพราะงั้นข้าก็เลยถือวิสาสะช่วยเจ้าไปเยอะเหมือนกันทั้งอาคานาร์ที่มอบให้เจ้าไปรวมถึง…”

            จู่ๆ ราหูก็เปลี่ยนโทนเสียงพูดไปเล็กน้อย น้ำเสียงทุ้มต่ำและยานคาง

            กลายเป็นโทนเสียงอันคุ้นเคยสำหรับเขา

            “จะใช้ปาฏิหาริย์ไปทำไม ไม่ต้องพึ่งของอย่างนั้นหรอกในเมื่อสามารถใช้โศกนาฏกรรมได้ ชั่ววูบหนึ่งตอนที่เจ้าเผชิญหน้ากับความสิ้นหวังที่ลูนาริสมอบให้เจ้าคิดแบบนี้อยู่ใช่ไหมล่ะ”

            อิงศรเบ้หน้า เขาจำเสียงนั้นได้

            “นั่นมัน...”

            เสียงของราหูในตอนนี้เหมือนกับเสียงของคนที่บุกรุกรูนรูมและทำร้ายออร์ฟี่เมื่อยังเป็นซีลอร์ด มิหนำซ้ำคำพูดที่มันกำลังสาธยายก็คือคำพูดเดียวกับที่ได้ยินเมื่อคราวที่ต่อสู้ตัดสินกับลูนาริส

            ราหูพูดต่อ

            “ปีศาจใช้กับลูนาริสไม่ได้ งั้นก็ไม่ต้องใช้ปีศาจสิ แค่ใช้พลังก็พอ พลังที่จะสยบผู้ควบคุมได้ เธอมีมันอยู่แล้วนี่เพราะว่าข้าเป็นคนมอบมันให้ไปเองถ้ามีความสิ้นหวังมากพอเมื่อไหร่ก็สามารถใช้งานมันได้ เอาสิทำลายหอคอยสูงที่เรียกว่าบัลลังก์แห่งพระเจ้านั่นให้หักโค่นลงมาเลย”

            ราหูพร่ำบอกคำพูดที่เขาได้ยินเมื่อตอนนั้นออกมาไม่หยุด

            ”แล้วเจ้าก็ทำมัน ทำตามเสียงของข้าที่แนะนำเจ้าซึ่งจมปรักอยู่ในความสิ้นหวัง ข้าคือความหวังของเจ้าการช่วยให้พวกเจ้าข้ามผ่านการทดสอบที่ยากเกินไปก็อยู่ในแผนด้วยเมื่อพวกเจ้าจัดการแอดมินิสเทรเตอร์ที่ควบคุมบัลลังก์สวรรค์ลงก่อนที่มันจะตกไปอยู่ในมือของพวกเจ้าข้าก็ได้เข้าแทรกแซงแล้วตั้งค่าให้มันสร้างโลกปลอมๆ นี้ขึ้นมาหลอกพวกเจ้า”

            อิงศรตะโกน

            “ทำไม แกทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรกัน”

            “นั่นสินะเพื่ออะไรดีล่ะ เจ้าก็ลองเอาไปคิดดูก็แล้วกันถ้ายังมีโอกาสจะคิดน่ะนะ”

            สิ้นคำราหูประคองมือที่มีกรงเล็บแหลมคมขึ้นเสมอช่วงอก มวลพลังงานสีดำทะมึนก่อตัวขึ้นเป็นก้อนทรงกลม ราหูโยนมันขึ้นไป ก้อนสีดำนั่นลอยสูงขึ้นไปยังท้องฟ้า

            ”เพราะเจ้าช่วยจัดการโซลาริสกับลูนาริสให้ บัลลังก์สวรรค์ก็เลยหยุดการทำงานไปช่วงสั้นๆ ระบบป้องกันจึงหยุดทำงานไปด้วยทำให้ข้าเอาร่างกายนี้เข้ามาที่โลกนี้ได้ ทีนี้ก็จะขอเริ่มโหมโรงของบทสรุปการเดินทางของพวกเจ้าแล้วล่ะนะ”

