- D i a r y f o r m e -

“ ไดอารี่ ฟอร์ มี ” 

สมุดเล่มขนาดเล็กที่ผมมีไว้จดบันทึกเรื่องราวที่พบเจอในชีวิตประจำวันตั้งแต่มาอยู่ในรั้วโรงเรียนครั้งแรก

เนื้อหาเต็มเปี่ยมไปด้วยความสนุก...

ความประทับใจ...

รอยยิ้ม...

รวมถึง...น้ำตา

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

     'สุภะ'

     คือชื่อเรียกที่กล่าวขานต่อๆ กันมาของเด็กหนุ่มคนหนึ่งผู้มีเรือนผมนุ่มสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำสั้นระต้นคอ ใบหน้ามน ผิวขาวตัดกับดวงตากลมโตที่แลดูคล้ายสตรีเพศยิ่งนัก เขากำลังจดจ่ออยู่กับสมุดขนาดเล็กเล่มหนึ่งที่เขาเรียกมันว่า 'ไดอารี่' ได้อย่างเต็มปากเต็มคำ สิ่งที่เขาจรดปลายปากกาลงไปนั้นก็คือช่วงวันเวลาอันแสนวิเศษในระหว่างที่เขากำลังศึกษาอยู่ในโรงเรียนแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงด้านแหล่งรวมนักเรียนพิการอันดับต้นๆ ชื่อของมันก็คือ 'ควิ้นท์' เขาพร่ำจดมันอยู่ทุกๆ วันเพราะไม่มีวันไหนเลยที่เขาจะไม่รู้สึกมีความสุขตั้งแต่เข้ามาอยู่ภายในรั้วโรงเรียนครั้งแรก ใช่...นี่เพิ่งเป็นโรงเรียนแห่งแรกในชีวิตของเขาเอง

     ไหนจะกิจกรรจรับน้อง....ไหนจะกีฬาสี....

     ไหนจะเข้าค่ายกับรูมเมท....ไหนจะอีกสารพัดที่ยังเขียนไม่หมด....

     ไดอารี่เล่มนี้เขาอยากจะให้มันเก็บความรู้สึกของเขาที่มีในแต่ละวันเสียให้หมด ทั้งรอยยิ้ม ความสุข ความประทับใจ ความสุนกสนาน แม้แต่น้ำตาเองก็ด้วยเช่นกัน และหวังว่าถ้าเปิดมันขึ้นมาอีกครั้งความรู้สึกเหล่านี้จะยังคงไม่จางหายไปไหน เด็กหนุ่มยิ้มบางผิดวิสัยหลังจากบันทึกข้อความหน้าสุดท้ายเสร็จ เขาหยิบมันเข้ามากอดในอ้อมแขนอย่างหลวมๆ น้ำตาพลันก็ไหลลงมาอาบแก้มอย่างเงียบๆ ความรู้สึกเหล่านี้ที่ส่งผ่านไดอารี่มามันมีมากเหลือเกินจนแทบจะยิ้มทั้งน้ำตาออกมา 

     เรื่องราวที่มีเพียงเขาคนเดียวที่ได้รับรู้....

     เรื่องราวที่มีเพียงเขาคนเดียวที่ได้สัมผัส....

     เรื่องรวาที่มีเพียงเขาคนเดียวที่ได้จดจำ....

     

     ไดอารี่เล่มนี้เป็นของเขาเพียงคนเดียว....

     ถ้าหากว่าอยากจะลองตั้งชื่อให้มันดูล่ะ?....

     ก็คงจะเรียกมันว่า 'ไดอารี่ฟอร์มี' ล่ะมั้ง....

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[: แนะนำตัวละคร :]

*รูปภาพต่อไปนี้เป็นภาพที่วาดเองค่ะ=w= ไม่ได้ก๊อปใครทั้งสิ้น

ชื่อ :    สุภะ (นามสกุลไม่ทราบแน่ชัด)

ชื่อเล่น :    สุภะ , ชิสุกะ , สุภา (แล้วแต่คนจะเรียก)

เกิด :    7 มิถุนายน

ส่วนสูง :    157

น้ำหนัก :    45

เชื้อชาติ :    ไทย

เพศ :    ชาย

งานอดิเรก :    เหม่อลอย ขีดๆ เขียนๆ

นิสัย :    ภายนอกดูเป็นคนเงียบขรึม พูดน้อย หน้าตาย แต่ถ้าได้รู้จักกันมากขึ้นจะรู้ว่าจริงๆ ส่วนลึกเป็นคนมองโลกแง่ร้าย คิดมาก ข้อดีคือเป็นคนมีความ                 อดทนและความพยายามสูง

