Darkness Soul ล่าสังหารวิญญาณทมิฬ
ความรู้สึกนะหรอ...ของแบบนั้นเธอไม่มีหรอก เธอทำมันหายไปแล้ว คนเรามันเลือกเกิดไม่ได้ พอไม่สูงส่งก็ถูกเหยียบย้ำ ชั่งน่ารังเกียจนัก
ผู้เข้าชมรวม
404
ผู้เข้าชมเดือนนี้
30
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“แมรี่”
“มาค่ะ”
“เจมส์”
“มาครับ”
“โรน่า โรน่า มีใครเห็นโรน่าบ้างไหม”เสียงของครูที่กำลังเช็คชื่ออยู่หน้าห้องถามนักเรียนทันทีเมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าของชื่อ
“ครูค่ะ หนูเห็นโรน่าถือกระเป๋าออกจากห้องเรียนไปก่อนที่ครูจะเข้ามาอ่ะค่ะ”เสียงหวานใสของแคท
สาวสวยประจำโรงเรียน ‘มัธยมปลายมาเคลิออล’ ที่โดนร่วมแล้วหน้าตาจัดว่าเข้าขั้นน่ารักมาก
ผู้ชายจึงหลงใหลไปตามๆกัน
“เฮ้อ ไม่ไหวจริงเด็กคนนี้ เอาเถอะครูเรียกชื่อต่อเลยก็แล้วกันนะ
เบลล่า….”
“มาค่ะ…..”
ส่วนเจ้าของชื่อนะหรอ……
“เฮ้อ ตลอดสิน่า”ร่างอ้วนๆผิวสีแทนเกือบดำยกมือที่มีแต่ไขมันขึ้นมันเช็ดเหงื่อที่หยดยิ่งกว่าตากแดดกลางทะเลทรายซาฮาร่า
“อีกนิด อีกนิด”ริมฝีปากสีคล้ำหนาเตอะให้กำลังใจกับตัวเอง
แป้ก! เสียงกลอนประตูห้องน้ำที่ถูกล็อคอย่าหนาแน่นจากนอกห้องน้ำถูกสะเดาะออก
“กว่าจะออกมาได้ ครั้งนี้ล็อคแน่นจริงๆนะ
ว่าแต่ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย”โรน่าพูด ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากระโปรง
“ตายล่ะ สายขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย เฮ้อ ไม่ทันแล้วมั้งจะเลิกคาบอยู่แล้ว
กลับบ้านแล้วก็แล้วกัน”
กริ๊งๆ ๆ….
“เฮ้อ ใครโทรมาอีกเนี่ย…..”โรน่าที่กำลังจะเก็บโทรศัพท์ก็ต้องเลื่อนหน้าจอที่โชว์เบอร์แสนคุ้นเคยขึ้นมาอยู่
“แคท อีกแล้วงั้นหรอ”
ติ๊ด
“ฮัลโล”
“ออกมาจากห้องน้ำได้ยังจ้ะ หึ ถ้าออกมาได้
ก็มาเจอกันที่หลังโรงเรียนเดี๋ยวนี้”
ตู๊ดๆๆ ว่าแล้วนางก็ตัดสายทิ้งไปทันที
‘โทรมาเพื่อ?’โรน่าคิด จะไปก็โดนแกล้ง ไม่ไปก็โดนหาเรื่อง
เอาไงเอากัน ไปก็ได้ว่ะ
“โอ้ มาเร็วดีนี้”แคทยิ้มทักทายขึ้นมา
ใบหน้าน่ารักที่ดูมุมไหนก็ไร้ที่ติแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ
พร้อมกับที่เพื่อนในกลุ่มจะมาตีวงล้อมโรน่าไว้ไม่ให้หนีไปไหน
“ครั้งนี้ต้องการอะไรอีกล่ะ….”โรน่าถามไปเสียงเย็น
“เห้ย มีมารยาทหน่อยดิ!”เจนเพื่อนสนิทของแคทพูด
ทั้งๆที่ไม่ได้สวยหรือน่ารักออกแนวธรรมดาบ้านๆด้วยซ้ำแต่กลับเลียแข้งเลียขาแคท
เพื่อที่จะดึงให้ตัวเองดูสูงขึ้นมา ฐานะก็ไม่ได้ต่างกับชาวบ้านชาวช่อง
พูดได้เลยว่าทุกอย่างนะ เหมือนกับชาวบ้านที่เขามีกันทั้งนั้น
“ตะคอกใส่คนอื่น มีมารยาทตาย?”โรน่าเลิกคิ้วถามกลับไป
“แก!”
“เอาล่ะๆ รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้จะอวดเก่งขึ้นเยอะเลยนะ โรน่าจัง”แคทพูดพร้อมกับที่เดินมาตรงหน้าโรน่า
เธอจ้องมองอย่างเยาะเย้ย “คงต้องให้รู้สำนึกแล้วล่ะ ว่าใครเป็นใคร เห้ย!
