คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #164 : Login 161: จุดยืนที่แน่นอน
Login
161: จุดยืนที่แน่นอน
”ดูเอาไว้ซะ
นี่คือโฉมหน้าของโลกที่ฟอนเฟะใบนี้ยังไงล่ะ!”
แฟรนเซียมกล่าวขณะลอยอยู่กลางอากาศ
ท่ามกลางวงล้อมของมังกรทมิฬ
‘อสูรมังกรเทวะแห่งจุดจบ
อาซี-ดาฮาคา-ดาเอวา’ มังกรต้องสาปจากโบราณกาลซึ่งคืนชีพอีกครั้งจากดาบโลหิตของแฟรนเซียม
...บรรยากาศรอบๆ
บิดเบี้ยวเป็นอย่างมาก เพราะโพรงมิติที่หัวของมังกรไชออกมาจำนวนหัวนับไม่ถ้วนทำให้เส้นแบ่งระหว่างมิติของ
กาล-อวกาศ ถูกบิดเบือนด้วยพลังอันรุนแรง
นั่นคือพลังของมังกร...มังกรเกล็ดสีดำที่มีความมันวาวราวกับไข่มุก
ดวงตาส่องประกายสีแดงจัดจ้าน แดงก่ำเหมือนโลหิต ดวงตาแบบนั้นนับร้อยๆ
คู่กำลังจับจ้องลงมาที่ซีเซียมและพวกพ้อง
พวกเขาถูกล้อมเอาไว้ทุกทิศทาง
“ชิ
โดนมันแก้ทางจนได้สิ”
ซีเซียมสบถขณะกวาดสายตาระแวดระวังหัวมังกรว่าจะโจมตีมาจากทางไหน
“ขอโทษด้วยขอรับท่านพี่เพราะข้าแท้ๆ
เลย”
แบเรียมผู้เป็นน้องชายกระโดดข้ามอาคารจำลองจากอีกฟากตามมาสมทบด้วยใบหน้าเบะอย่างเสียขวัญ
คงกำลังโทษตัวเองอยู่
”อย่าคิดมากเลยยังไงก็โดนมันแก้ทางอยู่ดี”
ซีเซียมพูดปลอบ…ที่อยากจะขอโทษมันเขาต่างหากที่ไม่รอบคอบกว่านี้คิดว่าฮีโร่เวิร์สจะยับยั้งการปลดปล่อยศาสตราเทวะของแฟรนเซียมได้…
ตอนนั้นเองแฟรนเซียมก็ลงมาถึงพื้นพอดี
“มีอะไรจะสั่งเสียก่อนตายไหม”
แล้วก็โดนพูดมาแบบนั้น
ทั้งที่ฟากนี้ยังมีคนอีกตั้งเยอะถึงจะเป็นลำดับที่หนึ่งก็คงรับมือคนเดียวไม่ไหว
โดนดูถูกดูแคลนถึงขนาดนั้น…อีกอย่างรูบิเดียมก็โดนเขาควบคุมสกิลเอาไว้ทั้งหมดทำให้ตอนนี้ต่อสู้ไม่ได้ไว้ค่อยจับตัวมารีดข้อมูลทีหลังได้แต่แฟรนเซียมที่มีพลังซึ่งควบคุมไม่ได้นั้นเป็นอันตรายเกินไป…
“สั่งเสียงั้นเรอะถ้างั้นขอสั่งกำจัดแกซะเดี๋ยวนี้เลยก็แล้วกัน
ลิเธียม โซเดียม !”
ซีเซียมประกาศแล้วลั่นหัวเราะอย่างเสียสติ
ถึงจะเหมือนกับเป็นบ้าแต่เขายังมีสติอยู่ครบสมบูรณ์ ที่ทำไปก็เพื่อข่มขวัญศัตรูแล้วก็...
“ชาร์จสแต็บ!!” “พัมเมลโบลว์!”
