คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #215 : Login 212: Operation Root Break 1
Login 212: Operation Root Break 1
รุ่งเช้าของวันใหม่ได้มาเยือนแล้ว อิงศรรับรู้เรื่องนั้นจากแสงแดดที่แยงลอดผ่านหมู่แมกไม้ทอดลงมายังลานกว้างที่เกิดจากการต่อสู้ซึ่งกวาดต้นไม้รอบๆ จนโกร๋นซึ่งพวกเขาทุกคนยืนอยู่ที่นั่น
พระอาทิตย์กำลังขึ้น แสงแดดเริ่มทอดลงสู่ป่าจากมุมที่สูงขึ้นเรื่อยๆ
เท่านี้ก็หมดไปอีกวัน พวกเขาอยู่ที่เกาะนี้รวมห้าวันแล้ว
“…”
ตอนนั้นเองร่างของมิ่งขวัญที่มีอายุ 17 ก็เริ่มไม่เสถียร ร่างกายแตกซ่านเหมือนภาพในโทรทัศน์เสีย
“ต้องไปแล้ว…คงจะได้เจอกันแค่นี้เท่านั้น แต่ก็พยายามเข้านะพี่”
มิ่งขวัญกล่าวแล้วหายไป หายไปโดยทิ้งร่างวัย 15 ของตัวเองไว้
มิ่งขวัญปรือตาขึ้น
“หมอนั่นไปแล้วเหรอ”
หมอนั่นที่ว่าคงหมายถึงตัวเองในอนาคตที่เพิ่งหายไป อิงศรตีความคำพูดน้องชายได้แบบนั้นจึงพยักหน้า
“อืม แล้วจำอะไรได้บ้างรึเปล่านายโดนอสูรเข้าสิงจนเป็นเรื่องเลยนะ”
นี่เป็นคำถามเพื่อตรวจสอบว่ามิ่งขวัญที่อยู่ตรงนี้จะพอรู้อะไรบ้างรึเปล่า
น้องชายพยักหน้า
“ก็คิดว่าจำได้หมดแหละตอนที่กลายเป็นแบบนั้นก็ยังมีสติอยู่”
ดูเหมือนโชคจะยังเข้าข้างอยู่บ้าง ไม่แน่ว่ามิ่งขวัญอาจจะมีข้อมูลเกี่ยวกับตัวตนจากอนาคตนั่น
”เล่าได้รึเปล่า”
พอพูดไป มิ่งขวัญก็ก้มหน้าลง
“คืนนั้นตอนที่เดินเข้าป่ามากับทุกคนจู่ๆ ก็รู้สึกง่วงแล้วก็จำอะไรได้เลือนรางไปหมดแต่ก็รู้สึกตัวแหละว่าไปโกยเอาพวกเนื้อดิบที่เตรียมไว้ย่างบาบีคิวเข้ามาในป่าแล้วก็รู้สึกตัวอีกทีตอนนอนอยู่บนเตียงแล้วจากนั้นก็รู้สึกเหมือนร่างกายไม่ใช่ร่างตัวเองเหมือนมีใครกำลังใช้ร่างกายอยู่น่ะ”
“แล้วรู้เรื่องที่ตัวนายจากอนาคตเข้ามาอยู่ในร่างเมื่อกี้ด้วยรึเปล่า”
“อืม เคยเจอมาก่อนด้วย”
“เคยเจอกับตัวเองในอนาคตเนี่ยนะ”
“ในความฝันน่ะก่อนจะรู้สึกตัวว่าหมอนั่นเข้ามาอยู่ในร่างแล้วก็ฝันว่าตัวเองไปอยู่ในโลกที่ปกติแล้วพวกเกมที่เรากำลังเล่นก็เป็นแค่เกมคอมพิวเตอร์ด้วย”
เดี่ยวก่อนนะ...อิงศรที่ได้ฟังเรื่องความฝันของน้องชายแล้วย้ำตัวเองให้ชะงักความคิดเอาไว้
แต่ว่า...
