The Doubter ผู้สงสัยแห่งความเชื่อ

CR.SHL

วิทยาศาสตร์ที่ปราศจากศาสนาก็อ่อนแอ
ศาสนาที่ปราศจากวิทยาศาสตร์ก็ตาบอด

Albert Einstein

THE DOUBTER



ผมพยายามหาคำตอบที่ผมเองก็สงสัยมาทั้งชีวิต ผี ซาตาน พระเจ้า หรือ กระทั่งการระลึชาติซึ่งขัดต่อหลักศาสนาของผมอยู่ไม่น้อย แต่ก็มีให้เห็นกันแล้ว และ ผมเองก็ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่า มนุษย์ควรจะหาคำตอบได้ด้วยวิทยาศาสตร์ บ่อยครั้งที่ผมปฎิเสธการมีอยู่ของพระเจ้า และ บางครั้งมันก็ควรจะเป็นเช่นนั้น

_______________________________________________________________


บทนำ

     ผีเสื้อสีเหลืองอร่ามโบยบินมาหยุดที่ใบไม้เบื้องหน้าผม ยามค่ำคืน อะไรบางอย่างดลใจให้ผมเอื้อมมือไปจับมัน  

มือของผมยื่นออกไปสู่เบื้องหน้าผ่านโลก4มิติ ที่ประกอบด้วยกว้างxยาวxสูง และดำเนินไปภายใต้เวลา  จากปัจจุบันสู่อนาคต และจากจุดๆนี้ผมยื่นมือไปสู่อนาคตที่มีผีเสื้อเป็นจุดหมาย ผมสงสัยเหลือเกินว่า เราก้าวเข้ามาอยู่ ณ ดินแดนแห่งนี้ได้ยังไง มันเป็นความรู้สึกที่มหัศจรรย์ และถ้าคุณนึกไม่ออก ลองจินตนาการว่าคุณนั่งดูภาพยนตร์และสามารถยื่นมือเข้าไปช่วยตัวเอกของเรื่องได้ มันมหัศจรรย์ใช่ไหม แต่ความรู้สึกของผมมันยิ่งกว่า

            อนาคตเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน แม้ว่าเราจะกำหนดไว้แล้ว ผีเสื้อก็เช่นกัน เพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่มือของผมจะเอื้อมไปแตะโดนตัวมัน มันกระโดดขึ้นจากใบไม้และโบยบินอีกครั้ง ทิ้งห่างผมออกไปเรื่อย จนผมอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นตามมันไป มันบินต่อไปอย่างใจเย็น ในขณะที่ผมกำลังวิ่งตาม วิ่งมาไกลจนผมไม่รู้ว่าขณะนี้ตัวผมอยู่ที่ไหน มันเป็นอุโมงค์ทอดยาวจนไม่รู้ระยะทางที่แน่ชัด มีเพียงแสงสว่างเจิดจรัสที่อีกฝาก ผมเงยหน้าขึ้นมองผีเสื้อและพบว่า ภายในอุโมงค์นี้มีผีเสื้ออีกมากมายเหลือเกิน มากเสียจนผมจำผีเสื้อตัวนั้นไม่ได้แล้ว ผมสับสนและมองหาทางออก ผมไม่น่าเลย ไม่น่าตามมันมา  ในขณะที่ผมกำลังหันซ้ายหันขวา เสียงของอะไรบางอย่างวิ่งตรงมาจากอีกฝากของอุโมงค์  แหวกฝูงผีเสื้อนับร้อยให้แตกออกอย่างไม่เป็นระเบียบ มันเป็นเสียงของแตรรถไฟ ดังควบคู่มากับแสงสีขาวที่กำลังวิ่งมุ่งหน้ามาทางผม ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น แสงสว่างทำให้ผมต้องยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาบังตา บัดนี้แสงสว่างได้เข้ามาแทนฝูงผีเสื้อและทุกสิ่ง

            Hello,Hello,Hello,How Low !

            เสียงเพลงร็อคยุค80 ทะลุผ่านฝันชั้นที่ลึกที่สุด เพื่อดึงผมกลับมาในโลกแห่งความเป็นจริง และมันคงเป็นที่มาของเสียงรถไฟในอุโมงค์นั้น  มันไม่ใช่เสียงของนาฬิกาปลุกที่ผมตั้งเอาไว้ตอน8โมง  แต่มันเป็นเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ผม ผมงัวเงีย และ หัวเสียนิดหน่อย ก่อนจะเอื้อมมือไปควานหาโทรศัพท์ที่โต๊ะโคมไฟข้างเตียง เมื่อผมหยิบได้ก็กดรับทันที  ไม่แม้แต่จะลืมตาดูชื่อของคนที่โทรเข้ามา

            “คุณ…คุณหมออดัมใช่ไหมคะ” เสียงของใครบางคนขาดๆหายๆ และดูวิตกดังออกมาจากโทรศัพท์ มันทำให้ผมต้องขยับตัวขึ้นนั่ง และเอามืออีกข้างขยี้ตาเพื่อสลัดความงัวเงีย ด้วยกลัวว่าจะเป็นเรื่องเร่งด่วน

            “เอ่อ ใช่ครับ มีอะไรหรือป่าว” ผมตอบกลับ

            “คุณหมออดัมคะ แมค แย่แล้ว! ได้โปรดมาที่ โรงพยาบาลด่วน” เสียงจากปลายสายปนสะอื้น  ผมรีบตอบตกลงเพราะแมคเป็นคนไข้ที่ผมเป็นห่วงมากที่สุด เขาเป็นเด็กวัย12ที่ผมคิดว่า เขากำลังสับสนในหลายเรื่อง  และเรื่องที่ผมเป็นห่วงมากที่สุด คือเขากำลังคิดว่า

‘เขาถูกคุกคามโดย ซาตาน!’

>>>>อ่านต่อในบทนำ

________________________________________________________________________________________________________

From Writer

นิยายเรื่องแรกเลยครับ ฝากติดตามด้วยนะครับ ใครที่กำลังสงสัยเกี่ยวกับศาสนา วิทยาศาสตร์ความเชื่อต่างๆ

ลองดูแนวคิดเรื่องนี้ครับ ที่สำคัญอยากได้คำวิจารณ์เยอะๆครับ