ลิเธียมกับโซเดียมบุกเข้าหาแฟรนเซียมโดยเข้าประกบจากทางซ้ายและขวา
ลิเธียมเงื้อดาบเตรียมจะแทงแล้วพุ่งไปข้างหน้า โซเดียมปล่อยหมัดรัวออกไปอย่างต่อเนื่องจนเห็นเหมือนหมัดแยกออกจากกันเป็นแปดหมัด
[Pummel Blow Lv(4/4)
Element: -
Attribute: Martial Art, Physical Attack, Charge, Technical
หมัดแปดทิศเดินลมปราณ กระหน่ำหมัดต่อเนื่องแปดครั้ง(มีโอกาส 50% ที่จะได้รับ Awakening Unit ไร้สี 1/การโจมตีที่เข้าเป้า)]
[Charge Stab Lv(4/4)
Element: -
Attribute: Sword, Physical Attack
พุ่งเข้าไปเสียบเป้าหมายด้วยดาบ
ระหว่างที่พุ่งจะอยู่ในสถานะคงกระพัน(ไม่ได้รับความเสียหายและผลจากสถานะหรือเอ็ฟเฟคใดๆ)]
แต่ทว่า การโจมตีทั้งหมดนั่นถูกขวางเอาไว้โดยมังกรที่พุ่งเข้ามาเป็นให้กับแฟรนเซียม เสียงปะทะของหมัดกับดาบดังปึกเหมือนเอาไม้ทุบเกราะอย่างไรอย่างนั้น ไม่มีการโจมตีใดเจาะทะลุเกล็ดของมังกรทมิฬเลยแม้แต่น้อย
ตอนนั้นเองซีเซียมก็งัดเอาฮาร์โมนิก้า
ที่รีเนียมแอบเสกให้ด้วยสกิลระหว่างที่แฟรนเซียมสาละวนอยู่กับสองคนนั่นขึ้นมา
“จงออกมา
จ้าวมังกรกระดูกเทวะ เพลซิโอไนท์!”
แล้วเป่าบรรเลงท่วงทำนองที่จะเรียกมังกรกระดูกตัวสุดท้ายออกมา
ตรงทะเลสาบจำลองที่ตั้งห่างไปจากตัวเมืองเกิดรอยกระเพื่อมที่พัดคลื่นจนปั่นป่วนไปทั้งเวิ้งน้ำ
ถัดมามังกรกระดุกติดอาวุธคอยาวก็ยกหัวขึ้นมาเหนือน้ำแล้วกระหน่ำยิงหัวรบนำวิถีมาที่แฟรนเซียม
แต่ก็ถูกมังกรทมิฬกลืนหัวรบทั้งหมดเข้าไปเสียก่อน...นั่นเป็นสิ่งที่คาดการณ์ไว้อยู่แล้ว...ซีเซียมยังคงไม่สูญเสียความเยือกเย็นเขาสั่งให้รีเนียมรวมร่างมังกรกระดูกทั้งหมดเพื่อไปวัดกันที่ตรงนั้น
“รีเนียมใช้ดรากอนมิชชันปิดเกมไปเลย!”
“ค่ะท่านซีเซียม
รวมร่างดรากอนมิชชั่น!!”
รีเนียมที่ยืนอยู่ข้างๆ
ตึกจำลองซึ่งตนเหยียบอยู่ร่ายสกิล แล้วมังกรกระดูกสามตัวก็รวมร่างเป็นหุ่นพยนต์ตัวใหม่เหลือ
ไทแรนโนไนท์กับพูเทราไนท์เอาไว้
“ยิงเต็มกำลังสว่านเทพมังกรฟ้า!!”