นั่นมันเหมือนกับที่เขาเคยฝันตอนที่กลับจากอาคาชิกเรคคอร์ดหลังจากได้เมอร์คาบาห์มาแล้วเลยไม่ใช่รึไง
มิ่งขวัญยังคงพูดต่อไปว่า
“แล้วก็พอคิดว่าตัวเองจะตื่นแล้วแต่กลับไปโผล่ในอีกความฝันหนึ่ง ความฝันที่เห็นตัวเองตอนโตกำลังจะฆ่าศร”
จะว่าไปแล้วตอนที่มิ่งขวัญตื่นขึ้นมาหลังจากอสูรในร่างกำลังจะตายอยู่แปบหนึ่งก็เหมือนจะเคยพูดอะไรไว้แบบนั้น บอกว่า ก่อนจะตื่นขึ้นมาฝันว่าตนเองกำลังจะฆ่าเขา
จากนั้นมิ่งขวัญก็พูดเรื่องที่ค่อนข้างเหลือเชื่อออกมา
“ศรที่อยู่ในความฝันนั่นจำได้ว่า...เพราะปกป้องใครไม่ได้เลย ทั้งที่เสียสละกระทั่งวิญญาณของตัวเอง ทั้งที่จัดการกับศัตรูตัวสุดท้ายได้แล้วแต่กลับช่วยอะไรไว้ไม่ได้ซํกอย่างก็เลยกลายเป็นตัวอะไรไปก็ไม่รู้”
บางทีนั่นอาจจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในความเป็นไปได้ที่มิ่งขวัญวัย 17 จากมาซึ่งน่าจะเป็นโลกเดียวกับที่กฤษณะซึ่งมีหน้าตาเหมือนนรินทร์ หรืออาจจะเป็นนรินทร์ของโลกนั้น
“แล้วยังรู้อะไรอีกบ้างบอกที่นายรู้มาให้หมดเลยจะอะไรก็ได้”
อิงศรจับไหล่น้องชายแน่น เผลอใส่แรงบีบหนักมือไปโดยไม่รู้ตัว แต่แรงบีบของมนุษย์ทำอะไรร่างมนุษย์ต่างดาวของมิ่งขวัญไม่ได้อยู่แล้วดังนั้นฝ่ายที่รู้สึกตัวว่าทำรุนแรงลงไปจึงเป็นตัวเขาเอง
“อะ...โทษทีมันเผลอไปหน่อย”
“ไม่เป็นไร ไม่เจ็บหรอกแต่ว่ามันรู้สึกแปลกๆ นะทั้งที่เหมือนจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่กลับไม่รู้อะไรเลยที่พอจะบอกได้ก็มีแต่เรื่องที่ตัวเองเข้าใจเท่านั้นเอง”
มิ่งขวัญพูดแล้วก่ายหน้าผาก สีหน้าเจ็บปวดเหมือนทรมานเพราะนึกเรื่องที่อยากจะนึกไม่ออก
มันคงเป็นแบบนั้นแหละ คงจะมีกลไกอะไรบางอย่างป้องกันเอาไว้แต่ข้อมูลที่ได้มาก็เพียงพอจะไตร่ตรองได้ระดับหนึ่งแล้ว
ในหัวอิงศรกำลังเรียบเรียงข้อมูลที่ได้มาจากคราวนี้
เจ้ากฤษณะนั่นพูดเอาไว้ว่าเห็น ‘เดธอาคานาร์แล้วยังไม่ฉุกใจคิดอีก’ นั่นมันหมายความว่ายังไงกัน ตอนนี้ถ้าคิดจากข้อมูลที่ได้มาสมมติว่า กฤษณะคือนรินทร์จากโลกนั้น
แล้วความเกี่ยวข้องของเดธอาคานาร์ที่พอจะนึกออกก็มีแค่นรินทร์เท่านั้น
นรินทร์นารายณ์ ก็คือ เทพวิศนุ
กฤษณะคือปางหนึ่งจากสิบปางของเทพวิศนุ
ถ้าคิดแบบนั้นก็ลงล็อกเกินไปจนน่ากลัวว่าจะสำคัญอะไรผิดไปเลยทีเดียว
“…”
อิงศรหันไปมองนรินทร์แล้วส่ายหน้า
ความเชื่อมโยงแบบนั้นมันก็แค่การคิดเอาเองเท่านั้นถึงจะมีความเป็นไปได้มากก็ตาม
เรื่องที่สองที่กำลังคิดอยู่ก็คือ สิ่งที่ขวัญเล่าให้ฟังเรื่องความฝัน
ความฝันที่ว่าตื่นขึ้นในโลกที่เกมโลกาวินาศเป็นเพียงแค่เกมคอมพิวเตอร์เท่านั้น นั่นมันเหมือนกับความฝันที่เขาเองก็เคยฝันตอนที่ได้เมอร์คาบาห์มา
แล้วคราวนี้ขวัญก็ฝันแบบเดียวกันแถมเป็นหลังจากที่ทำอวาแทรนซ์ได้
สมมติฐานบ้าสุดกู่ผุดขึ้นมาไม่หยุด มีความเป็นไปได้ว่านั่นจะไม่ใช่ความฝันแต่เป็นโลกแห่งความเป็นไปได้อื่น พูดง่ายๆ ก็เป็นอีกโลกคู่ขนานนั่นเอง ในโลกนั้นตัวเขาแล้วก็คนอื่นๆ แค่ใช้ชีวิตแบบธรรมดาๆ การเอาตัวรอดในเกมโลกาวินาศเป็นแค่เกมคอมพิวเตอร์เล่นฆ่าเวลาเท่านั้น
แล้วก็ความฝันเรื่องที่สองของมิ่งขวัญ โลกที่น่าจะเป็นที่มาของร่างวัย 17 ปีนั่น
ถ้าหากว่านั่นเป็นความทรงจำของร่างในอนาคต แล้วล่ะก็มันจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้อย่างนั้นรึเปล่า ตัวเขาในอนาคตจะถูกมิ่งขวัญฆ่าด้วยสาเหตุบางอย่าง
ถ้าจำไม่ผิดมิ่งขวัญในอนาคตถือหอกสีขาวที่ดูไม่คุ้นตามาด้วยแล้วก็บอกว่าเป็นหอกเมสสิยาห์ หอกที่เขาซึ่งเป็นพี่ชายเสียสละวิญญาณปกป้องโลกเอาไว้...
อิงศรคิดแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า
ไม่ไหว ไม่เข้าใจเลยซักนิดบางทีเรื่องนี้มันคงจะซับซ้อนเกินไป
แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีโชคดีอยู่บ้าง ตอนนี้ปริศนาเรื่องหนึ่งกระจ่างไปเป็นที่เรียบร้อย
ก่อนหน้านี้เขาเคยสงสัยว่าใครที่กำลังบงการ สิงห์ กับ อารย-สนธยา อยู่เบื้องหลังอีกทีแล้วตอนนี้ก็ได้คำตอบแล้ว
กลุ่มเงินทุนสวรรค์อนธกาล ‘ฟาวเดชั่นอี’ คือนามขององค์กรที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดมาโดยตลอดอย่างแน่นอน แล้วก็ดูเหมือนจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับอาคานาร์ด้วย อาคานาร์กลับหัวที่ใช้พลังได้ ‘รีเวิร์สอาคานาร์’ ที่กฤษณะแสดงให้เห็นนั่นจะต้องมีความเกี่ยวข้องอะไรบางอย่างกับอาคานาร์ของเขา อาจจะสาวไปถึงสาเหตุที่ทำให้เขาใช้อาคานาร์ได้ซึ่งนั่นยังเป็นปริศนามาจนถึงทุกวันนี้แล้วก็ไม่ได้หยุดคิดถึงมันเลยแม้แต่วินาที
“พี่ศรครับ”
จู่ๆ กวินทร์ก็เรียก ดังนั้นอิงศรจึงหยุดใช้ความคิดแล้วหันไป
ไม่ใช่แค่กวินทร์แต่ทุกคน กำลังจ้องมองเขา ถึงไม่ต้องพูดก็เข้าใจได้เลยว่าทุกคนกำลังคิดจะถามสาเหตุที่เขานิ่งไปเสียนาน เขาใช้เวลามากขนาดนั้นไตร่ตรองเรื่องราวทั้งหมด มันมีเรื่องมากเกินไปจริงๆ นั่นแหละ
เริ่มจะรู้สึกปวดหัวขึ้นมาแล้วสิ
เจ้าพวกนี้จะรู้ตัวกันไหมนะว่าเพิ่งจะพาตัวเองเข้ามาเกี่ยวพันกับเรื่องยุ่งยากแบบสุดกู่ จนอาจจะไม่เคยมีปัญหาอะไรใหญ่ไปกว่านี้ได้อีกแล้ว ถึงเดิมทีพวกเขาจะกำลังแก้ปัญหาเรื่องที่โลกใกล้จะพังพินาศโดยสมบูรณ์เพราะพระเจ้าตัดสินใจลบทิ้งอยู่ก็ตาม แต่นั่นก็เป็นแค่ปัญหาของโลกเพียงใบเดียว
พอเริ่มคิดขึ้นมาอีกอิงศรก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังขนลุกชัน
กำลังหวาดกลัวว่าปัญหาที่แท้จริงจะไม่ได้จบแค่โลกใบนี้เท่านั้นหรือไม่ก็ตัวเองกำลังจะเป็นบ้าไปแล้วล่ะมั้งที่คิดเรื่องพรรค์นี้มาได้
ว่าแล้วยังไม่ทันได้คิดสรุปความเลยปัญหาใหม่ก็กุลีกุจอเข้ามาอีก
“เหวอ!”
สั่น...พื้นกำลังสั่นสะเทือน แต่ไม่ใช่ความแรงระดับแผ่นดินไหว พื้นแค่สั่นเหมือนกับมีรถขุดเจาะถนนมาทำงานอยู่แถวนี้
ตัวการของการสั่นสะเทือนผุดขึ้นมาจากใต้ดิน โมเดลตึกจำลองจำนวนมากผุดขึ้นมาถมทับผืนป่า
“นี่มันฮีโร่เวิร์สงั้นเรอะ”
ถ้าอย่างนั้นซีเซียมก็...