จัดการดิ”ไม่ทันขาดคำของแคท
เพื่อนกว่าสิบคนที่หลุมล้อมต่างเข้ามาทำร้ายโรน่าอย่างบ้าคลั่ง ทั้งตบ ต่อย จิกหัว
กระทืบ และอีกมากมาย
“เอาล่ะ หน้าเธอก็น่าเกลียดอยู่แล้วนะ
ถ้ามันเป็นแบบนี้จะเป็นยังไงกันล่ะ”แคทที่มองดูการทารุณอย่างสนุกสนานล้วงเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงตัวเอง
แสงที่สะท้อนกับพระอาทิตย์ที่ใกล้ตกดินทำเอาโรน่าเบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจ
“อย่านะ ไม่ อย่าเข้ามานะ เป็นบ้าไปแล้วรึไง
คิดว่าทำแบบนี้แล้วทางโรงเรียนเขาจะไม่เอาเรื่องหรอ”โรน่าร้องอย่างตกใจ
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยผกช้ำและรอยเลือดส่ายหน้าไปมา แต่ปีศาจร้ายในร่างมนุษย์นั้นกลับยิ้มเยาะ
แล้วพยักหน้าให้ลูกสมุนเข้ามาจับโรน่าที่ดิ้นรนเอาชีวิตอยู่อย่างเลือดเย็น
“เอาเรื่องหรอ ฮึ โรน่าจัง คิดว่าไอ้ผอ.หรือคุณครูหน้าโง่พวกนั้นจะกล้าทำอะไร
คุณหนูตระกูลเรนิเบย่า อย่างฉันหรอ
แค่เอาเรื่องเงินยัดเข้าไปทุกอย่างก็ง่ายดายแล้ว เอางี้ไหมล่ะ
ถ้ายอมมาเลียเท้าฉันแล้วคุกเข่าก้มหัวขอโทษฉันซักพันครั้ง ฉันจะรับพิจารณาก็ได้นะ”แคทว่าพลางหยิบคัตเตอร์ขึ้นมาจ่อที่หน้าของโรน่า
“เอาสิ เร็วๆ ก้มหัวขอโทษฉันซ่ะ [คุณหนูแคท
ขอโทษที่ไม่เคยเชื่อฟัง ชอบถือดี ตอนนี้โรน่าพร้อมจะยอมฟังทุกอย่างที่ท่านสั่งค่ะ]เอาสิ พูดเร็ว
ฉันจะนับถึง3ก่อนที่คัตเตอร์มันจะไปฝากรอยที่หน้าเธอ!”
“ไม่…..”
“1”
“ฝันไปเหอะ”
“2”
“….”
“3!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปล่อยฉัน
ไม่ อย่า อื้อ…….”
“ฮึๆๆๆๆ ฉันจะทำให้แกตายทั้งเป็นโรน่า!!!”แคทตะโกนอย่างบ้าครั่ง
คัตเตอร์กรีดลงบนใบหน้านั้นอย่างเลือดเย็น ก่อนที่ผมของโรน่าจะโดนกรรไกรตัดหายไป
รอยแผลถูกกรีดไปที่ตัวจนเลือดไหลซึมออกมาเปื้อนเสื้อ วงเลือดขยายเป็นวงกว้าง
เสื้อถูกฉีกกระฉาก จนแถบไม่มีอะไรปกปิด
.
.
.
.
.
‘เจ็บ….’นั้นคือความรู้สึกที่เธอรับรู้ ก่อนหมดสติไป โรน่าเปิดเปลือกตาขึ้นหันไปมองรอบๆ
‘โรงเรียน….. ทำไม….ฉันถึง….’
[มันสลบไปแล้วค่ะ]
[เอามันไปที่ห้องศิลปะของโรงเรียน ห้อง2นะ]
[ท่านแคท นั้นมันห้องคำสาปไม่ใช่หรอค่ะ!]
[ใช่ ห้องนั้นแหละ เมื่อยังไม่ออกจากห้องก่อนเที่ยงคืนตรง
ปีศาจจะมาจับแล้วฆ่าทิ้ง นั้นคือเรื่องเล่าของห้องศิลปะห้องที่2]
[แล้วถ้ายัยนี้ตายจริงๆล่ะค่ะ เราไม่แย่หรอ]
[ชั่งมันสิ! ถ้าไม่มีใครปากโป้งใครจะไปรู้เล่า เร็วเอาตัวไปก่อนจะมีใครมาเห็น
เก็บเศษผ้ากับกลบรอยเลือดมันด้วยล่ะ]
“ฮึ! งี้นี้เอง”โรน่าที่เริ่มจำทุกอย่างได้แค่นยิ้มสมเพชกับโชคชะตาของตัวเอง กระเป๋าเธอหายไป คาดว่าคงมีคนเอาไปทิ้งไม่ก็เผาแล้วล่ะ
ร่วมถึงโทรศัพท์ด้วย
เอาเถอะนะอย่างน้อยขอแค่สร้อยคอที่มีรูปสุดท้ายของแม่เธอก่อนที่ท่านจะจากไปตลอดกาลก็พอแล้ว
โรน่าคิด ใบหน้าที่บูดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวดตามบาดแผลยกยิ้มอย่างอ่อนโยน
มือคลำไปที่สร้อยคอของตัวเอง และปรากฏว่ามัน ‘หายไป!!!’