            เมื่อคำพูดสิ้นสุดลง จังหวะพอดีกับที่บนท้องฟ้าปรากฏหลุมดำขนาดใหญ่ขึ้น ก้อนกลมสีดำที่ราหูโยนขึ้นไปขยายตัวเป็นหลุมดำนั่นแล้วดูดเอาทุกสิ่งๆ รอบเข้าไปข้างใน อากาศถูกดูดเข้าไปจนเกิดแรงลมพัดทุกสิ่งบนพื้นดินขึ้นไปหาหลุมดำนั่น

            อิงศรเดาะลิ้น

            ”ชิ เหมือนกับตอนนั้นเลยสินะ”

            สถานการณ์คล้ายกันมากกับตอนที่เขาได้รับเมอร์คาบาห์มา ตอนนั้นก็เกิดหลุมดำขึ้นที่นี่เหมือนกัน ที่รากแห่งอาคาชิกนี่

            ถ้าอย่างนั้นวิธีจัดการก็น่าจะเหมือนกัน อิงศรคิดอย่างนั้นจึงชูมือขึ้นไปเพื่อจะเรียกเมอร์คาบาห์ ใช้ดาบของเมอร์คาบาห์สะบั้นหลุมดำเหมือนกับเมื่อตอนนั้น

            “เมอร์คา…”

            ทว่า สัมผัสจากมือกลับหายไป อิงศรชะงักคำพูดเอาไว้เพราะความเจ็บปวดแสนสาหัสแล่นผ่านเข้ามาเสียก่อน

            “อึก”

            เขากัดฟันทนความเจ็บปวดนั้นโดยอัตโนมัติแต่ก็ยังมีเสียงครางเล็ดลอดออกมา มันเป็นความเจ็บปวดที่ไม่ทันตั้งตัว แต่พอรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มือข้างที่ชูขึ้นไปเพื่อจะเรียกอาคานาร์ออกมาก็ลอยเคว้งกลางอากาศไปเสียแล้ว

            ถูกตัดไปตอนไหนกัน เจ้านั่นเคลื่อนไหวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แต่ท่าร่างของราหูไม่ได้ขยับเปลี่ยนไปเลย แล้วทำไมถึง…

            วินาทีถัดมานั่นเอง พวกพ้องก็รับรู้ถึงบาดแผลของเขา

            นิวส่งเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจ

            “กรี้ดดดด”

            เลือดของเขาพุ่งออกจากแขนส่วนที่ถูกตัด ส่วนมือที่ขาดกระเด็นนั้นลอยขึ้นไปข้างบน ถูกดูดหายเข้าไปในหลุมดำบนท้องฟ้า

            มิ่งขวัญตะโกน

            “ศร!”

            กวินทร์ตะโกนเรียกพลอยซึ่งกำลังตื่นตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

            “คุณพลอยครับช่วยที”

            แต่นรินทร์ที่ไหวตัวทันก่อนเป็นคนที่ก้าวออกมาช่วยอิงศร ทันทีที่มาถึงนรินทร์ก็จับแขนข้างที่ขาดไปดู สลับกับมองแถบพลังชีวิตไปด้วย

อิงศร Lv.144 [/////43500:48000///..]      

            นรินทร์พูด

            “อิงศรนายบาดเจ็บที่อื่นอีกไหม”

            อิงศรส่ายหน้า เขายังคงกัดฟันข่มความเจ็บปวดอยู่ทำให้พูดได้ไม่มาก

            “เมื่อกี้นายมองเห็นตอนที่มันโจมตีมารึเปล่า”

            แต่นรินทร์ก็ส่ายหน้าเหมือนกัน

            “ไม่รู้สิ แต่บาดแผลนาย”

            แล้วเตรียมไม้เท้าจะร่ายสกิลรักษา แต่อิงศรก็ห้ามไว้ก่อน

            “ช่างมันก่อนเถอะรีบตั้งกระบวน…”

            ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาทำแบบนั้น จำเป็นต้องยืนยันให้ได้ว่าศัตรูจู่โจมเข้ามาอย่างไร ไม่เช่นนั้นจะถูกโจมตีตอนรักษาเพราะเป็นช่วงเปิดช่องว่างมากที่สุด

            ทว่า เสียงน่ารังเกียจกลับดังขึ้นเสียก่อน

            เสียงอวัยวะของใครบางคนถูกเฉือนออกไป ผู้เคราะห์ร้ายคราวนี้คือฟู

            มิกซ์ที่อยู่เคียงข้างฟูเบ้หน้า

            “ฟู”

            ฟูที่ยืนอยู่ข้างหลังสุดคอยระวังหลังให้พวกเขาถูกเล่นงาน ถูกตัดแขนกับขาขาดไปอย่างละข้าง มิกซ์ยื่นมือจะเข้าไปพยุงร่างของฟูไม่ให้ล้มกระแทก

            แต่ตอนนั้นเอง กลับเกิดเรื่องประหลาดขึ้น

            “อ้ากกก!!!”

            ร่างของมิกซ์นั้นจู่ๆ ก็ลุกไหม้ เด็กหนุ่มล้มลงไปกลิ้งกับพื้น ส่วนฟูล้มลงไปอยู่ในสภาพที่ช่วยตัวเองไม่ได้

            แต่ถึงอย่างนั้น

            “อึก…มิกซ์”

            ฟูก็ยังร้องเรียกชื่อของเพื่อนเด็กกำพร้าที่สนิทด้วยกันเหมือนเป็นพี่น้องโดยไม่สนใจตัวเอง

            อิงศรตะโกน

            “ทุกคนระวังตัวด้วย พลอยไปช่วยสองคนนั้น…”

            ตอนนั้นเองที่สายตาของเขาจับได้ถึงความเคลื่อนไหวแปลกๆ มีอะไรบางอย่างกำลังพุ่งไปหาพลอยที่หันหลังให้

            “พลอย!”

            เคร้ง เสียงโลหะแหลมสูงดังก้อง มิ่งขวัญไปโผล่อยู่ข้างหลังพลอยกำลังยันดาบเรเปียต้านดาบของศัตรูที่เพิ่งจะปรากฏร่างให้เห็น

            ผู้หญิงผิวซีด เส้นผมสีขาวยาวเฟื้อยพันยุ่งเหยิงไปทั่วทั้งร่างของหล่อน

            ทั้งแขนและขาของเธอเป็นเหมือนเคียวที่มีความคมเป็นอย่างมาก แล้วที่เคียวเหล่านั้นก็ยังมีคราบเลือดสดๆ ติดอยู่

            มันนี่เองที่ตัดแขนขาพวกเขาไป

            หล่อนตัวผอมเพรียวมากเสียจนไม่น่าเชื่อว่าจะยันกับมิ่งขวัญได้ หล่อนค่อยๆ กดเคียวเข้าไปหาคอของน้องชาย

            “ขวัญ”

            อิงศรพุ่งตัวออกไปพร้อมกับเงื้อคันธนูที่มีมีดติดอยู่สี่เล่ม ตวัดจะฟันใส่แผ่นหลังอันบอบบางของผู้หญิงคนนั้น แต่กลับมีคนมาขวาง

            ไม่สิ ไม่ใช่มนุษย์

            “ปีศาจ”

            สิ่งมีชีวิตที่เข้ามาขวางทาง เป็นสัตว์ประหลาดที่มีหัวเหมือนสิงโต แต่รูปร่างเป็นมนุษย์คล้ายกับ นรสิงห์ของ สิงห์อยู่มาก เพียงแต่ผิวกายของมันลุกไหม้ไปด้วยเพลิงไฟ

            คันธนูถูกหยุดด้วยอุ้งเล็บของมัน แรงต้านมหาศาลชนิดที่อิงศรใส่แรงเต็มที่ยังทำให้ธนูขยับไม่ได้