พื้นดินเบื้องหน้าแยกออกจากกัน ไอร้อนและควันระอุของแมกม่าจากใต้โลกลอยฟุ้งขึ้นมา ถึงจะบอกว่าแมกม่าใต้โลกแต่นั่นน่าจะเป็นภาพมายาของฮีโร่เวิร์ส
หุ่นพยนต์ซึ่งเกิดจากการรวมร่างของมังกรกระดูกห้าตัวผุดขึ้นจากใต้แมกม่านั่น ไม่รู้ว่าซีเซียมทำได้ยังไงทั้งที่ตอนนี้ไม่มีพวกชั้นศิษย์ตนอื่นๆ อยู่ด้วย
แต่อย่างหมอนั่นคงแก้สกิลแล้วใช้เองอยู่ดีนั่นแหละ
เมื่อหุ่นพยนต์ปีนขึ้นมาจากปากเหวแล้วแผ่นดินก็สมานตัวติดกัน ซีเซียมยืนอยู่บนไหล่ของหุ่นพยนต์ตั้งแต่เมื่อไหร่เขาก็มองไม่ทันเหมือนกัน แต่แน่ใจว่าตอนที่มันผุดขึ้นมาจากแมกม่าซีเซียมยังไม่ได้อยู่ที่นั่น
แต่ทำไมถึงเรียกหุ่นพยนต์มาล่ะ? หรือว่าหมอนี่จะกำลังโกรธที่โดนเขาทำเพดานห้องถล่มใส่จนหัวโนตอนที่สู้กับอสูรเมื่อคืนกันนะ
ถ้างั้นก็ต้องอธิบายแบบไม่บอกความจริงกันแล้ว แค่บอกว่าอสูรบุกโจมตีก็พอหมอนั่นน่าจะยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเพราะสลบไปทั้งคืนนี่นะ
“เดี๋ยวเซ่คุยกันดีๆ ก่อนได้ไหมเนี่ย”
แต่ซีเซียมที่ได้ยินกลับตีหน้ามุ่ย
“พูดเรื่องอะไรของแกฟระ”
“อ้าว ไม่ได้กำลังโมโหอยู่เหรอ”
“โมโหอะไรกันเล่าตอนนี้ลนลานจะแย่แล้วต่างหากนอกเกาะตอนนี้มีกองเรือของพวกมนุษย์ต่างดาวล้อมเข้ามาแล้วนะ”
ดูเหมือนจะไม่ได้มาเพราะเรื่องนั้นแต่ที่บอกว่ากองเรือของมนุษย์ต่างดาวล้อมเข้ามาแล้วนี่มันอะไรกัน...
“หา! ได้ไง ไหนบอกว่าที่นี่กางอาณาเขตรบกวนการตรวจจับไว้แล้วไง!”
“จะไปรู้เรอะตอนนี้รีบเตรียมสู้เหอะไม่มีที่ให้เราหนีแล้ว”
ทว่า ในตอนนั้นเอง...
ก็มีร่างคล้ายมนุษย์ตกลงมาจากท้องฟ้า ร่างนั้นลงจอดบนพื้นโดยทำให้เกิดหลุมตื้นๆ บนพื้น ถ้าลงมาแรงขนาดนั้นต่อให้เป็นมนุษย์ในโลกแห่งการล่มสลายนี่ถึงไม่หักก็คงต้องขาชากันบ้างล่ะ
แต่พอมองดูแล้วนั่นเป็นคนที่พวกเขารู้จักมาก่อน
“รูบิเดียม!”