“หายไป ไม่นะ สร้อยอยู่ไหนล่ะ ไม่ๆ ต้องไม่เป็นแบบนี้สิ”โรน่าร้อนรน
ก้มมองดูตามพื้นที่เย็นเฉียบแต่ก็ปราศจากสร้อยที่ควรจะมีอยู่
“ไม่เอาอย่างนี้สิ ฮึก แม่ค่ะ ทำไม”หยดน้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตา
ติ๊ดๆ
เสียงของนาฬิกาที่ผนังดังขึ้น ขณะนี้เวลา 0:00
[ใช่ ห้องนั้นแหละ เมื่อยังไม่ออกจากห้องก่อนเที่ยงคืนตรง
ปีศาจจะมาจับแล้วฆ่าทิ้ง นั้นคือเรื่องเล่าของห้องศิลปะห้องที่2]
“ไม่ คงไม่จริงหรอกมั้ง”แม้จะบอกยังงั้นแต่ร่างกายกลับสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่
“ฮิๆๆๆๆๆๆๆๆ”เสียงหัวเราะจากรอบห้องเรียนอันมืดมิดดังขึ้นอย่างสยดสยอง
“คะ ใครนะ”โรน่ากลั้นใจถามกลับไป
“ใครนะหรอ หืม กลิ่นตัวเจ้าเนี่ยชั่งแตกต่างจากกายหยาบเสียจริงนะ
เอาเถอะ ข้าว่าข้าเลือกเจ้าแล้วกัน”เสียงปริศนาตอบกลับมา
“เลือกงั้นหรอ หมายความว่าไง?”แต่เหมือนจะไม่มีใครฟังเธอ
“ไพร์ด ทำไมถึงเลือกมนุษย์นางนี้ล่ะ”
“เพราะข้าบ่งการจิตใจนางไม่ได้เลย
ลองดูตั้งแต่นางยังไม่ฟื้นขนาดยังไม่ฟื้นจิตใจนางยังแข็งแกร่งเจ้าคิดว่ายังไงล่ะกรีดด์”
“นั้นสินะเหมือนพลังพวกเราจะไร้ผลถ้าอยู่กับนางนะ
เพราะข้าไม่สามารถรู้ได้เลยว่ามนุษย์นี้มีฝีมืออย่างไร”
“ถ้าเอ็นวี่พูดงี้แสดงว่าพลังของข้าคงใช้ไม่ได้ผลเช่นกัน”
“งั้นตัดสินใจแล้วนะกลัทโทนี่ วาร์ท ส่งร่างเธอไปซ่ะ
กายหยาบนี้เราไม่ต้องการ”
“ใช้ข้าใหญ่เลยนะลุส ชั่งเถอะ”
“เออ ขอโทษนะ แต่พวกคุณพูดอะไรกันฉันไม่เข้าจะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เจ็บ ไม่นะ!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ว่าแล้วรอบข้างก็ดับมืดลง
“ข้ารู้แล้ว…..”
สวัสดีค่า ไรต์เอาเรื่องใหม่มาเปิดเนื่องจากได้พล็อตเรื่องมาจากคุณ ฟรอร่าอัศวินนภา อืม เห็นแล้วอยากแต่งอ่ะบอกตรง เริ่มเรื่องก็งี้แหละ ไปๆมาๆคาดการณ์(100%)ว่าต้องดองอีกแน่นอน ถ้ามันตันจริงๆ ส่วนเรื่องพระเจ้าป่วนโลกเรื่องแรกนั้น หลังจากที่ตันจนหาทางออกไม่ได้ ไรต์เลยเลิกๆคิดมันไป แต่ยังไม่ทิ้งนะ!!! ตอนนี้แต่งต่อได้นิดหน่อยแล้ว ถ้าได้เยอะกว่านี้เมื่อไร จะลงให้นะค่ะ ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งกันค่ะ รักรีด(และคอมเมนต์)ทุกคน(ทุกอัน)นะค่ะ ^+++^ อ๋าตอนนี้เลิกเขียนนานจนร้างแล้วเนี่ย ปัดกวาดแปป หรือไม่ดี เพราะยังไงก็ต้องหายไปไม่อีกอยู่แล้ว อืม ชั่งเหอะ เปลี่ยนเนื้อบทนำนิดหน่อยเพราะอันแรกดูไม่โหดเลย อันนี้ก็คงเหมือนเดิมอย่าคิดมากเนอะ ไรต์แต่งไม่เก่งอ่ะ T^T ส่วนเรื่องบรรทัดขอไรต์ทำความชินกับตัวเองซักแปปนะ ลืมวิธีวางไปหมดแล้ว บาย...
ผลงานอื่นๆ ของ Aokasa ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Aokasa
ความคิดเห็น