            ฟู่ม เสียงเหมือนกับมีอะไรแหวกอากาศดังแว่วมา อิงศรเพ่งสมาธิไปกับการโจมตีหมดแล้วจึงไม่ทันสังเกตว่ารอบตัวเกิดอะไรขึ้น รู้เพียงแค่ว่า กวินทร์กับเมษาวิ่งผ่านหลังเขาไป สองคนนั้นออกไปต้านวัตถุคล้ายกับหมัดจรวดสองลำที่พุ่งมาทางนี้

            เสียงปะทะกับหมัดจรวดนั่นดัง กึง กึง กึง กวินทร์กับเมษาหยุดมันไว้ไม่ได้แต่ก็พยายามจนเบี่ยงทิศทางของมันออกไปได้สำเร็จ

            แต่ทันทีที่หมัดจรวดเบนเข็มออกไปแล้ว ทั้งสองก็ปล่อยแขนห้อยตกในทันที แขนทั้งสองข้างมีร่องรอยว่าจะหัก การปะทะกับหมัดจรวดนั่นรุนแรงถึงขนาดนั้น

            “พี่อิงศรก้มลงฮะ”

            เสียงของเน็กส์ดังมาจากด้านหลังของปีศาจสิงโต อิงศรทำตามทันที

            วินาทีถัดมาหลังจากที่ก้มหัวลง หัวของปีศาจก็ถูกตัดด้วยคมดาบเวทย์สีเขียวจนขาดสะบั้น

            สกิลมหาวาโยของเน็กส์นั่นเอง แต่ทั้งที่โดนตัดหัวไปแล้ว แค่วินาทีเดียวหัวของปีศาจก็ต่อติดกับลำตัว มันเชื่อมเข้าหากันโดยกลายเป็นไฟแล้วหลอมรวมเข้าด้วยกัน

            ปีศาจสิงโตปล่อยหมัดฮุกใส่ท้อง

            “อ่อก”

            อิงศรถูกหมัดนั่นงัดจนเท้าลอยจากพื้น ก่อนจะถูกปล่อยให้ล้มลงไปกองอย่างหมดสภาพ แค่หมัดนั้นหมัดเดียวทำเอาแทบจะหมดสติให้ได้

            แต่เบื้องหลังเปลือกตาที่เกือบจะปิดสนิทนั้นเขาก็ได้เห็นภาพบาดตาบาดใจเข้าจนได้

            “ข…แค่ก แค่ก…ขวัญ”

            มิ่งขวัญที่ประดาบกับผู้หญิงผมขาวอยู่ด้านหลังปีศาจสิงโตไปอีกทีนั้นเสียท่า ถูกตัดแขนกับขาไปอย่างละข้างและล้มลง

            ผู้หญิงกำลังไล่ตามพลอยไป ตอนนี้กองหลังนอกจากเน็กส์กับนิวก็ไม่เหลือใครคอยป้องกันอีกแล้ว การโจมตีที่ไม่ทันตั้งตัวทำให้แนวรบของพวกเขาพังพินาศย่อยยับในพริบตา

            เพราะประมาทนึกไปว่าศัตรูมีเพียงคนเดียว เพราะเจ้านั่นประกาศว่าตัวเองเป็นแอดมินิสเทรเตอร์ ซึ่งทั้งโซลาริสและลูนาริสต่างก็ต่อสู้เพียงลำพัง

            เขาประมาทเกินไปแล้วตอนนี้พวกพ้องกับตัวเองก็กำลังจะถูกฆ่า

            “บ้าเอ้ย!”