ราชครูสาวเงยหน้าแล้วชันตัวลุกโดยไม่มีอาการบาดเจ็บจากการลงจอดอย่างรุนแรงเลยแม้แต่น้อย
รูบิเดียมพูด
“อะไรกัน อย่าทำหน้าแบบนั้นสิไม่ได้จะมาสู้กับพวกนายหรอกนะ”
“ถ้างั้นแล้วมาที่นี่ทำไม”
“เพราะเวลาไม่เหลือแล้วน่ะสิ”
หล่อนชี้ไปที่ท้องฟ้าด้านหนึ่งซึ่งหน้าจะเป็นทิศใต้ พวกเขามองตามไปก็แลเห็นบนท้องฟ้าที่เริ่มสว่างแล้วกลับมีจุดสีดำมืดปรากฏให้เห็นที่เส้นขอบฟ้าซึ่งจรดกับผืนน้ำทะเล
จุดสีดำนั่นกำลังขยายกว้างขึ้นและดูเหมือนจะเคลื่อนตัวมาทางนี้อย่างเชื่องช้า
“นั่นคือความว่างเปล่าที่กัดกินโลกมาตลอดสี่ปี”
รูบิเดียมพูด
ความว่างเปล่าที่ว่านั่นคงหมายถึง กระบวนการลบข้อมูลของโลกใบนี้ที่ซีลอร์ดเคยเล่าให้ฟัง
ทุกสิ่งที่โดนความมืดสีดำนั่นกลืนกินเข้าไปจะไปอยู่ที่อาคาชิกเรคคอร์ดหรือก็คือกลายเป็นซากข้อมูล
ชีวิต ประวัตศาสตร์ ความทรงจำ ทุกอย่างเมื่อไปอยู่ที่นั่นจะสูญเสียความหมายไปในทันที แล้วบัดนี้ความว่างเปล่านั่นก็โผล่มาให้พวกเขาเห็นด้วยตาของตัวเอง ดังนั้นเรื่องที่บอกว่าไม่มีเวลาเหลืออีกแล้วของรูบิเดียมจึงไม่ใช่คำพูดโกหก
จากความเร็วของการกลืนกินที่กะด้วยสายตาแล้วแค่วันเดียวความว่างเปล่าก็คงมาถึงเกาะแห่งนี้ได้ เหลือเวลาอีกเท่าไหร่กันนะก่อนที่โลกจะดับสูญลงไป
รูบิเดียมพูดต่อ
“มันเริ่มขึ้นแล้วล่ะการกวาดล้างของแอดมินิสเทรเตอร์น่ะ ตรงจุดสีดำนั่นมีพวกเครื่องทำสวนที่ตื่นขึ้นมาเองหลังจากวันนั้นทำการกวาดล้างทุกอย่างจนกลายเป็นความว่างเปล่า มากขึ้นเรื่อยๆ เป็นแบบนี้ต่อไปไม่เกินสามสัปดาห์แผ่นดินที่เหลืออยู่ทั้งหมดคงหายไปแน่”
‘วันนั้น’ ที่รูบิเดียมพูดน่าจะหมายถึงห้าวันก่อนในสนามรบบนชายหาด
วันที่แอดมินิสเทรเตอร์ลูนาริส ปรากฏตัวขึ้นบนโลกนั่นเอง
แล้วข้อมูลของรูบิเดียมตรงกับข้อมูลที่เขามีอยู่ ถ้าหักห้าวันที่มาพักกันอยู่ที่เกาะนี่มันก็เหลือเวลาแค่ราวๆ สามสัปดาห์ แต่เวลาที่แน่นอนก็คือนับถอยหลังอีก 20 วันนั่นเอง
แต่ความเร็วของการกลืนกินที่มองเห็นจากตรงนี้กลับรู้สึกว่ามันจะกลืนโลกให้หายไปได้เร็วกว่านั้นหรือไม่ก็ที่มันเร่งขึ้นมาเร็วซะขนาดนี้จะเป็นเพราะเครื่องทำสวน
“เครื่องทำสวนอื่นๆ ทำงานขึ้นมาเองตั้งแต่วันนั้นน่ะเหรอ”
“ใช่ แล้วก็สถานการณ์อื่นๆ ด้วยพวกนายไม่รู้อะไรเลยสินะเหมือนที่ไฮโดรเจนพูดไม่มีผิด”
ไฮโดรเจน...ซีลอร์ดน่ะเหรอ เจ้านั่นหรือว่ากับรูบิเดียม...
แต่แล้วซีเซียมก็พูดแทรก
“เดี๋ยวก่อนนะไฮโดรเจนไปหาเธองั้นเรอะ”
“ใช่ ไม่งั้นคงมาที่นี่ไม่ถูกหรอกจริงไหมเพราะฉันบอกว่าจะช่วยก็เลยบอกพิกัดของเกาะแห่งนี้มานี่ไม่ใช่เวลามาแตกคอกันเองแล้วพวกนายกำลังหาที่ตั้งของบาเบลเทอร์มินัลที่นำไปหาแอดมินิสเทรเตอร์อยู่ไม่ใช่รึไง”
ซีลอร์ดคงจะบอกเธอทั้งหมด ทั้งที่อยู่ของพวกเขาแล้วก็เป้าหมายในตอนนี้ด้วย
ซีเซียมพูด
“แล้วไง เธอรู้มันอยู่แล้วนี่เห็นโพแทสเซียมบอกว่าไปรีดมาจากพวกเทวทูตแล้วคิดจะบอกพวกฉันรึไง”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“อย่ามาล้อเล่นกันหน่อยเลยเธอมีแผนอะไรกันแน่”
“เปล่าเลยเพราะรู้เนี่ยแหละถึงได้รู้ด้วยว่าถ้าฉันไม่ช่วยพวกนายก็ไม่มีทางไปถึงที่นั่นได้ทันเวลาแน่เพราะเทอร์มินัลอยู่ที่แชงกรีลา”
“ว่าไงนะ!”