เพิ่มเติม :    - เป็น โรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงส่วนขาและแขน ตั้งแต่เกิด 

                 - ชอบถือ ไม้ค้ำ เดินไปไหนมาไหน (เป็นของที่ต้องติดตัวตลอด)

                 - ไม่สามารถวิ่ง กระโดดหรือยกของที่มีน้ำหนักมากได้

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[: วันที่ได้รับความนิยมมากที่สุด 3 อันดับแรก :]

สถานะ : ยังไม่มา

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[: ตัวละครที่เกี่ยวข้อง :]

สถานะ : ยังไม่มา

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[: พูดคุยกันก่อนจิ :]

     สวัสดีค่ะนักอ่านที่หลงเข้ามาในไดอารี่ฟอร์มีทุกท่าน อิชั้นมีนามว่า 'ตาร์' เป็นนักเขียนที่ถูกจุดไฟให้คืนชีพขึ้นมาใหม่ค่ะ!! (=^▽^=) ที่จริงไรท์เลิกเขียนนิยายไปตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่บังเอิ๊ญบังเอิญว่าดันจิจ๊ะหางานให้ตัวเองทำโดยการหาคอมมูเล่นค่ะ!! ตอนนั้นก็ช่วงเดือนมิถุนาปีนี้นี่แหละ (ปัจจุบันนี้ก็ยังเล่นอยู่) ซึ่งก็ได้ไปเจอคอมมูหนึ่งมา เป็นคอมมูที่ไม่ค่อยจะเหมือนใครเพราะมีเซิฟเวอร์เป็นของตนเอง ตอนแรกก็เข้าไปสมัครสมาชิกเล่นอ่ะค่ะ แฮร่ๆ (ตอนนั้นยังใสมากเล่นคอมมูไม่เป็น) จนได้ลองเล่นคอมมูแบบจริงๆ จังๆ ก็ได้รู้ว่าคอมมูนั้นเป็นคอมมูเกี่ยวกับ 'โรงเรียนสอนคนพิการ' คือ...ตกใจค่ะ ช่วงที่เล่นเดือนมิถุนารู้สึกว่าทุกคนในคอมมูจริงจังกันมากจนเก๊าไม่กล้าแหย่มุขใส่เลย เหยยยยยยย....พวกนายสนุกกันหน่อยสิ

     เล่นไปได้สองเดือน...กลายเป็นว่าคนอื่นในคอมมูเขาโรลกันอย่างสนุกสนาน หัวเราะเฮฮาปาจิงโกะ

    

      แล้วเราล่ะ...โรลกับใครทีไรกลายเป็นงานไปตลอดทุกทีจนดูเหมือนคนซีเรียส เลขห้านี่ไม่มีให้เห็น โรลแบบหัวเราะก็ "ฮะๆ" ไป เฮ้อ(づ￣ ³￣)づ

     และนี่คือกำลังใจอันดับแรกที่ทำให้ไรท์เขียนเรื่องไดอารี่ฟอร์มีเรื่องนี้ออกมาค่ะ ความจริงตอนแรกว่าจะเขียนใส่เวิร์ดเล่นๆ แต่ด้วยความละโมภโฮบฮาบ(?)ทำให้เกิดความรู้สึกทีว่า...อยากให้คนอื่นได้อ่านบ้างจัง...โป๊ะเช๊ะ! เลยลองสมัครเว็บเด็กดีที่ห่างหายไปนานแล้วมาลงนิยายเรื่องนี้ค่ะ

     ต้องขอบคุณคอมมูโรงเรียนคนพิการมากเลยนะคะ (ขอไม่เอ่ยชื่อละกัน)...

     แล้วก็ขอบคุณเวิร์ดกับคอมพิวเตอร์ที่ช่วยเก็บนิยายเรื่องนี้ไว้ให้...

     เอ้อ....ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เสียสละเวลามาอ่านนิยายห่วยๆ เรื่องนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ ／∪＼

     *เนื้อหาตั้งแต่นี้ไปมีบางส่วนที่นำมาจากในคอมมู (ขออนุญาตินำมาใช้นะคะ) และบางส่วนก็คิดขึ้นมาเอง ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ค่ะ

  

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[: Thank you :]

• โ ค้ ด แ ม ว

• S Y D N E Y ; THEME STORE { V.2 } 

｡