ซีเซียมคำราม
หุ่นพยนต์จึงยกหอกสว่านขึ้นควงเสียหนึ่งรอบแล้วยิงคลื่นเกลียวสว่านออกไปพร้อมๆ
กับการยิงปืนกลสนับสนุนของมังกรกระดูกอีกสองตัว
จู่ๆ
แฟรนเซียมที่หยุดเคลื่อนไหวไปตั้งแต่เมื่อครู่แล้วเอาแต่ให้มังกรทมิฬคอยป้องกันตัวเองก้พูดว่า
“สั่งเสียจบแล้วสินะ”
จากนั้นจึงตวัดดาบที่มือบงการมังกรทั้งหมดให้เคลื่อนไหว
การโจมตีของพวกซีเซียมถูกมังกรกลุ่มหนึ่งเข้ามาขวางไว้ให้...ทั้งที่มันเป็นการโจมตีซึ่งมีอำนาจทะลุทะลวงสูงที่สุดในเกม...แต่อาวุธเทวะของแฟรนเซียมไม่ใช่สิ่งที่มีอยู่ในเกม
ซีเซียมได้แต่บอกกับตัวเองอย่างนั้น
บางทีนี่อาจจะจบสิ้นกันแล้ว
มังกรทมิฬตัวอื่นๆ
เริ่มโจมตีใส่พวกพ้องแล้วพวกเขาก็ทำอะไรมันไม่ได้เลย
ไม่มีการโจมตีใดทะลวงเกล็ดของมังกรได้
แถมยังโจมตีไปยังร่างของผู้ใช้อย่างแฟรนเซียมก็ทำไม่ได้เพราะมังกรไปกระจุกกันแน่นอยู่ตรงนั้น
แถมยังมีทะลุโพรงมิติเพิ่มออกมาอีก
เพิ่มขึ้นไม่รู้จักจบสิ้น
จำนวนนั้นได้ฝังกลบบรรยากาศทั้งหมดเอาไว้
รีเนียมถูกมังกรคาบแล้วลากออกไป
“ท่านซีเซียม...”
“รีเนียม!”
เขายื่นมืออกไปจะคว้ามือของหล่อนแต่ก็ไม่ทัน
ตอนนั้นเองออสเมียมกับร่างแยกก็เข้ามาขวางทางมังกรตัวหนึ่งที่บุกจู่โจมจากทางด้านหลังของเขา
พวกพ้องเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อให้เขาได้อยู่รอดต่อไป
“ออสเมียม...บัดซบเอ้ย...”
ถึงจะเป็นของจำลองที่สร้างขึ้นมาตั้งแต่แรก...แต่พวกนั้นก็มีจิตวิญญาณที่ตนเองเป้นคนโปรแกรมลงไปจึงรู้สึกเจ็บใจอยู่ไม่น้อย
“อ๊าก!!”
เสียงร้องของแบเรียมดังขึ้น
เมื่อหันไปก็เห็นเพียงแขนของน้องชายที่กระเด็นออกมาจากปากของมังกรตัวหนึ่ง
แขนข้างนั้นลงตุบลงตรงหน้าซีเซียม
“…”
สถานการณ์แบบนี้ควรจะหนี...แต่ก็ถูกปิดล้อมทางหนีไว้หมด
ไม่มีช่องว่างให้แทรกตัวออกไปได้เลยในดงของมังกรทมิฬ...
พวกมันเลื้อยคลานไปมายังไม่เข้าจู่โจมราวกับต้องการจะต้อนให้เขาดำดิ่งสู่ความสิ้นหวังมากกว่านี้
“เอางั้นก็ได้...จะให้พวกแกรู้ซึ้งเองว่าความสิ้นหวังที่แท้จริงมันเป็นยังไง”
ซีเซียมพูดแล้วปล่อยมือจากหน้าจอควบคุมสกิล
ชักปืนอีกกระบอกขึ้นแล้วกระหน่ำยิงใส่มังกรเหล่านั้น เสียงกระสุนสะท้อนดัง
พิ๊งๆ
แต่ไม่สามารถทำให้พวกมันระคายผิวได้เลย
ไม่นานนักมังกรทั้งหมดก็ตีกรอบล้อมจนหมดทางขยับตัว
“…”
ซีเซียมหลับตาลง
จะได้ไปเจอพวกนายแล้วสินะ
ตอนที่คิดอย่างสิ้นหวังแบบนั้นอยู่ก็มีเสียงดังมา
เสียงของโซเดียม
“ลิเธียมพาท่านซีเซียมหนีไป!”
แล้วเขาก็โดนแรงมาหาศาลจากด้านบนดึงคอเสื้อจนตัวลอยหลุดออกจากวงล้อมของมังกร
ถูกโซเดียมเหวี่ยงขึ้นมาจากวงล้อมแล้วหล่อนก็ตกลงไปในนั้นแทน
ตอนที่จะตะโกนว่า
ทำไม อยู่นั่นเอง ก็มีมังกรตัวหนึ่งพุ่งขึ้นมาเอาปากกระแทกเฉี่ยวถูกศีรษะ
คอถูกบิดหมุนตามแรงปะทะจนเกือบจะหัก
และแล้วซีเซียมก็หมดสติไปในตอนนั้น
...