“เดี๋ยวก่อนซีเซียม”
อิงศรปรามราชครูไว้ ทันทีหลังจากได้ยินว่าสถานที่ตั้งของเทอร์มินัลบาเบลที่พวกเขาหากันอยู่นั้นอยู่ที่ แชงกรีลา
“แชงกรีลา เนี่ยมันเกือบจะหลุดออกจากจีนอยู่แล้วนะ”
เพราะแบบนั้นเลยทำให้หาไม่เจอมาตลอดอย่างนั้นรึเปล่า การที่พิกัดของสถานที่เหลื่อมล้ำกับข้อมูลที่ได้จากซีเซียมซึ่งบอกว่า เทอร์มินัลตั้งอยู่ที่ไหนซักแห่งในประเทศจีน อย่างหมิ่นเหม่แบบนี้มีความเป็นไปได้ว่าหล่อนจะโกหก
“ที่หากันในจีนจนวุ่นไปหมดนั่นเพราะเดิมทีมันเป็นข้อมูลจากบันทึกเก่าแก่ตั้งนานนมแล้วน่ะสิ ภูมิประเทศกับการปกครองมันก็เปลี่ยนไปตามยุคสมัยด้วย”
“เดี๋ยวสิ ไม่ใช่ว่ามนุษย์ต่างดาวเพิ่งเดินทางมาที่โลกในยุคสมัยปัจจุบันหรอกเหรอ”
พอถามไปแบบนั้นรูบิเดียมก็ตั้งท่าชันคางราวกับชั่งใจอยู่ แล้วหล่อนก็พูดออกมา
“ก่อนจะร่วมมือกันคงต้องเคลียกันให้ชัดๆ ก่อนสินะ งั้นไหนลองบอกหน่อยสิว่านายคิดว่ามนุษย์ต่างดาวมาจากที่ไหน”
ไม่รู้ทำไมหล่อนถึงชวนคุยเรื่องนั้นแต่อิงศรก็ตอบไปตามตรง ตอบโดยใช้ข้อมูลที่ได้จากโดโกบาร์
“กำเนิดขึ้นจากแอดมินิสเทรเตอร์โซลาริสบนสวนแห่งที่หนึ่ง”
“แล้วสวนแห่งนั้นก็ตกทับลงบนโลก นายเชื่อตามที่แพทซ์ของเกมเขียนจริงๆ สินะ มันก็ถูกอยู่หรอกแต่ต้องมองในแง่มุมที่แตกต่างจากมุมมองของศาสนาซักหน่อย สวนแห่งที่หนึ่งไม่ใช่สวรรค์ที่อยู่บนท้องฟ้าแล้วก็ไม่ใช่ดาวดวงอื่นด้วยแต่เป็นโลกคู่ขนาน”
นั่นปะไร... อิงศรเบ้หน้าให้กับคำตอบของรูบิเดียม
ก่อนหน้านี้พวกเขาก็เพิ่งจะเผชิญหน้ากับตัวตนที่มาจากโลกคู่ขนานแล้วตอนนี้ก็จะได้รู้ที่มาของมนุษย์ต่างดาวพร้อมกับตอบคำถามเรื่องที่กำลังคิดอยู่พอดีอีก
รูบิเดียมถาม
“แล้วรู้ไหมว่าฉันสร้างมนุษย์ต่างดาวได้ยังไงแล้วทำยังไงให้ตัวเองกับมิ่งขวัญกลายเป็นมนุษย์ต่างดาว”
“…”
พอถามคำถามแบบนั้นมาหล่อนก็ชายตามองไปที่มิ่งขวัญ อิงศรเหลือบสายตาตามไปก็เห็นขวัญทำหน้าเหมือนจะโมโห
“อย่ามาสะกิดจุดผิดที่ผิดทางรีบๆ พูดมา”
เขาพูดแบบนั้นเพื่อให้การสนทนาดำเนินต่อ รูบิเดียมจึงกล่าวต่อว่า
“แอดมินิสเทรเตอร์สร้างมนุษย์ต่างดาวโดยสร้างโลกแห่งความเป็นไปได้ที่มนุษย์จะกลายเป็นมนุษย์ต่างดาวแล้วดึงความเป็นไปได้ในอนาคตมาสร้างเป็นร่างเนื้อฉันเองก็ทำคล้ายๆ กันแต่เอาดีเอ็นเอของมนุษย์ต่างดาวมาทำโคลนนิ่งแทน”
ดูเหมือนหล่อนจะอยากพูดเปรียบเปรยเรื่องที่เหมือนกับหลุดจากนิยายกับเรื่องของวิทยาศาสตร์เพื่อให้พวกเขาทำความเข้าใจได้ง่ายขึ้น