            อิงศรสบถแล้วดันตัวเองออกไปข้างหน้า พยายามคลานไปเพื่อช่วยทุกคน คลานไปอย่างน่าสมเพช

            ปีศาจสิงโตพูด

            “อย่างนั้นแหละ แสดงความหวังของเจ้าออกมาอีกแล้วก็สิ้นหวังไปเสียเถอะ”

            มันระเบิดหัวเราะใส่ราวกับคนเสียสติจากนั้นจึงเหยียดเท้าไปเหยียบใส่หัวอิงศรกดจนกระทั่งใบหน้าแนบติดพื้น

            “นี่คือที่นั่งวีไอพีที่ข้าจัดเตรียมให้ เอ้า จงกรีดร้องออกมาสิวัชพืชเอ๋ย ฮะฮะฮะ”

            ช่างคล้ายกับออร์ทิเกสซาร์เหลือเกิน ทั้งวิธีการและการพูดของมัน คอยเชิญชวนให้เหยื่อดิ้นรนด้วยการแสดงความหวังแล้วผลักให้ตกไปอยู่ในความสิ้นหวังทันที

            อิงศรไม่สามารถขยับไปต่อได้อีก เขาทำได้เพียงแค่มองน้องชายกับพวกพ้องถูกฆ่าอยู่ใต้เท้าของปีศาจสิงโต

            “เอาเท้าสกปรกของแกออกไปจากหัวของพี่ฉันเดี๋ยวนี้!”

            เสียงของมิ่งขวัญดังขึ้นแล้วน้ำหนักที่กดหัวอิงศรอยู่ก็เบาลงในพริบตา

            ขาของปีศาจถูกตัดขาดกระเด็นแล้วขานั่นก็สลายไปในทันทีไม่ได้กลับไปรวมตัวเหมือนตอนที่เน็กส์ตัดคอของมัน

            เมื่อครู่เขาได้ยินเสียงมิ่งขวัญ แต่นั่นไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะมิ่งขวัญก็นอนกองอยู่ตรงหน้าเขาห่างไปไม่ไกลนี่เอง

            อิงศรยันตัวขึ้นด้วยแขนข้างเดียวแล้วมองไปรอบๆ

            มีผู้มาใหม่ปรากฏตัวขึ้นและกำลังไล้ต้อนผู้หญิงผมขาว ปีศาจสิงโตที่ถูกเฉือนขาไปแล้วงอกขาของมันขึ้นมาใหม่แล้วเข้าไปผสมโรงช่วยผู้หญิงสู้แต่ก็ยังเทียบฝีไม้ลายมือของอีกฝ่ายไม่ติด

            อิงศรหรี่ตามองผู้มาใหม่ ทันทีที่เห็นว่าเป็นใครปากของเขาก็เผยอ ออกเล็กน้อย

            ”ขวัญ”

            ผู้ที่มาช่วยเขาเอาไว้ก็คือมิ่งขวัญอีกคน…มิ่งขวัญที่ดูโตกว่าในตอนนี้ไปอีกสองปี

            “…จากโลกคู่ขนานงั้นเหรอ”

            อิงศรเงยหน้ามองขึ้นไปข้างบนเพราะได้ยินเสียงแปลกๆ ดังลงมาจากท้องฟ้า เสียงดังเปรี้ยะๆ

            ท้องฟ้ากำลังปริแตกเหมือนกระจกโดนทุบ แล้วก็มีจุดที่แตกเป็นรูโหว่อยู่เป็นหย่อมๆ ตามที่ต่างๆ ทั่วท้องฟ้า จากช่องว่างพวกนั้นมองเห็นทิวทัศน์ด้านบนของเมืองอยู่ด้านหลังช่องว่างนั้น ราวกับเป็นโพรงที่เชื่อมไปถึงมิติอื่น

            หรือว่ามิ่งขวัญอีกคนบินข้ามมิติมาทางรูพวกนั้น

            ท่ามกลางสถานการณ์ที่กำลังทวีความสับสนวุ่นวายนี่เอง

            ราหูได้พูดขึ้นว่า

            “การหลอมรวมโลกจากทุกวัฏจักรได้เริ่มขึ้นแล้ว เมื่อกวนทุกอย่างเข้าด้วยน้ำอมฤตก็จะสมบูรณ์”