ลิเธียมกระโดขึ้นมารับตัวซีเซียมเอาไว้แล้วร่ายสกิล
“เร้ดโซล! เร้ดวอริเออร์”
ออร่าสีแดงครอบร่างของเขาแล้วเพิ่มพลังโจมตีกับความเร็วให้เป็นอย่างมาก
ลิเธียมลับประสาทสัมผัสทั้งหมดให้เฉียบคมที่สุด
เพ่งสมาธิเป็นอย่างมากจนมองหาทางออกจากวงล้อมที่ยังไม่ถูกปิดแล้วไต่ไปตามลำตัวของมังกรด้วยความว่องไวชนิดที่ไม่มีตัวไหนไล่จับได้ทัน
กระโดดออกจากวงล้อมแล้ววิ่งหนีไปจนลับสายตา
“…”
แฟรนเซียมที่เห็นแบบนั้นเข้าก็ดึงดาบออกจากโพรงมิติที่มันไชอยู่ออก
ทำให้มังกรทั้งหมดหายไป
แล้วก็ถูกรูบิเดียมที่ยืนดูอยู่ถามมาว่า
“จะปล่อยไปเหรอ
หมอนั่นเป็นตัวน่ารำคาญที่ต้องกำจัดนี่”
“อย่าตามให้เหนื่อยเลย
ถ้าเป็นเรื่องหนีอย่างเดียวลิเธียมเหนือกว่าพวกเราทุกคนอยู่แล้วไว้ค่อยไปจัดการทีหลัง
พลังควบคุมสกิลของเกมที่เจ้าซีเซียมมีมันไม่กระทบต่อพลังของอสุรากับเครื่องทำสวนหรอก”
รูบิเดียมพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วพูดว่า
“นั่นสินะ แต่ของนายมันเทวะนี่”
แฟรนเซียมเหยียดยิ้มที่มุมปากให้กับคำพูดนั่นแล้ว...
“ก็นั่นสินะ”
@@@
หลังจากนั้นราวสามชั่วโมง
ลิเธียมก็แบกซีเซียมหนีมาถึงทางด่วนในเมือง
เขาวิ่งข้ามทะเลด้วยความเร็วสูง
ใช้พลังทั้งหมดวิ่งมาจนถึงที่นี่ได้
สถานที่ซึ่งโพแทสเซียมนัดเอาไว้ว่า
‘ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็ให้มาหาผมที่นี่ก็แล้วกันพวกเราจำเป็นจะต้องมีจุดยืนที่แน่นอนใช่ไหมล่ะ’
อีกฝ่ายเป็นคนเจ้าเล่ห์แต่ก็ฉลาดในการเอาตัวรอดจนน่ากลัวถึงกับพูดเรื่องที่อาจจะทำให้ถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏให้เขาซึ่งเป้นราชครูเหมือนกันฟัง
“ดูเหมือนท่านลำดับที่สี่จะพูดถูกสินะ”
จำเป็นจะต้องมีจุดยืนที่แน่นอน
ในเมื่อตอนนี้จุดยืนในฐานะราชครูมนุษย์ต่างดาวไม่อาจเป็นจุดยืนที่แน่นอนได้อีก
แล้วจะยังมีที่ไหนให้ไปยืนได้อีกเล่า...เขาเคยมีคำถามแบบนั้นอยู่ในหัวแต่พอได้เห็นเฮลิคอปเตอร์ที่บินมารับ
พอได้เห็นหน้าของคนที่โยนบันไดเชือกลงมาให้เขาก็ปรายยิ้มออกมาเล็กน้อย
“นั่นสินะจุดยืนที่แน่นอนก็เหลือแค่ที่นี่อยู่แล้วว่าแต่ทำยังไงถึงได้ไปเข้าฝ่ายกับพวกนั้นได้ล่ะเนี่ย”
รู้สึกตัวอีกทีเขาก็ยิ้มเจื่อนออกมา
เพราะที่หน้าต่างห้องคนขับเฮลิคอปเตอร์โพแทสเซียมกำลังโบกมือให้
***เจอกันใหม่วันจันทร์เน่อ!***
ความคิดเห็น