ถึงมันจะไม่มีประโยชน์กับเจ้าพวกที่ทำหน้างงเป็นไก่ตาแตกอยู่ข้างหลังเขาก็ตามที
แต่เรื่องที่รูบิเดียมพูดมามีส่วนที่น่าสนใจอยู่ไม่น้อย ฟังแล้วการกำเนิดมนุษย์ต่างดาวที่ฟังจากปากคนเคยเป็นมนุษย์มาก่อนดูจะเข้าใจได้ง่ายกว่าที่ฟังจากพวกเครื่องทำสวนเสียอีก เพียงแต่
“รู้สึกวันนี้จะรีบยื่นหมูให้จังเลยนะทางนี้ยังไม่ทันยื่นแมวเลย อีแบบนี้คงไม่ใช่ว่าเป็นละครตบตากันหรอกนะ”
โดยรวมแล้วเขายังไม่เชื่อคำพูดของรูบิเดียมเสียทั้งหมด ที่ผ่านมาในการเผชิญหน้ากับหล่อนที่เป็นทั้งสีดาก็ดี ทั้งกุมภาก็ดี บทบาทสมมติของหล่อนล้วนแล้วแต่หลอกปั่นหัวเขามาโดยตลอด
เพราะหล่อนมิ่งขวัญถึงต้องกลายเป็นมนุษย์ต่างดาว พวกฟูถูกอารย-สนธยาจับตัวกลับไปใช้งาน
แล้วก็เพราะหล่อนที่ทำมีนาเกือบตายในเครื่องทำสวน บังคับขู่เข็นให้เมษามาฆ่าเขาโดยใช้มีนาเป็นตัวประกัน มีแต่เรื่องที่ยกโทษให้ไม่ได้ทั้งนั้น
“...”
แล้วนางมารร้ายตรงหน้าก็กำลังปั้นหน้าลำบากใจอยู่หลังแว่นกันแดด
นั่นก็เป็นละครด้วยรึเปล่า
จำเป็นต้องระวังตัวเอาไว้ให้มากถึงจะเหมือนเป็นฝ่ายถูกขอร้องอยู่แต่รูบิเดียมก็กุมไพ่เหนือกว่า ฝ่ายนั้นรู้ตำแหน่งเป้าหมายของพวกเขาแล้วก็บอกมาแล้วแต่นั่นมันเชื่อไม่ได้ แล้วถึงจะเชื่อตามนั้นแต่ด้วยพลังของพวกเขาในตอนนี้ไม่มีทางไปถึงแชงกรีลาทันภายใน 20 วันที่เหลือแน่
หลังจากนิ่งเงียบมาซักพักรูบิเดียมก็เริ่มพูด
“เพราะว่าทางนี้สูญเสียแฟรนเซียมไปแล้ว”
นึกแล้วเชียว...แน่นอนว่าคำตอบนั้นอิงศรพอจะเดาได้ตั้งแต่แรก แต่ปัญหาคือทำไมถึงต้องประนีประนอมกับพวกเขาด้วย นั่นต่างหากที่อยากจะถาม
“แล้วทำไมต้องเป็นพวกฉันล่ะ”
พอถามไปรูบิเดียมก็ถอดแว่นกันแดดออกคล้ายกับจะบอกว่าจากนี้ไปเป็นเรื่องจริงหรือโกหกก็จงมองตาของเธอแล้วตัดสินใจเอาเอง
ถึงจะตบตาเก่งขนาดไหนแต่การปล่อยจุดอ่อนให้แบบนี้ก็พอจะใช้เป็นการแสดงความจริงใจได้…
มันก็ต้องไม่เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว…อิงศรคิด ที่ผ่านมารูบิเดียมปลอมตัวให้เห็นอยู่หลายครั้ง บางทีแม้แต่ตอนนี้ที่ใช้ร่างมนุษย์ต่างดาวมาเข้าหาก็อาจจะเป็นการปลอมตัวที่ทำให้บังคับแสดงสีหน้ากับแววตาที่ดูเหมือนคนอับจนหนทางออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติ
รูบิเดียมพูดโดยที่สบตากับอิงศร
”พวกฉันมีที่ตั้งของบาเบลแต่ไม่มีกุญแจเมอร์คาบาห์ที่อยู่กับพวกนายก็ทำอะไรไม่ได้ หรือต่อให้แย่งชิงกุญแจจากพวกนายไปลำพังพวกฉันก็เข้าไปที่เทอร์มินัลไม่ได้อยู่ดี”
ที่ว่าขึ้นไปไม่ได้นั่นน่ะหมายความว่ายังไง”
“คนที่เข้าไปได้มันถูกกำหนดไว้แล้วน่ะสิ”
รูบิเดียมถอนหายใจหลังจากพูดออกไปแล้วชี้มาที่เขา...ย้ายนิ้วไปทางมิ่งขวัญแล้วก็ไล่ไปทีละคนพร้อมกับอธิบาย
“พวกนายทั้งสิบเอ็ดคนตรงนี้เป็นจุดเหนือกฎเกณฑ์ หลักการคัดเลือกมันก็เหมือนตำแหน่งเดือนทั้งสิบสองของธุวดารกะนั่นแหละพวกเทวทูตคัดเลือกคนมาเพื่อจะทำแผนการแบบนี้ด้วย”
จำนวนสิบเอ็ดคนนั่นไม่ได้นับรวมซีเซียม โพแทสเซียม แล้วก็ลิเธียมลงไปด้วย
อย่างนี้นี่เอง ชื่อของคนในตระกูลธุวดารกะถึงได้เป็นชื่อเดือนทั้งหมด แล้วที่เมตไตรยรวบรวมธุวดารกะทั้ง 12 คนก็เพื่อแผนการที่ว่าอย่างนั้นสินะ
อิงศรนึกย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ ตอนที่เขาเผชิญหน้าเทวทูตเป็นครั้งแรกพวกมันบอกว่าเขาคือผู้เหมาะสมกับตำแหน่ง ธันวา นั่นหมายความว่าถ้าได้เป็นธุวดารกะเขาจะอยู่ในตำแหน่งเดือนธันวาคมซึ่งตรงกับวันเกิดของตัวเอง วันที่ 31 ธันวาคม
ถ้าอย่างคิดตามหลักการนี้มิ่งขวัญก็จะเป็นตำแหน่งเดียวกับ มกร ที่เป็นผู้นำธุวดารกะซึ่งโดนพญาอนันตนาคราชของ อารย-สนธยา ฆ่าตายไปแล้ว ส่วนมีนา กับเมษา สองคนนั้นเป็นธุวดารกะมาตั้งแต่แรก แล้วทีนี้พวกเด็กกำพร้าทั้งห้าที่อยู่ตรงนี้ซึ่งรอดมาได้เพราะอวโลกิตะชุบชีวิตกลับมาก็มีสาเหตุมาจากเรื่องนี้ด้วยล่ะมั้ง
สาเหตุที่ว่าก็คือตัวเขา มิ่งขวัญ กวินทร์ มีนา เมษา นรินทร์ ฟู มิกซ์ พลอย เน็กส์ นิว มีแต่มนุษย์กับคนที่เคยเป็นมนุษย์มาก่อนทั้งสิบเอ็ดคนตรงนี้เท่านั้นที่จะมีสิทธิ์เข้าไปในเทอร์มินัลบาเบล
รูบิเดียมยังคงพูดต่อไปอีก
”เดิมทีเป็นแผนของพวกเทวทูต ฉันกับแฟรนเซียมตั้งใจจะขโมยมันมา แผนการเดิมที่จะผ่านบาเบลขึ้นไปยังที่พำนักของแอดมินิสเทรเตอร์ โอเปอเรชั่นรูทเบรก ไงล่ะ”
***บทนี้จะเริ่มกล่าวถึงหัวใจสำคัญของภาคนี้แล้วก็ปมที่ผ่านมาจะเริ่มเฉลยเพื่อปูไปยังปมสุดท้ายแล้วนะครับ(เปิดมาก็เรื่องโลกคู่ขนานเลยรีดเดอร์งงตายกันพอดีเหอๆ) สำหรับเมื่อวันพุธต้องขออภัยที่ไม่ได้ลงไว้ด้วยนะครับพอดีเกิดผิดพลาดนิดหน่อยเลยต้องแก้เนื้อเรื่องกันยาวเลย พอดีไรท์เคยคิดพล็อตไว้ชุดหนึ่งแต่ตอนหลังคิดพล็อตใหม่มาแทนที่ว่าจะใช้ทิ้งพล็อตแรกแต่ตอนหยิบมาเขียนดันใช้พล็อตแรก ลำดับตัวละครที่มีอยู่ในปัจจุบันเลยสลับกันมั่วจนต้องลบทิ้งแล้วนั่งพิมพ์ใหม่อีกรอบเลยทีเดียวสำหรับส่วนนของวันพุธที่ไม่ได้ลงไปนั้นจะชดเชยให้พรุ่งนี้นะครับตอนนี้ขอไปปั่นต่อก่อนล่ะ***
ความคิดเห็น